Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W., VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Stępak

Protokolant: Magdalena Rucińska i Paulina Więckowska

przy udziale Prokuratora: Alicji Gajewskiej i J. W.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 12 grudnia 2016 r., 10 maja 2017 r. i 6 czerwca 2017 r.

sprawy

W. M. , syna S. i H. z d. N., urodzonego w dniu (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 5 sierpnia 2015 r. w ruchu lądowym w W., przy Al. (...) skrzyżowanie z D. S., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 98 poz. 606 z późn. zm.) w ten sposób, iż znajdując się w stanie nietrzeźwości I badanie dało wynik A.: 0,72 mg/l, II badanie dało wynik 0,67 mg/l, Alkometr: III badanie dało wynik 0,71 mg/l, IV badanie dało wynik 0,65 mg/l, alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd mechaniczny marki N. o nr rej. (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 8 lutego 2012 r. sygn. akt II K 1318/11 za czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego W. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i kwalifikując go z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k. skazuje go za to na tej podstawie, a na podstawie art. 178a § 4 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na mocy art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego W. M. środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

III.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego W. M. świadczenie pieniężne w kwocie 10 000 (dziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego W. M. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa,

V.  zasądza na rzecz obrońcy adw. D. M. kwotę 588 (pięciuset osiemdziesięciu ośmiu) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej wykonywanej z urzędu dla oskarżonego W. M. podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.

Sygn. akt VIII K 402/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2015 roku około godziny 00:50 W. M. poruszał się pojazdem marki N. o nr rej. (...) jadąc Al. (...) w kierunku ulicy (...). Zbliżając się do skrzyżowania z ulicą (...) przemieszczał się w stronę ulicy (...) jezdnią ulicy (...) przeznaczoną do jazdy w kierunku ulicy (...). W. M. wracał wówczas z P.. W samochodzie znajdowało się trzech pasażerów (częściowo wyjaśnienia oskarżonego W. M. - k. 19, 52, 134, zeznania świadka R. W. – k. 9v, 175).

Samochód kierowany przez W. M. został zauważony przez funkcjonariusza Straży Miejskiej (...) W. R. W., który wspólnie z M. H. pełnił służbę w rejonie M.. Gdy W. M. zatrzymał pojazd przed skrzyżowaniem Al. (...) z D. S. funkcjonariusze Straży Miejskiej zajechali mu drogę i podeszli do pojazdu w celu wyjaśnienia przyczyny jego jazdy pod prąd. Od W. M. wyczuwalna była woń alkoholu, zaś jego mowa była bełkotliwa, zatem na miejsce zdarzenia wezwano Policję (zeznania R. W. – k. 9v, 175).

Wezwani na miejsce zdarzenia funkcjonariusze Policji R. Z. i C. I., którzy pełnili służbę w patrolu radiowozem nieoznakowanym, poddali W. M. badaniu trzeźwości. Badania przeprowadzone o godz. 01.46 i 02.05 wykazały u W. M. odpowiednio 0,72 mg/l i 0,67 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Policjanci zatrzymali W. M. i przewieźli go do (...) W. II na ul. (...) w celu wykonania dalszych czynności służbowych. O godz. 02.21 i 02.23 przeprowadzono kolejne badania zawartości alkoholu które wykazały u W. M. odpowiednio 0,71 mg/l i 0,65 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu (zeznania R. Z. – k. 6-7, 175, protokoły badania stanu trzeźwości - k. 2, 3).

W. M. był uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dn. 8 lutego 2012 r. sygn. II K 1318/11 za czyn z art. 178a § 1 i 4 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby. Ponadto orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Wyrok uprawomocnił się z dniem 16 lutego 2012 r. (odpis wyroku – k. 28 - 29). W. M. był również karany za czyny przeciwko mieniu oraz zdrowiu i życiu (k. 31-32, 56-57, 77-79, 179-181).

Oskarżony W. M. podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do zarzucanego mu czynu z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 178a § 1 kk i wyjaśnił, że w dniu 5 sierpnia 2015 r. kierował samochodem marki N. o nr rej. (...) należącym do A. J.. Samochodem jechał z koleżanką A. K.. Poruszał się Aleją (...) w kierunku ul. (...). Podał, iż za skrzyżowaniem z D. S. wjechał w Al. (...) na pasy jezdni pod prąd. Zatrzymała go wówczas Straż Miejska, a za chwilę przyjechał patrol Policji. Został zbadany na trzeźwość, zaś wynik to około 1,5 promila. Został zatrzymany przez Policję i przewieziony na komendę, gdzie zbadano go jeszcze raz, a następnie wręczono mu wezwanie do stawiennictwa na przesłuchanie (wyjaśnienia oskarżonego W. M. - k. 19).

