Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Ładny

Protokolant: Sylwia Grędzińska

Oskarżyciel publiczny: ---

po rozpoznaniu w dniu 29.12.2017r. na rozprawie

sprawy M. P., syna Z. i D., ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

w okresie od dnia 14 września 2016 r. do dnia 20 września 2016 r., tj. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, w W. przy ul. (...) będąc właścicielem pojazdu marki B. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej (...) W. komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 28 sierpnia 2016 r. o godz. 16:25,

tj. o czyn z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.)

orzeka

I.  obwinionego M. P. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.

II.  Na mocy art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV W 1837/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 sierpnia 2016 r. ok. godz. 16:20 przy ul. (...) w W., pełniący służbę patrolową funkcjonariusze Straży Miejskiej (...) W., D. S. i T. M., ujawnili wykroczenie drogowe, polegające na parkowaniu przez kierującego samochodem marki B. o nr rej. (...) w strefie zamieszkania, poza miejscem do tego wyznaczonym. Okoliczność popełnienia wykroczenia, wypełniającego kwalifikację z art. 97 k.w., udokumentowano przy pomocy aparatu cyfrowego.

W toku prowadzonych czynności wyjaśniających, w oparciu o dane z systemu Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców MSWiA ustalono, że właścicielem auta jest M. P.. W związku z powyższym, Straż Miejska pismem z dnia 05 września 2016 r. wezwała ww. do udzielenia informacji, poprzez wskazanie – w terminie 7 dni – komu ww. powierzył pojazd do kierowania lub używania w chwili zdarzenia. Jednocześnie w piśmie zawarto pouczenie, że odmowa udzielenia informacji, podobnie jak brak reakcji na wezwanie, traktowane będzie jako zaniechanie wykonania obowiązku ciążącego na właścicielu lub posiadaczu pojazdu z mocy ustawy na podstawie art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym i spowoduje skierowanie do sądu wniosku o ukaranie w związku z popełnieniem wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.

Powyższe pismo skierowano na adres zameldowania M. P., tj. ul. (...) w W., pod którym ww. faktycznie nie zamieszkiwał, albowiem przebywał na stałe pod adresem: ul. (...) w W.. Przedmiotową korespondencję odebrała w dniu 13 września 2016r. – kwitując powyższe własnoręcznym podpisem – nieznana obwinionemu - I. S.. W/w nie przekazała wezwania adresatowi, w związku z czym M. P. nie miał świadomości, iż został wezwany przez Straż Miejską (...) W. do udzielenia informacji w trybie art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

wyjaśnień obwinionego M. P. (k. 25-26), notatki urzędowej (k. 1), zdjęcia
(k. 2), (...) (k. 5), pisemnych wyjaśnień (k. 12).

