Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Roman Troll

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2017 r. w Gliwicach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce Komandytowej w Z.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 4 sierpnia 2016 r., sygn. akt VIII C 359/15

oddala apelację.

SSO Roman Troll

Sygn. akt III Ca 495/17

UZASADNIENIE

Powód J. D. domagał się od wspólników spółki cywilnej ostatecznie przekształconej w (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę Komandytową w Z. 1296 zł z ustawowymi odsetkami od 1 maja 2014 r. wskazując, że wykonał prace na jej rzecz w oparciu o umowę zlecenia w kwietniu 2014 r. oraz jeden dzień w maju 2014 r., a należność nie została mu wypłacona.

W sprawie został wydany nakaz zapłaty przez Sąd Rejonowy w Żywcu w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwani wspólnicy spółki cywilnej wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości wskazując, że roszczenie powoda jest bezzasadne, ponieważ wykonywał swoje zobowiązanie w sposób niewłaściwy - pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających, ewentualnie w nieuzasadniony sposób opuszczał posterunek, a wówczas wynagrodzenie przysługuje.

Wyrokiem z 4 sierpnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Zabrzu zasądził od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki Komandytowej w Z. na rzecz powoda 1296 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 lutego 2015 r. do dnia zapłaty (pkt 1); w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt 2); zasądził od pozwanej na rzecz powoda 30 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (pkt 3) oraz nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zabrzu 423,30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt 4).

Orzeczenie to zapadło przy następujących ustaleniach faktycznych: 13 lutego
2014 r. pomiędzy stronami doszło do zawarcia umowy na czas od 13 lutego 2014 r. do 30 czerwca 2014 r., której przedmiotem było samodzielne działanie w zakresie świadczenia usług ochrony fizycznej obiektu (urządzeń) i osób oraz mienia związanego z tym obiektem
i urządzeniami, a także świadczenia usług porządkowych. Za wykonywanie umowy strony ustaliły wynagrodzenie w wysokości 4,50 zł netto za godzinę oraz postanowiły, że będzie płacone zleceniobiorcy na podstawie oświadczenia godzinowego w terminie trzydziestu dni od daty jego wystawienia. Powód świadczył na rzecz pozwanej objęte umową usługi
w kwietniu 2014 r. i jeden dzień w maju 2014 r. w łącznym wymiarze 288 godzin (264 godziny w kwietniu 2014 r. oraz 24 godziny w maju 2014 r.); wypowiedział umowę łączącą strony, a na jego miejsce przyszedł nowy pracownik. Powód nie otrzymał wynagrodzenia za świadczone usługi. 16 stycznia 2015 r. (...) Spółka Cywilna W. N., I. K. została przekształcona w (...) I. K. Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę Komandytową w Z. aktualnie jej komplementariuszem, uprawnionym do samodzielnego reprezentowania, jest (...) spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością w Z., której prezesem jest Z. M..

Sąd Rejonowy pominął dowód z zeznań osoby uprawnionej do reprezentacji pozwanej, gdyż pomimo wezwania pełnomocnik pozwanej takiej osoby nie wskazał. Oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu zeznań świadka Z. M., gdyż nie mógł on zostać przesłuchany w tym charakterze jako prezes zarządu komplementariusza strony pozwanej.

Przy tak dokonanych ustaleniach faktycznych Sąd Rejonowy uznał, że w toku procesu doszło do przekształcenia spółki cywilnej w spółkę komandytową, a takie przekształcenie nie jest zbyciem rzeczy lub praw objętych sporem w rozumieniu art. 192 pkt 3 k.p.c. dlatego też w miejsce pozwanych wspólników spółki cywilnej wchodzi automatycznie, niezależnie od woli stron postępowania, spółka komandytowa, której zdolność do występowania w roli pozwanej została przesądzona przez ustawodawcą (art. 8 k.s.h. w związku
z art. 4 § 1 pkt 1 k.s.h.). Kolejna zmiana polegająca na zmianie wspólnika spółki komandytowej, w konsekwencji której komplementariuszem została (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Z., nie miała wpływu na stronę pozwaną, gdyż miała tu miejsce tożsamość podmiotową. Strony łączyła umowa, którą powód wypowiedział, a za jej wykonywanie nie zostało mu wypłacone wynagrodzenie. Powód stanowczo zaprzeczył temu, aby wykonywał umowę pod wpływem alkoholu. Sąd Rejonowy dokonał oceny stosunku prawnego pomiędzy stronami w oparciu o art. 750 k.c. w związku z art. 734 § 1 k.c. i zaznaczył, że zleceniobiorca nie odpowiada za rezultat działań, a zobowiązuje się do wykonywania ich starannie (art. 355 § 1 k.c.), a do umów o świadczenie usług w zakresie nieuregulowanym innymi przepisami stosuje się przepisy o zleceniu. Wskazał przy tym, że umowa zlecenia polegała na samodzielnym działaniu powoda w zakresie świadczenia usług kadrowo-płacowych.

