Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2017 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa B. J.

przeciwko A. J.

o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego

1.Pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy – Wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie, I Wydział Cywilny z 3 lipca 2015 roku, wydany w sprawie IC 245/13 do kwoty 751

( siedemset pięćdziesiąt jeden) złotych.

2.Zasądza od pozwanego A. J. na rzecz powódki B. J. kwotę 38 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

3. W pozostałej części powództwo oddala.
4. Zasądza od powódki B. J. na rzecz pozwanego A. J. kwotę (...) ( cztery tysiące siedemset dwanaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

5. Zasądza od powódki B. J. na rzecz Skarbu Państwa- Kasy Sądu Rejonowego w Giżycku kwotę 3030,93 ( trzy tysiące trzydzieści 93/100) złotych tytułem poniesionych wydatków.

Sygn.akt I C 369/16

UZASADNIENIE

Powódka B. J. wniosła o pozbawienie w części do kwoty 34572 zł wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie I Wydział Cywilny z dnia 03.07.2015 r. wydanego w sprawie I C 245/13, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, nadaną postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie, a zasądzającego od powódki na rzecz pozwanego A. J. kwotę 42756,11 zł wraz z ustawowymi odsetkami. Powódka wniosła także o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W pozwie powódka wniosła o udzielenie zabezpieczenia roszczenia poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego Sądu Rejonowego w Giżycku A. K. z wniosku A. J. przeciwko niej o sygn. akt Km 140/16 – do czasu zakończenia niniejszego postępowania. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że strony zawarły związek małżeński w dniu 02.09.2000 roku i wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 19.11.2012 roku wydanym w sprawie VI RC 1918/11 małżeństwo to zostało rozwiązane przez rozwód. Przed zawarciem związku małżeńskiego strony zawarły umowę o wyłączenie wspólności ustawowej po zawarciu małżeństwa. Powódka przedstawiła, że dnia 23.07.2007 roku nabyła dom jednorodzinny położony w W. przy ul. (...) w stanie surowym otwartym, a potem finansowała prace remontowe związane z dokończeniem remontu domu poprzez zakup materiałów i opłacanie zleconych prac za środki pozyskane z kredytów. Podała, że pozwany A. J. z uwagi na fakt, że był pracownikiem budowlanym wykonywał roboty, które nie zostały zlecone specjalistycznym firmom., w tym wykonał instalację elektryczna w piwnicy, instalację wodno-kanalizacyjną , postawił kominy, wykonał sufity podwieszane na parterze z oświetleniem halogenowym, wstawił drzwi zewnętrzne, wykonał prace związane z elewacją budynku, pomagał przy wykonywaniu dachu, stolarki okiennej itp. Powódka podniosła, że szereg prac pozwany wykonał wadliwie lub ich nie wykonał. Powołała się przy tym na ustalenia dokonane przez biegłego sadowego w opinii uzupełniającej wydanej w sprawie I C 245/13.Przedstawiła, że w wytoczonej przez A. J. przed Sądem Okręgowym w Olsztynie w sprawie sygn. akt. I C 245/13 o nakłady poczynione przez niego na nieruchomość powódki, wartość wszystkich wykonanych w nieruchomości powódki prac przez pozwanego została określona na kwotę 59015,43 zł . Wskazała, że w sprawie biegły sądowy określił też wartość prac niewykonanych lub wadliwie wykonanych przez A. J. , lecz wobec niepodniesienia przez B. J. formalnego zarzutu potrącenia w tym przedmiocie sąd tego roszczenia nie rozpoznał. Powódka podała, że pozwany nie odpowiedział na jej wezwanie do próby ugodowej, a w dniu 15.01.2016 r. powódka złożyła oświadczenie o potrąceniu swojej wierzytelności wobec pozwanego z wierzytelnością pozwanego do wysokości wierzytelności niższej. Nadto podała, że złożyła także w dniu 17.03.2016 r. oświadczenie o potraceniu swej wierzytelności w kwocie 751 zł z tytułu zwrotu zasądzonych na jej rzecz kosztów procesu w sprawie I C 245/13 Sądu Okręgowego w Olsztynie od pozwanego z wierzytelnością pozwanego wobec niej do wysokości wierzytelności niższej. Powódka przedstawiła, że jej roszczenie ma oparcie w art.840 §1 pkt.2 kpc, albowiem po powstaniu tytułu wykonawczego nastąpiło zdarzenie wskutek którego zobowiązanie wygasło, a zdarzeniem tym jest złożenie oświadczenia o potraceniu wzajemnych wierzytelności. W toku procesu ograniczyła żądanie pozwu do kwoty 24 303,89 złotych.

Postanowieniem z dnia 12.04.2016 roku zabezpieczono roszczenie powódki poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego Sądu Rejonowego w Giżycku A. K. z wniosku A. J. przeciwko niej o sygn. akt Km 140/16 – do czasu zakończenia przedmiotowego postępowania.

Pozwany A. J. uznał powództwo do kwoty 751 zł i wniósł o oddalenie powództwa w pozostałej części. Podał, że nie kwestionuje wierzytelności powódki w wysokości 751 zł z tytułu zasądzonych kosztów postępowania i jej potrącenia. Podkreślił jednak, że w pozostałej części powództwo kwestionuje zarówno co do zasady jak i co do skuteczności samego potrącenia. Wskazał, że zgodnie z dyspozycją art.365 kodeksu cywilnego prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony, lecz także inne sądy i organy, w związku z czym nie można dokonywać odmiennych ustaleń faktycznych i w konkretnym przypadku rozciąga się to też na motywy wyroku w uzasadnieniu orzeczenia Sądu Okręgowego w Olsztynie wydanym w dniu 03.07.2015 r. w sprawie I C 245/13. Podał, że w sprawie tej biegły sądowy na żądanie powódki i zlecenie sądu dokonał wyliczenia rzekomych szkód spowodowanych przez pozwanego wyliczając dwie podstawy obniżenia nakładów – roboty niewykonane przez powoda niewykonane na kwotę 2995,53 zł oraz koszt naprawy stwierdzonych błędów na kwotę 12077,31 zł. Pozwany podkreślił, że roboty niewykonane zostały przez sąd odliczone od należnych nakładów, a wierzytelność powódki z tytułu kosztów naprawy stwierdzonych błędów nie istnieje. Pozwany podał, że przedmiotem mogło być czynienie nakładów na nieruchomość powódki i powódka nie wskazuje żadnej podstawy prawnej swego roszczenia przeciwko pozwanemu, a swe roszczenie może wywodzić jedynie z czynu niedozwolonego. Pozwany podniósł, że przepis art.415 kodeksu cywilnego wymaga dla przypisania odpowiedzialności deliktowej nie tylko ustalenia bezprawności zachowania sprawcy, lecz także jego winy, tymczasem pozwany własnymi siłami i własnymi umiejętnościami, z pełną starannością i według swojej najlepszej wiedzy dokonywał prac wykończeniowych domu, w którym miał zamieszkać razem ze swoją rodziną. Tak więc nie można mu przypisać ani winy ani bezprawności, które stanowią warunek sine qua non odpowiedzialności deliktowej. Pozwany A. J. z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia roszczenia , powołując się na dyspozycję art.442 ¹§ 1 kodeksu cywilnego, wskazując, że prace zostały wykonane przez pozwanego w 2007 roku. Dodatkowo przedstawił, że Sąd Okręgowy w Olsztynie przyjął, że do rozliczeń między stronami zastosowanie mają przepisy art.224-226 kodeksu cywilnego, tj. roszczeń posiadacza samoistnego i zależnego i w oparciu o te przepisy wierzytelność powódki też jest już przedawniona. Nadto pozwany A. J. podkreślił, że nie otrzymał od powódki B. J. oświadczeń o potrąceniu wierzytelności, albowiem nie zostały mu one doręczone i z tego tytułu brak jest też podstaw do obciążenia go kosztami postępowania w sprawie w jakimkolwiek zakresie.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka B. J. i pozwany A. J. zawarli związek małżeński w dniu 02.09.2000 roku. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 19.11.2012 roku wydanym w sprawie VI RC 1918/11 małżeństwo to zostało rozwiązane przez rozwód. Przed zawarciem związku małżeńskiego strony zawarły umowę o wyłączenie wspólności ustawowej po zawarciu małżeństwa. W dniu 23.07.2007 roku powódka nabyła do majątku osobistego nieruchomość, zabudowaną domem jednorodzinnym położonym w W. przy ul. (...) w stanie surowym otwartym.

