Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Elżbieta Zarzecka (spr.)

Sędziowie: SA Bożena Szponar - Jarocka

SA Barbara Orechwa-Zawadzka

Protokolant: Agnieszka Charkiewicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2017 r. w B.

sprawy z odwołania J. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o przywrócenie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy J. A.

od wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 16 marca 2017 r. sygn. akt IV U 288/16

oddala apelację.

SSA Bożena Szponar - Jarocka SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka

Sygn. akt III AUa 344/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z 26 stycznia 2016 r., wydaną na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748) przyznał J. A. od 1 stycznia 2016 r. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do 31 grudnia 2017 r. Do 31 grudnia 2015 r. ubezpieczony pobierał okresową rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Od powyższej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie, wnosząc o jej zmianę
i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Olsztynie wyrokiem z 16 marca 2017 r. odwołanie oddalił. Sąd ten ustalił, że J. A., ur. (...), posiadający wykształcenie średnie techniczne - technik służby uzbrojenia (Szkoła Chorążych), w ostatnim okresie ubezpieczenia, to jest do 31 grudnia 2015 r. był uprawniony z ZUS do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Wniosek o przedłużenie prawa do świadczenia rentowego złożył 27 listopada 2015 r. Po poddaniu się procedurze orzeczniczo-lekarskiej przed organem rentowym został uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy do 31 grudnia 2017 r. Biorąc powyższe za podstawę, ZUS wydał zaskarżoną decyzję.

W celu wyjaśnienia stanu zdrowia wnioskodawcy i ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy zgromadził dokumentację medyczną skarżącego i przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z dziedziny: diabetologii, chorób wewnętrznych - gastrologii, oraz neurologii i ortopedii – specjalistów z zakresu dolegliwości, które zgłaszał ubezpieczony oraz wskazanych w zaświadczeniach o jego stanie zdrowia.

Biegły specjalista chorób wewnętrznych – gastroenterolog w opinii z 8 kwietnia 2016 r., po rozpoznaniu u skarżącego: przebytego wielokrotnie ostrego zapalenia trzustki w przebiegu kamicy żółciowej, stanu po splenektomii w przebiegu pękniętego tętniaka tętnicy śledzionowej, zakrzepicy żyły wrotnej, żylaków przełyku I st. w skali (...), wirusowego zapalenia wątroby typu B i C w wywiadzie, stanu po urazie głowy w przebiegu hipoglikemii z utratą świadomości z następowym złamaniem kości sklepienia czaszki, oraz kamicy żółciowej – stanu po sfinkterotomii i cholecystektomi ocenił, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do grudnia 2017 r., nie jest natomiast całkowicie niezdolny do pracy. Biegły wyjaśnił, że przebyte ostre zapalenia trzustki mogło być skutkiem stwierdzonej kamicy żółciowej, jednak w 2014 r. usunięto pęcherzyk żółciowy jako przyczynę tych dolegliwości. Podsumował, że pozostałe jednostki chorobowe – dotyczące zarówno przewodu pokarmowego, jak też innych narządów – powodują, że skarżący jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zespół lekarzy biegłych z zakresu neurologii i ortopedii w opinii z 23 września 2016 r. po stwierdzeniu u wnioskodawcy pourazowego zniesienia węchu i smaku oraz niewielkiej prawostronnej skoliozy w odcinku piersiowym kręgosłupa bez zaburzeń funkcji ocenił, że J. A. jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Biegli uzasadnili, że zaburzenia obu zmysłów są wynikiem pourazowego złamania kości czołowej po stronie lewej. Z kolei schorzenie w zakresie układu ruchu – skolioza prawostronna odcinka piersiowego nie zaburza funkcji kręgosłupa. W konsekwencji podkreślili, że zdiagnozowane odchylenia od normy w zakresie układu nerwowego i układu ruchu, nie stanowią przeszkody do zarobkowania.

