Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. IV Ka 967/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Urbańska - Trzecka

Sędziowie SO Adam Sygit

SO Piotr Kupcewicz - sprawozdawca

Protokolant st. sekr. sądowy Justyna Bobak

przy udziale Antoniny Kasprowicz-Czerwińskiej- prokuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2013 roku

sprawy P. K.

oskarżonego z art. 286§1 k.k., art. 286§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 2 sierpnia 2013 roku sygn. akt VI K 214/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 30,00 (trzydzieści) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

IV Ka 967/13

UZASADNIENIE

Przedmiotem rozpoznania w niniejszym postępowaniu była apelacja oskarżonego P. K. od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu z dnia 2 sierpnia 2013 roku, wydanego w sprawie sygn. akt VI K 214/13, którym, po uwzględnieniu wniosku złożonego w trybie art. 335 § 1 k.p.k., oskarżony został uznany winnym popełnienia trzech przestępstw z art. 286 § 1 k.k. (jedno w zw. z art. 12 k.k.), z ustaleniem, że czyny te popełnione zostały w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 2 kk karę grzywny w wysokości 10 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych każda; na postawie art. 69§ 1 i 2 kk i art. 70§ 1 pkt. 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 3 lat; na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązano oskarżonego do naprawienie szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłacenie kwoty 3.333,53 złotych na rzecz pokrzywdzonego J. M.. Wyrok zawiera również rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych.

Oskarżony zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o obowiązku naprawienia szkody wskazując, że jego sytuacja majątkowa nie pozwala mu na zapłatę jednorazowo całej kwoty, jaka została ustalona w zaskarżonym wyroku. Podnosząc, że już w toku postępowania doszedł do porozumienia z pokrzywdzonym w przedmiocie rozłożenia tej należności na raty (do apelacji dołączył kopię swojego oświadczenia w tym zakresie), wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i określenie spłaty odszkodowania w formie comiesięcznych rat.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i nie mogła doprowadzić do zmiany zaskarżonego wyroku w jakimkolwiek zakresie.

Zaskarżony wyrok został wydany w uwzględnieniu wniosku prokuratora, złożonego w trybie art. 335 §1 k.p.k., w którym oskarżyciel publiczny wniósł o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu ustalonej z nim kary, jak również orzeczenie środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody. Oskarżony sam przyznał, że taki wniosek wcześniej złożył i elementem tego wniosku było orzeczenie obowiązku naprawienia szkody – na podstawie art. 46 § 1 k.k. – poprzez zapłatę kwoty 3.333,53 złotych na rzecz pokrzywdzonego. Jakkolwiek sposób naprawienia szkody winien być ściśle określony w wyroku i może być on nakazany jako jednorazowe świadczenie bądź rozłożony na raty, to ten sposób musi również wynikać z wniosku, złożonego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. W przedmiotowej sprawie ani wniosek prokuratora, ani też wcześniejszy wniosek oskarżonego nie wskazywały, by świadczenie to miało być rozłożone na raty i w związku z tym jest oczywiste, że obowiązkiem Sądu meriti było rozstrzygnąć jak w zaskarżonym wyroku, tj. nałożyć na oskarżonego obowiązek jednorazowego świadczenia pieniężnego. Przypomnieć należy, że sąd jest związany treścią wniosku prokuratora złożonego w trybie określonym w art. 335 § 1 k.p.k. w tym sensie, że potrzeba dokonywania jakiejkolwiek zmiany jego treści musi powodować rozpoznanie sprawy na zasadach ogólnych (SN WKN 16/2000, OSP 2001, z. 10, poz. 147). W wyroku WA 20/04 (OSNKW 2004, nr 1, poz. 14) Sąd Najwyższy stwierdził, że sąd związany jest wnioskiem prokuratora co do wymiaru kary zasadniczej oraz środków karnych (takim jest m.in. obowiązek naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k.), a orzeczenie wydane niezgodnie z takim wnioskiem stanowi obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia. W tej sytuacji nie było podstaw do podważenia wyroku w zaskarżonej przez oskarżonego części, co oczywiście nie wyklucza możliwości swobodnego ustalenia pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym sposobu wykonania obowiązku nałożonego przez sąd, np. przez rozłożenie wskazanej kwoty na raty w określonej wysokości (co zresztą stronu już wcześniej uczyniły). To powoduje, że apelację oskarżonego należało uznać za oczywiście bezzasadną.

W ocenie Sądu Okręgowego nie było żadnych innych podstaw do podważenia zaskarżonego wyroku. Okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu przestępstw nie budzą żadnych wątpliwości, orzeczona wobec oskarżonego kara, z uwzględnieniem warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i wysokości grzywny, spełnia dyrektywy wymiaru kary, określone w przepisach art. 53 k.k. i nast.

Mając powyższe na względzie, zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 11 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

IV Ka 967/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE