Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w W.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

orzeka:

1.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 190 821,73 zł (sto dziewięćdziesiąt tysięcy osiemset dwadzieścia jeden 73/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami:

a.  od kwoty 9 697, 96 zł od dnia 22 września 2012r., do dnia zapłaty,

b.  od kwoty 166 760, 44 zł od dnia 6 października 2012r., do dnia zapłaty,

c.  od kwoty 5 737, 34 zł od dnia 20 października 2012r., do dnia zapłaty,

d.  od kwoty 7 073, 12 zł od dnia 21 października 2012r., do dnia zapłaty,

2.  zasądza od (...) S.A. w W. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 9 958 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nakazuje zwrócić ze Skarbu Państwa na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 8 223 zł (osiem tysięcy dwieście dwadzieścia trzy złote) tytułem zwrotu nienależnie pobranej opłaty uzupełniającej od pozwu,

4.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa od (...) S.A. w W. kwotę 8 223 zł (osiem tysięcy dwieście dwadzieścia trzy złote) tytułem brakującej części opłaty od pozwu.

SSO Agnieszka Baran

Sygn. akt XX GC 406/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21.12.2012r. powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. – działająca obecnie pod firmą (...) S.A. z siedzibą w W. (odpis pełny KRS k. 126 – 129) wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie do pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 219.268,86 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty 39.697,96 zł od dnia 22.09.2012r. do dnia zapłaty, od kwoty 166.760,44 zł od dnia 06.10.2012r. do dnia zapłaty, od kwoty 5.737,34 zł od dnia 20.10.2012r. do dnia zapłaty, od kwoty 7.073,12 zł od dnia 21.10.2012r. do dnia zapłaty oraz o kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, kwoty 53,44 zł tytułem opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności. Powód wskazał, że odkupił od spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wszystkie bezsporne wierzytelności powstałe po dniu 20.06.2012r. tj. dniu zawarcia umowy factoringu z tytułu dostaw towarów i usług wobec odbiorców spółki (...) Sp. z o.o., w tym pozwanego (pozew k. 5 – 9, k. 33 – 37).

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił roszczenie powoda w całości i w dniu 08.01.2013r. wydał przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym prowadzonym pod sygn. akt VI Nc-e 2164245/12 (nakaz zapłaty k. 10).

Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty (sprzeciw k. 13 – 14). Zarządzeniem z dnia 12.05.2014r. pozwany został wezwany do usunięcia braku formalnego złożonego sprzeciwu poprzez jego podpisanie w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia stanowiska pozwanej w toku postępowania w niniejszej sprawie (zarządzenie k. 188). Odpis zarządzenia został doręczony pozwanej w dniu 19.05.2014r. (potwierdzenie odbioru k. 192). Pomimo upływem z dnia 02.06.2014r. zakreślonego terminu pozwany nie usunął braku formalnego sprzeciwu od nakazu zapłaty, a jego stanowisko zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty zostało pominięte w toku postępowania.

Z uwagi na spłatę przez pozwanego na rzecz powoda części zadłużenia w łącznej kwocie 30.000 zł powód zmodyfikował pozew w ten sposób, że ograniczył powództwo w zakresie kwoty głównej dochodzonego roszczenia o kwotę 30.000 zł i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 9.697,96 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 22.09.2012r. do dnia zapłaty, kwoty 166.760,44 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 06.10.2012r. do dnia zapłaty, kwoty 5.737,34 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20.10.2012r. do dnia zapłaty, kwoty 7.073,12 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21.10.2012r. do dnia zapłaty, kwoty 1.282,19 zł tytułem odsetek ustawowych od kwoty 25.000 zł naliczonych od dnia 22.09.2012r. do dnia 12.02.2013r., kwoty 270,68 zł tytułem odsetek od kwoty 5.000 zł naliczonych od dnia 22.09.2012r. do dnia 20.02.2013r. oraz o kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, kwoty 53,44 tytułem opłaty manipulacyjnej dla dostawcy usług płatności. Powód wskazał, że kwota roszczenia objętego niniejszym powództwem wynikająca z niezapłaconych faktur VAT wynosi 189.268,86 zł (pismo procesowe k. 23 – 25).

Na rozprawie w dniu 09.09.2014r. powód cofnął pozew w zakresie kwoty 30.000 zł i zrzekł się w tym zakresie roszczenia. Pozwana spółka nie uznała powództwa, jednak nie kwestionowała istnienia zobowiązania, wskazując, że nadal istnieje możliwość ugodowego zakończenia sporu (protokół rozprawy k. 221, k. 225). Z uwagi cofnięcie przez powoda pozwu w zakresie kwoty 30.000 zł postanowieniem z dnia 09.09.2014r. Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 30.000 zł (postanowienie k. 223).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 czerwca 2012 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., jako dostawca, zawarła z (...) spółką akcyjną z siedzibą W., jako faktorem, umowę faktoringu krajowego z regresem Nr (...), której przedmiotem było nabywanie przez faktora wierzytelności przysługujących dostawcy wobec jego dłużników – odbiorców (§ 1 ust. 1 umowy faktoringu). Strony ustaliły, że dostawca ceduje na rzecz faktora wszelkie bezsporne wierzytelności powstałe po dniu zawarcia umowy factoringu z tytułu dostaw towarów i usług wobec swoich odbiorców (§ 1 ust. 2 umowy faktoringu). Dostawca scedował na faktora wierzytelności wobec swoich odbiorców z tytułu dostaw wyrobów stalowych (§ 1 ust. 3 umowy faktoringu). Przeniesienie wierzytelności dostawcy na faktora doszło do skutku z chwilą zaakceptowania przez faktora przedłożonych faktur stwierdzających istnienie wierzytelności i spełniających wymogi umowy factoringu (§ 1 ust. 5 umowy faktoringu). Wszelkie egzemplarze faktury tj. oryginał i każda kopia, wystawione przez dostawcę musiały zawierać adnotacje o cesji wierzytelności o następującej treści: „Wszelkie wierzytelności wraz z pozostałymi prawami z nimi związanymi, wynikające z niniejszej faktury zostały przeniesione na (...) S.A. Płatności za niniejszą fakturę ze skutkiem zwalniającym z długu można dokonać jedynie na rachunek (...) S.A. w (...) Banku S.A. Cesja wierzytelności nie obejmuje zobowiązań z tytułu gwarancji i rękojmi” (§ 1 ust. 4 umowy faktoringu). Integralną część umowy faktoringu stanowiły Ogólne Warunki Umowy Faktoringu z regresem (OWUFR) (§ 7 ust. 1 umowy factoringu).

Dowód: umowa faktoringu k. 38 – 39.

Zgodnie z § 17.1 OWUFR nabycie wierzytelności przez faktora mogło nastąpić, o ile wierzytelności przysługiwały wyłącznie dostawcy i nie były dotknięte wadami prawnymi, ani ograniczeniami wyłączającymi możliwość rozporządzania nimi przez dostawcę, wierzytelności były bezsporne co do istnienia, wysokości i terminu płatności, terminy płatności wierzytelności nie były dłuższe niż ustalone w umowie, wierzytelności nie były przedawnione, ani nie upłynęły terminy wyłączające dochodzenie wierzytelności, cedowane wierzytelności nie były obciążone żadnymi prawami osób trzecich, w tym w szczególności prawem zastawu, cedowane wierzytelności nie były zajęte w postępowaniu egzekucyjnym lub zabezpieczającym prowadzonym przeciwko dostawcy, a odbiorcom nie przysługiwał względem dostawcy jakiekolwiek wierzytelności nadające się do potrącenia, ani żadne inne zarzuty, w szczególności zarzut odnowienia zobowiązania, zwolnienia z długu, niewykonania lub nienależytego wykonania przez dostawcę świadczenia wzajemnego uzasadniającego odmowę wykonania zapłaty przez odbiorcę, cedowane wierzytelności nie były zbywane w całości ani w części, odbiorcy nie byli zależni kapitałowo ani personalnie od przedsiębiorstwa dostawcy. Istnienie wierzytelności dostawca potwierdzał fakturą spełniającą wymogi określone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, zawierającą zastrzeżenie o cesji wierzytelności wraz z prawami akcesoryjnymi, potwierdzenie odbioru dostawy i faktury przez odbiorcę wraz z pieczątką imienną lub w przypadku braku podpisu odbiorcy na fakturze „upoważnienie do wystawienia faktur VAT bez podpisu odbiorcy” wraz z dowodem dostawy towaru (§ 19 OWUFR). Przeniesienie wierzytelności dostawcy na faktora dochodziło do skutku z chwilą zaakceptowania przez faktora przedłożonych faktur stwierdzających istnienie wierzytelności i spełniających wymogi OWUFR (§ 20 OWUFR). Na skutek zawarcia umowy faktoringu dostawca sprzedał a faktor nabył wierzytelności oraz prawa związane z wierzytelnością, a w szczególności prawo rozporządzania wierzytelności, o ile nie zostało umownie wyłączone, prawo do pobierania z niej pożytków, roszczenia o odsetki lub zapłatę kary umownej, zabezpieczenia związane z nabytą wierzytelnością (§ 21.1 OWUFR). Spełnienie zobowiązania przez odbiorcę następowało w terminie i na zasadach określonych fakturą (§ 33 OWUFR). Zapłatę uważa się za dokonaną w dniu wpływu środków na rachunek bankowy faktora (§ 34 OWUFR).

