Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA Stanisław Tomasik

Sędziowie SO Krzysztof Gąsior

SO Tomasz Ignaczak (spr.)

Protokolant Dagmara Szczepanik

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Sławomira Kierskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 roku

sprawy M. Ś.

oskarżonego z art. 281 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

S. M.

oskarżonego z art.282 kk, art.280§1 kk, art.13§1 kk w zw. z art.282 kk w zb. z art.189§1 kk w zw. z art.11§2 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 12 czerwca 2013 roku sygn. akt II K 1664/10

na podstawie art.437§ 1 kpk, art. 438 pkt 4 kpk, art. 633 kpk, art. 635 kpk w zw. z art.627 kpk, art. 636 § 1 kpk, art. 8 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami)

1.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S. M.w ten sposób, że:

-.

-

podwyższa karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w pkt 4 zaskarżonego wyroku do 3 ( trzech) lat,

-

uchyla rozstrzygnięcia z pkt 5 i z pkt 8 zaskarżonego wyroku,

-

na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu S. M. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 31 sierpnia 2010 roku do dnia 1 września 2010 roku;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego M. Ś. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 ( trzysta osiemdziesiąt ) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym;

4.  zasądza od oskarżonego S. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 720 ( siedemset dwadzieścia ) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt: IV Ka 456/13

UZASADNIENIE

A. M. Ś. został oskarżony o to, że:

W dniu 9 lipca 2010 roku dokonał kradzieży portfela z zawartością dowodu osobistego, karty bankomatowej (pękniętej) i innych dokumentów M. Ł., a następnie w celu utrzymania się w ich posiadaniu bezpośrednio po kradzieży użył przemocy fizycznej wobec pokrzywdzonego, tj. o czyn z art. 281 kk w zw. z art. 275 § 1 kk k art. 278 § 5 kk w zw. z art. 11 § 2 kk ;

B. S. M. został oskarżony o to, że:

I.  W połowie maja 2010 roku działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim grożąc M. Ł. pobiciem i pobiciem jego rodziny zmusił go do rozporządzenia mieniem w wyniku czego pokrzywdzony wydał im 300 zł., tj. o czyn z art. 282 kk;

II.  W dniu 6 lub 7 lipca 2010 roku działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim dokonał rozboju na osobie M. Ł. w ten sposób, że używając przemocy w postaci chwytów obezwładniających zabrał w celu przywłaszczenia pokrzywdzonemu złoty łańcuszek z przywieszką w postaci krzyża o wartości 1000 zł. na szkodę M. Ł., tj. o czyn z art. 280 § 1 kk;

III.  W dniu 26 lipca 2010 roku działając wspólnie i porozumieniu z innymi sprawcami usiłował dokonać wymuszenia rozbójniczego na osobie M. Ł. w ten sposób, ze zarzucił pokrzywdzonemu bluzę na głowę, związał mu ręce i wywiózł w bagażniku samochodu w bliżej nieokreślone miejsce, czym pozbawił go wolności i zażądał wydania pieniędzy z terminem do dnia 30 lipca 2010 roku, lecz zamierzonego celu nie osiągał, gdyż pokrzywdzony wyjechał poza granice kraju, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 282 kk i art. 189 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013 roku w sprawie II K 1664/10 ( po dokonaniu drobnych zmian w opisach czynów):

1.  oskarżonego M. Ś. uznał za winnego i na podstawie art. 281 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny po 20 zł. jedna stawka;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu M. Ś. na okres próby 3 lat, oddając go w okresie próby pod dozór kuratora;

3.  oskarżonego S. M. uznał za winnego i:

⚫

za czyn z pkt B.I. na podstawie art. 282 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę 20 stawek dziennych grzywny po 20 zł. jedna stawka,

⚫

za czyn z pkt B.II. na podstawie art. 280 § 1 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny po 20 zł. jedna stawka,

⚫

za czyn z pkt B.III. na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 282 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 33 § 2 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę 40 stawek dziennych grzywny po 20 zł. jedna stawka,

4.  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk wymierzył oskarżonemu S. M. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i 80 stawek dziennych grzywny po 20 zł. stawka;

