Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Beaty Tonasko Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2017 r.

sprawy:

D. S. /S./

s. J. i E.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

B. S. /S./

s. B. i G.

ur. (...) w S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

M. S. /S./

s. L. i H.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 13 lutego 2017r. sygn. akt II K 115/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok

II.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie

odwoławcze w kwotach po 1/3 z 20,00 (dwudziestu) złotych i obciąża ich opłatą za drugą instancję w kwotach po 200,00 (dwieście) złotych

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 203/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 lutego Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uznał :

1.oskarżonego D. S. za winnego tego, że w okresie od października do 04 listopada 2011 roku w J., działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, grożąc zabójstwem W. G. działał w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, tj. popełnienia występku z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 191 § 2 kk przy zast. art. 37a kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 20,00 zł .

2. oskarżonego B. S. za winnego tego, że w okresie od czerwca do października 2011 roku w J., działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, grożąc pozbawieniem życia W. G. działał w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, tj. popełnienia występku z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 191 § 2 kk przy zast. art. 37a kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100stawek dziennych przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 20,00 zł;

3.oskarżonego M. S. za winnego tego, że w okresie od listopada 2011 roku do stycznia 2012 roku w J., działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, grożąc pozbawieniem życia i zniszczeniem mienia W. G. działał w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, tj. popełnienia występku z art. 191 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 191 § 2 kk przy zast. art. 37a kk wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 20,00 zł.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania:

- od oskarżonego D. S. wydatki w kwocie 793,47 zł oraz opłatę w wysokości 200,00 zł

- od oskarżonego B. S. wydatki w kwocie 136,67 zł oraz opłatę w wysokości 200,00 zł,

- od oskarżonego M. S. wydatki w kwocie 136,67 zł oraz opłatę w wysokości 200,00 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonych M. S., D. S. i B. S. zaskarżając wyrok w całości i na podst. art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił :

1.na zasadzie art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 427 § 2 kpk obrazę przepisów postępowania:

-art. 7 kpk mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegającą na dowolnej i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego ocenie zeznań świadka W. G. co do tego, czy zachowania zarzucane oskarżony miały miejsce i czy wywołały u pokrzywdzonego stan obawy oraz braku szerszej oceny zeznań świadków B. R., I. L. oraz S. L., co miało wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych odpowiadających jedynie wersji pokrzywdzonego;

-art.167 kpk poprzez nieprzeprowadzenie wszystkich, a możliwych dowodów dla wyjaśnienia niniejszej sprawy tj. przesłuchanie byłej żony pokrzywdzonego w celu ustalenia czy pokrzywdzony mówił o stosowanych wobec niego groźbach pozbawienia życia;

2.na zasadzie art. 438 pkt 1 kpk w zw. z art. 427 § 1 kpk obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na błędnej wykładni art. 191 § 1 i 2 kk, sprowadzającej się do przyjęcia, iż całokształt zachowań pokrzywdzonego pozwala uznać, że wystąpił u niego stan realnej obawy spełnienia groźby;

3.na zasadzie art. 438 pkt 3 kpk błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku poprzez nieustalenie przez Sąd:

-tego, że pokrzywdzony pomimo kilkakrotnych wezwań ze strony oskarżonych, zapłacił jednorazowo firmie (...) kwotę 2800zł ,po wezwaniu do zapłaty;

-tego, że pokrzywdzony polecił swojej żonie, aby spłaciła wierzytelność oskarżonym oraz, że posiadał on swobodny dostęp do swojego konta na którym znajdowały się wierzytelności z tytułu umowy o pracę;

-a nadto poprzez zaniechanie poczynienia jakichkolwiek ustaleń czy w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia B. S. przebywał na terytorium Polski czy też na Cyprze;

-zaniechanie poczynienia ustaleń kiedy miały miejsce groźby wypowiadane przez B. S. i w jaki sposób były artykułowane.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonych wnosił o :

1.uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

ewentualnie

2.zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie, co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonych,

3.zasądzenie na rzecz oskarżonych zwrotu kosztów obrony z urzędu świadczonej na etapie postępowania w I i II instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie. .Obrońca oskarżonych w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz przekroczenie zasadę swobodnej oceny dowodów, przyjmując, iż oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów. Powyższe zarzuty byłyby zasadne jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonych w swojej apelacji powiela linię obrony prezentowaną przez oskarżonych w trakcie trwanie całego postępowania. Jednak sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego wyjaśnieniom oskarżonych nie dał wiary. Sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazał w jaki sposób oskarżeni starali się odzyskać pożyczone pieniądze pokrzywdzonemu W. G.. Fakt istnienia zobowiązań finansowych po stronie pokrzywdzonego wobec oskarżonych nie budzi wątpliwości, co zresztą przyznał w swoich zeznaniach sam pokrzywdzony. Sposób w jaki oskarżeni starali się odzyskać od pokrzywdzonego szczegółowo opisał pokrzywdzony W. G. . Te zeznania i sposób zachowania oskarżonych obrazują zeznania świadków A. i R. Ł.. Słusznie sąd rejonowy wskazał, że oskarżeni w swoich wyjaśnieniach przyznawali, że spotykali się z pokrzywdzonym aby nakłonić go do zwrotu długu, telefonowali do niego i inicjowali z nim spotkania. Podczas tych spotkań i rozmów oskarżeni wypowiadanymi groźbami starali się wymusić na pokrzywdzonym zwrot pożyczonych mu pieniędzy. Sąd I instancji bardzo szczegółowo opisał sposób zachowywania się oskarżonych wobec pokrzywdzonego. Groźby wypowiadane przez oskarżonych były realne i wywoływały obawę , że zostaną spełnione i miały zmusić pokrzywdzonego do zwrotu wierzytelności. Pokrzywdzony obawiał się tych gróźb, że zdecydował się powiadomić organy ścigania. Na podkreślenie zasługuje fakt, że wypowiadane groźby okazały się na tyle skuteczne, powodując wykonanie przez pokrzywdzonego niektórych poleceń oskarżonych ( oddanie samochodu, przekazanie akcji, wsiadanie do samochodu). Groźby dotyczyły istniejącego zobowiązania co zresztą potwierdzili zarówno oskarżeni i pokrzywdzony , co jest jednym z warunków przypisania przestępstwa z art. 191 § 2 kk. Słusznie zatem sąd I instancji przyjął, że oskarżeni swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 191§ 1 kk .Zeznania świadka A. K. oraz informacje z Komendy Miejskiej Policji w N. w żaden sposób nie podważyły ustaleń faktycznych sadu rejonowego. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie sądu okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk.. W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonym karę grzywny w ilości 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonych i dlatego zastosował art. 37 a kk. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonych i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonych, nie podzielając przytoczone na jej poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636§ 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki