Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2017 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2017 r. w Grudziądzu na rozprawie

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko Skarbowi Państwa - Marszałkowi Województwa (...)

o zapłatę

1.  Oddala powództwo;

2.  Nie obciąża powoda kosztami procesu poniesionymi przez pozwanego;

3.  Nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Grudziądzu kwotę 882,16 zł (osiemset osiemdziesiąt dwa złote 16/100) tytułem zwrotu wydatków na poczet opinii biegłego.

Sygn. akt I C 3053/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 13 października 2017 r.

R. W. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa zastępowanego przez Marszałka Województwa (...) w T. kwoty 16.100 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z jego nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) – części działki nr (...), którą nabył w drodze zasiedzenia, oznaczonej obecnie w ewidencji gruntów numerem (...), w obrębie nr (...). Wskazał, że na tej nieruchomości znajdują się elementy stacji pomp i zbiornika retencyjnego, stanowiące własność pozwanego, a pozostające w dyspozycji Marszałka Województwa (...) realizującego zadanie z zakresu administracji rządowej. Żądanie pozwu obejmowało wynagrodzenie za okres od stycznia 2007 r. do grudnia 2016 r. W uzasadnieniu pozwu powód zaznaczył, że pozwany pozostaje w złej wierze co do posiadania przedmiotowej nieruchomości co najmniej od dnia 27 października 2006 r., to jest od dnia, w którym wydane zostało postanowienie Sądu Rejonowego w Grudziądzu stwierdzające nabycie przez powoda przez zasiedzenie własności działki nr (...) oraz odbyło się poprzedzające wydanie tego postanowienia posiedzenie sądowe, na którym przedstawiciel Skarbu Państwa przychylił się do wniosku o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości.

Powód domagał się również zasądzenia ustawowych za opóźnienie od dochodzonej kwoty od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty (k. 3-7 akt).

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wyjaśnił, że działka nr (...) (wcześniej nosząca numer (...)) do czasu jej zasiedzenia przez powoda, tj. do dnia 1 października 2005 r., stanowiła własność Skarbu Państwa, podobnie jak i sąsiednia działka o numerze (...) (poprzednio (...)). Na gruntach tych zlokalizowana jest stacja pomp i zbiornik retencyjny wybudowane w latach 70-tych XX wieku, a następnie rozbudowane w latach 90-tych przez Skarb Państwa z jego środków. W rezultacie tych prac na części działki nr (...) znajduje się fragment zbiornika retencyjnego i drogi eksploatacyjnej. Pozwany zaznaczył, że stacja pomp i zbiornik retencyjny stanowią urządzenia melioracji wodnych podstawowych, służące regulacji stosunków wodnych w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby, ułatwienia jej uprawy oraz ochronie użytków rolnych przed powodziami (art. 71 ustawy – Prawo wodne). Urządzenia te stanowią własność Skarbu Państwa i są utrzymywane przez służby podległe Marszałkowi Województwa (...) w ramach realizacji zadań z zakresu administracji rządowej na podstawie art. 75 ustawy – Prawo wodne. Wcześniej te zadania wykonywane były przez jednostki państwowe.

Według pozwanego, powód nie mógł korzystać z części działki nr (...), na której znajdują się wymienione urządzenia, na wiele lat przed datą stwierdzonego zasiedzenia, mimo to w trakcie postępowania o zasiedzenie twierdził, że na całej tej działce uprawia warzywa i że stanowi ona grunt orny, natomiast na działce nr (...), której on nie użytkuje, zlokalizowany jest zbiornik. Zdaniem pozwanego stwierdzenie to nie mogło być wynikiem nieświadomości powoda, bowiem niewątpliwie wiedział on, że na działce nr (...) (obecnie (...)) w latach 90-tych prowadzona była rozbudowa zbiornika retencyjnego i na potrzeby tej inwestycji konieczne było zajęcie części tej działki. Świadczy o tym chociażby oświadczenie złożone przez powoda w maju 1986 r. o wyrażeniu zgody na zajęcie tego gruntu pod rozbudowę zbiornika retencyjnego przy stacji pomp. Pozwany zaznaczył, że podmiot, który utrzymuje powyższe urządzenia melioracyjne, to jest Marszałek Województwa (...) wiedzę o dokonanej zmianie właściciela działki nr (...) powziął dopiero z pisma powoda z dnia 12 kwietnia 2012 r., albowiem w postępowaniu o zasiedzenie Skarb Państwa reprezentował Starosta (...). Pozwany dodał, że w ostatnim czasie podjął działania w celu nabycia od powoda części działki nr (...), na której znajdują się wymienione urządzenia wodne, w celu uporządkowania zaistniałej sytuacji, na co powód wyraził zgodę. W celu nabycia części działki (...), została z niej wydzielona działka nr (...). Do zawarcia umowy przenoszącej własność jednak nie doszło, bowiem powód nie wyraził zgody na cenę wynikającą z operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego na zlecenie pozwanego. W tym stanie faktycznym pozwany – jego zdaniem – powinien być uznany za posiadacza samoistnego części działki nr (...) w dobrej wierze w rozumieniu przepisu art. 224 k.c., a zatem nie jest zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia powodowi za posiadanie nieruchomości.

Pozwany podniósł, że urządzenia melioracji wodnych podstawowych budowane są przez Skarb Państwa, aby regulować stosunki wodne w celu polepszenia zdolności produkcyjnej gleby, ułatwienia jej uprawy oraz ochrony użytków rolnych przez powodziami. Tym samym służą one okolicznym właścicielom użytków rolnych, w tym powodowi.

Pozwany zauważył, iż pod urządzenia melioracyjne, z których korzysta, nie jest wykorzystywana cała powierzchnia oznaczona jako działka nr (...) o areale 0.0833 ha. Działka ta została wydzielona w 2014 r. na potrzeby jej nabycia (w zasadzie warunkowo), w celu przyłączenia do działki nr (...). Jej granice i powierzchnia nie pokrywają się z powierzchnią gruntów faktycznie wykorzystywaną pod urządzenia melioracyjne. Większa powierzchnia działki do nabycia podyktowana była m.in. względami ładu gospodarczego, nawiązaniem do przebiegu granicy działki państwowej nr (...) i uwzględniała potrzeby związane z pracami eksploatacyjno-konserwacyjnymi stacji pomp.

Pozwany podniósł też zarzut nadużycia prawa przez powoda po myśli art. 5 k.c., albowiem w zaistniałych okolicznościach sprawy powód żądając wynagrodzenia za korzystanie przez pozwanego z części zasiedziałej działki narusza zasady współżycia społecznego. W ocenie pozwanego postępowanie powoda wykorzystuje w istocie przymusowe położenie pozwanego, który ze względu na charakter znajdujących się na gruncie urządzeń, nie ma możliwości ich usunięcia bez szkody dla okolicznych gruntów. Nie wyrażając zgody na sprzedaż nieruchomości, a domagając się wynagrodzenia za bezumowne z niej korzystanie, według pozwanego powód zmierza do zapewnienia sobie stałego dochodu kosztem Skarbu Państwa, mimo że wybudowane przez pozwanego urządzenia służą także nieruchomości powoda i istniały na długo przez zasiedzeniem przez powoda działki nr (...). Zdaniem pozwanego powód postępuje niewłaściwie także z tego względu, że domagając się wynagrodzenia za bezumowne korzystanie od Skarbu Państwa, sam jednocześnie korzysta z nieruchomości Skarbu Państwa, to jest działek o numerach (...) nieodpłatnie, bez tytułu prawnego, dojeżdżając do swoich nieruchomości.

Na koniec pozwany kwestionował także wysokość żądanego przez powoda wynagrodzenia ustalonego w oparciu o prywatny operat szacunkowy, który pozwany kwestionował (k. 46-52 akt).

Powód odniósł się do zarzutów pozwanego w piśmie procesowym z dnia 9 marca
2017 r., kwestionując przede wszystkim dobrą wiarę pozwanego w zakresie posiadania części nieruchomości powoda oraz zarzut nadużycia prawa podmiotowego do żądania wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu (k. 133-136 akt).