5.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu S. M. na okres próby 3 lat, oddając go w okresie próby pod dozór kuratora;

6.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego S. M. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego 1300 zł.;

7.  na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził tytułem nawiązki na rzecz pokrzywdzonego od oskarżonych :

⚫

M. Ś. 500 zł.,

⚫

S. M. 1000 zł.;

8.  zaliczył oskarżonym na poczet kar grzywien okresy zatrzymania;

9.  zasądził od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego koszty zastępstwa procesowego;

10.  zasądził od oskarżonego M. Ś. na rzecz Skarbu Państwa 380 zł. opłaty i 70 zł. tytułem wydatków poniesionych w sprawie;

11.  zasądził od oskarżonego S. M. na rzecz Skarbu Państwa 580 zł. opłaty i 70 zł. tytułem wydatków poniesionych w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę obu oskarżonych i przez prokuratora.

Obrońca zaskarżył wyrok w całości na korzyść obu oskarżonych, zarzucając w apelacji wyrokowi:

-

błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na treść wyroku, poprzez przypisanie oskarżonym opisanych w wyroku czynów mimo braku dowodów;

-

obrazę przepisów prawa karnego procesowego mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

⚫

błędną ocenę dowodów poprzez danie wiary pokrzywdzonemu;

⚫

naruszenie zasady in dubio pro reo;

⚫

naruszenie zasady bezpośredniości poprzez nie przesłuchanie na rozprawie pokrzywdzonego i oskarżonego M. Ś..

W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obu oskarżonych, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu I instancji.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego S. M. w części dotyczącej kary, zarzucił mu rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności.

W konkluzji wniósł o zaostrzenie kary łącznej pozbawienia wolności poprzez jej podwyższenie do trzech lat, wyeliminowanie rozstrzygnięcia o warunkowym zawieszeniu wykonania tej kary i dozorze kuratora, a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator podtrzymywał swoją apelację i wnioski w niej zawarte, wnosił o nieuwzględnienie apelacji obrońcy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora okazała się zasadna.

Sąd Rejonowy przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności w niedostatecznym stopniu wziął pod uwagę takie okoliczności obciążające oskarżonego S. M., jak współdziałanie z innymi osobami, w tym z nieletnim, uporczywość działania, różne formy popełniania przestępstw, rozłożenie ich w czasie, brutalność działania. Zastosowanie przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji nie uwzględniało wszystkich dyrektyw wymiaru kary, w rezultacie orzeczona kara łączna pozbawienia wolności była rażąco niewspółmierna przez swą nadmierną łagodność.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że prokurator odnosząc się w apelacji do niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności w istocie zarzucił niewłaściwe zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy wymiarze tej kary – albowiem z jednej strony absorpcja, z drugiej strony kumulacja wytyczają granice sędziowskiego wymiaru kary. Uznanie Sądu ograniczone jest tu dyrektywami wymiaru kary oraz ustalonymi w praktyce zasadami i normami celowościowymi, których przestrzeganie jest powinnością Sądu. W takim wypadku przedmiotem zarzutu nie jest obraza prawa materialnego lecz uchybienie zaliczone do kategorii określonej w pkt 4 art. 438 kpk ( por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2002-10-07, II KK 270/02, opubl: Legalis).

Sąd Rejonowy podnosił, że karalność oskarżonego S. M. za inne czyny zastąpiła już w okresie późniejszym ( wyroki w innych sprawach zapadły po dokonaniu czynów przypisanych oskarżonym w niniejszym postępowaniu). Ale nie można tych skazań bagatelizować – prowadzą one bowiem do wniosku, że oskarżony, mimo młodego wieku, dopuścił się już szeregu poważnych przestępstw.

Dlatego karą łączną współmierną do stopnia winy oskarżonego S. M. i do stopnia społecznej szkodliwości jego czynów będzie kara 3 lat pozbawienia wolności. Kara ta w należytym stopniu odda różnice miedzy poszczególnymi czynami przypisanymi oskarżonemu, które co prawda popełnione zostały na szkodę tego samego pokrzywdzonego, ale za każdym razem w inny sposób i w innym czasie. Stąd zasadny jest wybór metody tzw „mieszanej” przy wymierzaniu kary łącznej.

Oczywiście wymiar kary przekraczający 2 lata pozbawienia wolności czyni bezzasadnym orzeczenie o warunkowym zawieszeniu jej wykonania i dozorze kuratora. Również okres zatrzymania w sprawie powinien być zliczony oskarżonemu S. M. na poczet kary pozbawienia wolności jako bardziej dolegliwej ( a nie na poczet kary grzywny ).

Dlatego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok co do oskarżonego S. M. w ten sposób, że:

-

podwyższył karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w pkt 4 zaskarżonego wyroku do 3 ( trzech) lat,

-

uchylił rozstrzygnięcia z pkt 5 i z pkt 8 zaskarżonego wyroku,

-

na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu S. M. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 31 sierpnia 2010 roku do dnia 1 września 2010 roku.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok jako sprawiedliwy, odpowiadający prawu karnemu materialnemu i nie uchybiający prawu karnemu procesowemu należało utrzymać w mocy.

Apelacja obrońcy obu oskarżonych jest bezzasadna.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów co do obu oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak gołosłowny zarzut naruszenia zasady in dubio pro reo. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Ponadto w sprawie nie zachodziły nie dające się usunąć wątpliwości – to apelant usiłuje podważyć prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu i doszukuje się wątpliwości tam, gdzie ich nie ma, bo zostały usunięte przez prawidłowy tok rozumowania Sądu meriti. To, że skarżący nie zgadza się z oceną dowodów zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie jest równoznaczne z występowaniem w sprawie nieusuniętych wątpliwości.

W szczególności Sąd Rejonowy prawidłowo również ocenił zeznania pokrzywdzonego M. Ł., podnoszone w uzasadnieniu apelacji sprzeczności w jego zeznaniach są pozorne i wynikają przede wszystkim ze specyfiki, jaką charakteryzują się zeznania osoby poddanej długotrwałemu szantażowi ( wymuszenia rozbójnicze ) i aktom agresji. Pokrzywdzony był zastraszony, ten jego stan wykorzystywali sprawcy – odbiło się to piętnem na spójności jego relacji. Poza tym przed Sądem zeznawał po długim czasie od inkryminowanych zdarzeń, zdarzenia te były złożone, a przy tym dynamiczne, więc ich poszczególne elementy zlały się pokrzywdzonemu w całość. Wreszcie, na etapie postępowania sądowego pokrzywdzonemu zmarł ojciec, co miało wpływ na zdolność odtwarzania przez niego na tym etapie procesu śladów pamięciowych ( potwierdza to opinia biegłego psychologa). Zatem Sąd Rejonowy słusznie zrobił opierając się na zeznaniach pokrzywdzonego złożonych na pierwszym etapie postępowania przygotowawczego. Zostały one złożone w bliskim odstępie czasu od zdarzeń opisanych w akcie oskarżenia, bezpośrednio po powrocie pokrzywdzonego do Polski.

Zeznania pokrzywdzonego złożone w postępowaniu przygotowawczym są wiarygodne również dlatego, że są potwierdzone przez inne, pośrednie źródła dowodowe, opisane szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, oraz są logiczne. Natomiast wersje obu oskarżonych, są nielogiczne, nieprawdopodobne, sprzeczne z innymi źródłami dowodowymi i dlatego słusznie zostały uznane przez Sąd Rejonowy za niewiarygodne.