Biegły diabetolog w opinii z 15 listopada 2016 r., po stwierdzeniu u skarżącego: cukrzycy wtórnej – leczonej insuliną, z hypoglikemiami w wywiadzie, przebytego wielokrotnie ostrego zapalenia trzustki, stanu po splenektomii i cholecystektomii, przebytego wirusowego zapalenia wątroby typu B i C, przebytego urazu głowy ze stłuczeniem mózgu i złamaniem kości czołowej – w wyniku hipoglikemii, nadciśnienia tętniczego zredukowanego leczeniem zaopiniował, że J. A. jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2017 r. W uzasadnieniu stanowiska argumentował, że zasadniczym problemem medycznym wnioskodawcy są hypoglikemie. Dodał, że chwiejny przebieg cukrzycy powoduje u skarżącego konieczność częstych kontroli lekarskich i stosowania diety. Nie rokuje to wyleczenia, lecz eliminuje możliwość wystąpienia ciężkich hypoglikemii. Biegły przy tym nie stwierdził powikłań cukrzycy w zakresie oczu i nerek.

Zastrzeżenia do powyższych opinii zgłosił odwołujący. Wniósł o powołanie nowego zespołu lekarzy biegłych i ponowną ocenę stanu jego zdrowia.

Oceniając stan faktyczny sprawy Sąd Okręgowy odwołał się do przepisów wskazujących warunki przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, tj. art. 57 ust. 1 i art. 12 ust. 1-3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd ten przyjął opinie biegłych lekarzy za miarodajne dowody w sprawie i uznał na ich podstawie, że z punktu widzenia schorzeń ze strony układu pokarmowego i przebiegu rozpoznanej cukrzycy oraz dolegliwości neurologicznych i ortopedycznych odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2017 r. Autorzy opinii w przekonaniu Sądu legitymują się wysoką wiedzą medyczną, doświadczeniem zawodowym oraz znajomością zasad orzeczniczych. Biegli mieli na uwadze wiek ubezpieczonego, wykształcenie, wykonywaną ostatnio pracę, wyniki jego badań przeprowadzonych w minionym okresie, dokumentację dotyczącą dotychczasowego leczenia oraz stan zdrowia stwierdzony na podstawie przeprowadzonych badań.

Sąd pierwszej instancji nie miał wątpliwości, że J. A. zmaga się z licznymi schorzeniami, które ograniczają jego zdolność do pracy. Jednakże w świetle opinii lekarzy biegłych ich stopień nasilenia i zaawansowania nie stanowi podstawy do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy nadal po 31 grudnia 2015 r. Analogicznej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy dokonał organ rentowy, który ocenił, że odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2017 r. Zdaniem Sądu nie było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania, gdyż stan zdrowia odwołującego został dostatecznie wyjaśniony. Sąd Okręgowy oddalił więc wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii nowego zespołu lekarzy biegłych. We wniosku tym nie zostały przedstawione żadne argumenty, które stanowiłyby podstawę do zakwestionowania opinii biegłych.

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, gdyż odwołujący nie spełnił wszystkich koniecznych przesłanek do przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy po 31 grudnia 2015 r. Kierując się powyższym, Sąd Okręgowy w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł J. A., zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na wydaniu orzeczenia w oparciu o niezupełne, a tym samym nieprawidłowe opinie biegłych lekarzy sądowych, którzy nie opierali się na wszystkich dokumentach medycznych przedstawionych przez skarżącego oraz nie przeprowadzili faktycznie szczegółowych badań dotyczących stanu jego zdrowia, a przede wszystkim nie byli to lekarze z zakresu schorzeń, na które cierpi skarżący;

- biegli, którzy wydawali opinię w przedmiotowej sprawie weryfikowali następnie wydane przez siebie na wcześniejszym etapie sprawy decyzje,

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z tym, że Sąd dokonał błędnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego nie dopuszczając jednocześnie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych lekarzy sądowych.

Skarżący wniósł o ponowne przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych oraz z przedstawionej dokumentacji medycznej.

W piśmie procesowym z 30 października skarżący przedstawił nowe dowody: wynik badania z laboratorium z 15 września 2017 r., wynik badania TK z 15 września 2017 r., wynik badania endoskopowego z 5 kwietnia 2017 r., orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z 20 września 2017 r. (k. 76-80).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zawartym w niej zarzutom Sąd Okręgowy dokonał w sprawie wszechstronnych i prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że J. A., ur. (...), posiadający wykształcenie średnie techniczne w ostatnim okresie ubezpieczenia, to jest do 31 grudnia 2015 r. był uprawniony do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego wynika natomiast, że po 31 grudnia 2015 r. skarżący nie jest już całkowicie, a jedynie częściowo niezdolny do pracy.

