Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie IV Wydział Karny

w składzie: Przewodniczący: SSR Sylwia Słowiok - Janus

Protokolant: Aleksy Beśka

Prokurator: Katarzyna Bartoszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2017 roku

sprawy

D. P. syna J. i K. z domu Z. urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że: w dniu 08 lipca 2017 r. przy ul. (...) w W., działając wspólnie i w porozumieniu z nieustalonym mężczyzną, po uprzednim wybiciu prawej przedniej szyby w drzwiach włamał się do samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) nalężącego do J. H., skąd zabrał w celu przywłaszczenia rzeczy znajdujące się w pojeździe tj. butelkę wódki Ż., trzy płyty CD o łącznej wartości 80 zł na szkodę J. H. oraz jedną parę butów sportowych marki N. koloru czarnego, bluzę sportową koloru ciemnoszarego o łącznej wartości 400, 49 zł na szkodę M. H. i w wyniku włamania zniszczył elementy powyższego samochodu tj. prowadnicę, szybę drzwiową, uszczelkę zgarniającą szyby, nakładkę na ramę okna, przesłonę, tapicerkę drzwi, normalia oraz system nawigacji z radiem i cd, przy czym wartość zniszczonego mienia wynosiła 12.731,00 złotych na szkodę J. H.

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zb z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 11§ 2 kk

orzeka

1.  oskarżonego D. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11§ 2 kk skazuje go, a na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1a k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w pkt 1. kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 8 lipca 2017 r. godz. 02.55 do dnia 17 listopada 2017 r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz J. H. kwoty 80 (osiemdziesiąt) złotych, a na rzecz M. H. kwoty 400,49 (czterysta złotych oraz czterdzieści dziewięć groszy);

4.  na podstawie art. 44§ 2 kpk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych poprzez ich zniszczenie zarejestrowanych pod poz. Drz (...)- (...) w punktach 1, 2, 3, a na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe zarejestrowane pod poz. Drz (...)- (...) w punktach 4 i 5 zwraca D. P.;

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 858,72 zł (osiemset pięćdziesiąt osiem złotych oraz siedemdziesiąt dwa grosze) w tym kwotę 300,00 zł (trzysta złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt IV K 877/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny.

J. H. zaparkował swój samochód V. (...) o nr rej. (...) na parkingu przy ul. (...) w W. w pobliżu hotelu (...) w dniu 07 lipca 2017r. D. P. w dn. 08 lipca 2017r. po godz.01.00 podszedł do w/w samochodu i wybił śrubokrętem boczną prawą szybę od strony pasażera. W samochodzie załączył się alarm. Następnie D. P. wszedł do samochodu przez szybę od strony pasażera i zabrał stamtąd reklamówkę z butami, bluzę sportową, butelkę wódki i 3 płyty CD. W tym czasie obok samochodu stała inna nieustalona osoba, która przyglądała się czy ktoś nie idzie. Osoba ta rozglądała się i dawała znać D. P., który siedział w samochodzie. Po zabraniu w/w rzeczy D. P. wyszedł z samochodu i udał się w kierunku Dworca(...). R. Z. (1), który obserwował przebieg zdarzenia zawiadomił o powyższym policję. D. P. przechodząc obok budowy wrzucił reklamówkę za płot posesji należącej do budowy. Funkcjonariusze policji zatrzymali D. P. o godz. 02.55 dnia 08 lipca 2017r. przy przystanku koło hotelu (...) i ujawnili przy nim śrubokręt oraz pilnik. Nieopodal samochodu funkcjonariusze policji ujawnili śrubokręt. Nie udało się zatrzymać drugiej nieustalonej osoby.

(dowody:, protokół zatrzymania osoby k. 2, protokół przeszukania osoby k. 4-6, protokół oględzin rzeczy k. 14-15, zeznania świadka J. H. k. 9v-10,k. 236v, D. H. k. 17v-18,k. 237, R. Z. (2) k. 23v-24, M. H. k. 87v, k. 236v, częściowo wyjaśnienia D. P. k. 45, k. 57, k. 119, k. 235v).

Wartość butów wynosiła 280, 49 zł, bluzy -120 zł, 3 płyt CD -60 zł, butelki wódki -20 zł. Wartość uszkodzeń samochodu wynosiła 12.731,20 zł

( dowody: zeznania świadka M. H. k. 87v, k. 236v, paragon 89, faktura VAT k. 94, zeznania J. H. k. 9v-10)

Oskarżony zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

W postepowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że w samochodzie V. (...) zauważył reklamówkę z markowego sklepu, z której wystawało pudełko po butach. Poszedł do domu i wziął śrubokręt. Następnie wrócił do w/w samochodu i wybił śrubokrętem boczną prawą szybę od strony pasażera. W samochodzie załączył się alarm. Wszedł do samochodu przez szybę od pasażera i zabrał reklamówkę. O. również schowek w samochodzie lecz niczego tam nie znalazł. Następnie wyszedł również przez szybę i udał się w kierunku hotelu (...) (k. 45).

Następnie wyjaśnił, że był sam, po czym dodał, że osoby z która była z nim nie zna i zna ją tylko po pseudonimie ( k. 52)

W kolejnych wyjaśnieniach podał, że włamał się do przedmiotowego samochodu sam poprzez wybicie przedniej szyby. ( k. 57).

Wreszcie wyjaśnił, że jak się włamywał to stała inna osoba dalej. Nie zna jej z imienia i nazwiska ( k. 119)

W postępowaniu sądowym wyjaśnił, że nie wie jak to się stało, że doszło do uszkodzenia nawigacji i radia. Zaprzeczył aby zabrał sweter i płyty ( k. 235v).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżanego zasługują na danie im wiary w zakresie tego kiedy, gdzie i do jakiego samochodu a także w jaki sposób dokonał włamania. Jego wyjaśnienia co do zaboru butów sportowych także zasługują na danie ima wiary. Wreszcie jego wyjaśnienia co do tego, że stał obok inny mężczyzna również zostały obdarzone przez sąd walorem wiarygodności. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie korespondują bowiem z zeznaniami pokrzywdzonych, protokołem oględzin samochodu a także ze zeznaniami naocznego świadka R. Z. (1).

Bezspornym jest, że oskarżony dokonał włamania do samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) w dniu 08 lipca 2017r. Bezspornym jest również miejsce, gdzie zaparkowany był przedmiotowy samochód oraz czas dokonania włamania. Powyższe wynika z wyjaśnień oskarżonego ( k. 45), zeznań pokrzywdzonego J. H. ( k. 9v-10), protokołu oględzin samochodu ( k. 14-15), wyjaśnień oskarżonego (k. 45) oraz zeznań R. Z. (1) ( k. 23v-24). Z zeznań pokrzywdzonego J. H. wynika, że zaparkował on swój samochód V. (...) o nr rej. (...) na parkingu przy ul. (...) w pobliżu hotelu (...) przy ul. (...)/S. w dniu 07 lipca 2017r. O godz. 3.10. został poinformowany telefonicznie przez policję, że włamano się do jego samochodu. Pozostałe w/w dowody potwierdzają zeznania pokrzywdzonego.

Bezspornym jest także sposób w jaki oskarżony dokonał włamania. Powyższe wynika z wyjaśnień oskarżonego ( k. 45), zeznań pokrzywdzonego J. H. ( k. 9v-10), zeznań R. Z. (1) ( k. 23v-24) oraz protokołu oględzin samochodu ( k. 14-15) i protokołu przeszukania osoby ( k. 4-6). Z zeznań J. H. wynika, że jak poszedł do swojego samochodu zobaczył wybitą szybę z prawej strony z przodu ( k.9v-10). Zaś oskarżony przyznał, że wybił śrubokrętem boczną prawą szybę od strony pasażera. Pozostałe w/w dowody potwierdzają zeznania pokrzywdzonego i wyjaśnienia oskarżonego. Zaś z zeznań świadka Z. wynika ponadto, że do zdarzenia doszło po godz. 01.00.

Nie budzi ponadto wątpliwości, że oskarżony z samochodu dokonał kradzieży butów sportowych. Powyższe wynika z wyjaśnień oskarżonego ( k. 45), zeznań pokrzywdzonego J. H. ( k. 9v-10) oraz z zeznań M. H. ( k. 87v) a także kopii paragonu (k.89).

