Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Stargardzie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Pyrzycach w składzie:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Cichocka

Protokolant: Marta Wójcik

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2017 r. sprawy

M. W.

syna E. i J. z domu M. urodzonego (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 22 lipca 2017r. w miejscowości Z. A, gm. D. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki V. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości odpowiadającemu 0,33 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I. przyjmując, że M. W. dopuścił się zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec niego warunkowo umarza na okres 2 (dwóch) lat próby;

II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz kierowania w ruchu lądowym wszelkimi pojazdami mechanicznymi na okres jednego roku oraz świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 2000 zł (dwóch tysięcy złotych);

III. na podstawie art. 63 § 4 k.k. na poczet orzeczonego w punkcie II wyroku zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania oskarżonemu prawa jazdy od dnia 22 lipca 2017 roku w całości;

IV. na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w tym wymierza mu 100 (sto) złotych tytułem opłaty.

sygn. akt VII K 353/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Stargardzie VII Zamiejscowego Wydziału Karnego w Pyrzycach z dnia 18.12.2017r. sygn. VII K 353/17 warunkowo umorzono postępowanie karne wobec M. W. o czyn z art. 178a § k.k. popełniony w dniu 22.07.2017r. na okres dwóch lat próby. Jednocześnie orzeczono świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 2000 złotych oraz zakaz kierowania przez oskarżonego w ruchu lądowym wszelkimi pojazdami mechanicznymi na okres jednego roku, na poczet którego zaliczono okres zatrzymania oskarżonemu dokumentu prawa jazdy od dnia 22 lipca 2017 roku w całości.

Oskarżony złożył wniosek o uzasadnienie ww. wyroku w zakresie orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych, wobec czego na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. Sąd ograniczy zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia o zakazie prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Warunkowe umorzenie postępowania karnego, godnie z dyspozycją przepisu art. 66 § 1 k.k. może zostać orzeczone, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Zważywszy na dotychczasową niekaralność podejrzanego, jego przyznanie się d winy i krytyczny stosunek do popełnionego czynu, Sąd uznał, że zaistniały przesłanki formalne do warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec niego, a jednocześnie orzeczenie to jest uzasadnione w niniejszym przypadku. Nadto został spełniony warunek formalny warunkowego umorzenia postępowania, w postaci górnej granicy ustawowego zagrożenia karnego czynu zarzuconemu oskarżonemu, określony w art. 66 § 2 k.k., który stanowi, że Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności.

Przepis art. 67 § 3 k.k. określa obligatoryjne, jak i fakultatywne rozstrzygnięcia, jakie zawierać winno orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania karnego. Wśród tych rozstrzygnięć znajduje się między innymi orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Orzeczenie tegoż zakazu, w maksymalnym wymiarze do 2 lat jest rozstrzygnięciem fakultatywnym. Oznacza to, że obowiązkiem sądu było podjęcie decyzji, czy orzeczenie takiego zakazu będzie celowe i zasadne w kontekście niniejszej konkretnej sprawy.

W ocenie sądu M. W. winien zostać wyeliminowany z ruchu lądowego, gdyż jego zachowanie wypełniające znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k. wskazuje, że prowadzenie pojazdów przez niego może zagrażać bezpieczeństwu w komunikacji. W tym miejscu zasadnym jest przywołanie stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z dnia 13 października 2011 r. sygn. IV KK 201/11, gdzie wskazano, że „Ratio legis zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych stanowi wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają bezpieczeństwu w komunikacji”. Stanowisko to w pełni podziela nie tylko sąd orzekający w niniejszej sprawie, lecz podkreślić należy, że jest ono również w całości akceptowane przez doktrynę. W komentarzu do kodeksu karnego pod redakcją R.A. Stefańskiego wydanie 19 z roku 2017 wyrażono pogląd, zgodnie z którym Odkodowując normę art. 42 § 1 KK w zakresie zakresu przedmiotowego zakazu, trzeba mieć na uwadze jego ratio legis, polegające na eliminowaniu z ruchu tych osób, które prowadząc określone pojazdy mogą stwarzać zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu. Co prawda stanowisko to zostało wyrażone wprost w odniesieniu do przepisu art. 42 § 1 k.k., lecz w ocenie sądu z powodzeniem winno być stosowane analogicznie w odniesieniu do przypadków warunkowego umorzenia postępowania karnego o czyny z art. 178a § 1 k.k. i rozstrzygania o zakazie prowadzenie pojazdów na podstawie art. 67 § 3 k.k., tym bardziej że przepis ten nie zawiera żadnych wskazówek w tym zakresie.

O ile więc sąd z uwagi na okoliczności wskazane powyżej nie widział konieczności wydawania wyroku skazującego na chwilę obecną, o tyle należy mieć na względzie, że postępowanie umorzono jedynie warunkowo, co oznacza, że w okresie próby nastąpić ma weryfikacja postępowania oskarżonego. W tym układzie należy choćby na rok wyeliminować oskarżonego z ruchu drogowego. Jest to orzeczenie wspomagające środek probacyjny. Dopiero łączne wypełnienie przez oskarżonego wszystkich warunków probacyjnych, łącznie z przestrzeganiem zakazu prowadzenia pojazdów, może doprowadzić do pełnej weryfikacji jego zachowania.

Trafnie wskazał też Sąd Najwyższy Wytycznych Wymiaru Sprawiedliwości Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 1975 r. sygn. V KZP 2/74, podając że Merytoryczną przesłanką stosowania kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest zagrożenie, które mogłoby w przyszłości spowodować prowadzenie pojazdów mechanicznych przez daną osobę. Wybór zakresu omawianej kary dodatkowej zależeć będzie od oceny stopnia zagrożenia, jakie w konkretnym wypadku może stwarzać powrót sprawcy do ruchu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że koniecznym jest wyeliminowanie oskarżonego z ruchu drogowego. Nieuzasadnionym zarówno z punktu widzenia prewencji indywidualnej, jak i generalnej byłaby sytuacja, w której osoba, która dopuściła się kierowania pojazdem w stanie nietrzeźwości, bezpośrednio po wydaniu rozstrzygnięcia przez sąd, mogłaby w dalszym ciągu w uczestniczyć w ruchu lądowym. Taka sytuacja sprzeciwiałaby się nie tylko istocie zakazu prowadzenia pojazdów, jak też byłaby niesprawiedliwa w powszechnym odczuciu. W ocenie sądu dla spełnienia ww. warunków i celów wystarczającym będzie roczny okres zakazu. Do przekonania takiego skłania zarówno postawa oskarżonego, jak miejsce w jakim dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, czyli droga mało uczęszczana.

Z powyższych względów rozstrzygnięto jak w punkcie II wyroku, a nadto w punkcie III na poczet zakazu prowadzenie pojazdów, zaliczono okres faktycznego zatrzymania oskarżonemu dokumentu prawa jazdy.