Przechodząc do omówienia konkretnych zarzutów z uzasadnienia apelacji związanych z oceną zeznań pokrzywdzonego stwierdzić należy, że co do oskarżonego M. Ś., podnoszone w uzasadnieniu apelacji sprzeczności wynikają jedynie z dynamiki zajścia i upływu czasu miedzy nim, a składaniem zeznań przez pokrzywdzonego. Zaś co do argumentu, jakoby pokrzywdzony miał oddać dokumenty oskarżonemu dobrowolnie jako zabezpieczenie długu, to jest on chybiony, gdyż pokrzywdzony nie miał wobec oskarżonego M. Ś.żadnego długu i nie prowadził z nim żadnych interesów, co zostało należycie wykazane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wynika to również z zabezpieczonej w aktach korespondencji mailowej prowadzonej przez (...) między oskarżonym M. Ś.a pokrzywdzonym ( k. 19 – 50). Pokrzywdzony wyraźnie odżegnuje się w niej od jakichkolwiek roszczeń oskarżonego, a oskarżony potwierdza, że on z pokrzywdzonym żadnych interesów nie prowadził, ale powołuje się, że jest „pośrednikiem” i ściąga dla „kogoś z miasta” dług. Jednak ewidentnie wynika z tej korespondencji ( i to ze słów samego oskarżonego M. Ś.), że oskarżonego M. Ś.z pokrzywdzonym żadne „interesy” nie łączyły ( natomiast korespondencja ta potwierdza wersję pokrzywdzonego, że oskarżony M. Ś.chciał wymusić na nim wypłatę pieniędzy tytułem fikcyjnego długu). Dlatego argumenty obrońcy podniesione w uzasadnieniu apelacji należy uznać za bezzasadne. Zaznaczyć należy ( niejako z urzędu, gdyż apelant tego nie dostrzegł), że w wymianie zdań na (...)pojawia się wypowiedź oskarżonego, jakoby pokrzywdzony miał mu dać te dokumenty – ale pojawia się ona w momencie, w którym do „rozmowy” włącza się siostra pokrzywdzonego i oskarżony uświadamia sobie, że jego rozmowa z pokrzywdzonym jest kontrolowana przez osobę trzecią – wówczas zaczyna się zasłaniać, tłumaczyć, zatem sformułowanie to jest tyko efektem przyjętej przez niego taktyki. Jednocześnie korespondencja ta obraca w niwecz linię obrony oskarżonego twierdzącego, że dokumenty pokrzywdzonego znalazł przypadkiem i nie oddawał ich, bo wiedział, że jest on za granicą.

Również rzekome sprzeczności w zeznaniach pokrzywdzonego co do czynów przypisanych oskarżonemu S. M. są drugorzędne i wytłumaczalne upływem czasu, dynamiką i brutalnością zdarzeń i sytuacją osobistą pokrzywdzonego ( śmierć ojca w toku procesu). Pokrzywdzony został wrzucony do bagażnika samochodu, wywieziony do lasu, doznał urazy nogi co dla niego ( młodego sportowca wyczynowego – panczenisty ) było samo w sobie traumatyczne – w takich okolicznościach zrozumiałe jest, że pokrzywdzony mógł mylić się na etapie sądowym, relacjonując, czy miał w bagażniku skrępowane ręce. Podobnie jest z drugorzędnymi ( i nie związanymi z tą sprawą ) okolicznościami dotyczącymi wykręcania mu ręki i zaboru zegarka. Również co do tego, czy pokrzywdzony ostatecznie widział psa, który był pretekstem dokonania na nim wymuszenia rozbójniczego, jest okolicznością drugorzędną i nie objętą opisem przypisanego oskarżonemu czynu – wszak pokrzywdzony przyznał, że po tym, jak już pod pretekstem wydania psa oskarżony S. M. wymusił od niego 300 zł., pokrzywdzony uznał, że tego psa weźmie – dalsze rozliczenia między pokrzywdzonym, a oskarżonym znalazły się wiec poza zarzutem. A. wyolbrzymia te drugorzędne i nieistotne sprzeczności, a tymczasem linia obrony oskarżonego ( dobrowolne wydawanie pieniędzy i łańcuszka ) jest tak absurdalna, że sam oskarżony S. M. w swych wyjaśnieniach poddaje ją w wątpliwość ( „ on chyba jakiś nienormalny był że dawał mi te pieniądze” – vide k. 115v).

Kwestia, czy w innym postępowaniu ( o sygn. I Ds. 64/11 dotyczącym K. S. ) zasadnie doszło do umorzenia i to, jak pokrzywdzony zeznawał w tamtym postępowaniu na okoliczności nie związane z czynami zarzuconymi oskarżonym w niniejszym postępowaniu nie ma bezpośredniego związku z przedmiotową sprawą i nie rzutuje na trafność oceny dowodów dokonaną w niniejszym procesie.

Całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia zasady bezpośredniości poprzez nie przesłuchanie na rozprawie pokrzywdzonego oraz oskarżonego M. Ś..

Co do oskarżonego M. Ś., to składał on wyjaśnienia przed Sądem i to wielokrotnie, w tym przed składem Sądu wyrokującym w sprawie. Natomiast jego nieobecność na rozprawie w dniu 5 czerwca 2013 roku była nieusprawiedliwiona i Sąd Rejonowy słusznie podjął w trybie art. 376 § 2 kpk decyzję o prowadzeniu rozprawy pod jego nieobecność ( k. 533).

Co do pokrzywdzonego, to sytuacja jest nieco bardziej złożona. Również składał on zeznania przed Sądem i to wielokrotnie, był również konfrontowany z oskarżonymi na etapie postępowania przygotowawczego. Doszło jednak do zmiany składu Sądu i przewód sądowy rozpoczęto od początku. Zanim to się stało pokrzywdzony na stałe wyjechał za granicę. Dawało to Sądowi rozpoznającemu od nowa sprawę asumpt do ujawnienia zeznań pokrzywdzonego w trybie art. 391 § 1 kpk. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że pokrzywdzony na stałe przebywa za granicą. Świadczą o tym następujące elementy:

-

już na rozprawie w dniu 11 stycznia 2012 roku pokrzywdzony oświadczył, że po dniu 30 stycznia 2012 roku nie będzie mógł uczestniczyć w czynnościach procesowych z uwagi na wyjazd do Anglii ( vide k. 310v);

-

korespondencja wysyłana po tej dacie na dotychczasowy adres pokrzywdzonego nie była podejmowana ( k. 410, 487, 511, 525);

-

policja ustaliła, że pod dotychczasowym adresem pokrzywdzony nie przebywa i nie jest znany jego adres w kraju ( k. 509);

-

obrońca oskarżonych nie zdołał ustalić adresu pokrzywdzonego mimo takich deklaracji ( k. 518v);

-

wreszcie pełnomocnik pokrzywdzonego oświadczył, że jego klient przebywa za granicą i że pobyt ran ma charakter trwały ( k. 504).

Dlatego Sąd Rejonowy miał wszelkie podstawy do ujawnienia na rozprawie poprzednio składanych przez pokrzywdzonego zeznań w trybie art. 391 § 1 kpk ( tym bardziej, że wszystkie obecne na rozprawie strony się na to zgodziły – vide k. 533). Zgodnie z brzmieniem art. 391 § 1 kpk oraz poglądem ugruntowanym w orzecznictwie i doktrynie pobyt świadka za granicą (jeżeli nie jest czasowy) jest samodzielną podstawą do odczytania protokołów jego zeznań bez względu na ich wagę dla prowadzonego postępowania ( zob. wyroki Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 2011-07-07, II AKa 119/11, publ: Krakowskie Zeszyty Sądowe rok 2011, Nr 10, poz. 34, Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 listopada 2002 roku - II_ AKA_307/02, KZS 1/03 poz. 24 i z dnia 22 listopada 2006 roku - II_ AKA_168/06, KZS 1/07 poz. 49 a także postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2011-06-02, V KK 410/10, opubl: Legalis). W dodatku pokrzywdzony zeznawał przed Sądem ( tyle że w innym składzie) i był wzywany do wyjaśnienia rozbieżności w zeznaniach. Zatem Sąd Rejonowy ujawniający wszystkie zeznania pokrzywdzonego w trybie art. 391 § 1 kpk miał bogaty materiał i wywiódł z niego prawidłowe wnioski, dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego.

Na tymczasowe wydatki Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zasądził:

-

na podstawie art. 633 kpk, art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami) od oskarżonego M. Ś. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 380 ( trzysta osiemdziesiąt ) złotych tytułem opłaty za drugą instancję oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym;

-

na podstawie art. 633 kpk, art. 635 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami) od oskarżonego S. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 720 ( siedemset dwadzieścia ) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz kwotę 10 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Obaj oskarżeni są młodymi i zdrowymi mężczyznami, mają możliwości zarobkowe, zatem nie ma żadnych podstaw do zwalniania ich od kosztów procesu.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.