Wyjaśnienia wymagało czy oskarżony działał sam, jak mówił w swoich pierwotnych wyjaśnieniach, czy też wspólnie i w porozumieniu z drugą osobą, o czym mówił w kolejnych wyjaśnieniach jednak ograniczając rolę tej drugiej osoby. Jak wynika z zeznań naocznego świadka zdarzenia R. Z. (1) widział on stojącą obok samochodu podczas włamywania się oskarżonego do przedmiotowego samochodu osobę, która przyglądała się czy ktoś nie idzie. Jak zeznał osoba ta rozglądała się i wyglądało to jakby stała na czatach i osoba ta dawała znać drugiemu koledze, który siedział w samochodzie ( k. 23v-24). Powyższe znajduje potwierdzenie w kolejnych wyjaśnieniach oskarżonego. Wobec braku podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań naocznego świadka, który jest osobą obcą dla oskarżonego a także mając na uwadze fakt, że oskarżony przyznał, że stała obok niego inna osoba sąd dał wiarę w tym zakresie zeznaniom R. Z. (1) oraz wyjaśnieniom oskarżonego, w których podał, że była z nim inna nieustalona osoba.

Wątpliwości dotyczyły także tego, czy oskarżony dokonał ponadto zaboru bluzy sportowej, butelki wódki i 3 płyt CD. Z zeznań pokrzywdzonych J. H. ( k. 9v-10) i M. H. ( k. 87v) wynika, że przedmiotowe rzeczy były w samochodzie przed włamaniem i stwierdzili ich brak po dokonaniu włamania. Świadkowie Ci ponadto zgodnie opisali, gdzie przedmiotowe rzeczy się znajdowały przed włamaniem. O wiarygodności zeznań tych świadków świadczy fakt, że wódka i płyty CD znajdowały się wg nich w schowku, który został uszkodzony (k. 14v-15-protokół oględzin). W ocenie sądu brak jest podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań pokrzywdzonych w tym zakresie. Świadkowie Ci jako osoby obce nie miały żadnego interesu w obciążaniu swoimi zeznaniami oskarżonego o kradzież bluzy, butelki wódki i płyt CD. R. te są bowiem rzeczami o stosunkowo niskiej wartości w porównaniu do butów, które zostały skradzione oraz do szkód wyrządzonych włamaniem się przez oskarżanego. Wobec spójności w relacjach tych świadków oraz z przyczyn podanych wyżej sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych w tym zakresie. Tym samym sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w których kwestionował on dokonanie zboru przedmiotowych rzeczy.

Wreszcie wątpliwości dotyczyły również tego czy oskarżony włamując się do przedmiotowego pojazdu dokonał uszkodzenia oprócz : prowadnicy, szyby drzwiowej, uszczelki zgarniającej szyby, nakładki na ramę okna, przesłony, tapicerki drzwi, które to uszkodzenia znajdują potwierdzenie w protokole oględzin samochodu i wynikają z wybicia szyby ( k. 14v-15) także : systemu nawigacji z radiem i cd z ekranem. Powyższe uszkodzenia wynikają z faktury naprawy samochodu pokrzywdzonego ( k. 94). Jak wynika z zeznań pokrzywdzonego J. H. nawigacja była uszkodzona w taki sposób, że jakby ktoś dwoma śrubokrętami próbował ją podważyć i były odciśnięte w tym miejscu szybki nawigacji. Była też rysa na środku nawigacji ( k. 236v). W ocenie sądu brak jest podstaw do podważenia wiarygodności zeznań pokrzywdzonego. Z protokołu oględzin samochodu ( k. 14v-15) oraz protokołu przeszukania oskarżonego ( k. 4-6) wynika, że koło samochodu oraz przy oskarżonym znaleziono śrubokręty. Zaś opisane przez pokrzywdzonego uszkodzenia, jego zdaniem, powstały na skutek posłużenia się śrubokrętem. W świetle powyższego oraz mając na uwadze fakt, że pokrzywdzony nie domagał się od oskarżonego naprawienia szkody w tym zakresie sąd uznał jego zeznania w tym zakresie za wiarygodne.

W ocenie sądu również faktura z dnia 22 sierpnia 2017r. ( k. 94) nie budzi wątpliwości co do autentyczności oraz prawdziwości. Żadna ze stron nie kwestionowała jej autentyczności. Nadto wskazane w fakturze wartości poszczególnych rzeczy będących przedmiotem naprawy nie były podważane przez żadną ze stron. Z tych względów sąd uznał ją za wiarygodną. Na jej podstawie sąd ustalił ogólną wartość szkód na kwotę 12.731,00 złotych.

Wartość bluzy sportowej, butelki wódki i 3 płyt CD sąd ustalił w oparciu o zeznania pokrzywdzonych J. H. ( k. 9v-10) i M. H. ( k. 87v) nie znajdując podstaw do kwestionowania ich zeznań w tym zakresie oraz mając na uwadze fakt, że wskazane przez pokrzywdzonych wartości odpowiadają cenom rynkowym w/w produktów.

Sąd dał również wiarę opinii biegłych lekarzy psychiatrów ( k. 97-99). Opina ta została wydana przez specjalistów a jej wnioski końcowe znajdują oparcie przeprowadzonych badaniach i aktach sprawy.

Również za wiarygodne i autentyczne uznał Sąd ujawnione w toku postępowania protokoły przeszukania osoby, oględzin miejsca i oględzin rzeczy. Zostały one sporządzone przez osoby do tego uprawnione, w odpowiedniej formie i żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności. Nadto protokoły te znajdują oparcie pozostałym materiale dowodowym.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. 279 § 1 kpk. Konstrukcja przestępstwa przewidzianego w art. 279 określa dwie czynności sprawcze, z których pierwsza polega na przełamaniu zabezpieczenia rzeczy ruchomej (usunięciu przeszkody materialnej) zamykającego dostęp do rzeczy innym osobom, druga zaś sprowadza się do zaboru zabezpieczonej rzeczy ruchomej. Oskarżony dokonał włamania do samochodu pokrzywdzonego poprzez wybicie prawej szyby w drzwiach samochodu. Tym samym pokonał zabezpieczenie samochodu w postaci zamkniętych szyb i drzwi oraz dostał się do jego wnętrza. Następnie oskarżony z wnętrza przedmiotowego pojazdu dokonał zaboru cudzych rzeczy w postaci butów, bluzy sportowej, butelki wódki i płyty CD. Nie ulega wątpliwości, że rzeczy te nie stanowiły jego własności nie były w jego posiadaniu. R. te stanowiły własność pokrzywdzonych J. H. i M. H.. Przy czym oskarżony zabierając przedmiotowe rzeczy z samochodu zabrał je w celu przywłaszczenia. Innymi słowy w celu ich używania jak swoje.

Mając na uwadze fakt, że inna nieustalona osoba stała w pobliżu samochodu, do którego oskarżony dokonywał włamania i obserwowała otoczenie oraz dawała oskarżonemu znaki sąd przyjął, że oskarżony dział w ta osobą wspólnie i w porozumieniu.

D. P. podczas czynu był osobą dorosłą i w pełni poczytalną. Miał pełną świadomość tego, że dokonuje włamania do cudzego pojazdu a następnie, że dokonuje kradzieży rzeczy znajdujących się w tym pojeździe.

Przechodząc do rozważań dotyczących kary stwierdzić należy, że wymierzając karę oskarżonemu Sąd miał na uwadze zasady wymiaru kary wskazane w art. 53 § 1 i 2 k.k.

W niniejszej sprawie wina oskarżonego nie budziła wątpliwości Sądu. Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę ze znaczenia przedsiębranych zachowań, zdawał sobie sprawę z ich bezprawności.

Stopień społecznej szkodliwości czynu sprawcy Sąd oceniał przez pryzmat art. 115 § 2 k.k. Przestępstwo popełnione przez oskarżonego było wymierzone w mienie czyli własność i wszelkie inne prawa o charakterze majątkowym. Mienie jest jednym z najistotniejszych i jednocześnie, jednym z częściej naruszanych dóbr prawnie chronionych. Negatywnie na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu wpływa także motywacja sprawcy mająca charakter czysto majątkowy. Okolicznością obciążającą jest ponadto wysoka wartość wyrządzonej szkody – ponad 12.000 zł, działanie wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą.

Sąd wziął również pod uwagę przy wymiarze kary także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Sąd wziął tu pod uwagę to, że oskarżony jest co prawda osobą karaną, jednakże ostatnie skazanie pochodzi z 2003r. ( k. 227-229). Oznacza to, że od 14 lat skazany nie wszedł w konflikt z prawem i przestrzegał porządku prawnego. Podkreślić też wypada, że oskarżany został w 2009 warunkowo przedterminowo zwolniony z odbywania reszty kary do 2011r. i warunkowe przedterminowe zwolnienie nie zostało odwołane. Świadczy to zdaniem sądu o tym, że oskarżony potrafił wykorzystać szansę daną mu przez sąd i nie nadużył zaufania jakim został obdarzony. Ponadto wskazać należy, że przed osadzeniem oskarżony prowadził ustabilizowany tryb życia pracując i osiągając z tego tytułu wynagrodzenie w kwocie 2600zł. Zdaniem sądu nie ma więc potrzeby odseparowywania go od społeczeństwa przez zastosowanie kary pozbawienia wolności na dłuższy okres czasu, a inna kara będzie w stanie spełnić wobec niego cele kary.

