Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2017 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)z siedzibą w W.

przeciwko P. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej P. W. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 978,89 zł (dziewięćset siedemdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 23 maja 2017 roku do dnia 24 października 2017 roku,

2.  całą zasądzoną w pkt 1 wyroku należność, tj. kwotę 1.007,80 zł (jeden tysiąc siedem złoty osiemdziesiąt groszy) rozkłada na 3 miesięczne raty w wysokości:

a)  pierwsza rata w kwocie 207,80 zł (dwieście siedem złotych osiemdziesiąt groszy)

b)  druga i trzecia rata w kwocie po 400,00 zł (czterysta złotych),

płatne do 28 dnia każdego miesiąca poczynając od miesiąca następnego od tego, w którym niniejszy wyrok się uprawomocni, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie nie uiszczenia poszczególnych rat w terminie,

3.  zasądza od pozwanej P. W. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 768/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew przeciwko P. W. o zapłatę kwoty 978,89 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, do rozpoznania w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 23 sierpnia 2016 roku zawarł z pozwaną umowę kredytu konsumenckiego nr (...), na mocy której powód zobowiązał się udzielić pozwanej pożyczki w kwocie 1.000,00 zł na okres 6 miesięcy, natomiast pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę zgodnie z harmonogramem spłaty określonym umową wraz z odsetkami umownymi w wysokości 10%, opłatą administracyjną w wysokości 00,00 zł miesięcznie oraz jednorazową opłatą przygotowawczą w kwocie 380,00 zł. Podkreślił, iż z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia wynikającego z umowy, powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki i wszystkie należności wynikające z tej umowy w łącznej kwocie 978,89 zł ( z tytułu kapitału pożyczki, naliczonych odsetek, oraz opłaty przygotowawczej) stały się wymagalne.

Wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 14 czerwca 2017 roku wydanym w sprawie VI Nc-e (...) przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Człuchowie.

Pozwana P. W. na rozprawie w dniu 24 października 2017 roku uznała powództwo. Przyznała, iż zawarła przedmiotową umowę pożyczki i że nie wywiązała się z niej. Jednocześnie wniosła o rozłożenie zasądzonego świadczenia na miesięczne raty - 3 w przypadku zasądzenia od dnie na rzecz powoda również kosztów procesy. Pozwana oświadczył, iż wspólnie z mężem wychowują dwoje małoletnich dzieci w wieku 7 i 9 lat. Z tytułu zatrudnienie otrzymuje wynagrodzenie w kwocie ok. 1.800-1.900 złoty miesięcznie. Jej mąż w związku z orzeczoną niepełnosprawnością – z powodu zawansowanej cukrzycy - pobiera świadczenie w kwocie ponad 700 zł. Poza świadczeniami związanymi z wychowywaniem dzieci nie mają innych dochodów. Pożyczkę u powoda zaciągnęła dla bratu, który początkowo regulował raty pożyczki, lecz później przestał spłacać ponieważ stracił pracę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 sierpnia 2016 roku powód (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną Partycją W. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 1.000,00 zł, na okres 6 miesięcy. Pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę w terminach płatności określonych zgodnie z umową i harmonogramem poprzez wpłatę rat kapitałowych i odsetek, powiększonych o opłatę przygotowawczą w kwocie 380,00 zł

(bezsporne, nadto dowód: umowa pożyczki nr (...) z dnia 23/08/2016r. k. 15-21)

W dniu 24 sierpnia 2016 roku powód przekazał pozwanej harmonogram spłat pożyczki.

(bezsporne, nadto dowód: pismo zawierające harmonogram z dnia 24/08/2016r. k. 23)

Pozwana uregulowała jedynie część ciążącego na niej zobowiązania.

(bezsporne)

Pismem z dnia 9 stycznia 2017 roku powód wypowiedział pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia i wezwał pozwaną do zapłaty całości wymagalnego zadłużenia w terminie do 23 stycznia 2017 roku.

(bezsporne, nadto dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki oraz wezwania do zapłaty z dnia 4/11/16r, 6/12/16r. i 22/12/16 r. k.24-27, a także dowód nadania k. 28)

Do zapłaty pozostało: kwota 690,19zł z tytułu kapitału, kwota 35,36 zł z tytułu odsetek oraz kwota 253,34 zł. z tytułu opłaty.

( bezsporne)

Pozwana P. W. wspólnie z mężem wychowują dwoje małoletnich dzieci w wieku 7 i 9 lat. Pozwana pracuje w systemie trzyzmianowym za wynagrodzeniem miesięcznym od 1800zł. do 1900zł. Jej mąż z tytułu niepełnosprawności uzyskuje świadczeniu w wysokości 700zł. Mąż choruje na cukrzycę od dziecka. Stadium choroby jest znacznie zaawansowane - miał przeprowadzony przeszczep trzustki i nerki, przeszedł liczne zabiegi w związku ze stopą cukrzycową, w związku z którymi noga uległa deformacji w okolicach kostki. Mąż powódki ma problemy z chodzeniem nie może podjąć zatrudnienie. Pozwana nie ma wartościowego majątku. Wraz z rodziną mieszka w wynajmowanym lokalu. Pobiera na dzieci świadczenie - zasiłek rodzinny oraz świadczenie 500 plus. