Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 stycznia 2017r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi (1) zasądził solidarnie od J. Z. i D. R. na rzecz B. B. kwotę 7762,50zł z odsetkami ustawowymi od dnia 11.03.2015r. do dnia 31.12.2015r.i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty;

(2) oddalił powództwo w pozostałej części; (3) zasądził solidarnie od J. Z. i D. R. na rzecz B. B. kwotę 1517zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany J. Z., zaskarżył go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił naruszenie przepisów:

1. prawa procesowego, a mianowicie: art. 233§1 k.p.c. w zw. z art. 328§2 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia okoliczności faktycznych przedmiotowej sprawy i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przy ocenie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie polegających na:

- bezpodstawnym przyjęciu, że w ramach stosunku prawnego łączącego strony powód należycie wykonywał ciążące na nim obowiązki;

- dowolnym uznaniu twierdzeń powoda niepopartych stosownymi dowodami;

- braku stosownego odniesienia się do zarzutów strony pozwanej tak na gruncie przeprowadzonego rozumowania Sądu, jak i uzasadnienia zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia;

2. prawa materialnego, a to art. 740 k.c. poprzez przyjęcie, że powód wykonywał swe obowiązki zgodnie z założeniami projektu reorganizacji lokalu, a tym samym wykonał umowę zgodnie z jej treścią, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosków przeciwnych, tj. wskazujących na nienależyte wykonanie zobowiązania, którego konsekwencją było pogłębienie trudnej sytuacji finansowej pozwanych;

3. nierozpoznane istoty sprawy poprzez nieuzasadnione przyjęcie twierdzeń strony powodowej, w szczególności w zakresie analizy dowodów z dokumentów przedstawionych przez stronę pozwaną na okoliczność sytuacji finansowej lokalu, rażącego spadku dochodów w okresie zatrudnienia powoda, zakresu obowiązków powoda i ich wykonania.

Wskazując na powyższe wnosił o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez jego uchylenie i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda solidarnie na rzecz pozwanych kosztów procesu według norm przepisanych;

- ewentualnie o uchylenie ww. orzeczenia i przekazanie Sądowi I instancji sprawy do ponownego rozpoznania;

- zasądzenie od powoda solidarnie na rzecz pozwanych kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., uzasadnienie Sądu drugiej instancji w postępowaniu uproszczonym powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, jeżeli nie przeprowadzano postępowania dowodowego. Sytuacja opisana w cytowanym przepisie miała miejsce w rozpoznawanej sprawie, bowiem Sąd Okręgowy, po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, przyjmuje za własne ustalenia Sądu Rejonowego stanowiące podstawę faktyczną rozstrzygnięcia przyjętego w zaskarżonym wyroku.

Przechodząc do omawiania zarzutu apelacyjnego polegającego na naruszeniu przepisów prawa procesowego tj. art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej w miejsce swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającego na jednostronnej ocenie materiału dowodowego, to należy podnieść wbrew zarzutom skarżącego, że Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie wadliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje bowiem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. W razie tylko pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Tego rodzaju uchybień, co wynika z przedstawionych wyżej rozważań, nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego, zaś argumenty apelującego nie wykazały, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny przedłożonego materiału dowodowego w postaci umowy z dnia 31.10.2014r. zatytułowanej projekt reorganizacji. Powód zgodnie z punktem 2. postanowień końcowych tego projektu reorganizacji zobowiązał się do pracy na stanowisku szefa kuchni, zaś jego wynagrodzenie na tym stanowisku zostało określone na kwotę 15 zł za godzinę. Z treści tegoż projektu nie wynika, że wynagrodzenie, które miał otrzymać powód za pracę na stanowisku szefa kuchni zostało w jakikolwiek sposób uzależniane od wyniku finansowego prowadzonej przez pozwanych restauracji. Twierdzenia podnoszone w tym zakresie przez pozwanego w apelacji są gołosłowne nie poparte żadnymi dowodami i nie sposób ich wywnioskować z projektu reorganizacji. Ponadto jak wynika z zeznań świadków ( A. J. (1), M. D., A. S.) przygotowywane potrawy przez powoda były dobre, przygotowywane z dobrej jakości świeżych produktów. Oznacza to, że powód wykonywał umowę dobrze.