Postanowieniem z dnia 29 marca 2017 r. Sąd odrzucił pozew w części obejmującej żądanie zasądzenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z działki nr (...) za okres od stycznia 2007 r. do 4 grudnia 2013 r. ze względu na prawomocne oddalenie takiego samego żądania wyrokiem tut. Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie I C 2608/13 (k. 144 akt sprawy oraz k. 2-3 i 30, 33 akt I C 2608/13). Postanowienie z 29 marca 2017 r. uprawomocniło się 6 kwietnia 2017 r. ze względu na brak zaskarżenia.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Skarb Państwa Polskiego był właścicielem dwóch działek na terenie miasta Ł. oznaczonych w ewidencji gruntów numerami (...) i (...), zapisanych w księdze wieczystej Tom 29 karta 896. W roku 1969 r. na działce nr (...) została wybudowana i przekazana do eksploatacji stacja pomp. W 1972 r. Powiatowy Zarząd Gospodarki Wodnej i Melioracji w G. przejął od Państwowego Funduszu Ziemi działkę nr (...) pod zbiornik na wodę przy stacji pomp. Z tego względu w marcu 1973 r. dokonano zmian gruntowych w ewidencji gruntów, wpisując jako użytkownika działki nr (...) Powiatowy Inspektorat (...) Melioracji w G..

W 1987 r. działka nr (...) w wyniku prac geodezyjnych związanych z modernizacją ewidencji gruntów miasta Ł. została oznaczona numerem (...), zaś działka (...) numerem (...).

Dowody: zeznania świadka E. W. – k. 141-141v akt sprawy

przesłuchanie powoda – k. 189 akt sprawy

pismo Starostwa Powiatowego w G. z 24.07.2012 r. – k. 54 akt sprawy

pismo (...) z 20 marca 1973 r. wraz z mapami i wyciągiem z wykazu zmian gruntowych

– k. 55-60 akt sprawy

W latach 1984 - 1989 r. Wojewódzki Zarząd Inwestycji Rolniczych w T., który był jednostką budżetową Skarbu Państwa, dokonał przebudowy stacji pomp na działce nr (...) (zmienionej na nr (...)) oraz zbiornika wyrównawczego, który został odmulony i ubezpieczony kiszką faszynową. W wyniku przebudowy zbiornik zyskał następujące parametry: średnia szerokość 12 m, długość 32 m i znalazł się częściowo na sąsiednich działkach o numerach (...). W tym czasie została też wybudowana droga technologiczna o szerokości ok. 3 metrów wzdłuż zbiornika wyrównawczego na działkach nr (...). Droga została pokryta płytami na potrzeby obsługi zbiornika. R. W., który przejął działkę nr (...) (następnie oznaczoną numerem (...)) po rodzicach, w maju 1986 r. jako posiadacz wyraził dobrowolnie zgodę na zajęcie pod rozbudowę zbiornika części tej działki o powierzchni 0,31 ha. Wniósł też o odszkodowanie za zniszczone plony oraz uprawę gruntu.

Dowody: zeznania świadków: A. B. – k. 142-142v akt, R. D. – k. 142v-143 akt

sprawy

przesłuchanie powoda – k. 189 akt sprawy

protokoły odbioru końcowego z 31 stycznia 1989 r. o numerach 64/89 i 65/89 – k. 61-64 akt

sprawy

plan sytuacyjno–wysokościowy - k. 65 akt sprawy

oświadczenia dotyczące dobrowolnego zajęcia gruntu - k. 66 akt sprawy

Postanowieniem z 27 października 2006 r. tutejszy Sąd stwierdził, iż R. W. nabył przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r. własność nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), stanowiącej działkę nr (...) o powierzchni 00.9213 ha. W trakcie postępowania o zasiedzenie R. W. stwierdził, że użytkuje tę działkę od lat 60-tych XX wieku, uprawia na niej warzywa i że stanowi ona grunt orny, natomiast na działce nr (...), której nie użytkuje, jest zlokalizowany zbiornik wodny. Działkę (...) (poprzednio oznaczoną numerem (...)) przyznano nieformalnie matce powoda w zamian za inną działkę na terenie Ł., na której pobudowano szkołę. Podczas sprawy o zasiedzenie Skarb Państwa był reprezentowany przez Starostę (...), który przychylił się do wniosku uczestnika o zasiedzenie, albowiem Skarb Państwa zasiedział nieruchomość, która była własnością poprzednika prawnego powoda. W tym czasie Starosta (...) nie miał świadomości, że na działce nr (...) znajduje się część zbiornika retencyjnego przy stacji pomp.