Podczas kolejnego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym w dniu 18 grudnia 2015 r. oskarżony ponownie przyznał się do przedstawionego mu zarzutu z art. 178a § 1 kk. Wyjaśnił, że zdarzenie miało miejsce po imprezie, kiedy odwoził koleżankę do domu. Oskarżony bardzo żałował tego, co się stało. Wiedział, że nie powinien kierować pojazdem, ale tak jakoś wyszło. Oświadczył, że nie jeździ już samochodem, żeby to się nie powtórzyło (wyjaśnienia oskarżonego W. M. - k. 52).

W toku kolejnego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym oskarżony ponownie przyznał się do zarzucanego mu czynu z art. 178a § 4 kk w zw. z art. 178a § 1 kk. Konsekwentnie wyraził skruchę i wskazał, iż potrzebuje samochodu, aby znaleźć pracę (wyjaśnienia oskarżonego W. M. - k. 76).

Na rozprawie głównej oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień. Odpowiadając na pytanie Przewodniczącego oświadczył, że w czasie zdarzenia jechał z P. do W., a natężenie ruchu było raczej normalne (wyjaśnienia oskarżonego W. M. - k. 134).

Wyjaśnienia oskarżonego, wespół z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie, Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 kpk, zgodnie z którymi, Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, jak i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego.

Stanowisko oskarżonego W. M., który przyznał się do zarzuconego mu czynu koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie – w szczególności protokołami badania stanu trzeźwości a także zeznaniami funkcjonariusza Straży Miejskiej (...) W. R. W. i funkcjonariusza Policji R. Z.. Sąd uznał jego wyjaśnienia za prawdziwe za wyjątkiem tych fragmentów, w których nie znalazły oparcia w zeznaniach wskazanych świadków – dotyczy to ilości osób znajdujących się w prowadzonym przez niego pojeździe w momencie zatrzymania przez R. W. oraz miejsca, w którym został zatrzymany – z relacji świadka wynika, iż pasażerów było trzech, zaś pojazd został zatrzymany przed skrzyżowaniem z ulicą (...). Sąd miał na uwadze, iż wskazane rozbieżności mogły być spowodowane tym, że oskarżony w chwili zatrzymania znajdował się w stanie znacznej nietrzeźwości i z tej przyczyny miał ograniczoną możliwość dokonywania spostrzeżeń i ich zapamiętywania.

Odnosząc się do jego wypowiedzi w części uznanej za prawdziwą zaznaczyć należy, że jest ona jasna, logiczna i rzeczowa. Brak było podstaw do jej podważenia.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków R. W. i R. Z.. R. W. zeznał, że jadąc Al. (...), zauważył samochód poruszający się niezgodnie z kierunkiem ruchu pojazdów dla swojego pasa jezdni i dokonał jego zatrzymania. Wskazał, że od kierowcy była wyczuwalna woń alkoholu, a na miejsce zdarzenia wezwano patrol Policji. Z kolei R. Z. podał, że w dniu 5 sierpnia 2015 r. pełnił służbę w patrolu radiowozem nieoznakowanym i z polecenia dyżurnego (...) udał się na skrzyżowanie ulic (...). Wilanowska z D. S., gdzie mieli poddać badaniu trzeźwości kierującego pojazdem.

Zdaniem Sądu brak było jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania zeznań powyższych świadków. Treść ich depozycji znajduje oparcie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie w tym również w wyjaśnieniach oskarżonego w zakresie uznanym za prawdziwy. Ich zeznania korespondują ze sobą wzajemnie i nie zawierają sprzeczności, które mogłyby je podważyć.

Dowody w postaci protokołów badań Alkometrem A2.0/04 nr ser (...) (protokół badania stanu trzeźwości - k. 2) i A.-Sensorem IV nr ser. (...) (protokół badania stanu trzeźwości - k. 3) Sąd uznał za wartościowe. Wyniki badania na zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu są rzetelne. Czynności badań zostały utrwalone w formie protokołów, do których dołączono w oryginale wydruki z urządzeń Alkometr A2.0/04 nr ser (...) oraz A.-Sensor IV nr ser. (...), za pomocą których je przeprowadzono. Podkreślić trzeba, iż wyniki tych badań nie były jedynym dowodem potwierdzającym, iż oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości prowadzą pojazd marki N. w dniu inkryminowanego zajścia. Wskazują na to również zeznania R. W., który wyczuł od W. M. woń alkoholu oraz spostrzegł, iż jego mowa jest bełkotliwa. Podkreślić trzeba, iż także oskarżony nie kwestionował wyników badań.

Autentyczność i rzetelność sporządzenia zgromadzonych w sprawie pozostałych dowodów nieosobowych w postaci wyroku (k. 28 - 29) i kart karnych (k. 31 - 32, 56 - 57, 77 - 79, 179 - 181). nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Z tych względów Sąd nie odmówił wskazanym dowodom nieosobowym wiarygodności i mocy dowodowej.

Mając na uwadze tak ustalony i oceniony materiał dowodowy Sąd uznał, że wina oskarżonego W. M. oraz okoliczności popełnionego przez niego czynu nie budzą wątpliwości. Oskarżony jest osobą w pełni dojrzałą zaś w chwili czynu miał możliwość rozpoznania jego karalności i można było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem. Jego poczytalność w chwili czynu nie była zniesiona lub ograniczona w jakimkolwiek stopniu. Ponadto trzeba podkreślić, iż oskarżony wprawiając się w stan nietrzeźwości przewidywał, iż może skutkować to ograniczeniem poczytalności.

Niewątpliwie oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. Stan ten jest zdefiniowany w art. 115 § 16 kk. Zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg lub prowadzi do stężenia przekraczającego te wartości. W trakcie badania urządzeniem kontrolno - pomiarowym do ilościowego oznaczenia alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 01:46 stwierdzono, iż zawartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu wynosi 0,72 mg/l, o godz. 02.05 - 0,67 mg/l, o godz. 02.21 - 0,71 mg/l zaś o godz. 02.23 - 0,65 mg/l. Jak już wcześniej wskazano, stanu nietrzeźwości oskarżonego w czasie czynu dowodzą także jego wyjaśnienia a także zeznania świadka R. W., który wyczuł od W. M. woń alkoholu oraz spostrzegł, iż jego mowa jest bełkotliwa. Reasumując, skoro wartość alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu wyniosła odpowiednio 0,72 mg/l, 0,67 mg/l, 0,71 mg/l i 0,65 mg/l, to przekroczyła ona progową wartość wskazaną w ustawie, tj. 0,25 mg/dm ³, od której mamy do czynienia w prawie karnym z pojęciem stanu nietrzeźwości. Brak jest dowodów, aby oskarżony spożywał alkohol pomiędzy czasem, w którym został zatrzymany przez patrol Straży Miejskiej a czasem przeprowadzenia badań za pomocą alkomatów. Oznacza to, iż oskarżony prowadził pojazd będąc w stanie nietrzeźwości.

Przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie. Odpowiada z tego przepisu zarówno sprawca, który jeszcze przed wprowadzeniem się w stan nietrzeźwości zamierzał prowadzić pojazd, jak i ten, u którego zamiar taki powstał po spożyciu alkoholu (por. J. Bafia, J. Hochberg, M. Siewierski, Ustawy karne PRL Komentarz Warszawa, str. 186)

Zgodnie z akceptowanym przez Sąd Rejonowy poglądem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z 12 maja 1976 roku, sygn. akt IV KR 20/76 publ. Gazeta (...) 1974, nr 23, str. 3: „O zamiarze sprawcy świadczy całokształt tak przedmiotowych, jak i podmiotowych okoliczności. Dopiero na podstawie okoliczności dotyczących danego wypadku i osoby sprawcy możliwe jest odtworzenie rzeczywistych przeżyć sprawcy ustalenie, do czego zmierzał, czego chciał, względnie - postępując w określony sposób - co przewidywał i na co się godził".

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozostawia zdaniem Sądu wątpliwości, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Stan nietrzeźwości oskarżonego był łatwo dostrzegalny dla osób trzecich, w związku z czym sam sprawca musiał mieć świadomość, że znajduje się w stanie nietrzeźwości. Prowadząc pojazd oskarżony miał zatem wolę urzeczywistnienia swoim zachowaniem znamion przedmiotowych przestępstwa z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk.

Sąd dokonał zmiany kwalifikacji czynu zarzuconego oskarżonemu. Wskazać bowiem należy, iż przepis art. 178a § 4 kk nie stanowi samodzielnej podstawy skazania, a określa surowszą sankcję karną dla sprawcy czynu z art. 178a § 1 kk skazanego uprzednio za m.in. kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości.

Z danych o karalności oskarżonego oraz odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Piasecznie z dn. 8 lutego 2012 r. sygn. II K 1318/11 wynika, iż był on uprzednio karany za czyn z art. 178a § 1 i 4 kk w zb. z art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, przy czym na podstawie art. 178a § 4 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów na okres 3 lat. Powyższe orzeczenie uprawomocniło się w dn. 16 lutego 2012 r. Okres orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zakończył swój bieg w dniu 16 lutego 2015 r.

Sąd oceniając możliwość przypisania oskarżonemu odpowiedzialności z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk miał na względzie fakt, że W. M. w świetle danych o jego karalności, był osobą uprzednio karaną za czyn polegający na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości.

Wskazać należy, iż czynu zarzucanego mu w niniejszym postępowaniu dopuścił się w dniu 5 sierpnia 2015 r., zaś zarządzenie wykonania kary orzeczonej wyrokiem o sygn. II K 1318/11 mogło nastąpić do dnia 16 sierpnia 2015 r. Zgodnie z treścią przepisu art. 76 § 1 kk w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. W wypadku, o którym mowa w art. 75a, zatarcie skazania następuje z upływem okresów przewidzianych w art. 107 § 4 i 4a. Przepis art. 108 stosuje się. Z kolei przepis art. 21 cyt. ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. do skazań prawomocnymi wyrokami wydanymi przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w przedmiocie zatarcia skazania stosuje się przepisy ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, chyba że okres zatarcia skazania upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak według przepisów ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą okres zatarcia skazania upłynąłby przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, zatarcie skazania następuje z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

W ocenie Sądu wykładnia przepisu art. 76 § 1 kk w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw nie budzi żadnych wątpliwości, iż zdanie trzecie ma zastosowanie do sytuacji opisanych zarówno w zdaniu pierwszym, jak i w zdaniu drugim.

Powyższe oznacza, iż warunkach niniejszej sprawy, dopuszczalne jest zgodnie z art. 108 kk jedynie jednoczesne zatarcie wszystkich skazań. W. M. zarówno przed jak i po skazaniu wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dn. 8 lutego 2012 r. w sprawie sygn. akt II K 1318/11 był karany licznymi wyrokami, co do których nie nastąpiło jeszcze zatarcie skazania. Podkreślić zatem jeszcze raz trzeba, iż do zatarcia skazania W. M. wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dn. 8 lutego 2012 r. w sprawie sygn. akt II K 1318/11 w ogóle nie doszło, a to z uwagi na inne wyroki zapadłe wobec niego, które jeszcze zatarciu nie uległy.

Reasumując Sąd uznał, że W. M. dopuścił się czynu polegającego na tym, że w dniu 05 sierpnia 2015 r. w W. na wysokości skrzyżowania Al. (...) z D. S. umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości - I badanie dało wynik 0,72 mg/l, II badanie dało wynik 0,67 mg/l, III badanie dało wynik 0,71 mg/l, zaś IV badanie dało wynik 0,65 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, prowadził pojazd mechaniczny marki N. o nr rej. (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 8 lutego 2012 r. sygn. akt II K 1318/11 za czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane mu przestępstwo Sąd miał na względzie dyrektywy wymiaru kary wynikające z treści art. 53 kk, a w szczególności baczył, aby wymierzona kara była adekwatna do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa.

