Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Katarzyna Garbarczyk

Protokolant – st.sekr.sąd. Aneta Dybikowska

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. – mł. asp. Izabeli Giedrojć

po rozpoznaniu w dniach: 14 sierpnia 2017 roku i 20 września 2017 roku sprawy

L. B.

syna H. i H. zd. S.

ur. (...) w S.

obwinionego o to, że: W dniu 03 kwietnia 2017r. w godz. 14.00-16.00 w miejscowości P., kierując ciągnikiem rolniczym marki (...) o nr rej. (...) z beczkowozem, trzykrotnie nie zastosował się do znaku drogowego „ zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej powyżej 3,5 tony”

tj. o czyn z art. 92§1 KW

1.  Obwinionego L. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 39§1 kw odstępuje od wymierzenia kary.

2.  Zwalnia obwinionego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt II W 180/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W P., gm. W., L. B. dzierżawi pole, do którego dojeżdża drogą gminną wewnętrzną dz. nr (...). Na wniosek mieszkańców P., gmina na w/w drodze ustawiła znak drogowy B-18 tj. „zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej powyżej 3,5 tony”. W dniu 03 kwietnia 2017r. w godz. 14.00-16.00, L. B. w miejscowości P., kierując ciągnikiem rolniczym marki (...) o nr rej. (...) z beczkowozem, trzykrotnie nie zastosował się do znaku drogowego „zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej powyżej 3,5 tony”.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyjaśnień L. B. (k. 31v, 16), zeznań M. R. (k. 40v, 4-5), W. B. (k. 40v-41, 6-7), a nadto w oparciu o takie dowody jak: szkic k. 3, szkic k.8, płyta CD k. 10, pismo z UG k. 19, zlecenie k. 21, wniosek k. 22, zdjęcia k. 29, pismo z UG k. 30, informacja z UG k. 37.

W świetle wszystkich zebranych dowodów bezsporne jest, że w P., gm. W., L. B. dzierżawi pole, do którego dojeżdża drogą gminną wewnętrzną dz. nr (...), na której - na wniosek mieszkańców P. - gmina ustawiła znak drogowy B-18 tj. „zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej powyżej 3,5 tony”. W dniu 03 kwietnia 2017r. w godz. 14.00-16.00, L. B. w miejscowości P., kierując ciągnikiem rolniczym marki (...) o nr rej. (...) z beczkowozem, trzykrotnie nie zastosował się do znaku drogowego „zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej powyżej 3,5 tony”. Powyższe zgodnie wynika zarówno z wyjaśnień obwinionego (k, 31v, 16), zeznań przesłuchanych świadków ( zeznania M. R. (k. 40v, 4-5), W. B. (k. 40v-41, 6-7), a także z pozostałych dowodów jak: szkic k. 3, szkic k.8, płyta CD k. 10, pismo z UG k. 19, zlecenie k. 21, wniosek k. 22, zdjęcia k. 29, pismo z UG k. 30, informacja z UG k. 37.

Kwestią sporną pozostawało natomiast, czy Gmina W. przedmiotowy znak postawiła zgodnie z przepisami prawa. Obrona dowodziła, iż znak B-18 tj. „zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej powyżej 3,5 tony” został postawiony wbrew obowiązującym przepisom, a obwiniony nie stosując się do niego – tym samym nie popełnił wykroczenia.

Posiłkując się wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Bydgoszczy z dnia 10.06.2009 r. (IISA/Bd 332/09), stwierdzić należy, iż ustawa o drogach publicznych, jak również żaden inny akt stanowiący źródło prawa nie zawiera upoważnienia dla organów samorządu gminnego do wprowadzenia znaków w celu oznakowania dróg wewnętrznych. Natomiast w podejmowanej w tym zakresie uchwale nie ma przeszkód, aby wskazać kto jest faktycznym zarządcą dróg wewnętrznych oraz gdzie należy umieścić znaki na tych drogach. W akcie można wskazać również konkretnych adresatów, których nie dotyczyłyby na przykład znaki. Tego typu kwestie mieszczą się w zakresie zarządu drogą i mają umocowanie w przepisie art. 8 ust. 2 ustawy o drogach publicznych. Jeżeli wolą właściciela bądź zarządcy terenu, na którym znajduje się droga wewnętrzna, jest uregulowanie odbywającego się na niej ruchu poprzez umieszczenie stosownego znaku drogowego, to aktywność ta ma charakter właścicielski, cywilnoprawny.

Mając powyższe na uwadze przyjąć należy, że Gmina W. nie miała obowiązku oznakowania drogi gminnej wewnętrznej dz. nr (...) w P., jako drogi wewnętrznej, natomiast miała prawo umieścić na tej drodze znak B-18. Niezastosowanie się obwinionego do postanowień tego znaku stanowiło zatem wykroczenie z art. 92§1 kw.

Zważywszy, że – jak przyznała sama gmina W. ( pismo k. 30) – z uwagi na fakt, że w/w droga jest drogą dojazdową do działek, które są w użyczeniu lub dzierżawie, jako zarządca drogi nie zamierza egzekwować kar za niestosowanie się do ustawionego znaku. Mając jednocześnie na uwadze fakt, że obwiniony naruszając w dniu 03.04.2017 r. postanowienia znaku B-18, jechał tą drogą ciągnikiem, by wykonać prace na położonym przy drodze polu, które dzierżawił- Sąd uznał, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy zachodzą przesłanki z art. 39§1 kw i odstąpił od wymierzenia kary.

Zwalniając obwinionego od ponoszenia opłat i pozostałych kosztów procesu, Sąd miał na uwadze treść art. 119 kpw w zw. z art. 624§1 kpk.