Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Gąsior – Majchrowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Rytych

przy udziale Prokuratora Marcina Domaradzkiego

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 roku

sprawy:

  G. M.

syna A. i J. z domu K.

urodzonego (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

I. W dniu 09.04.2016r na drodze wojewódzkiej W 713 w miejscowości R. pow. (...), woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,69 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...),

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 KK

1.  oskarżonego G. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 69 § 2 k.k., art. 70 § 1 k.k., art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu G. M. na okres próby 2 (dwóch) lat, oddając go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

3.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego G. M. do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

4.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego G. M. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 3 (trzech) lat;

5.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego G. M. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

6.  zasądza od oskarżonego G. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 221,93 (dwieście dwadzieścia jeden 93/100) złotych tytułem poniesionych w sprawie wydatków i wymierza mu opłatę w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt II K 452/17

UZASADNIENIE

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim postawił oskarżonemu G. M. zarzut popełnienia czynu polegającego na tym, że :

– w dniu 09.04.2016r na drodze wojewódzkiej W 713 w miejscowości R. pow. (...), woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,69 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...),

to jest czynu z art. 178a§1 k.k.

* * *

W dniu 27 grudnia 2017 roku Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim wystąpił z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia w zakresie kary i środków karnych orzeczonych wobec oskarżonego G. M..

* * *

Zważywszy na powyższe, ograniczono zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu (art. 424 § 3 k.p.k.).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu oskarżony G. M. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 9 kwietnia 2016 roku na drodze wojewódzkiej W 713 w miejscowości R. pow. (...), woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,69 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...), wyczerpał dyspozycję art. 178a § 1 k.k.

Powyższe oznacza, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona występku określonego w art. 178a § 1 k.k., gdyż jechał na drodze publicznej pojazdem mechanicznym znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdyż zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu przekroczyła wartość określoną w art. 115 § 16 k.k., który zawiera definicję stanu nietrzeźwości. Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem stan nietrzeźwości w myśl art. 115 § 16 k.k. zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Oskarżony niewątpliwie spożywał przed rozpoczęciem jazdy alkohol i w związku z tym znajdował się w stanie nietrzeźwości. Swoim zachowaniem zrealizował więc znamiona zarzucanego mu czynu stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

W ocenie Sądu przestępstwo jakiego dopuścił się oskarżony G. M. cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości. Oskarżony powinien mieć świadomość zagrożenia jakie stwarza dla innych uczestników ruchu nietrzeźwy kierowca. Oskarżony kierując samochodem po drodze publicznej w stanie nietrzeźwości naruszył jedną z podstawowych zasad obowiązujących w ruchu lądowym, a mianowicie wymóg trzeźwości. Postawa oskarżonego świadczy o braku poszanowania nie tylko dla powyższej zasady, ale też lekceważącym stosunku do przepisów prawa karnego penalizujących takie zachowanie oraz braku poczucia odpowiedzialności za zdrowie i życie innych uczestników ruchu drogowego.

Kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości zawsze jest niebezpieczne. Oznacza to, że organ orzekający nie musi wykazać, iż zachowanie sprawcy sprowadziło zagrożenie, a nawet stwierdzić należy, iż udowodnienie przez oskarżonego, że w konkretnej sytuacji zagrożenie nie powstało i powstać nie mogło, jest bezskuteczne i nie zwalnia z odpowiedzialności za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

W ocenie Sądu wina oskarżonego została udowodniona. Oskarżony działał umyślnie i z zamiarem bezpośrednim. Czyn zaś oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Za taką oceną przemawia przede wszystkim fakt, że oskarżony swoim działaniem stworzył potencjalne zagrożenie w ruchu drogowym, z uwagi na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, przekraczającą próg trzeźwości opisany w treści art. 115 § 16 k.k.

Przy wyborze rodzaju i rozmiaru kary, jak również przy orzekaniu o rodzaju i rozmiarze środków karnych Sąd baczył, aby były one współmierne do wagi i okoliczności popełnionego czynu oraz do stopnia naruszonych przez oskarżonego dóbr prawnie chronionych. W związku z tym, przy wymiarze oskarżonemu kary zasadniczej, Sąd wziął pod uwagę niekaralność oskarżonego G. M. w czasie popełnienia przestępstwa, a mianowicie w dniu 9 kwietnia 2016 roku (również w kontekście wieku oskarżonego – (...)), jakkolwiek miał również w polu widzenia, że już po dacie czynu oskarżony został skazany za tożsamy czyn (vide k. 45-46), a także Sąd uwzględnił stopień intoksykacji alkoholowej jego organizmu (0,69 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu), poruszanie się w godzinach popołudniowych na drodze publicznej oraz przyznanie się do winy.

