Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., odmówił B. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 lutego 2013 r., w którym uznano, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył ubezpieczony wnosząc o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony podniósł, że stan jego zdrowia nie uległ poprawie lecz pogorszeniu. Potwierdzeniem powyższego jest m.in. orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z dnia 26.02. (...).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w decyzji.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy; ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy; niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów (ust. 1). Zgodnie zaś z art. 61 ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu osiemnastu miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy.

W niniejszej sprawie kwestią sporną była sama dalsza niezdolność B. S. do pracy. W myśl art. 12 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ust. 1 ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Ubezpieczony B. S. był uprawniony do renty z tytułu okresowej częściowej niezdolności do pracy do dnia 28 lutego 2013 r. W wyniku rozpoznania kolejnego wniosku o rentę zarówno Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 6 lutego 2013 r., jak i Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 27 lutego 2013 r. stwierdzili, że badany nie jest niezdolny do pracy.

Wnioskodawca urodzony (...) posiada wykształcenie podstawowe. Przed przyznaniem prawa do renty pracował jako kierowca (...)

okoliczności bezsporne

W celu zweryfikowania ustaleń dokonanych przez organ rentowy i ustalenia czy w stanie zdrowia ubezpieczonego po dniu 1 grudnia 2010 roku nastąpiła poprawa pozwalająca na stwierdzenie, że niezdolność do pracy już nie występuje, Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: kardiologa, neurologa oraz specjalisty medycyny pracy.

Biegli po zapoznaniu z dokumentacja medyczną, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania rozpoznali u ubezpieczonego:

- chorobę niedokrwienna serca pod postacią dusznicy bolesnej

klasa CCS II

- nadciśnienie tętnicze

- kardiomiopatię nadciśnieniowa przerostowa w okresie wydolności

serca

- otyłość brzuszna

- kamicę nerki lewej wywiadach

- hipercholesterolemię

W ocenie biegłych lekarzy sądowych, aktualny stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie i skutkuje jego dalszą częściową niezdolnością do pracy na okres dwóch lat. Przyczyna stwierdzonej niezdolności jest choroba niedokrwienna serca pod, która w połączeniu z otyłością i hiepercholesterolemią, stwarza bardzo duże ryzyko powikłań sercowo – naczyniowych. Z tego względu biegli nie podzielili opinii Komisji Lekarskiej ZUS.

dowód: opinia biegłych sądowych lekarzy z dnia 10.06.2011 r. (k.15-16 akt)

Po zapoznaniu się z wydaną przez biegłych opinią, organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia, w których wskazał, iż aktualne badania dodatkowe potwierdzają jedynie dusznicę bolesna CCS I stopnia . Powód nie zgłasza dolegliwości typowych dla choroby wieńcowej , w czasie obserwacji nie stwierdzono objawów dławicowych. Z powyższych względów ZUS domagał się przeprowadzenia dowodu z opinii innego zespołu biegłych . (vide k. 26 akt)

W opinii uzupełniającej biegli podtrzymali w całości swoje wcześniejsze orzeczenie podnosząc, że choroba niedokrwienna serca niezależnie od stopnia zaawansowania stanowi duże ryzyko powikłań sercowo – naczyniowych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych pominął przy tym współistniejące nadciśnienie tętnicze i otyłość brzuszna, które zwiększają ryzyko powikłań. Wszystkie wymienione schorzenia stwarzają bardzo duże ryzyko wystąpienia powikłań zwłaszcza, że praca wykonywana przez ubezpieczonego należy do stresorodnych i wymagających często dużego wysiłku fizycznego. Z tych względów specjaliści sądowi nie podzieli zarzutów Komisji Lekarskiej ZUS.

W piśmie z dnia 29 sierpnia 2013 r. pełnomocnik powoda wniósł o oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z kolejnego zespołu biegłych albowiem w ocenie strony powodowej zebrany materiał w tym w szczególności wydana w sprawie opinia są wystarczające do wydania stanowczego rozstrzygnięcia. W piśmie podniesiono, iż dodatkowe badanie koronarograficze przeprowadzone w poprzednim postępowaniu o ustalenie prawa do renty doprowadziło do wystąpienia powikłania w postaci zakrzepicy tętnicy promieniowej. Stan zdrowia został przez biegłych oceniony w sposób dostateczny zatem zbędne jest powoływanie kolejnych dowodów. Do pisma dołączono kartę informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 23.03.2012 r. oraz prywatną opinię biegłego z dziedziny kardiologii dra A. Ł..

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń organu rentowego, podzielił natomiast wnioski zawarte w opinii biegłych. Nie budzi wątpliwości, iż ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń oraz możliwości wykonywania pracy wymaga z reguły wiadomości specjalnych, w niniejszym przypadku - opinii biegłych z zakresu z zakresu kardiologii i medycyny pracy. Jednakże ostateczna ocena, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy musi uwzględniać także inne elementy, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ocena taka ma charakter prawny i może jej dokonać wyłącznie sąd. Należy podnieść, że zastrzeżenia pozwanego Zakładu podnoszone w sprawie, stanowiły w zasadzie wyłącznie nietrafną polemikę z prawidłowymi ustaleniami zespołu biegłych sądowych. W stanie zdrowia ubezpieczonego nie nastąpiła istotna poprawa, a organ rentowy nie wykazał błędów ani sprzeczności lub innych wad w opinii biegłych poprzestając wyłącznie na jej kwestionowaniu z powołaniem się na własną, odmienną interpretację wydolności organizmu ubezpieczonego, co jednakże uznać należy za niewystarczające dla podważenia wydanego orzeczenia i opinii uzupełniającej.

Sąd podzielił w całości opinię wydaną przez biegłych sądowych lekarzy. Jest ona bowiem wyczerpująca, logiczne i zgodna z zakresami fachowej wiedzy medycznej, w związku z czym nie ma podstaw do jej podważenia, pomimo zastrzeżeń zgłoszonych przez pozwanego. Biegli lekarze sądowi są doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom ubezpieczonego. Opinię wydali po zapoznaniu się z dokumentami leczenia, zebraniu wywiadu i przeprowadzeniu badania. Wbrew twierdzeniom pozwanego organu, schorzenie występujące u ubezpieczonego uniemożliwia mu w sposób oczywisty kontynuowanie pracy zgodnej z nabytymi kwalifikacjami czyli pracy w zawodzie kierowcy. Jest to praca wymagająca niewątpliwie dużej siły i pełnej sprawności psychofizycznej. Przewlekłe, postępujące schorzenie układu krążenia z przebytym zawałem oraz współistniejącą otyłością i hipercholesterolemią powoduje, że stan zdrowia ubezpieczonego jest na tyle poważny, iż nie jest on w stanie – przynajmniej na okres dwóch lat – wykonywać dotychczasowej pracy zarobkowej.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał, iż ubezpieczony nadal spełnia wszystkie warunki o jakich stanowi art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i dlatego Sąd zmienił decyzję organu rentowego przyznając ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres dwóch lat od dnia 1 marca 2013 r.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Przedmiotem rozstrzygnięcia pozostawało także w niniejszej sprawie, czy organ rentowy w ramach swoich uprawnień i kompetencji poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. W zakresie tym Sąd ustalił, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych na etapie postępowania orzeczniczego dysponował odpowiednimi dowodami pozwalającymi na ustalenie, że nadal występuje u badanego całkowita niezdolność do pracy. Wywiad zebrany od badanego przez Lekarza Orzecznika ZUS i Komisję Lekarską ZUS odpowiada swą treścią danym zebranym przez biegłych lekarzy sądowych. Zespół specjalistów powołanych przez Sąd dysponował dokładnie tymi samymi dokumentami leczenia i wynikami badań, jakie stanowiły podstawę wadliwego orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS. W niniejszej sprawie niewątpliwe jest, że zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym była uzasadniona ustaleniami faktycznymi, które powinny być i były znane organowi rentowemu. Opinia biegłych została wydana w oparciu o dokładnie takie same dokumenty diagnostyczne jakimi dysponował organ rentowy. Kliniczny stan pacjenta również nie uległ zmianie albowiem dane z wywiadu i badanie fizykalne nie wskazują na to by powód w trakcie badania przez biegłych zgłaszał inne dolegliwości aniżeli te, które znane były lekarzom wchodzącym w skład Komisji Lekarskiej ZUS. Z uwagi na powyższe w punkcie 2 wyroku stwierdzono, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, zgodnie z art. 118 ust 1a ustawy emerytalnej.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisu art. 98§1 k.p.c. w zw. z §2 ust. 1 i 3 w zw. z §12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w/s opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. (Dz. U. z 2005 roku nr 219, poz. 1872)

SSO Joanna Siupka - Mróz