(bezsporne, dowód: umowa o wyłączenie wspólności ustawowej małżeńskiej- k.11-12 akt sprawy I C 245/13 Sądu Okręgowego w Olsztynie, wyrok w sprawie o rozwód- k.195 akt sprawy I C 245/13 Sądu Okręgowego w Olsztynie, umowa sprzedaży - k. 88-90 akt sprawy I C 245/13 Sądu Okręgowego w Olsztynie)

Strony rozpoczęły remontowanie domu zakupionego przez powódkę w 2007 roku i w 2007 roku zamieszkały wspólnie w nieruchomości. Szereg prac powódka zlecała firmom zewnętrznym, ale także pozwany na nieruchomości stanowiącej własność jego żony wykonał szereg prac remontowych, w tym: wykonał instalację elektryczna w piwnicy, instalację wodno-kanalizacyjną , postawił kominy, wykonał sufity podwieszane na parterze z oświetleniem halogenowym, wstawił drzwi zewnętrzne, wykonał prace związane z elewacją budynku i większość prac związanych z elementami zewnętrznymi, wykonywał dach ( z pomocą innych osób), wykonał częściowo stolarkę okienną, ułożył terakotę w korytarzu parteru i kuchni, wykonał biały montaż w kuchni i łazienkach. Pozwany A. J. łącznie na przełomie lat 2007-2010 zrealizował prace, których wartość, jak ustalił Sąd Okręgowy w Olsztynie w sprawie IC 245/13, wytoczonej przez pozwanego przeciwko powódce o zwrot nakładów poniesionych przez niego na nieruchomość powódki, wynosiła 59015,43 zł. Niektóre prace pozwany wykonał wadliwie, wymagają one napraw i poprawek. W 2010 roku doszło do nieporozumień między stronami, w wyniku czego pozwany wyprowadził się do pomieszczeń piwnicznych, które przystosował do zamieszkania, z oddzielnym wejściem o łącznej pow.67 m2 ( przystosowanych pod wynajem). W 2011 roku powódka wniosła do Sądu Okręgowego w Olsztynie o orzeczenie rozwodu pomiędzy nią a pozwanym, a w grudniu 2012 roku wezwała pozwanego do opuszczenia i wydania jej pomieszczeń piwnicznych, które zajmował bez podstawy prawnej. 14.02.2013 roku powódka wniosła do Sądu Rejonowego w Giżycku pozew przeciwko pozwanemu o opuszczenie zajmowanych pomieszczeń i wydanie go w stanie wolnym powódce. Powództwo to zostało uwzględnione prawomocnie w dniu 27.05.2014 roku. Pozwany A. J. opuścił nieruchomość powódki w dniu 11.09.2014 roku, uprzednio usuwając część dokonanych przez niego nakładów, w tym zakupione przez niego podlicznik do prądu, kaloryfery, rozdzielnię elektryczną, sedes, bojler elektryczny, zlew kuchenny,kaloryfery.

( bezsporne, dowód: wyjaśnienia stron- k. 152-153 i k. 316-317 akt, ustalenia Sądu Okręgowego w Olsztynie-k.13-39 akt I C 245/13, )

Strony nie były związane żadną umową cywilnoprawną dotyczącą rozliczeń z tytułu wykonanych przez pozwanego A. J. prac budowlanych w nieruchomości stanowiącej własność powódki B. J.. W chwili czynienia tych nakładów przez pozwanego byli rodziną, zamieszkiwali razem w domu mieszkalnym przy ul. (...) w W.. Pozwany własnymi siłami, zgodnie ze swoją wiedzą i umiejętnościami dokonywał prac wykończeniowych domu, w którym miał zamieszkać i zamieszkał razem ze swoją rodziną. Czynił to nie tylko za wiedzą, ale i pełną aprobatą powódki. Nie wszystkie prace zostały wykonane prawidłowo: niezgodnie ze sztuką budowlana osadził okna i wykonał parapety, instalację wodociągową na poddaszu wykonał w strefie przemarzania bez izolacji, niestarannie wykonał instalacje elektryczną w piwnicy, niedokładnie wykonał okładziny z płyt gipsowo-kartonowych na piętrze, nierówno dociął panele podłogowe na piętrze i parterze, wadliwie wykonał licowanie ścian płytkami na parterze, wadliwie wykonał izolację ścian piwnicy, nierówno wykonał elewację budynku, niewłaściwie wykonał wjazd do garażu i nieprawidłowo wykonał murki przy wjeździe do garażu i schodach wejściowych, wadliwie wykonał nawierzchnię z kostki betonowej i taras. W chwili wyprowadzania się z budynku stanowiącego majątek osobisty powódki zdemontował w zajmowanych przez siebie pomieszczeniach i zabrał m.in.: sedes, bojler elektryczny, grzejniki, blat kuchenny, zlew kuchenny z osprzętem, przez siebie zakupione i uprzednio zamontowane.

