Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Jerzy P. Naworski (spr.)

Sędziowie: SO Zbigniew Krepski, SO Małgorzata Bartczak-Sobierajska

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w K.

przeciwko T. O.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda na pkt 2 (drugi) postanowienia Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 24 października 2017r., sygn. akt V GC 2298/16

postanawia

1. uchylić zaskarżone postanowienie,

2. nie obciążać pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Małgorzata Bartczak-Sobierajska

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 24 października 2017 r. Sąd Rejonowy przyznał tłumaczowi przysięgłemu języka niemieckiego A. B. wynagrodzenie wysokości 23.567,36 zł (pkt 1) i nakazał ściągniecie od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sadu Rejonowego w Toruniu kwoty 20.567,36 zł (pkt 2). Sąd ten wskazał, że powód wniósł pozew przeciwko pozwanemu mieszkającemu w Niemczech. Sąd podjął próbę doręczenia odpisu pozwu z załącznikami na adres podany w pozwie, lecz pozwany odmówił przyjęcia dokumentów z uwagi na to, że nie były one sporządzone w języku niemieckim. W związku z tym zaistniała konieczność przetłumaczenia ich na język niemiecki. Sąd wezwał pełnomocnika powoda do uiszczenia zaliczki na koszty tłumaczenia w kwocie 3.000,00 zł pod rygorem zawieszenia podstępowania. Po uiszczeniu zaliczki Sąd zlecił przetłumaczenie dokumentów, a następnie przyznał wynagrodzenie zgodnie z obowiązującymi przepisami w wysokości żądanej przez tłumacza (k. 279-280).

W zażaleniu na pkt 2 postanowienia powód wniósł o jego zmianę i odstąpienia od obciążenia powoda tymi kosztami sądowymi, czyli przekraczającymi uiszczoną zaliczkę na koszty tłumaczenia w kwocie 3.000,00 zł i o zasadzenie od pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego.

Powód zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:

1. art. 5 rozporządzenia nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczącego doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych („doręczanie dokumentów”) oraz uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 (Dz. Urz. UE z 10 grudnia 2007 r., L 324/79, dalej jako rozporządzenie nr 1393/2007), poprzez brak pouczenia powoda o okolicznościach, w których adresat ma prawo odmówić przyjęcia dokumentu ze względu na brak jego sporządzenia lub tłumaczenia w odpowiedniej wersji językowej; przekazanie dokumentu w języku polskim bez oświadczenia powoda w tym zakresie,

2. art. 8 rozporządzenia, poprzez przetłumaczenie wszystkich załączników do pozwu, podczas gdy nie było podstaw do ich tłumaczenia, a w konsekwencji wygenerowanie nadmiernych i zbędnych kosztów postępowania i nieuzasadnione obciążenie nimi powoda; przez nieuwzględnienie, że brak tłumaczenia dokumentów stanowiących złączniki do pozwu i pełniących funkcję dowodową stanowić może na gruncie tego przepisu podstawę odmowy przyjęcia pisma jedynie wyjątkowo, w wąsko określonych przypadkach, gdyż załączniki są niezbędne do zrozumienia przedmiotu i podstawy powódz5twa, stanowiąc integralną część dokumentu wszczynającego postpowanie w sprawie,

3. art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 623 ze zm., dalej jako u.k.s.c.), poprzez nieuzasadnione obciążenie powoda kosztami tłumaczenia dokumentów stanowiących załączniki do pozwu, podczas gdy z treści art. 187 k.p.c. nie wynika, że załączniki do pozwu w postaci dokumentów są niezbędne do zrozumienia przedmiotu i podstawy powództwa, w związku z czym nie zachodziła potrzeba ich tłumaczenia; poprzez brak ustalenia przez Sąd, jaką rolę pełniły załączniki do pozwu w postaci dokumentów w stanie faktycznym sprawy,

4. art. 130 ⁴ § 4 i 5 k.p.c. poprzez zastosowanie niewłaściwego rygoru w zarządzeniu wzywającym do uiszczenia zaliczki na koszty tłumaczenia, tj. rygoru zawieszenia postępowania, podczas gdy wezwanie powinno zawierać rygor pominięcia czynności,

5. art. 328 § 2 w zw. z art. 361 k.p.c., poprzez lakoniczne uzasadnienie treści postanowienia i brak odniesienia się do stanowiska powoda wyrażonego w piśmie z dnia 05 września 2017 r. (k. 285-290).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zarzut naruszenia art. 328 § 2 w zw. z art. 361 k.p.c. jest zasadny, choć nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia o zażaleniu powoda. Sąd Rejonowy w ogóle nie uzasadnił zaskarżonego postanowienia, nie odniósł się do argumentów podniesionych przez powoda w piśmie z dnia 05 września 2017 r., lecz całe uzasadnienie poświęcił wysokości przyznanego tłumaczowi przysięgłemu wynagrodzenia. Jak się wydaje, Sąd pierwszej instancji uznał, że zaskarżone postanowienie jest prostą konsekwencja ustalonego w pkt 1 postanowienia wynagrodzenia tłumacza przysięgłego.