W aspekcie powyższego, Sąd wymierzył oskarżonemu G. M. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności o charakterze nieizolacyjnym. Bowiem Sąd stwierdził, iż w przypadku oskarżonego zasługuje on na dobrodziejstwo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, albowiem postawiono wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną. W ocenie Sądu kara zasadnicza, w postaci kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, jest karą adekwatną do stopnia zawinienia i znacznej społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu, przede wszystkim zaś umożliwi wdrożenie wobec oskarżonego poczucia obowiązku przestrzegania w przyszłości norm prawnych. Zdaniem Sądu, kara zasadnicza w postaci kary pozbawienia wolności o charakterze wolnościowym na poziomie 6 miesięcy uwzględnia w sposób prawidłowy okoliczności popełnionego czynu, rangę naruszonych dóbr prawnie chronionych, motywację i osobowość sprawcy, oraz jest współmierna zarówno do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W ocenie Sądu nie ma żadnych argumentów przemawiających za orzeczeniem wobec oskarżonego kary o charakterze bezwzględnym. Wprawdzie bowiem oskarżony został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 7 grudnia 2016 roku w sprawie (...) za czyn stypizowany w art. 178 a § 1 k.k., niemniej jednak istotnie w dacie przypisanego mu czynu, tj. 09.04.2016 r., był osobą niekaraną. W ocenie Sądu wnioski oskarżyciela publicznego sprowadzające się do żądania orzeczenia wobec oskarżonego kary 3 miesięcy pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym, 10 lat zakazu prowadzenie wszelkich pojazdów mechanicznych oraz świadczenia pieniężnego w kwocie 10.000 złotych nie podlegają akceptacji i nie znajdują żadnego racjonalnego uzasadnienia na gruncie przedmiotowej sprawy.

W aspekcie powyższego oraz w wyniku szczegółowej analizy akt sprawy Sąd doszedł również do wniosku, iż konieczne jest na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązanie oskarżonego G. M. do powstrzymania się od nadużywania alkoholu. Konkluzja taka wynika z faktu, iż niewątpliwie zarówno przedmiotowe skazanie, jak i skazanie w sprawie (...) Sądu Rejonowego (...) świadczą niewątpliwie o istniejącym problemie alkoholowym oskarżonego.

W przypadku skazania za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. sąd obowiązany jest w oparciu o treść art. 42 § 2 k.k. orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju na okres nie krótszy niż 3 lata. Mając na uwadze poziom alkoholu w organiźmie oskarżonego, przekraczający próg trzeźwości opisany w art. 115 § 16 k.k., jak również czas i miejsce popełnienia zarzucanego mu czynu, uzasadnione jest twierdzenie, iż oskarżony stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego i przemawia to za czasowym pozbawieniem go uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi. Podkreślić w tym miejscu należy, iż Sąd miał na uwadze, że poruszanie się pojazdami mechanicznymi, ale też innymi pojazdami pod wpływem alkoholu stwarza realne niebezpieczeństwo dla innych użytkowników dróg, albowiem osoba jadąca pojazdem w stanie nietrzeźwości ma ograniczoną możliwość postrzegania oraz ograniczoną zdolność reagowania na zmieniającą się w sposób dynamiczny sytuację na drodze, wzrasta zatem ryzyko nieprzewidzianych zachowań kierującego.

Zważywszy na okoliczności popełnionego czynu, a także niekaralność oskarżonego G. M. w chwili popełnienia przypisanego mu czynu oraz stopień stanu nietrzeźwości, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na poziomie żądanym przez oskarżyciela publicznego byłby w ocenie Sądu nadmiernie surowy w sensie dolegliwości. Pozbawienie oskarżonego prawa jazdy na dłuższy okres stanowiłoby, w istocie rzeczy, nadmierną represję karną i byłoby zupełnie nieuzasadnione. Oczywiście Sąd ma w polu widzenia, że oskarżony aktualnie jest już osobą karaną również za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, o czym była już mowa powyżej, albowiem wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 7 grudnia 2016 roku w sprawie(...)został skazany za czyn określony w art. 178 a § 1 k.k. Wprawdzie zatem obecnie jest to już jego kolejne skazanie, ale należy pamiętać, że w chwili czynu tegoż wyroku jeszcze nie było i w związku z tym, na gruncie niniejszej sprawy, nie ma podstaw do stosowania surowszej represji karnej wobec oskarżonego w zakresie orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i dlatego zasadnym jest pozbawienie oskarżonego uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi za czyn stypizowany w art. 178a § 1 k.k. na okres 3 lat.

Ponadto, ze względów wychowawczych, Sąd orzekł również na podstawie art. 43a § 2 k.k. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w kwocie 5.000 złotych, które zasądził od oskarżonego G. M. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

W oparciu o art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego G. M. na rzecz Skarbu Państwa tytułem zwrotu wydatków kwotę 221,93 złotych uznając, że oskarżony jest w stanie ponieść je bez uszczerbku dla swojego utrzymania.

Na wydatki te złożyły się:

  opłaty przewidziane za udzielenie informacji z rejestru skazanych w wysokości 30 złotych na podstawie art. 618§1 pkt 10 k.p.k., a także §1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. z 2014 roku, poz. 861),

  ryczałt za doręczenie wezwań i pism w postępowaniu przygotowawczym w kwocie 20 złotych i w postępowaniu sądowym w wysokości 20 złotych na podstawie art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. i §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (j. t. Dz. U. 2013, Nr 663);

  wydatki związane z konwojowanie oskarżonego na podstawie art. 618 § 1 pkt 3 k.p.k.

Opłatę w wysokości 120 złotych wymierzono na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (j. t. Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223 z późn. zm.). Sąd obciążając oskarżonego w całości opłatami i obowiązkiem zwrotu wydatków miał na względzie jego sytuację rodzinną, osobistą i wysokość osiąganych dochodów.