Jeżeli zaś chodzi o ilość przepracowanych godzin przez powoda to została ona nie tylko udowodniona zaprezentowaną listą obecności ale również została potwierdzona zeznaniami świadków A. J. (2), A. S., którzy potwierdzili, że powód pracował od poniedziałku do niedzieli po 8-9 godzin dziennie w godzinach od 10-11 do późnych godzin nocnych.

Odnosząc się w następnej kolejności do postawionego przez apelującą zarzutu naruszenie art. 328 § 2 k.p.c., to zauważyć należy, iż pewne wahania orzecznictwa wywołuje kwestia, czy wady uzasadnienia mogą być przedmiotem zarzutu apelacyjnego oraz podstawą skargi kasacyjnej. Obecnie dominuje stanowisko, że obraza art. 328 § 2 k.p.c. może być zarzucana w apelacji lub skardze kasacyjnej tylko w wyjątkowych okolicznościach, tj. wtedy gdy wady uzasadnienia uniemożliwiają dokonanie kontroli instancyjnej lub kasacyjnej (por. np. wyr. SN: z 11 maja 2000 r., I CKN 272/00, niepubl.; z 14 listopada 2000 r., V CKN 1211/00, niepubl.; z 18 lutego 2005 r., V CK 469/04, LexPolonica nr 1631507, MoP 2009, nr 9, s. 501). Powołany przepis określa bowiem elementy, jakie powinno zawierać uzasadnienie wyroku, a jego naruszenie może polegać na braku w uzasadnieniu któregoś z tych elementów. Zarzut jego naruszenia może stać się zasadniczo wówczas przedmiotem skutecznej apelacji, jeżeli treść uzasadnienia dotknięta jest tak kardynalnymi brakami, że nie pozwala na dokonanie weryfikacji innych zarzutów apelacji oraz zastosowania przez sąd drugiej instancji prawa materialnego. Zwykle sprowadza się to do konkluzji, że z uzasadnienia sądu nie wynika, jaki w istocie stan faktyczny został ustalony [M. M., Apelacja w postępowaniu cywilnym. Komentarz. Orzecznictwo, W. K., wyd. 3, W. 2016, komentarz do art. 368]. O tego typu wadach nie mogło być mowy w przedmiotowym przypadku.

Jeżeli zaś chodzi o zarzut nie rozpoznania istoty sprawy to w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że nierozpoznanie istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. oznacza zaniechanie zbadania materialnej podstawy żądania albo pominięcie merytorycznych zarzutów pozwanego. Przyczyna zaniechania może wynikać z pasywności sądu bądź z błędnej oceny przesłanki niweczącej lub hamującej roszczenie. Błędna ocena w tym przedmiocie odnosi się przede wszystkim do sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji nieprawidłowo przyjął istnienie przesłanki niweczącej lub hamującej roszczenie, co w konsekwencji doprowadziło do niezbadania materialnej podstawy żądania. Należy jednak podkreślić, że niewyczerpanie oferowanych przez stronę dowodów także może stanowić nierozpoznanie istoty sprawy, zwłaszcza jeżeli zmierzały one do wykazania przesłanki unicestwiającej roszczenie (postanowienie SN Izba Cywilna z dnia 24 listopada 2016 roku, II Cz 115/16, L.). Sąd Rejonowy zbadał materialną podstawę roszczenia, wskazał, że w zakresie wykonywania przez powoda pracy na stanowisku szefa kuchni ma zastosowanie art. 740 k.c. i przepisy dotyczące umowy zlecenia, jak również zbadał zarzuty pozwanych, tym samym nie można rozstrzygnięciu postawić zarzutu nierozpoznani istoty spawy. Należy stwierdzić, że dokonana ocena prawna przez Sąd Rejonowy jest prawidłowa i nie doszło do naruszenia przez Sąd I instancji art. 740 k.c.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. art. 505 ¹⁰ §1 i 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca proces obowiązana jest zwrócić koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw przeciwnikowi. Powód wygrał apelację w całości więc należy mu się zwrot poniesionych kosztów w postępowaniu apelacyjnym, na które składa wynagrodzenie pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 900 zł ustalone w oparciu o § 2 pkt 4 w zw. z §10 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. Dz. U. z 2015r. poz. 1804).