Mając zatem na względzie dyrektywy wskazane w art. 53 § 1 i 2 k.k. opisane szczegółowo wyżej Sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 karę roku ograniczenia wolności.

Wskazać należy, iż funkcją kary orzekanej wobec sprawcy przestępstwa jest jego wychowanie i zapobieżenie powrotowi do przestępstwa, a cele te – w szczególności zapobiegawczy – mogą być zrealizowane wyłącznie poprzez jej dolegliwość mającą uzmysłowić sprawcy swoistą nieopłacalność powrotu na drogę przestępstwa. Kara zawsze zatem musi stanowić dolegliwość, do tego sprowadza się jej istota. W ocenie Sądu wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności ale w niskim wymiarze wykonywanej w pierwszej kolejności po uprawomocnieniu się wyroku uzmysłowi oskarżonemu naganność popełnionego przez niego czynu i oraz spełni swoje cele wychowawcze. Zdaniem Sądu nie wymiar bezwzględnej kary pozbawienia wolności ale jej nieuchronność i szybkość wykonania odniesie w/w cele. Przy czym, w ocenie Sądu, odbywanie dłuższej kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego nie odniesie celów wychowawczych a wręcz przeciwnie może doprowadzić do dalszej demoralizacji oskarżonego, który przez dłuższy okres czasu przebywając w warunkach izolacji z osobami zdemoralizowanymi może zacząć się z nimi utożsamiać i przejmować ich wzorce. Zaś wykonywanie następnie kary ograniczenia wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w jeszcze większym stopniu spełni cele wychowawcze. Oskarżony wykonując nieodpłatnie prace przez okres 1 roku przez cały ten czas będzie miał świadomość dlaczego wykonuje taką a nie inną pracę.

W tym miejscu podkreślić należy również, iż kara wymierzona oskarżonemu ma realizować także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ogół zadań jakie stoją przed sądami do wypełnienia ze względu na konieczność oddziaływania ogólnoprewencyjnego wydawanych wyroków w sposób pełny i syntetyczny przedstawia SA z L. w wyr. z 12.1.2006 r. (II AKA 290/05, KZS 2006, Nr 6, poz. 84) wskazując na potrzebę przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra, wzmożenia poczucia odpowiedzialności, ugruntowania poszanowania prawa i wyrobienia właściwego poczucia sprawiedliwości oraz poczucia bezpieczeństwa. Nie jest to równoznaczne z wymaganiem wymierzania wyłącznie tylko surowych kar. Oznacza to przede wszystkim potrzebę wymierzania takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości oraz tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego. W świetle powyższego orzeczenie wobec oskarżonego kary 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary 1 roku pozbawienia wolności spełni również swoje cele w zakresie prewencji generalnej. Jest to bowiem kara dotkliwa i kara która może powstrzymać inne osoby od popełniania podobnych przestępstw.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu zarówno rodzaj jak i wymiar kary spełni swoje cele, w szczególności związane z prewencją szczególną i ogólną, zaś jej dolegliwość będzie adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Z uwagi na fakt, że pokrzywdzeni na skutek działania oskarżonego ponieśli szkodę i szkoda ta nie została do dnia dzisiejszego naprawiona w całości Sąd na mocy art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. H. kwoty 80 zł a na rzecz M. H. kwoty 400,09 zł. Zaś mając na uwadze fakt, że szkoda w postaci uszkodzenia pojazdu została naprawiona przez ubezpieczyciela sąd nie zobowiązywał oskarżonego do naprawienia szkody w tym zakresie mając na uwadze treść art. 415 § 1 kpk.

Z uwagi na fakt, że oskarżony był pozbawiony wolności w niniejszej spawie Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 08 lipca 2017r. godz. 02.55 do dnia 17 listopada 2017r.

Sąd na podstawił na podstawie art. 42 § 2 kk orzec przepadek dowodów rzeczowych na rzecz Skarbu Państwa, które służyły oskarżonemu do popełnienia przestępstwa w postaci śrubokrętów i pilnika.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk i art. 2 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd nie znalazł podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów, jako iż jest on osobą zdolną do pracy, pracującą i osiągającą stały dochód. Uiszczenie kosztów nie będzie w opinii Sądu dla oskarżonego zbyt uciążliwe.