Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: SSR Katarzyna Malinowska

Protokolant: stażysta Martyna Słowik

po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) spółka akcyjna w G.

przeciwko M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2611,56 zł (dwa tysiące sześćset jedenaście złotych pięćdziesiąt sześć groszy) z odsetkami ustawowymi, a od 1 stycznia 2016 r. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

- 1575,17 zł od dnia 22 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- 1026,16 zł od dnia 23 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty,

- 10,23 zł od dnia 7 lipca 2015 r. do dnia zapłaty.

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1317 zł (tysiąc trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR Katarzyna Malinowska

Sygn. akt X C 2779/16

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w G. wniósł 31 maja 2016 r. pozew o zapłatę kwoty 2.611,56 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu przeciwko pozwanej M. G..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona kwota wynika z niezapłaconych przez pozwaną faktur za dostarczoną przez powoda energię elektryczną o numerze:

- (...)/1F

- (...)/1F

- (...)/1F

- (...)

- (...)

- (...)

oraz wezwań do zapłaty faktur nr (...).

W odpowiedzi na sprzeciw pozwana uznała powództwo co do kwoty 1.585,40 zł wynikających z faktur:

- nr (...) na kwotę 1.541,78 zł

- nr (...)/1F na kwotę 33,39 zł ( opłata za wezwanie do zapłaty)

- nr (...)/1F na kwotę 10,14 zł

W pozostałej części pozwana oceniła powództwo jako bezzasadne. Co do uznanej kwoty pozwana wniosła o rozłożenie jej na raty. Pozwana wskazała, że nie otrzymała żadnych faktur poza tymi, które uznała, bowiem po dniu 16 maja 2015 r. nie była już odbiorcą prądu wynikającym umowy sprzedaży prądu, gdyż właścicielem nieruchomości została osoba trzecia, która zawarła z powodem nową umowę o sprzedaż i dostawę prądu, a umowa z pozwaną została rozwiązana. Wobec powyższego pozwana zaprzeczyła by zobowiązania wynikające z pozostałych faktur były jej zobowiązaniami.

W piśmie strony powodowej złożonym dnia 10 lutego 2017 r. pełnomocnik powoda podtrzymał twierdzenia pozwu. Przyznał , że z dniem 16 czerwca 2015 r. umowa kompleksowa z pozwaną została rozwiązana, wobec czego do tego do tego właśnie momentu powód naliczał pozwanej należności z tytułu dostarczania energii elektrycznej.

Sąd ustalił, co następuje:

Strony łączyła umowa kompleksowa o sprzedaż i dostawę energii elektrycznej nr (...) z dnia 30 sierpnia 2012 r. Na podstawie powyższej umowy powód dostarczał pozwanej energię elektryczną do lokalu pod adresem ul. (...), (...)-(...) M.. Pozwana zobowiązana natomiast była zobowiązana do regulowania należnych opłat z tytułu dostarczania energii.

Okoliczność bezsporna oraz dowód:

- umowa kompleksowa – k. 25-26 akt

Powód w ramach łączącego strony stosunku wystawił na rzecz pozwanej faktury za dostarczoną energię, których pozwana nie uregulowała:

- na kwotę 1.541,78 zł z tytułu faktury nr (...)

- na kwotę 969,30 zł z tytułu faktury nr (...)

- na kwotę 10,14 zł z tytułu faktury nr (...)

- na kwotę 0,48 zł z tytułu noty odsetkowej nr (...)

- na kwotę 21,99 zł z tytułu noty odsetkowej nr (...)

- na kwotę 0.09 zł z tytułu noty odsetkowej nr (...) .

Pozwana nie uregulowała również kwot 34,39 zł i 33,39 zł tytułem wezwań do zapłaty.

Dowód:

- faktury oraz wezwania do zapłaty – k. 18-23, 27, 40-41 akt

Z dniem 16 czerwca 2015 r. umowa zawarta z pozwaną została rozwiązania, a lokal, w którym uprzednio pozwana korzystała z energii elektrycznej został zdany innej osobie. Pozwana od tego dnia nie korzystała z energii elektrycznej w tym lokalu.

Okoliczności bezsporne oraz dowód:

- protokół zdawczo-odbiorczy nieruchomości- k. 42 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt sprawy, którym to dokumentom nadał przymiot wiarygodności, bowiem ich autentyczność nie wzbudziła wątpliwość zarówno Sądu jak i stron.

Za bezsporne należy uznać fakt, że strony łączyła umowa kompleksowa dostawy i sprzedaży energii elektrycznej, która została rozwiązana z dniem 16 czerwca 2015 r. Bezsporna jest również kwota należności dochodzona od powoda, która została uznana przez pozwaną tj. 1.585,40 zł wynikająca z faktur nr (...) na kwotę 1.541,78 zł, nr (...)/1F na kwotę 10,14 zł oraz opłata za wezwanie do zapłaty faktury (...) w wysokości 33,39 zł.

Za sporną natomiast należy uznać zasadność dochodzenia przez powoda od pozwanej pozostałej kwoty w wysokości 1.026,16 zł.

Zgodnie z art.6 k.p.c. istnienie sporu między stronami, co do zasady, obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powód powoływał się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt, przysługującego mu względem pozwanej roszczenia o oznaczonej wysokości, zobowiązany był wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że roszczenie powoda jest zasadne w całości, a pozwana nie wykazała by roszczenie w tej części, w której uznała je za bezzasadne nie podlegało uwzględnieniu.

Powód przedłożył do sprawy faktury za zużycie energii elektrycznej, które jak wynika z analizy dokonanej przez Sąd dotyczą wyłącznie zużycia energii elektrycznej do dnia 16 czerwca 2015 r. , a wiec do dnia rozwiązania umowy przez strony. Mianowicie sporna faktura o numerze (...) na kwotę 969,30 zł została wystawiona za okres od 31.03.2015 r. do 31.05.2015 r., a więc okres korzystania przez pozwaną z prądu. Nota odsetkowa za fakturę nr (...) z dnia 30.11.2014 r. z terminem płatności na dzień 22.12.2014 r. wynika również z należności za prąd w okresie zużywania go przez pozwaną, podobnie jak nota odsetkowa za fakturę (...) z dnia 31.01.2015 r. z terminem płatności 21.02.2015 r., oraz nota odsetkowa za fakturę (...) z dnia 17.03.2015 r. z terminem płatności 21.04.2015 r. Co więcej opłata w wysokości 34,39 zł również wynika z wezwania do zapłaty należności wynikającej z faktury (...).

Reasumując, Sąd ustalił, że wszystkie sporne wierzytelności wynikające z załączonych do pozwu dokumentów, wynikają ze zużycia przez pozwaną energii elektrycznej w okresie, w którym umowa między stronami obowiązywała, a pozwana korzystała z energii elektrycznej w lokalu objętym umową.

Sąd nie miał wątpliwości, że należność dochodzona pozwem podlega uwzględnieniu w całości na podstawie art. 353 k.c. w zw. z art. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 z późn. zm.)

Podstawą prawną zasądzenia odsetek stał się przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanej o rozłożenie należności na raty. W myśl art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Jak wynika z treści przepisu rozłożenie długu na raty może nastąpić w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Pozwana wnosząc o rozłożenie należność na raty nie opisała w żaden sposób swojej sytuacji majątkowej, nie przedstawiła żadnych nadzwyczajnych okoliczności w oparciu, o które Sąd mógłby ocenić czy potrzeba długu na raty istnieje.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu, wynikającą z art. 98§1-3 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.317 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 1200 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty administracyjnej od pełnomocnictwa oraz 100 zł tytułem opłaty sądowej.