( bezsporne, dowód: wyjaśnienia stron- k. 152-153 i k. 316-317 akt , opinia biegłego J. B.- k. 45-82 akt, opinia biegłego E. A.- k.195-212 akt, opinia uzupełniająca biegłego E. A.- k.239-241 akt, opinia biegłego E. A.-k.252-262 akt)

W sprawie I C 245/13, która przed Sądem Okręgowym w Olsztynie toczyła się z powództwa A. J. przeciwko B. J. zasądzono od B. J. na rzecz A. J. kwotę 42756,11 zł z tytułu jego nakładów na nieruchomość byłej żony. W sprawie uwzględniono zarzut potrącenia należności za bezumowne korzystanie z tej nieruchomości przez A. J.. Sąd Okręgowy w Olsztynie dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego J. B., który oszacował koszt naprawy stwierdzonych błędów jakie popełnił pozwany przy wykonywaniu prac na kwotę 11 182,69 zł , koszt robót niewykonanych przez powoda na kwotę (...),64 zl.

W trakcie trwającego postępowania biegły sądowy E. A. oszacował koszt wadliwie wykonanych przez A. J. prac na kwotę 12 839 zł, zaś wartość zniszczeń dokonanych przez pozwanego przy opuszczaniu budynku- na kwotę 2071,28 zł i wartość wszystkich szkód w budynku powódki na kwotę 11 464,89 zł.

( dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z 3.07.2015 r.-k.12 akt, opinia biegłego J. B.- k.45-60 akt, opinia biegłego E. A.- k.195-212 akt, opinia uzupełniająca biegłego E. A. – k.252-262akt)

W dniu 8.09.2015 roku B. M._J. wezwała A. J. do próby ugodowej w sprawie I Co 1132/15 tut. Sądu. Do ugody nie doszło.

( dowód: akta sprawy I Co 1132/15 Sądu Rejonowego w Giżycku)

Sąd zważył, co następuje:

Powódka B. J. w ostatecznym stanowisku na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania cywilnego wniosła o pozbawienie w części do kwoty 24 303,89 zł wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie I Wydział Cywilny z dnia 03.07.2015 r. wydanego w sprawie I C 245/13, albowiem po powstaniu tytułu wykonawczego nastąpiło zdarzenie wskutek którego zobowiązanie wygasło, a zdarzeniem tym jest złożenie przez nią oświadczeń o potraceniu wzajemnych wierzytelności.

Zgodnie z dyspozycją tego przepisu dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane. Podstawą powództwa z art. 840 § 1 pkt 2 kpc może być potrącenie, pomimo że powód zarzut potrącenia mógł zgłosić w postępowaniu rozpoznawczym w sprawie, w której został wydany tytuł . W orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie na tle stanu prawnego obowiązującego przed dniem 8 września 2016 r. utrwalony był pogląd, że objęcie wierzytelności postępowaniem sądowym nie wyklucza jej skutecznego potrącenia w jakiejkolwiek fazie tego postępowania, jednak gdy następuje to po powstaniu tytułu wykonawczego, wówczas oświadczenie o potrąceniu może być podnoszone w ramach powództwa z art. 840 § 1 pkt 2 kpc ( vide- uchwała SN z 30 lipca 1974 r., III CZP 44/74, OSNCP 1975 nr 5, poz. 78). Tym samym, podstawą powództwa z art. 840 § 1 pkt 2 kpc może być potrącenie, pomimo że powódka zarzut potrącenia mogła zgłosić w postępowaniu rozpoznawczym w sprawie, w której został wydany tytuł wykonawczy – tj. toczącej się przed Sądem Okręgowym w Olsztynie sprawie o sygn.I C 245/13 ( vide-uchwała SN z dnia 14 października 1993 r., III CZP 141/93, OSNC 1994, nr 5, poz. 102). Powyższe stanowisko wynika z trafnego założenia, że dopuszczalność potrącenia nie jest - poza przedawnieniem - czasowo ograniczona, a wskutek potrącenia następuje wzajemne umorzenie obu wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej. Zgodnie z dyspozycją art. 498 kodeksu cywilnego gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Na skutek potrącenia ( art.498 kodeksu cywilnego) następuje wygaśnięcie zobowiązania. Przy zarzucie potrącenia, sąd powinien ocenić, czy wierzytelność potrącana istnieje i w jakiej wysokości. Oceny tej dokonuje się, biorąc pod uwagę wymagania stawiane wobec pozwu w zakresie określenia żądania, przytoczenia okoliczności faktycznych oraz wskazania dowodów, w szczególności dokładnego określenia wierzytelności, jej wysokości, wykazania jej istnienia oraz wyrażenie woli potrącenia w celu wzajemnego umorzenia skonkretyzowanych wierzytelności.