Dowody: zeznania świadka E. W. – k. 141-141v akt sprawy

przesłuchanie powoda – k. 188v-189 akt sprawy

odpis księgi wieczystej – k. 11-15 akt sprawy

protokół rozprawy ze sprawy o zasiedzenie - k. 16-17 akt sprawy

postanowienie z 27.10.2006 r. – k. 18 akt sprawy

Eksploatacją przepompowni przeciwpowodziowej przy ul. (...) w Ł., której zbiornik znajdujący się na działkach nr (...) jest elementem, zajmuje się obecnie Biuro Terenowe Zarządu Melioracji w C.. Zbiornik jest elementem sieci urządzeń odwadniających okoliczne grunty rolnicze. Zbiornik jest obkaszany wokół co najmniej dwa razy w roku kosami ręcznymi mechanicznymi. Od czasu do czasu zbiornik jest odmulany, w latach 90-tych XX wieku było to robione dosyć często. Ostatnio w 2012 r. Część zbiornika na działce nr (...) ma około 250 m ². Długość drogi technologicznej wzdłuż zbiornika na tej działce wynosi ok. 20 metrów. Szerokość gruntu między drogą a zbiornikiem wynosi od 2 do 3 metrów. Za drogą aż do granicy z działką nr (...) – gdzie jest skarpa, znajduje się teren zazwyczaj przez nikogo nieużytkowany. Jest on zajmowany przez pracowników Biura Terenowego Zarządu Melioracji w C. w trakcie odmulania zbiornika. W 2012 r. podczas odmulania został przygotowany rów pomiędzy drogą a skarpą – ziemia z niego została wywieziona na okoliczne grunty rolników, a rów został zapełniony urobkiem z odmulania.

Na działce nr (...) powód ma stolarnię, żeby do niej dojechać przejeżdża przez rów – działkę nr (...) oraz działkę (...), należące do pozwanego.

Przedłużeniem drogi technologicznej na działce nr (...), wyłożonej płytami, jest droga gruntowa, która wiedzie przez betonowy przepust drogowy między rowem a zbiornikiem do działki nr (...) należącej do innego rolnika. Można z niego korzystać, żeby wywieźć urobek z odmulania na pola. Nie da się natomiast na tym terenie nic uprawiać.

Powód od wielu lat nie uprawia działki nr (...), a działkę sąsiednią nr (...) uprawia jego brat, siejąc warzywa. Od drogi technologicznej na działce nr (...) do granicy z działką nr (...), gdzie jest skarpa i krzewy, jest pas ok. 1,5 metra. Na tej części zakład melioracyjny wyrzuca zawiesiny przy odmulaniu zbiornika.

Dowody: zeznania świadka R. D. – k. 142v-143 akt sprawy

przesłuchanie powoda – k. 188v-189 akt sprawy

ortofotomapa – k. 140 akt sprawy

zdjęcia wykonane przez biegłego sądowego - k. 165 akt sprawy

zeznania biegłego A. L. – k. 188v akt sprawy

Marszałek Województwa (...) w T., który w imieniu Państwa Polskiego zajmuje się gospodarką wodną na terenie tego województwa, wiedzę o dokonanej zmianie właściciela działki nr (...) oraz o fakcie, że na jej części znajduje się część zbiornika retencyjnego przy stacji pomp, powziął z pisma powoda z dnia 12 kwietnia
2012 r., w którym powód zawarł informacje o tych faktach. W piśmie tym powód wniósł o uregulowanie rekompensaty za użytkowanie części jego działki pod zbiornik retencyjny. Po otrzymaniu tego pisma pozwany podjął działania w celu nabycia od powoda części działki nr (...), na której znajdują się część zbiornika wodnego i droga technologiczna, na co powód wstępnie wyraził zgodę. W celu nabycia części działki (...), została z niej wydzielona działka nr (...) o powierzchni 00.0833 ha, obejmująca oprócz części zbiornika retencyjnego i wybetonowanej drogi eksploatacyjnej, pas drogi gruntowej oraz przepust za zbiornikiem. Taka powierzchnia działki została wydzielona celem wykorzystania do robót technicznych przy zbiorniku. Do zawarcia umowy przenoszącej własność wydzielonej działki jednak nie doszło, bowiem powód nie wyraził zgody na cenę wynikającą z operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego na zlecenie pozwanego.

Dowody: zeznania świadków: E. W. – k. 141-141v akt sprawy i R. D. – k.