Sąd, wymierzając W. M. karę uznał, iż stopień jego winy jest wysoki. Z uwagi na osiągnięcie wymaganego przez prawo karne wieku i umiejętności przyswajania sobie reguł moralnych, którymi kieruje się społeczeństwo oskarżony był zdolny do zawinienia. Właściwości oskarżonego takie jak posiadana przez niego wiedza i doświadczenie życiowe pozwalają postawić zarzut, że w czasie swojego bezprawnego czynu nie dał posłuchu normie prawnej. Zachowanie oskarżonego w chwili dokonywania przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji wskazywało na bezkrytyczne podchodzenie do zasad porządku publicznego. Sądowi nie umknęło również, iż oskarżony mając prawo jazdy posiadał standardową wiedzę odnośnie ewentualnych skutków kolizji i wypadków drogowych. Mając tę wiedzę, naruszył jednak naczelną - w ocenie Sądu - zasadę zakazu poruszania się pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości wskutek czego w konsekwencji uderzył w poprzedzający go pojazd.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu Sąd również uznał go za wysoki. Oskarżony naruszył jedno z ważniejszych dóbr chronionych prawem, mianowicie bezpieczeństwo w komunikacji. Wprawdzie nie wyrządził żadnej szkody, lecz jego zachowanie biorąc pod uwagę okoliczności czynu – jazda pod prąd ruchliwą ulicą w pobliżu skrzyżowania pojazdem, w którym znajdowało się trzech pasażerów - zagrażało bezpieczeństwu innych kierujących poruszających się tą trasą a także osobom przez niego przewożonym. Wskazać trzeba, iż w czasie zdarzenia było ciemno, co dodatkowo utrudniało prowadzenie pojazdu zwłaszcza osobie w stanie znacznej nietrzeźwości jak oskarżony. W. M. działał z zamiarem bezpośrednim, co również ma wpływ na wyższy stopień społecznej szkodliwości czynu. Podkreślić trzeba, iż prowadząc pojazd w stanie nietrzeźwości naruszył jeden z podstawowych obowiązków kierowcy, mianowicie konieczność zachowania trzeźwości podczas prowadzenia samochodu. Ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu jako wysoką determinuje również poziom wysokiego stężenia alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu, albowiem podczas pierwszego przeprowadzonego badania prawie trzykrotnie przekroczyło ono dolną granicę intoksyfikacji przewidzianą w kodeksie karnym. Tak znaczny stan nietrzeźwości w poważny sposób ograniczał sprawność psychofizyczną oskarżonego, a co za tym idzie znacznie wydłużał czas reakcji na zaistniałe sytuacje drogowe. Oskarżony stanowił zatem poważne potencjalne zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Sąd w poczet okoliczności łagodzących zaliczył oskarżonemu to, iż konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyraził szczerą skruchę. Jako okoliczność obciążającą potraktowano natomiast jego uprzednią karalność.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu będzie kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzona kara mieści się w ustawowych granicach zagrożenia. Orzekając karę w takim wymiarze Sąd baczył także na społeczne oddziaływanie kary i konieczność jej oddziaływania wychowawczego na oskarżonego, która to kara winna uświadomić oskarżonemu naganność jego zachowania. Orzeczona kara winna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Zdaniem Sądu tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze może spełnić w odniesieniu do oskarżonego założone jej cele w zakresie prewencji indywidualnej i spowoduje, że oskarżony w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego i nie powróci więcej do przestępstwa. Oskarżony był już bowiem karany przez Sąd - w tym za przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji – lecz mimo to nie wdrożył się do przestrzegania prawa, co zdaniem Sądu świadczy, że stosunkowo krótkie okresy jego resocjalizacji w warunkach penitencjarnych nie odniosły pożądanego skutku. Zaznaczyć należy, iż w obecnym stanie prawnym nie ma możliwości zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary.

Na podstawie art. 42 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wskazać należy, iż celem ustawodawcy, który obligował Sąd do orzeczenia ww. środka karnego było niewątpliwie trwałe wyeliminowanie kierujących pojazdami, które swoim zachowaniem wielokrotnie stwarzały zagrożenie bezpieczeństwa w komunikacji.

Sąd na podstawie 43a § 2 kk zobowiązał oskarżonego W. M. do uiszczenia kwoty 10 000 złotych tytułem świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Powyższa kwota stanowi minimalną wysokość możliwego do orzeczenia środka karnego, którą Sąd może nałożyć wobec sprawcy czynu z art. 178a § 1 kk w zw. z art. 178a § 4 kk.

Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku zapłaty kosztów sądowych oceniając, iż ich poniesienie stanowiłoby nadmierny uszczerbek dla oskarżonego, biorąc pod uwagę orzeczoną wobec niego bezwzględną karę pozbawienia wolności, która w sposób oczywisty utrudni możliwości zarobkowania przez W. M..

Należało również zasądzić na rzecz adw. D. M. kwotę 588 złotych podwyższoną o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu dla oskarżonego W. M..