Roszczenie powódki jest zasadne co do kwoty 751 złotych stanowiącej wierzytelność powódki zasądzoną na jej rzecz od pozwanego tytułem kosztów zastępstwa procesowego w sprawie I C 245/13 Sądu Okręgowego w Olsztynie. W tej części powództwo zostało uznane przez pozwanego. Wierzytelność powódki jest stwierdzona wyrokiem Sądu, nie jest przedawniona i nadawała się do potrącenia.

W pozostałej części powództwo nie mogło być uwzględnione. Powódka nie wskazała o jaką podstawę prawną oparła swe roszczenia wobec pozwanego z tytułu szkód spowodowanych przez pozwanego z tytułu prac remontowych wykonanych w nieruchomości stanowiącej jej majątek osobisty. Na wstępie rozważań, które legły u podstaw oddalenia powództwa w tej części należy podnieść, że w trakcie wykonywania przez pozwanego A. J. prac remontowych w nieruchomości stanowiącej własność powódki B. J. strony były małżeństwem, prowadziły wspólne gospodarstwo domowe i dom mieszkalny przy ul. (...) w W. służył im do zaspakajania potrzeb rodziny. Wszystkie wykonane przez pozwanego prace wykonywał on za wiedzą i aprobatą powódki. Strony nie zawarły żadnej umowy cywilnoprawnej regulującej czynione przez pozwanego nakłady na nieruchomość stanowiącą wyłączną własność powódki i odpowiedzialność pozwanego za ich wadliwe wykonanie. Sama powódka nie wskazała podstawy prawnej swoich roszczeń przeciwko pozwanemu. Pozwany zgodnie z art.28 ¹ kodeksu rodzinnego i opiekuńczego jako małżonek powódki miał prawo zamieszkiwać i korzystać z należącej do powódki nieruchomości, służącej zaspokajaniu potrzeb rodziny. Do chwili wytoczenia przeciwko niemu powództwa o opuszczenie zajmowanych pomieszczeń i wydanie go w stanie wolnym powódce – tj. do dnia 14.02.2013 roku , należy go traktować jako posiadacza zależnego w dobrej wierze. Sąd Okręgowy w Olsztynie w w toczącej się między stronami sprawie o sygn.I C 245/13 zważył, że do realiów przedmiotowej sprawy należy w ocenie Sądu zastosować przepisy art.224 i następnych kodeksu cywilnego. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Wszystkie wykonane przez pozwanego prace remontowe jak zgodnie podały strony zostały wykonane na przełomie lat 2007-2010, a więc w czasie gdy pozwany i powódka byli małżeństwem i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. Dlatego też w ocenie sądu rozpoznającego przedmiotową sprawę brak jest podstaw do obciążenia pozwanego odpowiedzialnością za wykonanie prac w budynku powódki w sposób wadliwy i wymagający poprawek. Wobec podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia należy zważyć, że szczególny termin przedawnienia, określony w art. 229 § 1 KC, odnosi się do przypadków rozliczeń między właścicielem a posiadaczem rzeczy tylko w sytuacji, gdy doszło do nieuprawnionego naruszenia prawa własności. Jeśli strony łączy stosunek prawny stanowiący podstawę prawną posiadania cudzej rzeczy, rozliczenie między właścicielem a posiadaczem powinno następować według reżimu prawnego nawiązanego stosunku , a skoro tak, to należy również stosować właściwe temu reżimowi reguły przedawnienia ( vide- wyr. SN z 13.10.1999 r., II CKN 466/98). Odrębną kwestią jest stosunek normy wynikającej z art. 229 § 1 KC do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu i odpowiedzialności deliktowej. W tym zakresie utrzymywany jest pogląd o szczególnym charakterze regulacji dotyczącej rozliczeń między właścicielem a nieuprawnionym posiadaczem cudzej rzeczy. Oznacza to, że art. 224–225, 226 oraz 229 kodeksu cywilnego powinny, jako przepisy szczególne, mieć wyłączne zastosowanie do stosunków między właścicielem a posiadaczem rzeczy bez tytułu prawnego. Tymczasem wykonując w budynku liczne prace remontowe i wykończeniowe pozwany posiadał do tego tytuł prawny i czynił to za wiedzą i pełną aprobatą powódki- swojej ówczesnej żony. W ocenie sądu rozpoznającego tą sprawę przepisy art.224 i następnych kodeksu cywilnego mogą mieć zastosowanie tylko do tej części żądania powódki, którą określa jako prace niewykonane przez pozwanego, w istocie żądając zwrotu wartości przedmiotów, które pozwany usunął wyprowadzając się z nieruchomości powódki i zniszczeń wówczas dokonanych w zajmowanej przez niego części piwnicznej nieruchomości. W tej jednak części powódka nie udowodniła aby pozwany usunął rzeczy stanowiące jej własność i nie zaprzeczyła, że w istocie zabrał przedmioty, które zakupił z własnych środków aby przystosować te pomieszczenia do zamieszkania. Nie udowodniła też, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art.6 kodeksu cywilnego, aby takowych zniszczeń dokonano. Nadto należy zważyć tu na okoliczność, że w części należność ta została uwzględniona przez Sąd Okręgowy w Olsztynie w wyroku w sprawie I C 245/13. Przy tej podstawie roszczenia do przedawnienia nie doszło jako że ,wbrew błędnym twierdzeniom stron, pozwany opuścił dom powódki 11.09.2014 roku, a powódka przerwała bieg przedawnienia składając w sprawie I Co 1132/15 tut. Sądu wniosek o zawezwanie do próby ugodowej.