Nie można podzielić trafności zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, dopuszczając dowody zarówno z dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach organu rentowego jak i z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: gastroenterologii, neurologii, ortopedii i diabetologii, a następnie dokonał prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c. Przy tej ostatniej czynności sąd jest zobligowany uwzględnić wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu, jak też wszelkie okoliczności towarzyszące ich przeprowadzaniu. Granice swobodnej oceny dowodów winny być wyznaczone wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia. Zarzuty sformułowane w apelacji nie podważają prawidłowości oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Okręgowy. Wbrew tym zarzutom, biegli przed wydaniem opinii zapoznali się z dostępną w sprawie dokumentacją medyczną oraz przeprowadzili wywiady i badania przedmiotowe wnioskodawcy, co znalazło odzwierciedlenie w treściach opinii. Niezrozumiały jest również zarzut, iż opiniujący w sprawie biegli nie byli specjalistami z zakresu schorzeń, na które cierpi wnioskodawca. Zarówno w odwołaniu od decyzji ZUS, jak i w apelacji skarżący powoływał się na następujące schorzenia: wirusowe zapalenie wątroby typu B i C, stan po usunięciu śledziony, przewlekłe zapalenie trzustki, cukrzycę typu II leczoną insuliną, stan po urazie głowy ze stłuczeniem mózgu i stan po usunięciu woreczka żółciowego. W związku z tym, za prawidłowe należy ocenić przeprowadzenie w sprawie dowodów z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu: gastroenterologii, neurologii, diabetologii oraz ortopedii. Skarżący nie wskazał w apelacji, ani też nie wskazywał na wcześniejszym etapie postępowania, jakiej innej specjalności biegli powinni ocenić stan jego zdrowia. W ocenie Sądu Apelacyjnego, postępowanie dowodowe przeprowadzone przez Sąd pierwszej instancji było wyczerpujące i stan zdrowia skarżącego został oceniony kompleksowo, przez biegłych z zakresu specjalności odpowiednich do wszystkich zgłaszanych przez niego schorzeń. Biegli ocenili każde ze wskazywanych przez skarżącego schorzeń oraz ich wpływ na zdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Nie było więc potrzeby prowadzenia dalszego postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodów z opinii innych lekarzy specjalistów.

Materialnoprawną podstawę roszczenia o przywrócenie prawa do renty stanowi art. 61 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 ze zm.). W myśl art. 102 pkt 1 tej ustawy, prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki to świadczenie przyznano. Jak stanowi natomiast art. 61 ww. ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Stosownie zaś do art. 13 ust. 1 ww. ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji; 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

J. A. był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31 rudnia 2015 r. Okolicznością sporną w sprawie niniejszej było natomiast to, czy po tej dacie wnioskodawca nadal był niezdolny do pracy oraz w jakim stopniu i czy prawo do renty z tego tytułu podlega przywróceniu. Istotne znaczenie miało zatem ustalenie, czy po tej dacie nastąpiła poprawa stanu jego zdrowia. Podkreślić trzeba, że ocena niezdolności do pracy z medycznego punktu widzenia wymaga wiadomości specjalnych i Sąd nie może opierać ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 24 lutego 2010 r. w sprawie sygn. akt II UK 191/09, lex numer 590238). Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy prawidłowo ustalenia dotyczące kwestii zdolności wnioskodawcy do pracy poczynił opierając się na wnioskach wynikających ze sporządzonych w sprawie opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu: gastroenterologii, neurologii, ortopedii i diabetologii. Biegła gastroenterolog z uwagi na występujące schorzenia układu pokarmowego uznała skarżącego za częściowo niezdolnego do pracy do grudnia 2017 r. Biegła wyjaśniła, że od 2014 r., po usunięciu pęcherzyka żółciowego, nie nawracają u niego ostre zapalenia trzustki (k. 11-12), co oznacza iż stan zdrowia skarżącego uległ poprawie. Również biegła diabetolog uznała wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy do 31 grudnia 2017 r., z uwagi na występującą cukrzycę wtórną leczoną insuliną z hypoglikemiami w wywiadzie (k. 35-36). Natomiast zespół biegłych z zakresu neurologii i ortopedii nie znalazł podstaw do stwierdzenia u skarżącego niezdolności do pracy z uwagi na schorzenia układu ruchu i układu nerwowego (k. 23-24).