Przywołując art. 746 k.c. Sąd Rejonowy ocenił, że umowa mogła być wypowiedziana w każdym czasie i w takim przypadku pozwana powinna uiścić część wynagrodzenia odpowiadającą dotychczasowym czynnościom powoda, a zgodnie z art. 735 § 1 k.c. za wykonanie zlecenia należy się wynagrodzenie, chyba że strony inaczej się umówiły. W rozpoznawanej sprawie wynagrodzenie powinno być uregulowane i odpowiadać wykonanej pracy, a strony ustaliły, że będzie ono wynosiło 4,5 zł netto za godzinę pracy i będzie płatne na podstawie godzinowych oświadczenia powoda w terminie trzydziestu dni od daty wystawienia (§ 3 pkt
1 umowy). Zgodnie z § 3 pkt 3 umowy wynagrodzenie nie przysługuje w przypadku niewłaściwego wykonywania umowy, a zgodnie z jej § 3 pkt 4 niewłaściwe wykonanie umowy to wykonywanie umowy zlecenia pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających,
a także nieuzasadnione opuszczenie posterunku. Sąd Rejonowy uznał, że nie wykazano, aby powód pracował w stanie pod wpływem alkoholu, a z zeznań świadków oraz powoda wynikało, że był pracownikiem rzetelnym i niepijącym. Wniosek dowodowy o przesłuchanie Z. M. jako świadka został oddalony z uwagi na wyłączenie wynikające z art. 259
pkt 3 k.p.c.

Przywołując art. 744 k.c. Sąd Rejonowy wskazał, że wynagrodzenie należy się dopiero po wykonaniu zlecenia, dlatego datę jego wymagalności należało ustalić w oparciu
§ 3 umowy zlecenia, zgodnie z którym wynagrodzenie miało być wpłacone w terminie trzydziestu dni od daty wystawienia rachunku. Zaś orzekając o odsetkach Sąd Rejonowy przywołał art. 481 k.c. biorąc pod uwagę, że pozwana pozostawała w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia na rzecz powoda i wiedziała w jakiej wysokości wynagrodzenie jest mu należne najpóźniej w dacie doręczenia odpisu pozwu; dlatego zasądził odsetki od dnia następnego,
a w pozostałej części oddalił powództwo w zakresie odsetek. Natomiast o kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., gdyż powód wygrał proces, a pozwana powinna mu zapłacić koszty procesu (opłatę od pozwu w wysokości 30 zł). Jednocześnie stosując regulację art. 113 ust. 1 ustawa o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa 423,30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, na które złożyło się wynagrodzenie przyznane świadkom.

Apelację od tego wyroku złożyła pozwana zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie: art. 233 § 1 k.p.c. polegające na dokonaniu oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego prowadzący do uznania, że powód w sposób właściwy wykazał zasadność i wysokość dochodzonego roszczenia; art. 328 § 2 k.p.c. polegające na sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób nieodpowiadający wymogom wskazanym w tym przepisie, a w konsekwencji uniemożliwiający kontrolę instancyjną tego wyroku. Zarzuciła także błąd ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego wyroku polegający na uznaniu, że powód w sposób prawidłowy wykonywał na jej rzecz umowę zlecenia.