Co do potrącenia z wierzytelności pozwanego wierzytelności powódki za wadliwie wykonane przez pozwanego prace remontowe na przełomie lat 2007-2010 brak jest postaw do uznania, że istnieją podstawy prawne żądania z tego z tego tytułu. Powódka B. J. nie wskazała podstawy prawnej na której opiera swe żądania, stąd rozważania Sądu w tej materii. Poza sporem pozostaje okoliczność, że pozwany nie wykonał wszystkich prac prawidłowo. Stwierdzonych usterek w zasadzie pozwany nie kwestionował. Sąd podziela jednakże stanowisko pozwanego, że swe roszczenie w tej części może powódka wywodzić jedynie z czynu niedozwolonego. Przepis art.415 kodeksu cywilnego wymaga dla przypisania odpowiedzialności deliktowej nie tylko ustalenia bezprawności zachowania sprawcy, lecz także jego winy, a pozwanemu nie można przypisać ani winy ani bezprawności. Pozwany A. J. własnymi siłami i własnymi umiejętnościami, z pełną starannością i według swojej najlepszej wiedzy wykonywał prace remontowe i wykończeniowe w domu, w którym miał zamieszkać i mieszkał razem ze swoją rodziną. Wszystkie czynności pozwanego w tej mierze aprobowała powódka, posiadając wszak wiedzę, że chociaż pozwany jest pracownikiem budowlanym, to nie posiada wiedzy i umiejętności w każdej dziedzinie sztuki budowlanej i szereg prac wykonywał metodą gospodarską, nie posiadając w tej mierze doświadczenia zawodowego. Na taki stan rzeczy powódka się godziła.

Pozwany nadto skutecznie podniósł tu zarzut przedawnienia roszczenia , powołując się na dyspozycję art.442 ¹§ 1 kodeksu cywilnego. Jak zgodnie wyjaśniły strony będące źródłem roszczenia powódki prace pozwany wykonał w okresie 2007-2010, a pozwana nie wykazała kiedy powzięła wiedzę o wadach wykonanych prac. Wadliwość wykonanych prac podniosła w toku toczącej się o nakłady A. J. na nieruchomość sprawy o sygn. I C 245/13 w 2015 roku. Dla roszczeń odszkodowawczych ex delicto wyznaczony został zasadniczy, 3-letni termin przedawnienia, liczony od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się, albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć zarówno o samej szkodzie, jak i osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Podniesiona okoliczność jest drugorzędna wobec faktu, że nie istnieją w ocenie sądu przesłanki do odpowiedzialności deliktowej pozwanego.

Sąd rozważył także ewentualną odpowiedzialność pozwanego z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia. Art. 405 kodeksu cywilnego stanowi, że kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Brak jest przesłanek do uznania, że pozwany wzbogacił się kosztem powódki. To wszystko mając na względzie orzeczono jak w pkt.1-3 wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art.98 kodeksu postępowania cywilnego.