143 akt sprawy

pismo powoda z 12.04.2012 r. wraz z mapą – k. 67-68 akt sprawy

pismo (...) we W. z 24.07.2012 r. – k. 69 akt sprawy

oświadczenie powoda z 6.08.2012 r. – k. 70 akt sprawy

decyzja w sprawie zatwierdzenia projektu podziału działki nr (...) – k. 71-71v akt sprawy

wyciąg z wykazu zmian gruntowych – 72-73 akt sprawy

opisy i mapy z ewidencji gruntów – k. 74-75 akt sprawy

operat szacunkowy z 31.01.2014 r. – k. 76-103 akt sprawy

wypis z rejestru gruntów - k. 104 akt sprawy

wyrys z mapy ewidencyjnej – k. 105 akt sprawy

adnotacja powoda na piśmie z 16.06.2014 r. - k. 117 akt sprawy

Pismem z 28 grudnia 2015 r. pełnomocnik powoda zwrócił się do pozwanego o podjęcie rokowań w sprawie zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części działki nr (...).

Pismem z 2 maja 2016 r. Wicemarszałek Województwa (...) odmówił zapłaty wynagrodzenia, podtrzymał natomiast wolę nabycia dla Skarbu Państwa za cenę odpowiadającą wartości rynkowej ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego, części działki nr (...) o powierzchni 0.0833 ha, zajętej pod zbiornik retencyjny.

Dowody: pisma z 28.12.2015 r. i 2.05.2016 r. - k. 36-38 akt sprawy

Ze względu na kwestionowanie wysokości żądanego przez powoda wynagrodzenia Sąd na wniosek powoda powołał biegłego sądowego celem oszacowania tego wynagrodzenia za okres od 5 grudnia 2013 r. do 20 grudnia 2016 r. (k. 148 akt).

W opinii z dnia 1 lipca 2017 r. biegły sądowy A. L. (2) określił wysokość wynagrodzenia za korzystanie przez pozwanego z części nieruchomości powoda oznaczonej jako działka nr (...) za wskazany wyżej okres na 1.839 zł.

Dowód: opinia biegłego - k. 150-165 akt sprawy

Opinia biegłego była kwestionowana przez obie strony, jednak na rozprawie w dniu 11 października 2017 r. (k. 188-189 akt sprawy) biegły ustnie wyjaśnił wątpliwości wobec opinii i odparł zarzuty stron. W szczególności biegły racjonalnie wytłumaczył, dlaczego na skutek istnienia zbiornika retencyjnego przy stacji pomp powód nie może korzystać rolniczo z całej działki nr (...), a zatem istniała konieczność określenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez pozwanego z całej tej działki, a nie jedynie jej części zajętej przez zbiornik i drogę technologiczną. Sąd podzielił przedstawioną argumentację biegłego, popartą m.in. zeznaniem świadka R. D., że powód nie jest w stanie uprawiać całej działki nr (...) (k. 143 akt sprawy), a w konsekwencji Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania opinii biegłego co do zasady, jednakże ze względu na oddalenie powództwa z innych przyczyn (o czym dalej), opinia ta nie stała się ostatecznie podstawą do określenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie w wyroku.

Ze względu na podzielenie opinii biegłego L., Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety celem ustalenia powierzchni gruntu powoda zajętego faktycznie przez pozwanego pod zbiornik retencyjny i drogę dojazdową (k. 189 akt), uznając ją za zbędną do rozstrzygnięcia sprawy, a wniosek pozwanego za zmierzający do przewlekłości postępowania (art. 217 § 3 k.p.c.).

Sąd dał w całości wiarę zeznaniom świadków E. W., A. B. i R. D., albowiem były zgodne i znajdowały w większości pokrycie w przedłożonych do akt dokumentach. Sąd uznał za wiarygodne również zeznania powoda, które były logiczne, przejrzyste i częściowo zbieżne z zeznaniami świadków, a nadto znalazły również potwierdzenie w dokumentach.

W ocenie Sądu nie było podstaw do kwestionowania autentyczności i prawdziwości przedłożonych przez strony dokumentów, nadto w większości były to dokumenty urzędowe, dlatego Sąd oparł na nich ustalenia faktyczne.