Przesłuchany przed Sądem w dniu 29 grudnia 2017 r. obwiniony M. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Jak wyjaśnił, po okazaniu mu zwrotnego potwierdzenia odbioru wezwania z dnia 05 września 2016 r., to nie jego podpis widniał w polu właściwym dla nakreślenia imienia i nazwiska odbiorcy korespondencji. Obwiniony oświadczył jednocześnie, że nie wie, kim jest I. S.. W czasie, w którym doszło do odbioru wezwania w mieszkaniu przy ul. (...) w W. zamieszkiwał brat obwinionego, P. P. – nie zaś on sam. Jak wskazał M. P., we wrześniu 2016 r. przebywał na stałe pod adresem: ul. (...) w W.. Brat nie poinformował go o wezwaniu, obwiniony nigdy nie otrzymał przedmiotowej korespondencji, stąd nie udzielił Straży Miejskiej żądanych przez nią informacji. Wskazał jednocześnie, że w okresie popełnienia wykroczenia dostęp do pojazdu miało wiele osób, co miało związek z remontem w mieszkaniu rodziców obwinionego, zlokalizowanym na ul. (...), tj. w miejscu zaparkowania samochodu w dniu 28 sierpnia 2016 r. Obwiniony zapewnił przed Sądem, że gdyby wiedział o wezwaniu, z pewnością udzieliłby żądanych informacji.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody Sąd uznał, iż nie sposób jest przyjąć, aby w jakimkolwiek stopniu potwierdziły one sprawstwo bądź winę obwinionego M. P. w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, choć wykluczyć tego nie można. Jak wynika bowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego - w tym zwłaszcza z treści wyjaśnień M. P., które Sąd uznał za wiarygodne w całości, albowiem w sprawie nie ujawnił się żaden dowód przeciwny - obwiniony nie został skutecznie wezwany do wskazania, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd marki B. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w oznaczonym we wniosku o ukaranie czasie, bowiem korespondencji nie otrzymał. Wprawdzie oskarżyciel domniemywał, że korespondencja ta do niego dotarła, ale żaden z dowodów tego nie potwierdza. Tym samym nie sposób jest przyjąć, iż M. P. świadomie nie wywiązał się z ciążącego na nim z mocy ustawy obowiązku, o którym mowa w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W ocenie Sądu, oskarżyciel publiczny mógł zakładać, że obwiniony świadom ciążących na nim obowiązków, celowo zignorował wezwanie do udzielenia żądanych informacji. Powyższe oskarżyciel mógł wywodzić w oparciu o treść art. 132 § 2 k.p.k. (znajdującego zastosowanie w postępowaniach w sprawach o wykroczenia na podstawie art. 38 § 1 k.p.w.), regulującego kwestię tzw. doręczenia pośredniego, tj. doręczenia pisma dorosłemu domownikowi adresata, a w razie jego nieobecności administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli podejmą się oddać korespondencję adresatowi. Doręczenie takie uznaje się bowiem za tak samo skuteczne, jak doręczenie pisma osobie, do której było ono wystosowane. Wynika to z faktu, że doręczenie w trybie art. 132 § 2 k.p.k. przyjmuje domniemanie faktyczne, że osoba, której doręczono pismo kierowane do określonego adresata, przekaże mu korespondencję niezwłocznie. Należy jednak pamiętać, iż domniemanie to może zostać obalone w każdym czasie poprzez dowód przeciwny. Taka też sytuacja miała miejsce w sprawie niniejszej. Jak podnosił M. P., skierowane do niego wezwanie wysłano na adres, pod którym ww. faktycznie nie przebywał. Pismo bez jego zgody i wiedzy odebrała nieznana mu osoba. Obwiniony nigdy pisma nie otrzymał, toteż nie miał możliwości zaznajomienia się z jego treścią. Wyjaśnienia obwinionego znajdują w tym zakresie potwierdzenie w zgromadzonej w aktach dokumentacji. Na zwrotnym potwierdzeniu odbioru wezwania z dnia 5 września 2016r. (k. 5), w polu przeznaczonym na wskazanie danych osoby odbierającej korespondencję, widnieje bowiem wyraźny zapis o treści (...). Nazwisko tejże osoby – inne przecież od nazwiska obwinionego - nie wskazuje na istnienie jakiejkolwiek więzi pomiędzy podsądnym a odbierającą pismo.

Uwzględniając powyższe okoliczności Sąd stanął na stanowisku, że obwiniony – nie wiedząc o skierowanym do niego żądaniu udzielenia informacji w trybie art. 78 ust 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym – nie może ponosić negatywnych, prawnokarnych konsekwencji z tym związanych, albowiem jego zachowanie nie było w żaden sposób zawinione. Stosownie zaś do treści art. 1 § 2 k.w., nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Nadto, obwinionego chroni zasada domniemania niewinności (wyrażona wprost w art. 5 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.), co wyłącza możliwość domniemania świadomości wypełnienia znamion wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. w sytuacji, gdy nie wskazują na to żadne obiektywne dowody.

W konsekwencji, wobec zaistnienia warunków wskazanych w art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w., Sąd uniewinnił obwinionego od zarzucanego mu czynu.