Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st. sekr. sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. - mł. asp. Daniela Romańczyk

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2017 roku sprawy

J. K.

syna J. i S. z d. D.

ur. (...) w G.

obwinionego o to, że:

W okresie od dnia 11 stycznia 2017 roku do dnia 16 lutego 2017 roku w miejscowości R.gmina W. złośliwie niepokoił oraz dokuczał L. S., w ten sposób, że zaczepiał ją, pokazywał w jej kierunku różne gesty, wyzywał słowami nieprzyzwoitymi oraz wielokrotnie stukał w drzwi wejściowe do jej mieszkania

tj. o czyn z art. 107 kw

1.  Obwinionego J. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 107 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300 ( trzysta) złotych.

2.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt II W 310/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

L. S. i J. K. są sąsiadami, mieszkają w m. R., gmina W.. Po opuszczeniu zakładu karnego, w okresie od dnia 11 stycznia 2017 roku do dnia 16 lutego 2017 roku J. K., będąc pod wpływem alkoholu, złośliwie niepokoił oraz dokuczał L. S. w ten sposób, że zaczepiał ją, pokazywał w jej kierunku różne gesty, wyzywał słowami nieprzyzwoitymi oraz wielokrotnie stukał w drzwi wejściowe do jej mieszkania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań L. S. (k. 42v-43), M. G. (k. 43), J. I. (k. 43), M. I. (k. 43 – 43v, 22-23), W. G. (k. 43v: 15-16).

J. K. nie przyznał się do winy, ze złożonych przez niego wyjaśnień wynika, iż pozostaje w konflikcie z pokrzywdzoną, do której ma pretensję ( wyjaśnienia 42v: k. 25-26, 27).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, w jakich nie przyznaje się do winy, uznając, że nie polegają one na prawdzie i stanowią jedynie przyjętą przez J. K. linię obrony.

Zeznania złożone przez pokrzywdzoną ( zeznania L. S. (k. 42v-43), co do tego, że obwiniony po opuszczeniu zakładu karnego będąc pod wpływem alkoholu, złośliwie ją niepokoił oraz dokuczał jej w ten sposób, że zaczepiał pokrzywdzoną, pokazywał w jej kierunku różne gesty, wyzywał słowami nieprzyzwoitymi oraz wielokrotnie stukał w drzwi wejściowe do jej mieszkania korespondowały z zeznaniami córek pokrzywdzonej (zeznania M. G. (k. 43), W. G. (k. 43v: 15-16). Podkreślenia wymaga fakt, że zeznania w/w były także zbieżne i uzupełniały się z zeznaniami świadków- sąsiadów stron tj. J. I. (k. 43), M. I. (k. 43 – 43v, 22-23). Świadkowie ci są osobami obcymi wobec stron, nie zaangażowanymi w konflikt, nie skłóconymi z obwinionym, a zatem nie mającymi żadnego interesu w tym, aby opowiadać się po którejkolwiek stronie tego konfliktu. J. I. i M. I. byli niejednokrotnie bezpośrednimi świadkami określonych zachowań J. K. wobec L. S., pokrzywdzona skarżyła się nie jeden raz na postępowanie obwinionego. Podkreślić należy, że z zeznań świadków wynika, że to J. K. jest osobą, która zaczepia pokrzywdzoną, jest agresywny wobec kobiety, natomiast L. S. stara się ignorować zachowania obwinionego, lekceważyć je- by nie zaostrzać konfliktu. Nie bez znaczenia dla oceny zeznań świadków pozostaje fakt, iż z ich racji wynika, że określonych zachowań obwiniony w zasadzie nie dopuszcza się, gdy nie pozostawał pod wpływem alkoholu. Powyższe świadczy o tym, że świadkowie potrafili zdobyć się na obiektywizm wobec obwinionego, nie było ich zamiarem bezkrytyczne uogólnienie jego postaw.

W ocenie Sądu analiza zebranych w sprawie dowodów nie pozostawia wątpliwości, iż J. K. w okresie od dnia 11 stycznia 2017 roku do dnia 16 lutego 2017 roku w miejscowości R. gmina W. złośliwie niepokoił oraz dokuczał L. S., w ten sposób, że zaczepiał ją, pokazywał w jej kierunku różne gesty, wyzywał słowami nieprzyzwoitymi oraz wielokrotnie stukał w drzwi wejściowe do jej mieszkania, w konsekwencji dopuszczając się wykroczenia z art. 107 kw.

Zdaniem Sądu wina umyślna obwinionego także nie budzi wątpliwości. J. K. swoim zachowaniem działał z ewidentnym zamiarem dokuczenia pokrzywdzonej, sprawienia jej przykrości, robił pokrzywdzonej na złość.

Przy wymiarze kary grzywny Sąd kierował się ogólnymi jej dyrektywami zawartymi w art. 33§1 - 4 kw, jak również treścią art. 24§1 i 3 kw, mając na uwadze m. in. stopień zawinienia obwinionego, społecznej szkodliwości czynu, a także warunki osobiste, majątkowe sprawcy. W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego J. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, na podstawie art. 107 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazał obwinionego na karę grzywny w wysokości 300 złotych. Jako okoliczność obciążającą przyjęto pozostawianie przez obwinionego pod wpływem alkoholu w czasie czynu. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, spełni jednocześnie cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. Kara ta nie przekracza także zdolności finansowych obwinionego i będzie stanowić dla niego – zgodnie z założeniami, jakie niesie za sobą każda kara- pewną dolegliwość.

O kosztach rozstrzygnięto na zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.