Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Gmina M. S. wniosła w dniu 20 kwietnia 2016 r. pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym z żądaniem zasądzenia na jej rzecz od (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwoty 4585,05 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 3969 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty i od kwoty 616,05 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto zażądała zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu żądania pozwu podała, że jest właścicielem nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) – działka nr (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta (...) i dochodzi od pozwanej odszkodowania za bezumowne korzystanie z tej nieruchomości przez wywieszenia na niej baneru reklamowego o wymiarach 1,00 x 4,00 m przez okres od 01.10.2013 do 31.01.2015 r. Wysokość roszczenia wynika z (...) S. nr 537/2011 r..

W dniu 22 czerwca 2016 roku wydany został przez Referendarza sadowego w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od tego nakazu pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postepowania, kwestionując powództwa co do zasady i co do wysokości. W toku postępowania wskazała, że reklama nie jest jej własnością, nie została przez nią umieszczona w ww. miejscu ani też nikt nie wywiesił jej na zlecenie pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. S. jest właścicielem nieruchomości położonej w S., przy ul. (...), składającej się z działki nr (...)/4o powierzchni 6,1178 ha, dla której Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie prowadzi księgę wieczystą o nr (...).

Bezsporne

Na ogrodzeniu ww. nieruchomości od strony DK nr (...) pozwana wywiesiła swój baner reklamowy o wymiarach 1,00 x 4,00 m z adresem internetowym moto-akcesoria.pl, adresami sklepów i hasłem (...). Baner wisiał w okresie od 01.10.2013 do 31.01.2015 r..

Pismem z dnia 2 grudnia 2013 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 462 zł za okres od 01 października 2013 do 30 listopada 2013 r. . Wezwanie to pozwana otrzymała w dniu 9 grudnia 2013 roku i pozostało ono bez odpowiedzi. Pismem z 8 grudnia 2014 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 3487,47 zł oraz 5 zł kosztu upomnienia.

W dniu 22 października 2015 roku powódka wystąpiła do tut. Sądu z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej.

Pismem z dnia 12 kwietnia 2016 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 4585,05 zł z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości oraz odsetek licznych na dzień 31 marca 2016 r.

Dowód:

-

pismo z 02.12.2013 k. 36,

-

wezwanie do zapłaty z dowodem nadania k. 37-38,

-

wezwanie z 16.06.2015 k. 39,

-

mapa k. 40,

-

wydruk fotografii k. 40-41v,

-

wniosek o zawezwanie do próby ugodowej k. 42,

-

wezwanie do zapłaty k. 43-44,

-

pismo z 31.03.2016 k. 45

-

wydruk strony internetowej k. 78

-

zeznania A. F. k. 96.

Rynkowa wysokość czynszu najmu powierzchni reklamowej o wymiarach 1,00 m x 4,00 m (4 m ²) wg stanu i cen za okres od 1 października 2013 roku do 31 stycznia 2015 wynosi 193 zł za miesiąc, czyli łącznie za wskazany okres 16 miesięcy 3088 zł.

Dowód:

-

opinia biegłego z zakresu (...) k. 106-146

Baner nie znajduje się w wykazie środków trwałych pozwanej

Bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się w części uzasadnione.

Powód wywodził żądanie z prawa własności. Zgodnie z normami zawartymi w art. 224 § 2 k.c. w związku z art. 225 k.c. samoistny posiadacz w złej wierze jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Natomiast art. 230 k.c. nakazuje w sposób odpowiedni stosować przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy także do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego. Obowiązek wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy wynikający z ww. przepisów istnieje niezależnie od tego, czy posiadacz w sposób efektywny korzystał z rzeczy stanowiącej własność innej osoby, czy przyniosło mu to jakiekolwiek wymierne korzyści, a nadto czy pozbawienie właściciela władztwa nad przedmiotem własności skutkowało powstaniem szkody w jego majątku. Wysokość należności za korzystanie z cudzej rzeczy bez podstawy prawnej winna odpowiadać stawkom rynkowym związanym z korzystaniem z rzeczy danego rodzaju oraz zależy od czasu, w jakim pozwany dysponował bez podstawy prawnej przedmiotem należącym do innej osoby.

Nieruchomość, z która wiąże się spór pomiędzy stronami i na której bezspornie wywieszony był baner z danymi adresowymi i stroną internetową pozwanej spółki, stanowi własność powódki, zaś pozwanej nie przysługuje na dzień orzekania żaden tytuł prawny do władania nią. Pozwana tytułu własności powódki nie kwestionowała. Kwestionowała aby baner był jej własnością, aby ten baner wywiesiła lub aby zleciła jego wywieszenie. W tym zakresie Sąd nie dał wiary tym twierdzeniom. Samo zaprzeczenie jest w procesie cywilnym najmniej wyrafinowaną formą obrony, skutkującą w zasadzie tylko wyłączeniem możliwości przyjęcia za prawdziwe okoliczności niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.). Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd stwierdza, że za wywieszenie baneru i zajęcie nieruchomości powódki na ten cel odpowiada pozwana. Na banerze są jej dane teleadresowe skutkujące konicznością przyjęcia domniemania faktycznego że baner należy do pozwanej. Bez znaczenia jest okoliczność że nie jest on ujęty w wykazie środków trwałych pozwanej, ponieważ pozwana nie ma obowiązku umieszczać tam wszystkiego. O fakcie że baner do pozwanej należy świadczy postępowanie pozwanej wobec wezwań do zapłaty. Pozwana na nie w ogóle nie zareagowała. Każdy racjonalnie działający przedsiębiorca gdy zarzuca mu się zajęcie cudzej nieruchomości, a jest to obiektywnie nieprawda, zawsze reaguje na wezwana do zapłaty. Tu pozwana w ogóle nie zareagowała na pisma powódka, stąd należało przyjąć że milcząco przyznaje się do odpowiedzialności za wywieszenie banera.

Z tych względów powództwo było co do zasady słuszne.

Ostatnią ważką kwestią było ustalenie należności za bezumowne korzystanie z nieruchomości powoda. Zgodnie z opinią biegłego rynkowa miesięczna stawka czynszu najmu powierzchni reklamowej 4m ² w okresie od 1 października 2013 do 31 stycznia 2015 roku wynosi 193 zł. Taka też kwotę Sąd przyjął jako obiektywną wartość miesięcznego odszkodowania. Bez wartości dowodowej są wewnętrzne akty powódki, ponieważ czym innym jest umowny węzeł obligacyjny gdzie strony ustalają wysokość czynszu, a czym innym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z cudzej rzeczy – tu zawsze należy się odwołać do wartości obiektywnych i Sąd to osiągnął posiłkując się opinią biegłego. Opinią której żadna ze stron nie kwestionowała.

Powódka dochodziła 3969 zł odszkodowania oraz 616,05 skapitalizowanych od odsetek.

Sama wysokość odszkodowania za okres 16 miesięcy wynosi 3088 zł i wartość ta ustalił Sąd na podstawie opinii biegłego. W zakresie skapitalizowanych odsetek, to odszkodowanie za bezumowne korzystanie płatne jest na wezwanie. Powódka za miesiące październik i listopad 2013 roku wezwała pismem z 02.12.2013 r. Pozwana odebrała je 9 grudnia 2013 r. i wyznaczony tam do zapłaty 14 dniowy termin upływał 23.12.2014 r. Za te dwa miesiące powódka mogł domagać się kwoty 386 zł (193 x 2 = 386 zł) . Tu skapitalizowane odsetki na podstawie art. 482 k.c. (za wskazywany przez powódkę okres – dzień po terminie do zapłaty czyli od 24 grudnia 2013 roku do podanego w pozwie 31 marca 2016 roku) mogły wynieść 88,42 zł i taką też kwotę Sąd doliczył do roszczenia głównego. W pozostałym zakresie skapitalizowanych odsetek pozew podlegał oddaleniu. Jest w aktach wezwanie 08 grudnia 2014 r., ale nie wiadomo kiedy je pozwana otrzymała i od kiedy liczyć 30 dni zakreślone na zapłatę. Nie wiadomo też za jaki okres jest to żądanie, w szczególności czy nie obejmuje ponownie października i listopada 2013 roku.

Z tych względów zasądzeniu podległa kwota 3176,42 zł, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie – na podstawie art. 482 k.c. - od kwoty 386 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, od kwoty 88,42 zł skapitalizowanych odsetek od dnia wytoczenia powództwa tj. od 20 kwietnia 2016 roku i od pozostałej kwoty odszkodowania (...) ( (...) – 386 = (...)) od dnia następnego po dniu doręczenia pozwu, tj. od 8 lipca 20-16 r. (k. 51a) do dnia zapłaty. Wysokość odsetek wynika z art. 481 § 1 k.c.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygając sprawę Sąd oparł się na złożonych przez powoda oraz pozwaną dokumentach oraz ma opinii biegłego i zeznaniach A. F.. Sąd uznał te dowody za wiarygodne.

Orzekając o kosztach postępowania Sąd miał na uwadze, że stosownie do reguł przewidzianych w art. 98 k.p.c. strona przegrywająca sprawę ma obowiązek zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie niezbędne i celowe koszty procesu. Zgłoszone przez powoda w pozwie żądanie zwrotu kosztów dotyczyło zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według obowiązujących przepisów. Celowym kosztem dochodzenia praw były wydatki związane z uiszczeniem opłaty od pozwu, która wynosiła 58 zł, kosztami opinii biegłego wynoszącymi łącznie 1348,82 zł oraz wynagrodzeniem zawodowego pełnomocnika – 1200 zł na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804). Łącznie było to 2606,82 zł, powód wygrał w 69% - więc do zwrotu jest (...),71. Z kolei pozwana wygrał w 31%, poniosła koszt zawodowego pełnomocnika 1200 zł – więc do zwrotu od powódki jest 372 zł. Po skompensowaniu tych kwot daje to 1426,71 zł od pozwanej la powódki.

Powód uiścił tytułem zaliczki kwotę 1500 zł, wykorzystano 1348,82 zł, więc do zwrotu dla powódki na podstawie art. 84 ust. 2 u.k.s.c. jest 151,18 zł, o czym orzeczono w punkcie IV.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)