Przy tak postawionych zarzutach wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenia od powoda na jej rzecz kosztów procesu za obie instancje; względnie o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ¹
pkt 1 k.p.c.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy są prawidłowe i jako takie Sąd Okręgowy uznaje je za własne.

Spółka cywilna może zostać przekształcona także w spółkę komandytową (art. 26
§ 4 i 5 k.s.h. w związku z art. 103 § 1 k.s.h.). Z chwilą wpisu do rejestru spółka cywilna staje się spółką komandytową, przysługują jej wówczas wszelkie prawa i obowiązki stanowiące majątek wspólny wspólników; następuje to więc z mocy prawa (por. także art. 553
§ 2 i 3 k.s.h., postanowienie Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2016 r., sygn. akt II UZ 13/16, LEX 2071117). Jest to ten sam podmiot występujący w nowej postaci organizacyjno-prawnej. Nie dochodzi więc w takiej sytuacji do podmiotowej zmiany powództwa.

Apelująca podnosi, że Sąd Rejonowy niewłaściwie ustalił, iż powód prawidłowo wykonywał umowę, albowiem jej zdaniem w trakcie wykonywania umowy pozostawał on pod wpływem alkoholu. Jednak z przesłuchania świadków i samego powoda wynika, że jest on osobą niepijącą, także w trakcie wykonywania zlecenia dla pozwanej nie pozostawał pod wpływem alkoholu. Jednocześnie strona pozwana nie przedstawiła żadnego materiału dowodowego, który wskazywałby na to, że powód w trakcie wykonywania zlecenia był pod wpływem alkoholu lub niewłaściwie je wykonywał.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy mieści się w granicach zakreślonych art. 233 § 1 k.p.c., nie została przekroczona granica swobodnej oceny dowodów, a wnioski co do faktów w sposób logiczny wynikają z treści dowodów zgromadzonych
w sprawie. Równocześnie Sąd Rejonowy poddał ocenie w sposób kompleksowy i właściwy cały materiał dowodowy zebrany w sprawie, a skarżąca nie wykazała, że uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, tymczasem tylko takie uchybienia mogą być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów, nie jest bowiem wystarczające samo przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie, niż ocena sądu.

Dlatego też nie doszło do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., a także błędu w ustaleniach faktycznych. Powód wykazał zarówno zasadność jak i wysokość dochodzonego roszczenia.

Jednocześnie zarzuty dotyczące niewłaściwego skonstruowania uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego pozostają bezzasadne, albowiem uzasadnienie to umożliwia instancyjną kontrolę zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy wskazał na jakich dowodach opierał się dokonując ustaleń faktycznych, wskazał powody, dla których nie przesłuchał przedstawiciela pozwanej w charakterze świadka i przywołał regulację prawną dotyczącą rozpoznawanej sprawy. Jedynie w części zważeniowej znalazło się stwierdzenie stanu faktycznego – które nie wynika z żadnych dowodów – w zakresie dotyczącym tego, że umowa zlecenia polegała na samodzielnym działaniu powódki w zakresie świadczenia usług kadrowo-płacowych. Nie może to jednak wpływać na prawidłowość uzasadnienia i możliwość skontrolowania powodów wydania orzeczenia, albowiem jest to ewidentne przekopiowanie z innego uzasadnienia, gdyż pojawiają się słowa „powódka” oraz „świadczenie usług kadrowo-płacowych”. Jednocześnie z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że postępowanie zostało wszczęte przez powoda, który świadczył usługi w zakresie ochrony oraz porządkowe. Nie stanowi to także o niespójności uzasadnienia, albowiem z materiału dowodowego wyraźnie wynika, że powód wykonywał usługi w zakresie ochrony fizycznej obiektu (urządzeń) i osób oraz mienia związanego z tym obiektem i urządzeniami, a także w zakresie świadczenia usług porządkowych; takie też właściwe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy poczynił.

Zastosowana przez Sąd Rejonowy regulacja prawna jest prawidłowa.

Dlatego też zarzuty apelacji są bezzasadne i jako takie nie mogły doprowadzić do zmiany albo uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 505 ¹
§ 1 k.p.c., apelację jako bezzasadną należało oddalić.

SSO Roman Troll