Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2017 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Barbara Krameris (spr)

Sędziowie: SSA Witold Franckiewicz

SSA Wojciech Kociubiński

Protokolant: Anna Turek

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze del. do Prokuratury Rejonowej w Bolesławcu Macieja Propuckiego

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2017 r.

sprawy S. M. (1)

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w związku z art. 148 § 1 kk i art. 156 § 1 pkt 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 31 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 24 maja 2017 r. sygn. akt III K 125/16

I.  z mienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego S. M. (1) y w ten sposób, że:

1)  e liminuje z opisu czynu przypisanego mu w punkcie I części rozstrzygającej ustalenie o działaniu w zamiarze pozbawienia życia D. G. (1) , a z podstawy prawnej skazania przepisy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k. wy mierza oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności;

2)  na mocy art.69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k. i art. 72 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesza oskarżonemu war unkowo na okres próby dwóch lat i zobowiązuje go do informowania Sądu o przebiegu okresu próby;

I.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym 180 zł tytułem opłaty za obie instancje.

UZASADNIENIE

S. M. (1) został oskarżony o to, że :

w dniu 11 września 2016 roku w B., działając w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia D. G. (1), to jest przewidując możliwość i godząc się na popełnienie tego czynu, uderzył trzymanym w ręku nożem wymienionego pokrzywdzonego w okolice brzucha po stronie lewej, powodując ranę kłutą penetrującą do jamy otrzewnowej z uszkodzenie jelita cienkiego i krezki oraz masywnym krwotokiem do jamy otrzewnej, co spowodował ciążki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przy czym czynu tego dopuścił się mając organiczną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem, jednak zamiaru nie osiągnął u uwagi na skuteczne udzielenie pomocy melodycznej pokrzywdzonemu,

to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 24 maja 2017 r., sygn.. akt: III K 125/16:

I uznał oskarżonego S. M. (1) za winnego popełnienia czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art.148 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i przy zastosowaniu art. 60 §1 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego S. M. (1) na rzecz pokrzywdzonego D. G. (1) środek kompensacyjny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 5.000 zł (pięciu tysięcy złotych),

III na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił:

a)  oskarżonemu S. M. (1) dowody rzeczowe w postaci: koszulki z krótkim rękawem, spodni dżinsowych koloru niebieskiego, paska od spodni, skarpetek, opisane w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Bolesławcu Drz 496 – 498/16 pod pozycją 3,

b)  pokrzywdzonemu D. G. (1) dowody rzeczowe w postaci: spodni dżinsowych z paskiem, koszuli koloru białego w niebieskie kropki, męskich bokserek, skarpet i półbutów koloru czarnego opisane w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Bolesławcu Drz 496 – 498/16 pod pozycją 4,

c)  E. K. dowód rzeczowy w postaci noża, opisany w wykazie dowodów rzeczowych Prokuratury Rejonowej w Bolesławcu Drz 496 – 498/16 pod pozycją 1,

IV na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu S. M. (1) kary pozbawienia wolności zaliczył okres jego zatrzymania w dniu 11 września 2016r.;

V zasądził od oskarżonego S. M. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. G. (1) kwotę 840 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

VI na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego S. M. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu w tym opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżyła imieniem oskarżonego S. M. (1) jego obrończyni, zarzucając:

1)  na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że:

a)  oskarżony działał w zamiarze ewentualnym, to jest przewidywał i godził się na to, że spowoduje śmierć pokrzywdzonego, podczas gdy zachowanie oskarżonego, wywołane nagłą sytuacją zagrożenia było chaotyczne i w znacznym stopniu automatyczne, zaś oskarżony nie miał zamiaru spowodować śmierci pokrzywdzonego;

b)  w sprawie brak jest podstaw do uznania, iż oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej.

1)  obrazę przepisu prawa materialnego, a mianowicie:

- art. 148 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie w sprawie, podczas gdy wobec braku ziszczenia się przesłanek w postaci umyślności przepis ten winien być wyeliminowany z opisu czynu i kwalifikacji prawnej czynu;

- oraz art. 25 § 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy oskarżony, odpierając bezprawny, bezpośredni zamach na życie i zdrowie swoje oraz E. K., działał w warunkach obrony koniecznej.