Dowód: ogólne warunki umowy factoringu z regresem k. 40 – 42.

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. poinformował pisemnie (...) S.A. z siedzibą w W., że umową faktoringu nr (...) z dnia 20 czerwca 2012 roku dokonał przelewu wszystkich bezspornych wierzytelności powstałych po dniu 20 czerwca 2012 roku przysługujących z tytułu dostarczenia towarów lub świadczenia usług na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W.. (...) S.A. z siedzibą w W. został również poinformowany, że spełnienie świadczenia pieniężnego z tytułu wykonanych dostaw towarów lub zrealizowanych usług po dniu zawarcia umowy faktoringu, ze skutkiem zwalniającym z długu, powinno być dokonane na ręce nabywcy wierzytelności (...) S.A. z siedzibą w W.. (...) S.A. z siedzibą w W. otrzymała zawiadomienie o cesji, co potwierdził prokurent spółki składając podpis pod zawiadomieniem.

Dowód: zawiadomienie o cesji k. 43.

W dniu 22.08.2012r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wystawiła na rzecz (...) S.A. z siedzibą W. fakturę VAT Nr (...) (...) z tytułu dostawy wyrobów stalowych na łączną kwotę 114.697,69 zł brutto, z terminem płatności 21.09.2012r. Wszystkie wierzytelności wraz z pozostałymi prawami z nimi związanymi wynikające z faktury VAT Nr (...) (...) zostały przeniesione na (...) S.A. z siedzibą w W., a stosowana adnotacja, zgodna z treścią § 1 ust. 4 umowy faktoringu, została umieszczona na fakturze.

Dowód: faktura k. 44.

W dniu 05.09.2012r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wystawiła na rzecz (...) S.A. z siedzibą W. fakturę VAT Nr (...) (...) z tytułu dostawy wyrobów stalowych na łączną kwotę 166.760,44 zł brutto, z terminem płatności 05.10.2012r. Wszystkie wierzytelności wraz z pozostałymi prawami z nimi związanymi wynikające z faktury VAT Nr (...) (...) zostały przeniesione na (...) S.A. z siedzibą w W., a stosowana adnotacja, zgodna z treścią § 1 ust. 4 umowy faktoringu, została umieszczona na fakturze.

Dowód: faktura k. 45.

W dniu 19.09.2012r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wystawiła na rzecz (...) S.A. z siedzibą W. fakturę VAT Nr (...) (...) z tytułu dostawy wyrobów stalowych na łączną kwotę 5.737,34 zł brutto, z terminem płatności 19.10.2012r. Wszystkie wierzytelności wraz z pozostałymi prawami z nimi związanymi wynikające z faktury VAT Nr (...) (...) zostały przeniesione na (...) S.A. z siedzibą w W., a stosowana adnotacja, zgodna z treścią § 1 ust. 4 umowy faktoringu, została umieszczona na fakturze.

