Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2017 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Jacek Chaciński

Protokolant st. sekr. sąd. Wioletta Wójtowicz

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2017 roku w Lublinie

sprawy G. A.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek odwołania G. A.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 15 stycznia 2015 roku numer (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 1740/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 stycznia 2015 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1, w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 4 i art. 34 ust.2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1442, z późn. zm.) stwierdził, że G. A. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od dnia 2 kwietnia 2014 roku (decyzja – k. 45-47 akta ZUS).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł G. A. wnosząc o jej zmianę i objęcie ubezpieczeniem społecznym oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu odwołania skarżący wskazała, iż od dnia 2 kwietnia 2014 roku rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej (odwołanie – k. 2 – 3 akta sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 6 – 8 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił co następuje :

Zgodnie z informacja zawartą w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej R.P. wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej od dnia 2 kwietnia 2014 r. Miał się przede wszystkim zajmować sprzedażą detaliczną sprzętu telekomunikacyjnego prowadzaną w wyspecjalizowanych sklepach (k 36 akt ZUS).

Z zapisów w księdze przychodów wynika, że w kwietniu 2014 r. uzyskał przychód w kwocie 2074,w maju 2014 r. – 2630 zł, w czerwcu 2014 r. – 2859 zł, w lipcu 2014 r. - 1610 zł, w sierpniu 2014 r. – 1379 zł, we wrześniu 2014 r. - 2500 zł, w październiku 2014 r.- 8426zł.

Jako dowody uzyskania w/w przychodów wnioskodawca przedłożył 3 umowy:

- umowę świadczenia usług z 18 sierpnia 2014 r. zawartą z E. N. (...) której przedmiotem miało być wykonanie usługi naprawy i konserwacji wtryskarki do PCV. Usługa miał być wykonana do 10 września 2014 r. Wynagrodzenie zostało określone na kwotę 2500 zł. (k.25- 26 akt ZUS).

- umowę z dnia 1 września 2014 r. zawartą z D. N., której przedmiotem był wykonanie usługi skonstruowania i wykonania wiertarki stołowej z podajnikiem chłodziwa do wiercenia otworów w szkle zwykłym i hartowanym. Usługa miał być wykonana do 31 października 2014 r. Wynagrodzenie określono na kwotę 5300 zł (k.23-24 akt ZUS),

- umowę z 20 października 2014 r. z D. N., której przedmiotem było wykonanie stołu uchylno – mobilnego na posuwie do klejenia grafiki. Umowa miała być wykonana do 10 grudnia 2014 r .Wynagrodzenie zostało określone na kwotę 6400 zł(k.21 -22 akt ZUS).

Nadto wnioskodawca przedłożył 2 faktury dokumentujące zakup obuwia damskiego z 10 sierpnia 2014 r. na kwotę 39 zł (1 para obuwia) i z19 października 2014 r. na kwotę 104 zł (2 pary obuwia) - k18-19 akt ZUS.

Dodatkowo przedłożył wytworzone przez siebie dokumenty określone jako „dowód wewnętrzny”, które mają dokumentować przychody ze sprzedaży gotówkowej (k1-15 akt ZUS).

W toku postępowania sądowego wnioskodawca złożył dowody uiszczenia opłat stanowiskowych wystawionych przez (...) sp. z o.o. za okres od kwietnia 2014 r. do stycznia 2015 r.

Za miesiąc październik 2014 r. wnioskodawca jako podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie wskazał kwotę 9000 zł.

W okresie od 3 listopada 2014 r. do 16 stycznia 2015 r. wnioskodawca był niezdolny do pracy (k.38 akt ZUS).

Wnioskodawca nie złożył w terminie zeznania podatkowego za 2014 r. Powyższe zeznanie złożył dopiero 19 marca 2015 r.(k.19).

Skarżący w dacie wydania zaskarżonej decyzji miał 82 lata. Jest obywatelem (...) Jest uprawniony do emerytury w (...) Ma zezwolenie na pobyty stały od 2001 r. Mieszka w L. wraz z synem. Przez pewien czas był udziałowcem w spółce syna K. G. (1).

Wnioskodawca zawarł z K. K. umowę zlecenia od 30 marca 2015 r. (zeznania A. K.-k.65v, rachunki za wykonanie umowy zelcenia -k.68 koperta)

Syn wnioskodawcy K. G. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) i zajmuje się handlem obuwiem i pośrednictwem pracy(zeznania K. G. k. 75).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o powołane dowody.

Sad nie dal wiary zeznaniom wnioskodawcy oraz jego syna K. G. (1), że skarżący prowadził w sposób ciągły i zorganizowany działalność gospodarczą polegającą na handlu butami.

Wskazać najpierw należy, że przedłożone umowy świadczenia usług na wykonanie określonych w nich maszyn i urządzeń nie stanowiły elementu prowadzenia działalności gospodarczej. Wpis do Centralnej ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej nie obejmował bowiem swym zakresem tego typu czynności, a działalność miała się koncentrować na sprzedaży detalicznej sprzętu telekomunikacyjnego. Nadto miała być wykonywana działalność oznaczona kodami 47.42.Z., 46.41. Z., 47.71. Z, 47.82.Z.47.89.Z. 47.91.Z. Przedłożone umowy nie stanowią zatem dowodu prowadzenia działalności gospodarczej.

