Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Korzeń

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2017 roku

sprawy z odwołania J. F.

od decyzji z dnia 28 marca 2017 roku

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o wysokość emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 28 marca 2017 roku, znak: (...)w ten sposób, że przelicza wysokość emerytury J. F. od listopada 2016 roku (z uwzględnieniem rekompensaty w kwocie 44 275,12 zł) ustalając ją na 3071,45zł.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 258/17 UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 marca 2017 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił J. F. przeliczenia emerytury poprzez doliczenie rekompensaty.

Ubezpieczony wniósł o zmianę decyzji i przyznanie przeliczenie emerytury, albowiem pracował w warunkach szczególnych jako operator sprzętu ciężkiego od 8.08.1972 do 12.05.1981, od 10.08.1983do 15.03.1991 i od 9.12.1991 do 8.05.1992 r.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że nie uwzględnił powyższych jako pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracodawcy nie przewołali w zaświadczenia "całości zapisu rozporządzania" określając stanowisko zajmowane przez wnioskodawcę.

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. F., urodzony (...) pobiera od 1.06.2016 r. emeryturę przyznaną na podstawie art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jej wysokość ustalono na 2431,92 zł. Nie pobierał emerytury "wcześniejszej".

17.11.2017 wystąpił z wnioskiem o doliczenie do emerytury rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych. Decyzją z dnia 28.03.2017 r. organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia. /bezsporne/

Wnioskodawca od 8.08.1972 do 12.05.1981 r. i od 10.08.1983 do 15.03.1991 zatrudniony był w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) jako kierowca operator sprzętu ciężkiego - maszynista (operator) żurawi samojezdnych o udźwigu 6 ton i większych. Pracę wykonywał stale i pełnym wymiarze czasu pracy.

dowód: dokumenty w aktach organu rentowego: tom II: świadectwa pracy k. 5,7, świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 6,8

dokumenty w aktach osobowych ubezpieczonego k. 23

zeznania ubezpieczonego k. 11

zeznania świadków: A. S., J. P. k. 36

Taką samą pracę, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał od 9.12.1991 do 8.05.1992 r. (...) sp. z o.o. w G.

dowód: dokumenty w aktach organu rentowego: tom II: świadectwa pracy k. 9 dokumenty w aktach osobowych ubezpieczonego k. 20

zeznania ubezpieczonego k.11

Wysokość należnej ubezpieczonemu rekompensaty wynosi 44.275,12 zł, a wysokość emerytury z rekompensatą - 3071,45 zł.

dowód: wyliczenia pozwanego k. 26-31

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Ustawa z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych z (Dz.U. z 2017 r. poz. 664) w art. 21 stanowi, iż: rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat (ust. 1), rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust. 2). W art. 23 wskazano, iż ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę (ust.1), rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (ust.2).

W sprawie ustalić bezsporne było, iż ubezpieczony nie pobierał emerytury "wcześniejszej". Należało więc zbadać, czy ubezpieczony wykazał staż pracy w warunkach szczególnych i w jakim rozmiarze czasowym.

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2017.1383; dalej jako ustawa) dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Stosownie do ust. 4 rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepisy dotychczasowe to uregulowania zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.; dalej jako rozporządzenie). Rodzaje prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie może uprawniać do emerytury wcześniejszej, wymienione są w wykazach A i B stanowiących załączniki do rozporządzenia. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia przy ustalaniu okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze uwzględnia się jedynie te okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Z treści przytoczonych przepisów wynika zatem, że pracą w szczególnych warunkach jest praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r., III UK 92/11).

W załączniku A, dział V - W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych w poz.3 uznano prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych. Takie właśnie prace wykonywał wnioskodawca, we wszystkich 3 spornych okresach. . Dźwigi obsługiwane przez wnioskodawcę (o udźwigu od 6 ton) są niewątpliwie ciężkimi maszynami budowlanymi. Wydane na podstawie niekonstytucyjnej subdelegacji zarządzenia „resortowe” wskazujące stanowiska uznawane za wykonywane w warunkach szczególnych mogą mieć tylko pomocnicze zastosowanie, w żadnym wypadku nie mogą ograniczać czy rozszerzać treści rozporządzenia ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 sierpnia 2007 r., III UK 50/2007, LexPolonica nr 3900065). Pozwalają jednak określać jakie stanowiska były uznawane za odpowiadające pracom wymienionym w wykazanie A rozporządzenia. Zarządzenie Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty w dziale IV. poz.3 pkt. 4 wymienia maszynistów żurawi samojezdnych kołowych i gąsienicowych. Złożone przez ubezpieczonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych potwierdzają wykonywanie pracy na takich właśnie stanowiskach. Potwierdzają to także zeznania świadków przesłuchanych w sprawie. Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków nie znajdując żadnych podstaw by kwestionować ich szczerość i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy. Świadkowie ci są osobami obcymi dla odwołującego. Nie mają żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań. Ich zeznania wzajemnie się uzupełniają tworząc logiczną całość. Świadkowie pracowali ze skarżącym w jednym zakładzie pracy, a zatem posiadają wiedzę w przedmiocie charakteru jego zatrudnienia. Zeznania świadków znajdują potwierdzenie w zeznaniach ubezpieczonego, a nadto w dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, zwłaszcza w aktach osobowych skarżącego pochodzących z okresu jego zatrudnienia, którym to dokumentom sąd nadał przymiot wiarygodności. Autentyczność tych dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości sądu. Walor wiarygodności przyznał sąd także zeznaniom ubezpieczonego, gdyż były one zbieżne z treścią archiwalnych dokumentów znajdujących się w jego aktach osobowych i zeznaniami świadków.

Podobnie należało ocenić treść zapisów ze świadectwa pracy za ostatni sporny okres. Zeznania ubezpieczonego, jak i dokumenty w aktach osobowych potwierdzają zapisy w świadectwie pracy. Okres ten jednak nie wpływa na wysokość rekompensaty.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego i aktach, a także na zeznaniach ubezpieczonego oraz zawnioskowanych przez niego świadków, którym to Sąd nadał przymiot wiarygodności (w zakresie wyżej wskazanym).

Ubezpieczony wykazał ponad 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych. Tym samym przysługuje mu prawo do przeliczenia emerytury poprzez doliczenie rekompensaty do kapitału początkowego. Wysokość rekompensaty jak i wysokość emerytury po jej doliczeniu do kapitału początkowego została wyliczona przez pozwanego. Ubezpieczony nie kwestionował wyliczeń. Są ona zgodne z uregulowaniami art. 22 ustawy o emeryturach pomostowych i art. 26 w związku z 173-175 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC, zmieniono zaskarżoną decyzję przeliczając wysokość emerytury od miesiąca złożenia wniosku (art. 129 ust. 1 ustawy).

SSO Tomasz Korzeń