Stawiając powyższe zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, wskutek uznania, że oskarżony S. M. (1) dopuścił się czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 25 § 1 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.;

a na wypadek nieuwzględnienia, że oskarżony działał w warunkach obrony koniecznej o:

- zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. oraz wymierzenie oskarżonemu kary nieizolacyjnej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Skarga odwoławcza zasługuje na częściowe uwzględnienie, tj. w zakresie oceny prawnej zachowania oskarżonego podjętego wobec pokrzywdzonego D. G. (1), a w konsekwencji także w zakresie kary, poza problemem obrony koniecznej.

Na wstępie stwierdzić należy bezzasadność zarzutu obrazy prawa materialnego art. 25 § 1 k.k. polegającego na jego niezastosowaniu, albowiem brak podstaw do uznania, że oskarżony S. M. (1) działał w graniach obrony koniecznej, czy też, że granice obrony koniecznej przekroczył (art. 25 § 2 lub 3 k.k.).

Przepis art. 25 § 1 k.k. określający kontratyp obrony koniecznej stanowi, że nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem. Rozstrzygając o tym, czy sprawca działa w warunkach obrony koniecznej, należy przeanalizować elementy składające się na to pojęcie, takie jak: zamach na dobro prawne, bezprawność, bezpośredniość, rzeczywisty charakter oraz odparcie w granicach konieczności.

W apelacji pełnych rozważań brak, a częściowo oparte są na domniemaniach. Zdaniem skarżącej skoro doszło do konfliktu między oskarżonym, a pokrzywdzonym, to mimo tego, że oskarżony uwolnił się od napastnika i uciekł do kuchni, to stan zagrożenia nadal trwał, bo pokrzywdzony w przeciwieństwie do oskarżonego był młodym, zdrowym człowiekiem. Tego dnia objawiał agresję także wobec E. K. (konkubiny oskarżonego), z którą się kłócił, którą popchnął na skutek czego upadła.

Przedstawienie w apelacji faktów w sposób wybiórczy nie odzwierciedla przebiegu zdarzeń w mieszkaniu E. K., a zatem uniemożliwia ocenę czy zaistniały okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonego.

Jak wynika z ustaleń Sądu Okręgowego do mieszkania E. K. (matki panny młodej) przybyli po zakończeniu przyjęcia weselnego goście: D. G. (1), K. K. (1) i K. K. (2). Wszyscy byli pod wpływem alkoholu. D. G. (1) usnął. Gdy został obudzony wszczął spór z E. K. na temat sfinansowania wesela. W toku awantury E. K. jak i jej konkubin tj. oskarżony S. M. (1) (który nie uczestniczył w przyjęciu weselnym) zażądali od D. G. (1) opuszczenia mieszkania. Pokrzywdzony nie wyszedł tylko zaatakował S. M. (2), przewrócił go na ziemię i bił pięściami po głowie. Oskarżony zdołał uwolnić się od pokrzywdzonego, a wówczas na podłogę upadła popchnięta przez D. G. (1) E. K.. Wzajemnie się wyzywali. Po wyswobodzeniu się oskarżony udał się do kuchni po nóż. Przybiegł z powrotem i zadał pokrzywdzonemu cios nożem w jamę brzuszną, mimo, że był powstrzymywany. Zachowanie oskarżonego zrelacjonowała dokładnie obecna w mieszkaniu K. K. (1). Jak zeznała: „ E. chciała wyprosić D. z mieszkania, on stal obok drzwi wyjściowych, a ja stałam obok E.. Mówiłam do D. żeby dał spokój i wyszedł. D. stał jak wryty, nie chciał opuścić mieszkania. E. krzyczała, D. również krzyczał, wyzywali się wzajemnie. Obróciłam się w stronę salonu, wtedy S. nadbiegł z tym nożem (…). Stałam obok D., więc S. szedł w naszą stronę trzymał nóż podniesiony ostrzem do góry swojej twarzy. Gdy zbliżał się do D., to chwyciłam S. jakoś tak za rękę i za ostrze noża i wtedy przecięłam sobie środkowy palec prawej ręki (…) i opuściłam mieszkanie (…). Nie wiem dlaczego on szedł z nożem, nikt normalny tak się nie zachowuje” (zeznania K. K. (1), k. 242, 62). Jak stwierdziła świadek „ w momencie wyjścia z nożem D. nie był tak agresywny, nikogo nie bił, stał jak wryty” (k. 242 verte). Również pokrzywdzony zeznał, że : „nie wydaje mi się, żeby pan S. miał powód aby bronić się nożem” (k. 244).

Przebieg zdarzenia dokładnie przedstawił Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku i prawidłowo skonstatował, że oskarżony nie działał w ramach obrony koniecznej tylko kierował się chęcią odwetu. Warunkiem podmiotowym obrony koniecznej jest świadomość zamachu i wola obrony. Obrona jest traktowana jako konieczna wtedy, gdy służy odparciu zamachu bezprawnego i bezpośredniego. Musi być podjęta odpowiednio do zagrożenia i w granicach konieczności dla ratowania zagrożonego dobra.

W chwili gdy oskarżony zakończył starcie fizyczne z pokrzywdzonym i udał się do kuchni, ustało niebezpieczeństwo naruszenia jego dobra prawnie chronionego. Pokrzywdzony D. G. (1) był już w pobliżu drzwi wyjściowych z mieszkania w otoczeniu innych osób, tj. E. K., z którą się kłócił oraz K. K. (1). W tym momencie podbiegł do niego oskarżony z nożem w ręku. Na ten widok za nóż chwyciła K. K. (1), kalecząc się, bo chciała powstrzymać oskarżonego S. M. (1). Jak zeznaje świadek, D. G. (1) stal „jak wryty”. Wtedy oskarżony zadał mu cios w jamę brzuszną. W żadnym razie oskarżony nie odpierał zamachu, nie było żadnego niebezpieczeństwa natychmiastowego naruszenia jego nietykalności. Pokrzywdzony nie wykonał jakiegokolwiek gestu, który mógłby wywołać u obecnych przekonanie, że stwarza obiektywne zagrożenie dla chronionego prawem dobra.

Jedynie trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że zachowanie oskarżonego było motywowane chęcią odwetu za wcześniejsze zaatakowanie go i doznany ból, a może i za zbyt ciepłe wcześniejsze zachowanie D. G. wobec konkubiny oskarżonego, o którą był zazdrosny. Żadna z obecnych w mieszkaniu osób nie stwierdziła, by D. G. (1) stanowił dla kogoś zagrożenie, a jakakolwiek interwencja oskarżonego byłaby w ogóle uzasadniona.

Poprzez ugodzenie D. G. (1) w jamę brzuszną nożem kuchennym, oskarżony spowodował u niego ranę kłutą penetrującą do jamy otrzewnowej z uszkodzeniem jelita cienkiego i krezki z masywnym krwotokiem do jamy otrzewnowej, powodując ciężki uszczerbek na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, przy czym miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Wobec udzielenia pomocy medycznej pokrzywdzonemu nie doszło do jego śmierci.

W realiach przedmiotowej sprawy zasadny jest zarzut apelacji o braku podstaw do przypisania oskarżonemu działania w zamiarze ewentualnym pozbawienia życia D. G. (1). Sąd Okręgowy przyjął bowiem za podstawę skazania art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego nie potwierdza słuszności skazania oskarżonego za usiłowanie zabójstwa D. G. (1). W szczególności błędne są ustalenia dotyczące zamiaru działania oskarżonego S. M. (1). Zamiar – choć istnieje tylko w świadomości sprawcy – jest faktem psychologicznym, podlega więc dowodzeniu jak okoliczności ze sfery przedmiotowej z zastosowaniem odpowiednich zasad dowodzenia i wnioskowania.