W ustalonych okolicznościach sprawy w ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie ze względu na uznanie za słuszny zarzutu pozwanego nadużycia prawa przez powoda (art. 5 k.c.), albowiem w opisanych okolicznościach sprawy powód żądając wynagrodzenia za korzystanie przez pozwanego z części zasiedziałej działki narusza w ocenie Sądu zasady współżycia społecznego. Trafnie zwrócił uwagę pozwany, że powód uzyskał na mocy postanowienia tut. Sądu z dnia 27 października 2006 r. stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie własności całej działki nr (...) na skutek złożenia nieprawdziwych wyjaśnień w sprawie I Ns 641/06, albowiem z przyczyn obiektywnych nie mógł korzystać, zwłaszcza rolniczo, w okresie biegu terminu zasiedzenia z tej części wymienionej działki, na której znajduje się część zbiornika retencyjnego i drogi eksploatacyjnej oraz przedłużenie tej drogi w postaci drogi gruntowej i tzw. przepust. Powód nie mógł więc posiadać samoistnie tej części działki nr (...), która obecnie jest wydzielona jako działka nr (...). Powód uzyskał własność tego gruntu bez podstawy prawnej, naruszając m.in. przepis art. 3 k.p.c., według którego uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami i dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek. R. W. składając nieprawdziwe wyjaśnienia w sprawie o zasiedzenie naruszył więc dobre obyczaje i zasady współżycia społecznego, a obecnie z tego faktu – żądając wynagrodzenia za korzystanie przez pozwanego z gruntu zajętego pod zbiornik wodny i drogę technologiczną – wywodzi korzystane dla siebie skutki prawne. Takie zachowanie powoda nie może korzystać z ochrony prawnej.

Słusznie też zdaniem Sądu podniósł pozwany, że obecne postępowanie powoda wykorzystuje w istocie przymusowe położenie pozwanego, który ze względu na charakter znajdujących się na działce nr (...) urządzeń melioracyjnych, nie ma możliwości ich usunięcia bez szkody dla okolicznych gruntów, w tym gruntu powoda. Zważywszy na społeczne znaczenie tych urządzeń, ich usunięcie nie wchodzi więc w grę. Trafnie zwrócił w tym kontekście pozwany, że nie wyrażając zgody na sprzedaż pozwanemu gruntu zajętego pod te urządzenia po cenie ustalonej przez rzeczoznawcę majątkowego, a domagając się wynagrodzenia za bezumowne z niego korzystanie, powód zmierza więc do zapewnienia sobie stałego dochodu kosztem Skarbu Państwa, mimo że przedmiotowe urządzenia służą także nieruchomości powoda i istniały na długo przez zasiedzeniem przez powoda nieruchomości. Zdaniem Sądu powód postępuje niewłaściwie także i z tego względu, że domagając się wynagrodzenia za bezumowne korzystanie od Skarbu Państwa, sam jednocześnie korzysta z nieruchomości pozwanego, to jest z działek o numerach (...) nieodpłatnie, bez tytułu prawnego, dojeżdżając do swoich nieruchomości.

W tych okolicznościach należało zatem uznać, że powód rzeczywiście nadużywa swojego prawa, co nie może korzystać z ochrony prawnej, dlatego powództwo należało oddalić (art. 5 k.c.). W ocenie Sądu jedynym rozsądnym rozwiązaniem w zaistniałej sytuacji jest doprowadzenie do przeniesienia własności spornego gruntu na pozwanego, co w istocie - ze względu na okoliczności sprawy i zachowanie powoda w przeszłości w sprawie o zasiedzenie - powinno nastąpić nieodpłatnie. Zwrócić trzeba uwagę na marginesie, że zachowania powoda w sprawie I Ns 641/06 nie usprawiedliwia subiektywne przekonanie powoda o pokrzywdzeniu przez Państwo, które uzyskało własność gruntu rodziców powoda na terenie Ł., w ocenie powoda bardziej wartościowego niż grunt nabyty przez niego w ramach zasiedzenia.

O kosztach sądowych w pkt 3. (trzecim) sentencji wyroku orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 83 ust. 2 i art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r. poz. 623). Są to koszty wyłożone przez Skarb Państwa na biegłego sądowego zawnioskowanego przez powoda, celem pokrycia jego wynagrodzenia.

O kosztach procesu między stronami (pkt 2. – drugi) sentencji wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., uznając że do takiego rozstrzygnięcia dawało podstawę subiektywne przekonanie powoda o słuszności swojego żądania opierającego się na najdalej idącym prawie do rzeczy – prawie własności oraz fakt, że ostatecznie Sąd oddalił powództwo z uwagi na treść art. 5 k.c., którego zastosowanie pozostaje zawsze ocenne - w większości wypadków strona nie jest w stanie przewidzieć, jak konkretny sąd odniesie się do zarzutu nadużycia prawa, zwłaszcza prawa własności, który w tym przypadku został postawiony przez pozwanego dopiero w odpowiedzi na pozew.