Zasadnicze znaczenie ma zarzut naruszenia art. 5 rozporządzenia nr 1393/2007, który nakazuje jednostce przekazującej, której wnioskodawca oddaje dokument do przekazania, pouczenie wnioskodawcy, że adresat może odmówić przyjęcia dokumentu, jeżeli nie został on sporządzony w jednym z języków, o których mowa w art. 8, a następnie zgodnie z oświadczeniem wnioskodawcy, które jest dla jednostki przekazującej wiążące, przekazać dokument z tłumaczeniem lub bez tłumaczenia. Przy rozstrzyganiu sporu między polskim przedsiębiorcą a przedsiębiorcą mającym siedzibę w innym państwie Unii Europejskiej, sąd nie powinien zatem od razu żądać zaliczki na przetłumaczenie dokumentów. Przepisy art. 8 rozporządzenia nr 1393/2007 regulują natomiast obowiązki nałożone na jednostkę przyjmującą dotyczące zarówno przekazania adresatowi stosownych informacji, jak i dalsze działania, po odmowie przyjęcia przez adresata dokumentu.

In concreto Sąd a quo, wbrew dyspozycji art. 5 rozporządzenia nr 1393/2007, zaniechał pouczenia powoda wymaganego przez ten przepis, także po odmowie przyjęcia pozwu przez pozwanego, lecz wezwał go do uiszczenia zaliczki na koszty tłumaczenia w wysokości 3.000,00 zł, a powód tę zaliczkę uiścił.

Rację ma skarżący, odwołując się do orzecznictwa, że istotnym dla skutecznej obrony przed roszczeniem powoda jest to, aby przetłumaczone na właściwy język zostały dokumenty wszczynający postępowanie, a więc takie, które umożliwiają pozwanemu zrozumienie przedmiotu i podstawy roszczenia powoda, jak i tego, że toczy się postępowanie sądowe, w trakcie którego pozwany może wykonywać prawa bądź prowadzić obronę w ramach toczącego się postępowania. Zgodzić trzeba się też ze skarżącym, że w świetle art. 187 § 1 k.p.c. co do zasady załączniki do pozwu nie są niezbędne do zrozumienia przedmiotu i podstawy roszczenia. Taka sytuacja miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, o czym świadczy pobieżna tylko analiza treści pozwu. W związku z tym nie było konieczności tłumaczenia załączników do pozwu, a w konsekwencji ich poniesienie nie było uzasadnione.

Już tylko z tych względów zażalenie jest uzasadnione, skoro powód został obciążony kosztami sądowymi, których poniesienie nie było ani uzasadnione, ani celowe. Należało zatem na podstawie art. 386 § 1 w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. zmienić zaskarżone postanowienie poprzez jego uchylenie.

Odniesienie się do pozostałych zarzutów zażalenia stało się w związku z tym zbędne. Jedynie na marginesie można zauważyć, że powołanie przez skarżącego art. 5 ust. 3 u.k.s.c. jest wynikiem omyłki, gdyż chodzi mu o art. 5 ust. 1 pkt 3 u.k.s.c., zgodnie z którym wydatki, zaliczane w myśl art. 2 ust. 1 u.k.s.c. do kosztów sądowych, obejmują w szczególności wynagrodzenie tłumaczy. Zarzut jego naruszenia jest chybiony, chyba że powiąże się go, jak to zresztą uczynił powód, z art. 187 k.p.c.

Zarzut naruszenia art. 130 ⁴ § 4 i 5 k.p.c. poprzez zastosowanie niewłaściwego rygoru w zarządzeniu wzywającym do uiszczenia zaliczki na koszty tłumaczenia, tj. rygoru zawieszenia postępowania, podczas gdy wezwanie powinno zawierać rygor pominięcia czynności, jest chybiony. Wymienione przepisy znajdują zastosowania w toku procesu, a nie na etapie doręczenia odpisu pozwu. Trudno wyobrazić sobie pominięcie czynności polegających na doręczeniu pozwanemu mieszkającemu za granicą odpisu pozwu z załącznikami. Rację miał więc przewodniczący wzywając powoda do uiszczenia zaliczki pod rygorem zawieszenia postępowania, bo taki skutek przewiduje art. 177 § 1 pkt 6 in fine k.p.c., w przypadku gdy sprawie nie można nadać biegu z uwagi na niewykonanie przez powoda innych zarządzeń.

W konsekwencji należało orzec, jak w pkt 1 oraz nie obciążać pozwanego kosztami postępowania zażaleniowego, skoro zażalenie nie było wywołane jego działaniem (art. 102 k.p.c.).

Jerzy P. Naworski

Zbigniew Krepski Małgorzata Bartczak-Sobierajska

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)

(...)