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, opinie biegłych stanowią o tym, że wnioskodawca jest po 31 grudnia 2015 r. częściowo niezdolny do pracy z uwagi na cukrzycę oraz schorzenia układu pokarmowego, natomiast prezentowane przez niego stanowisko odmienne wynika jedynie z jego subiektywnych odczuć i nie może stanowić dowodu w sprawie. Opinie biegłych gastroenterologa i diabetologa w sposób fachowy opisują schorzenia występujące u J. A. oraz wyczerpująco wyjaśniają, z jakich względów biegli uznają, że nie powodują one całkowitej niezdolności do pracy, a jednie niezdolność w stopniu częściowym. Opinie zostały sporządzone przez specjalistów posiadających gruntowną wiedzę z zakresu swoich specjalności oraz doświadczenie zawodowe. Podstawą ich wydania były dowody obiektywne, w tym przedstawiona w sprawie dokumentacja lekarska oraz badanie wnioskodawcy. Należy podkreślić, że biegli przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy mieli również na uwadze kryteria określone w art. 13 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, tj. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz brak możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możliwość wykonywania dotychczasowej pracy jako pracownik magazynu. Biegli wzięli też pod uwagę wiek (w momencie ostatniego badania 48 lat), wykształcenie średnie techniczne i predyspozycje psychofizyczne wnioskodawcy.

Oceny stopnia niezdolności do pracy skarżącego nie zmienia natomiast to, że zdaniem biegłych z zakresu neurologii i ortopedii skarżący jest w pełni zdolny do pracy. Każdy z biegłych oceniał bowiem stan zdrowia skarżącego i jego zdolność do wykonywania pracy zarobkowej z uwzględnieniem własnej specjalności, a zachowanie zdolności do pracy z uwagi na stan narządu ruchu oraz układu nerwowego nie oznacza, iż niezdolność ta nie może istnieć z innych powodów.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, że przeprowadzone opinie biegłych lekarzy są miarodajne do czynienia ustaleń w sprawie. Podkreślenia wymaga, iż wprawdzie sąd nie jest związany opiniami biegłych i ocenia je na podstawie art. 233 k.p.c., jednak ocena ta polega na tym, że nie chodzi tu o kwestię wiarygodności, jak przy dowodzie z zeznań świadków i stron, lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii i uzasadnienie, dlaczego pogląd biegłego trafił lub nie do przekonania sądu. Sąd może zatem ocenić opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Nie może jednak nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego, czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 12 maja 2009 r., sygn. III AUa 270/09; orzeczenie Sądu Najwyższego z 19 grudnia 1990 roku, I PR 148/90, OSP 1991, nr 11-12, poz. 300). Oceniając opinie sporządzone w niniejszej sprawie według powyższych kryteriów, nie sposób odmówić jej fachowości i rzetelności, dlatego też Sąd Okręgowy prawidłowo uwzględnił w swoim rozstrzygnięciu wnioski z nich płynące i uznał, że wnioskodawca po 31 grudnia 2015 r. jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2017 r. Organ rentowy ani Sąd nie negują istnienia u wnioskodawcy określonych w opiniach, jak i w pismach procesowych skarżącego schorzeń, jednak samo ich występowanie nie jest wystarczające do uznania całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej. Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 24 sierpnia 2010 r., I UK 64/10 - LEX nr 653663, z 6 stycznia 2009 r., II UK 125/08 – LEX 737388). Z opinii biegłej z zakresu gastroenterologii wynikało jednoznacznie, iż po usunięciu pęcherzyka żółciowego w 2014 r. stan zdrowia skarżącego poprawił się, bowiem nie nawracają u niego już incydenty ostrego zapalenia trzustki, natomiast biegła diabetolog wyjaśniła, że cukrzyca nie powoduje powikłań w zakresie oczu i nerek i co prawda wymaga częstej kontroli oraz stosowania diety oraz nie rokuje wyleczenia, jednak odpowiednie posiłki mogą zapobiegać ciężkim hypoglikemiom.