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że wniosek dotyczący zamiaru zabójstwa (choćby ewentualnego), nie może opierać się na samym tylko fakcie użycia niebezpiecznego narzędzia oraz sposobu działania polegającego zwłaszcza na godzeniu w ważne dla życia okolice ciała, lecz powinien znaleźć potwierdzenie w całokształcie okoliczności czynu oraz cechach osobowości sprawcy (np. wyrok SN z 9.05.1974 r., III KR 388/73, OSNKW 1974, nr 7-8 z glosą W> Woltera, PiP 1975, nr 2; wyrok SA w Poznaniu z 30.05.1995 r., II Akr 153/95, OSA 1998, nr 9).

W jednym z orzeczeń Sąd Najwyższy stwierdził, że : dla przyjęcia zamiaru sprawcy usiłowania zabójstwa nie są wystarczające tylko przesłanki przedmiotowe, lecz niezbędne jest także rozważenie przesłanek natury podmiotowej, jak i tła i powodów zajścia, pobudek działania sprawcy, stosunku do pokrzywdzonego, osobowości i charakteru sprawcy, jego dotychczasowego trybu życia, zachowania się przed i po popełnieniu czynu oraz innych okoliczności, z których niezbicie wynikałoby, że oskarżony chcąc spowodować uszkodzenie ciała, swą zgodą stanowiącą realny proces psychiczny, towarzyszący czynowi, obejmował tak wyjątkowo ciężki możliwy skutek jakim jest śmierć ofiary (wyrok SN z 21.01.1985 r., I KR 320/84, OSNPG 1986, nr 2).

Sąd Okręgowy przy ustalaniu zamiaru sprawcy, nadmierną wagę przydał okolicznościom przedmiotowym czynu. Uznał, że skoro oskarżony zadał pokrzywdzonemu cios nożem w jamę brzuszną, która jest ważną dla życia ludzkiego częścią ciała, a nie inną część ciała, to był mu obojętny skutek. Nadto negatywne nastawienie do pokrzywdzonego wskazuje, że chciał wyrządzić mu poważną krzywdę. Konkludując, Sąd orzekający powołał się na to, że u oskarżonego nie został stwierdzony żaden intelektualny deficyt, to wie, że godząc nożem w jamę brzuszną można spowodować skutek w postaci śmierci człowieka. Zespół tych okoliczności – zdaniem Sądu Okręgowego – obligował do przypisania oskarżonemu zamiaru ewentualnego usiłowania zbrodnia zabójstwa.

Prawidłowe są ustalenia i ocena sądu w zakresie strony przedmiotowej. Jak już wyżej wskazano uzewnętrznione przejawy zachowania sprawcy nie determinują określenia zamiaru działania. Konieczne jest także rozważenie przesłanek podmiotowych, a te zostały potraktowane marginalnie i niezbyt precyzyjnie. Ustalenie, że „ w przypadku oskarżonego nie został stwierdzony żaden deficyt intelektualny” (k. 282), nie do końca przystaje do treści opinii sądowo-psychiatrycznej, w której mowa o istotnym osłabieniu kontroli intelektualnej, przekładającej się na ograniczenie kontroli emocji i popędów.

Biegli lekarze psychiatrzy orzekli, że tempore criminis oskarżony S. M. (1) miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 31 § 2 k.k. (opinia sądowo-psychiatryczna – k. 173-177). Na rozprawie sądowej biegli stwierdzili, że : „stan zdrowia psychicznego oskarżonego był zbliżony bardziej do pełnej niepoczytalności. Była utracona kontrola nad zachowaniem oskarżonego nie całkowicie, ale w większości” (uzupełniająca opinia biegłych lekarzy psychiatrów – k. 258-259).

Stwierdzenie u oskarżonego organicznego uszkodzenia w obrębie Centralnego Układu Nerwowego, którego obecność powoduje istotne osłabienie kontroli intelektualnej, przekładające się na ograniczenie kontroli emocji i popędów, ma bardzo duże znaczenie dla ustaleń o podmiotowej stronie czynu, w szczególności związanych z udowodnieniem sprawcy zamiaru ewentualnego jeżeli przyjąć, że ta postać umyślności wymaga w pierwszej kolejności wykazania strony intelektualnej. Przyjęcie, że sprawca usiłował dokonać zabójstwa człowieka, wymaga oprócz przesłanek przedmiotowych wykazania, że sprawca ten skutek śmiertelny przewidywał i nań się godził.

