Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 marca 2017 r. znak (...) - (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. Inspektorat w G. odmówił A. H. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 marca 2017 r., z którego wynikało, iż ubezpieczona nie była niezdolna do pracy i stan jej zdrowia nie uzasadniał przyznania tego świadczenia (decyzja – k. 15, orzeczenie Komisji – k. 14 II pliku akt rentowych).

A. H. składając odwołanie od ww. decyzji wskazała, iż z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe, nasilające się podczas dłuższego przebywania w pozycjach wymuszonych, jak również ograniczenie sprawności prawej kończyny dolnej nie jest w stanie podjąć pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku. Dodała, że organ nie wziął pod uwagę, że stan jej zdrowia pomimo intensywnego leczenia farmakologicznego i rehabilitacji nie poprawił się (odwołanie – k. 4-6).

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, nadto zaś wskazując, iż Przewodniczący Komisji Lekarskiej ZUS podał, że w odwołaniu nie wskazano nowych okoliczności ani nowych dowód mających wpływ na zmianę skarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 9).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. H., urodziła się (...), ma wykształcenie wyższe – pedagog. Na ostatnio zajmowanym stanowisku wykonywała pracę jako animator kultury.

Niesporne , a nadto: wywiad zawodowy – k. 1 II pliku akt rentowych.

U A. H. rozpoznaje się przebyte w dniu 21 lipca 2016r. leczenie operacyjne z powodu całkowitego uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego prawego stawu kolanowego (rekonstrukcja (...)) z jego zachowaną funkcjonalnością.

Dowód: karta informacyjna – k. 3, historia choroby – k. 4 (także k. 7 akt) dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS.

Z dniem 26 stycznia 2017 r. A. H. wykorzystała pełny okres zasiłkowy (182 dni).

Niesporne

W okresie od 29 listopada 2016r. do 22 grudnia 2016r. odwołująca przebyła rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS w schorzeniach narządu ruchu.

Dowód: informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej – k. 9-10 II pliku akt rentowych.

W dniu 10 stycznia 2017 r. A. H. złożyła wniosek o świadczenie rehabilitacyjne.

Badający A. H. na potrzeby tego świadczenia w dniu 14 lutego 2017 r. Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że jest ona niezdolna do pracy. Komisja Lekarska ZUS w dniu 10 marca 2017 r. uznała jednak, iż nie spełnia ona warunków do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego.

Niesporne, nadto orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 14 lutego 2017r.– k. 12 II pliku akt rentowych, opinia lekarska z dnia 14 lutego 2017r. – k. 12 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 10 marca 2017r.– k. 14 II pliku akt rentowych, opinia lekarska z dnia 10 marca 2017r. – k. 17 dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS.

W dniu 16 marca 2017 r. organ rentowy odmówił A. H. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Niesporne , nadto dowód: decyzja – k . 15 II pliku akt rentowych.

Istniejące schorzenie po zastosowanym leczeniu operacyjnym istotnie poprawiło funkcję i sprawność ubezpieczonej, dlatego też, stan zdrowia ubezpieczonej nie czynił jej po dniu 26 stycznia 2017r. (po wykorzystaniu okresu zasiłkowego) niezdolną do wykonywania pracy na stanowisku starszego instruktora (animatora kultury).