W myśl powołanego wyżej art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, za częściowo niezdolną do pracy uważa się osobę, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Kwalifikacje te powinny być natomiast oceniane także z uwzględnieniem uzyskanych rzeczywiście umiejętności, mających wpływ na karierę zawodową (por. wyrok Sądu Najwyższego z 25 stycznia 2010 r. w sprawie I UK 215/09, lex numer 577815). Należy podkreślić, że wnioskodawca utracił zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy zarobkowej (jako pracownik magazynu) jedynie częściowo. Jak zresztą wynika z jego wyjaśnień złożonych na rozprawie apelacyjnej, może on wykonywać lekką pracę i obecnie nadal pracuje jako pracownik ochrony w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, okoliczności niniejszej sprawy nie wymagały wydania kolejnej opinii biegłych. Przeprowadzone w sprawie opinie zostały sporządzone przez specjalistów z odpowiednich gałęzi medycyny, były wyczerpujące i wydane po zapoznaniu się z dostępną dokumentacją medyczną oraz zbadaniu skarżącego, dostarczyły zatem niezbędnych wiadomości specjalnych mogących stanowić podstawę rozstrzygnięcia. Apelujący wniósł w apelacji również o przeprowadzenie dowodu z nowej dokumentacji medycznej, jednak należy zauważyć, że przedstawione dowody w postaci wyników badań pochodzą z okresu po wydaniu zaskarżonej decyzji. Decyzja ZUS została bowiem wydana 26 stycznia 2016 r., zaś nowa dokumentacja medyczna to: wynik badania z laboratorium z 15 września 2017 r., wynik badania TK z 15 września 2017 r., wynik badania endoskopowego z 5 kwietnia 2017 r., orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności z 20 września 2017 r. (k. 76-80). Dowody te mogą mieć zatem wpływ jedynie na obecną ocenę stanu zdrowia skarżącego, nie stanowią natomiast dowodów, które mogłyby być przydatne przy ocenie zasadności decyzji ZUS z 26 stycznia 2016 r. W tym względzie, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie było potrzeby dalszego prowadzenia postępowania dowodowego i wnioski dowodowe skarżącego podlegały oddaleniu na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

Na marginesie należy zauważyć, że w związku z występującymi chorobami zostało wydane w stosunku do wnioskodawcy orzeczenie Miejskiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w O. z 20 września 2017 r. Z orzeczenia tego wynika, iż został on zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności ze względu na „inne schorzenia, w tym: endokrynologiczne, metaboliczne, zaburzenia enzymatyczne, choroby zakaźne i odzwierzęce, zeszpecenia, choroby układu krwiotwórczego (symbol 11-I)”. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 4 września 2017 r. do 30 września 2018 r. Należy jednak wyjaśnić, że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie przesądza o ustaleniu niezdolności o pracy na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Niepełnosprawność jest bowiem pojęciem szerszym od niezdolności do pracy, co oznacza, iż każda osoba niezdolna do pracy jest osobą niepełnosprawną, jednak nie każda osoba niepełnosprawna (w tym w stopniu umiarkowanym) jest osobą niezdolną (w szczególności całkowicie niezdolną) do pracy. Ponadto orzeczenie o stopniu niepełnosprawności dotyczy okresu późniejszego, niż zaskarżona decyzja (26 stycznia 2016 r.)

W konsekwencji zatem dokonania prawidłowych ustaleń, iż wnioskodawca po 31 grudnia 2015 r. jest osobą częściowo niezdolną do pracy do 31 grudnia 2017 r., należało uznać, że zarówno zaskarżona decyzja ZUS jak i wyrok Sądu pierwszej instancji odpowiadają prawu. Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA Bożena Szponar - Jarocka SSA Dorota Elżbieta Zarzecka SSA Barbara Orechwa-Zawadzka