Rozpoznane u oskarżonego mankamenty stanu zdrowia psychicznego (w obu jego aspektach) przy określeniu przez biegłych stanu zbliżonego do pełnej niepoczytalności, nie pozostają bez wpływu na możność przewidywania przez oskarżonego skutku przestępczego działania, w tym uświadomienia zaistnienia skutku tak dalece idącego jakim jest śmierć człowieka.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego oskarżony S. M. (1) zadając pokrzywdzonemu cios nożem kuchennym w jamę brzuszną ze średnią siłą, miał zamiar spowodowania u ofiary ciężkich obrażeń ciała. Nie obejmował swoją świadomością, zwłaszcza z uwagi na stan psychiczny, możliwości pozbawienia życia człowieka. To wyklucza przypisanie mu działania w zamiarze ewentualnym zabójstwa pokrzywdzonego.

Z podniesionych wyżej przyczyn Sąd Apelacyjny podzielając zarzut i wniosek apelacji obrończyni oskarżonego, zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części rozstrzygającej ustalenie o działaniu w zamiarze pozbawienia życia D. G. (1), a z podstawy prawnej skazania przepisy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Tym samym za podstawę skazania przyjęto art. 156 § 1 pkt 2 k.k. określający spowodowanie ciężkiego uszczerbku w postaci choroby realnie zagrażającej życiu, w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Przepis części szczególnej był podstawą wymierzenia oskarżonemu kary roku pozbawienia wolności. Orzeczenie kary w tej wysokości było możliwe przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., albowiem od dnia 13 lipca 2017 r., a zatem także w chwili orzekania w drugiej instancji czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.k. zagrożony jest karą pozbawienia wolności nie krótszą od lat 3 (art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny, ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich oraz ustawy – Kodeks postępowania karnego – Dz.U.2017.773).

Kara roku pozbawienia wolności tj. w granicach ustawowego minimum, uzasadniona jest niskim stopniem winy oskarżonego, wynikającym m.in. z działania sprawcy w warunkach art. 31 § 2 k.k. (w stopniu ograniczonej poczytalności zbliżonym do stanu z art. 31 § 1 k.k.), brakiem trwałego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego, przypadkowego charakteru zdarzenia. Oskarżony S. M. (1) ma 65 lat, nie był dotychczas karany, cieszy się dobrą opinią w miejscu zamieszkania.

Z tych też przyczyn Sąd Apelacyjny uznał, że zachodzą przesłanki do zastosowania wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia wykonania, albowiem jest to wystarczające dla osiągniecia celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69 § 1 k.k.). Oskarżony aktualnie leczy się psychiatrycznie. Jak orzekli biegli lekarze psychiatrzy konieczne jest dalsze jego leczenie celem ustabilizowania stanu psychicznego (k. 258). Zdarzenie będące przedmiotem osądu w niniejszej sprawie było incydentem w jego życiu, oskarżony bardzo przeżywa to co się stało.

Jak stwierdzili biegli psychiatrzy, z uwagi na uszkodzenie (...) to przeżywanie jest nadmierne. Czyn przez niego popełniony nie był zgodny z jego linią życiową.

Zdaniem Sądu odwoławczego oskarżony nie jest sprawcą zdemoralizowanym, wymagającym resocjalizacji w warunkach zakładu karnego. W ocenie biegłych lekarzy psychiatrów, aktualnie stan zdrowia psychicznego oskarżonego jest przeciwskazaniem do izolacji więziennej. Dwuletni okres próby i zobowiązanie oskarżonego do informowania sądu o przebiegu okresu próby, będzie przejawem kontroli jego zachowania i spełni cele kary określone w art. 53 § 1 k.k.

Z tych przyczyn orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze i opłacie za obie instancje orzeczono na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych t.jedn. Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.

SSA Witold Franckiewicz SSA Barbara Krameris SSA Wojciech Kociubiński