Dowód: opinia biegłych sądowych z zakresu ortopedii A. K. i neurologii B. M.– k. 17-19, wynik badania MR stawu kolanowego z dnia 10 kwietnia 2017r. – k. 23.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2016r., poz. 372), zwanej dalej ustawą zasiłkową, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie przez niego zdolności do wykonywania zatrudnienia. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2 ustawy zasiłkowej). Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego uwarunkowane jest zatem łącznym zaistnieniem dwóch przesłanek - dalszą niezdolnością do pracy po wyczerpaniu zasiłku chorobowego oraz rokowaniem odzyskania zdolności do pracy w wyniku kontynuowania leczenia lub rehabilitacji leczniczej w okresie dwunastu miesięcy. Zarówno zasiłek chorobowy jak i świadczenie rehabilitacyjne stanowią świadczenia krótkookresowe niezbędne wówczas, gdy ubezpieczony na pewien tylko, stosunkowo niedługi okres, utracił możliwość zarobkowania, w sytuacji natomiast, gdy niezdolność do pracy trwa dłuższy czas, ale według wiedzy medycznej w przyszłości istnieją rokowania odzyskania zdolności do wykonywania zatrudnienia, ubezpieczonemu, przy spełnieniu innych warunków określonych przepisami, przysługuje prawo do renty z tytułu okresowej (częściowej albo całkowitej) niezdolności do pracy.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w szczególności dokumentacji medycznej. Prawdziwości i rzetelności sporządzenia tych dokumentów strony nie kwestionowały, również Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im tych przymiotów. Stąd też, stały się one miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Bezspornym pozostaje, iż ubezpieczona z dniem 26 stycznia 2017r. wykorzystała pełny okres zasiłkowy.

Sporną kwestią pozostawała natomiast ocena stanu zdrowia ubezpieczonej w zakresie niezdolności do pracy (wykonywanie pracy na stanowisku animatora kultury) po dniu 26 stycznia 2017 r. oraz rokowań odzyskania tej zdolności.

Odmawiając A. H. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego organ rentowy wskazał, która z dwóch wymienionych w art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej przesłanek nie występuje w jej przypadku, a mianowicie ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Świadczy o tym treść orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 marca 2017 r.

W odniesieniu do powyższego do kompetencji Sądu należała kontrola zaskarżonej decyzji w zakresie stanu zdrowia ubezpieczonej, a w konsekwencji ustalenie, czy była ona niezdolna do pracy i czy przysługiwało jej uprawnienie do świadczenia rehabilitacyjnego.

W związku z rozbieżnymi stanowiskami stron procesu, co do faktu odzyskania przez ubezpieczoną zdolności do pracy, Sąd uznał za celowe dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych posiadających wiadomości specjalne z zakresu ortopedii i neurologii.

Z wydanej w sprawie na zlecenie sądu opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii A. K. i neurologii B. M. wynika, że A. H. po dniu 26 stycznia 2017 r. nie pozostawała niezdolna do wykonywania pracy na stanowisku starszego instruktora (animatora kultury). Biegli w wyniku przeprowadzonego badania ortopedyczno - neurologicznego stanu klinicznego prawego stawu kolanowego stwierdzili, że ocena funkcjonalna tego stawu była prawidłowa, nie posiadała w sobie istotnej dysfunkcji stawu kolanowego prawego. Nadto uznali, iż brak jest deformacji tego stawu, odczynu zapalnego, natomiast ruchomość jest pełna. Zastosowane leczenie operacyjne istotnie poprawiło funkcję i sprawność stawu oraz spowodowało po wykorzystaniu pełnego okresu zasiłkowego, zdolność do pracy na stanowisku animator kultury.

Żadna ze stron nie kwestionowała powyższej opinii, nie wnosząc do niej zarzutów.

W rezultacie powyższych rozważań Sąd uznał sporządzoną przez biegłych sądowych opinię za w pełni rzetelną i wiarygodną. Opinia jest pełna i spójna, zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski, a nadto wydana została przez wysokiej klasy specjalistów o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalnościach odpowiednich do schorzeń ubezpieczonej, po jej badaniu podmiotowym i przedmiotowym oraz prawidłowej analizie dotyczącej jej dokumentacji medycznej. W konsekwencji Sąd uznał opinię biegłych za miarodajną dla podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie.

Stan ubezpieczonej nie wykazywał odchyleń uzasadniających uznanie jej za niezdolną do pracy po dniu 26 stycznia 2017 roku.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...),

3.  (...),

4.  (...).

7.12.2017r.