Nie stanowią również dowodu prowadzenia działalności gospodarczej w okresie od kwietnia 2014 r. do daty wydania zaskarżonej decyzji zeznania A. K., rachunki za wykonanie umowy zlecenia dotyczące zatrudnienia K. K.. Do zatrudnienia tego doszło bowiem dopiero w marcu 2015 r. Okres po wydaniu zaskarżonej decyzji t.j. po 15 stycznia 2015 r. nie jest przedmiotem niniejszego postępowania.

Dowodem na prowadzenie działalności gospodarczej nie są również faktury na zakup 3 par obuwia na łączną kwotę 142 zł. Gdyby rzeczywiście - jak twierdzi wnioskodawca - handlował on butami na targowisku to przedstawiłby faktury na zakup towaru w ilości odpowiadającej wskazanym w księdze przychodów przychodom.

Przedłożone kopie uiszczenia kaucji stanowiskowej są po pierwsze niepotwierdzone za zgodność z oryginałem, nie stanowią zatem dowodu w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Nadto nie świadczą same przez się, że wnioskodawca prowadził w sposób zorganizowany i ciągły handel butami. Częściowo zaś te kopie wskazują, że kaucja była opłacana za miesiące w których wnioskodawca był niezdolny do pracy (listopad, grudzień 2014 i styczeń 2015). W świetle powyższego zeznania skarżącego i K. G. dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej Sąd ocenił jako niewiarygodne. Wnioskodawca jest osobą w podeszłym wieku, uzyskuje emeryturę od lat choruje na astmę. Dotychczas pomagał synowi w prowadzeniu działalności, który co należy podkreślić zajmował się handlem butami. Dlatego w ocenie Sądu zarejestrowanie przez skarżącego działalności gospodarczej i wskazanie w niedługim czasie od jej rozpoczęcia bardzo wysokiej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie zmierzało do uzyskania wysokich świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Doświadczenie życiowe wskazuje, że handel na stoisku na targu nie przynosi takich dochodów, które uzasadniały by wskazywanie tak wysokiej podstawy wymiaru. Sąd nie dał również wiary dowodom złożonym do akt ZUS, a określonym jako dowody wewnętrzne. Są to dokumenty wytworzone przez wnioskodawcę, które - wobec braku innych dowodów realnego prowadzenia działalności gospodarczej - nie mogą stanowić podstawy do przyjęcia, że skarżący uzyskiwał przychody w kwotach wskazanych w tych dokumentach.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przepis art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność. Zgodnie z przepisem art. 8 ust. 6 pkt 1 ustawy systemowej za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych. Natomiast przepis art. 13 pkt 4 ustawy systemowej stanowi zaś, że osoby prowadzące pozarolniczą działalność podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Z powołanych przepisów wynika, że na gruncie ustawy systemowej nie zostało zdefiniowane pojęcie cech konstytutywnych działalności pozarolniczej. Istnieje jedynie odesłanie do jej prowadzenia na podstawie przepisów o działalności gospodarczej. Źródłem wskazanych przepisów jest ustawa z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 584 ze zm.), a konkretnie art. 2, zgodnie z którym za działalność gospodarczą należy rozumieć zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. W orzecznictwie wypracowany został katalog cech, determinantów, które muszą zaistnieć w danych okolicznościach faktycznych aby uprawniona była ocena określonej aktywności osoby fizycznej jako działalności gospodarczej, stanowiącej tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi. Za definiujące taką działalność uznaje się cechy takie jak profesjonalność, samodzielność, cel zarobkowy, podporządkowanie regułom opłacalności i zysku (lub zasadzie racjonalnego gospodarowania), trwałość prowadzenia, wykonywanie w sposób zorganizowany i przede wszystkim uczestniczenie w obrocie gospodarczym. Właściwości cechujące działalność gospodarczą, które powinny występować łącznie, to działanie stałe, nieamatorskie i nieokazjonalne, z elementem organizacji i planowania oraz zawodowości rozumianej jako fachowość, znajomość rzeczy oraz specjalizacja (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 czerwca 1991 roku, sygn. III CZP 40/91, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 roku, sygn. III CZP 117/91 oraz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2005 roku, sygn. III CZP 88/04).

Wskazać nadto należy, że wykonywanie działalności gospodarczej, a w konsekwencji określenie granic czasowych przymusu ubezpieczenia, jest obecnie pojmowane formalnie, co oznacza, że istnienie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej nie przesądza wprawdzie o faktycznym prowadzeniu tej działalności, ale prowadzi do domniemania prawnego, według którego osoba wpisana do ewidencji jest traktowana jako prowadząca działalność gospodarczą (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 stycznia 2013 roku, III AUa 685/12; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2011 roku, III UK 43/11).

W świetle powołanych przepisów oraz poglądów orzecznictwa należy uznać, że rozstrzygniecie w sprawie było uzależnione od ustalenia, czy skarżący faktycznie prowadził działalność gospodarczą.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje, że wnioskodawca faktycznie prowadził działalność gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, iż skoro skarżący nie prowadził działalności gospodarczej, to nie zostały spełnione przesłanki warunkujące objęciem go ubezpieczeniem jako osoby prowadzącej działalność gospodarczą, wymagane przez przepis art. 6 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 8 ust. 6 pkt 1 i art. 13 pkt 4 ustawy systemowej

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.