Dowód: faktura k. 46.

W dniu 20.09.2012r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wystawiła na rzecz (...) S.A. z siedzibą W. fakturę VAT Nr (...) (...) z tytułu dostawy wyrobów stalowych na łączną kwotę 7.073,12 zł brutto, z terminem płatności 20.10.2012r. Wszystkie wierzytelności wraz z pozostałymi prawami z nimi związanymi wynikające z faktury VAT Nr (...) (...) zostały przeniesione na (...) S.A. z siedzibą w W., a stosowana adnotacja, zgodna z treścią § 1 ust. 4 umowy faktoringu, została umieszczona na fakturze.

Dowód: faktura k. 47.

W dniu 6 listopada 2012 roku (...) S.A. z siedzibą w W., jako dłużnik, i (...) S.A. z siedzibą w W., jako wierzyciel, zawarły ugodę, której przedmiotem była spłata przez dłużnika wymagalnych wierzytelności nabytych przez wierzyciela od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. (§ 1 ust. 1 ugody). Strony zgodnie wskazały, że kwota wymagalnych wierzytelności na dzień podpisania ugody wynosi 294.268,86 zł i składają się na nią wierzytelności z faktur o numerach: Nr (...) (...), Nr (...) (...), Nr (...) (...) oraz Nr (...) (...) (§ 1 ust. 2 i 3 ugody). Dłużnik uznał dug w całości i zobowiązał się do spłaty zadłużenia w czterech ratach. Trzy pierwsze raty w wysokości po 75.000 zł każda miały być płatne do dnia 14.11.2012r., 28.11.2012r. i do dnia 12.12.2012r. Natomiast ostatnia rata w wysokości 69.268,86 zł miała zostać zapłacona do dnia 28.12.2012r. (§ 2 ust. 1 i ust. 2 ugody). W razie uchybienia przez dłużnika jakiemukolwiek z ustalonych terminów spłaty raty zadłużenia, jak również w razie wpłaty niższych rat niż ustalone, cała należność stawał się natychmiast wymagalna, bez dodatkowych wezwań ze strony wierzyciela. Dodatkowo wierzyciel był uprawniony do naliczenia odsetek ustawowych od dnia wymagalności poszczególnych faktur VAT (§ 2 ust. 4 ugody).

Dowód: ugoda k. 48 – 50.

W dniu 14.11.2012r. (...) S.A. z siedzibą W. zapłacił na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 75.000 zł tytułem zapłaty za fakturę (...) (...).

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 51.

W dniu 12.02.2013r. (...) S.A. z siedzibą W. zapłacił na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 25.000 zł tytułem spłaty zadłużenia (...) Sp. z o.o.

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 58.

W dniu 20.02.2013r. (...) S.A. z siedzibą W. zapłacił na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 5.000 zł tytułem spłaty zadłużenia (...) Sp. z o.o.

Dowód: potwierdzenie przelewu k. 58.

Czyniąc powyższe ustalenia Sąd oparł się na zgodnych twierdzeniach stron oraz zaoferowanym przez nie materiale dowodowym, na który złożyły się niekwestionowane co do ich autentyczności kopie dokumentów poświadczone za zgodność z oryginałami. W istocie strony nie spierały się o fakty, a strona pozwanie nie kwestionowała zasadności i wysokości roszczenia dochodzonego przez powoda w toku niniejszego postępowania. Okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie zostały potwierdzone środkami dowodowymi w postaci dokumentów załączonych do akt sprawy. Nie wzbudziły one zastrzeżeń, co do swej mocy dowodowej, gdyż zarówno powód jak i pozwany nie zaprzeczali ich rzetelności, a Sąd nie znalazł przyczyn, by powziąć wątpliwości w zakresie ich treści z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

Powództwo jest zasadne.

Zauważyć należy, iż okoliczności niniejszej sprawy pozostają poza sporem. Pozwany nie kwestionuje istnienia zobowiązań spółki (...) S.A. (działającej wcześniej pod firmą (...) S.A.) wynikających z zapłaty za dostawę wyrobów metalowych, które powód nabył od spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na podstawie umowy cesji – umowy faktoringu krajowego z regresem z dnia 20.06.2012r.

Podstawę orzekania w niniejszej sprawie stanowi zatem regulacja art. 509 § 1 i § 2 k.c., który stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Strona pozwana nie kwestionowała, że na podstawie umowy faktoringu krajowego z regresem Nr (...) z dnia 20 czerwca 2012r. doszło do skutecznego przelewu wierzytelności powstałych po dniu 20.06.2012r. z tytułu dostaw wyrobów stalowych pomiędzy cedentem – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. a cesjonariuszem – powodem. Spółka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. dokonała na rzez powoda cesji wierzytelności przyszłych, co jest dopuszczalne w świetle prawa polskiego. Dłużnik – pozwany został zawiadomiony o cesji wierzytelności, co zostało przez pozwanego potwierdzone na zawiadomieniu o cesji. W wyniku przelewu wierzytelności zmieniła się osoba wierzyciela, ale wierzytelności pozostały te same, cesjonariusz – powód uzyskał je w takim kształcie prawnym, w jakim przysługiwały one cedentowi. Faktury wystawione przez spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. po dniu 20 .06.2012r. o numerach (...) (...), (...) (...), (...) (...), (...) (...), zgodnie z § 1 ust. 4 umowy faktoringu opatrzone zostały klauzulą informująca, że płatności za faktury ze skutkiem zwalniającym z długu należy dokonać na rachunek powoda. Zgodnie z art. 512 k.c. pozwany mógł skutecznie zwolnić się z długu jedynie poprzez zapłatę należności wynikających z faktur (...) (...), (...) (...), (...) (...), (...) (...) na rzecz nowego wierzyciela, to jest powoda. Zgodnie z § 33 OWUFR pozwany był zobowiązany do spełnienia zobowiązania na rzecz powoda w terminie i na zasadach określonych w fakturach. W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z art. 509 § 2 k.c., wraz z wierzytelnością na powoda przeszły wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W świetle art. 512 k.c. oraz postanowień § 33 i § 34 OWUFR pozwany był zobowiązany do zapłaty na rzecz nowego wierzyciela – powoda kwoty 114.697,69 zł tytułem zapłaty za fakturę nr (...) (...), kwoty 166.760,44 zł tytułem zapłaty za fakturę (...) (...), kwoty 5.737,34 zł tytułem zapłaty za fakturę (...) (...) oraz kwoty 7.073,12 z tytułem zapłaty za fakturę (...) (...). Z uwagi na spełnienie przez pozwanego części zobowiązania wynikającego z faktury nr (...) (...) do wysokości 105.000 zł (potwierdzenia przelewów k. 51, k. 58) pozwany jest zobowiązany do zapłaty na rzez powoda pozostałej kwoty 9.697,96 zł wynikającej z faktury (...) (...).

W zakresie odsetek ustawowych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi; jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Roszczenie o odsetki powstaje od chwili opóźnienia i dotyczy okresu aż do momentu, gdy dłużnik spełni świadczenie pieniężne. Odsetki przysługują więc zgodnie z art. 481 § 1 k.c. za czas opóźnienia. Dlatego stają się wymagalne począwszy od bezskutecznego upływu terminu spełnienia świadczenia głównego, czyli z upływem pierwszego dnia od wymagalności roszczenia głównego, aż do dnia jego zapłaty. Pozwany był zobowiązany do zapłat na rzecz powoda należności wynikającej z faktury nr (...) (...) do dnia 21.09.2012r., zatem powodowi przysługują odsetki ustawowe za czas opóźnienia od dnia 22.09.2012r. Pozwany był zobowiązany do zapłat na rzecz powoda należności wynikającej z faktury nr (...) (...) do dnia 05.10.2012r., zatem powodowi przysługują odsetki ustawowe za czas opóźnienia od dnia 06.10.2012r. Pozwany był zobowiązany do zapłat na rzecz powoda należności wynikającej z faktury nr (...) (...) do dnia 19.10.2012r., zatem powodowi przysługują odsetki ustawowe za czas opóźnienia od dnia 20.10.2012r. Pozwany był zobowiązany do zapłat na rzecz powoda należności wynikającej z faktury nr (...) (...) do dnia 20.10.2012r., zatem powodowi przysługują odsetki ustawowe za czas opóźnienia od dnia 21.10.2012r. W tym miejscu należy wskazać, że odsetki z chwilą powstania uzyskują byt samoistny, niezależny od długu głównego. Powód, z uwagi na spełnienie przez pozwanego roszczenia głównego w wysokości 25.000 zł w dniu 12.02.2013r., był uprawniony do żądania zasądzenia od strony pozwanej kwoty 1.282,19 zł tytułem odsetek ustawowych za okres opóźnienia – od dnia 22.09.2012r. do dnia 12.02.2013r. w zapłacie należności wynikającej z faktury (...) (...). Odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie kwoty 5.000 zł wynikającej z faktury nr (...) (...) w okresie od 22.09.2012r. do 20.02.2013r. wyniosły 270,68 zł.

Reasumując, należy podkreślić, że w toku postępowania strona pozwana nie kwestionowała roszczenia powoda ani co do zasady ani wysokości. Na powoda przeszły wszelkie wierzytelności z faktur wystawionych na rzecz pozwanego. Pozwany był zatem zobowiązany do zapłaty należności wynikających z faktur na rachunek powoda.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Art. 108 § 1 k.p.c. stanowi, że sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. Sąd może jednak rozstrzygnąć jedynie o zasadach poniesienia przez strony kosztów procesu, pozostawiając szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu; w tej sytuacji, po uprawomocnieniu się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, referendarz sądowy w sądzie pierwszej instancji wydaje postanowienie, w którym dokonuje szczegółowego wyliczenia kosztów obciążających strony. W myśl art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Wobec uwzględnienia w całości powództwa o zapłatę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.958 zł tytułem kosztów procesu. Na wskazaną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym ustalone w oparciu o przepis § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013, poz. 490 j.t.) w kwocie 7200 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz opłata od pozwu ustalona w oparciu o regulację art. 19 ust. 2 pkt 2 w zw. z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2014, poz. 1025 j.t.) – 2.741 zł. Sąd nie uwzględnił wniosku powoda o zasądzenie od pozwanego kwoty 53,44 zł tytułem opłaty manipulacyjnej, albowiem powód nie wykazał, aby poniósł dodatkowe opłaty tytułem złożenia wniosku o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym.

Na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd z urzędu zwrócił powodowi ¾ opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiszczać. Powód wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu elektronicznym i uiścił czwartą część opłaty od pozwu. W dniu 22.05.2013r. powód niezasadnie uiścił ¾ opłaty od pozwu (dowód wpłaty k. 60). W art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ustawodawca uregulował kwestię opłat sądowych pobieranych w tym postępowaniu, wskazując, że od pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym pobiera się czwartą część opłaty należnej od pozwu w zwykłym postępowaniu. Nie wprowadził natomiast żadnego przepisu dotyczącego obowiązku pobrania od powoda pozostałej, nieuiszczonej 3/4 części opłaty w przypadku wniesienia przez stronę pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty i przekazania sprawy sądowi właściwemu. Artykuł 505 ³⁷ k.p.c., który miał zastosowanie w sprawie w pierwotnej wersji, przewidywał obowiązek powoda usunięcia określonych braków pozwu w razie przekazania sprawy do sądu właściwości ogólnej ze względu na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym (art. 505 ³³ k.p.c.), uchylenia z urzędu nakazu zapłaty (art. 505 ³⁴ k.p.c.) oraz prawidłowego wniesienia sprzeciwu (art. 505 ³⁶ k.p.c.). Zatem w razie wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym opłata sądowa od pozwu nie podlega uzupełnieniu (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 października 2013r., III CZP 56/13, OSNC 2014/6/57, Biul.SN 2013/10/7). Powód niezasadnie wniósł ¾ opłaty od pozwu, co skutkowało jej zwrotem z urzędu na mocy art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Sąd obciążył pozwanego opłatą w wysokości 8.223 zł, stanowiącą ¾ opłaty sądowej od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiszczać na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, który stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

SSO Agnieszka Baran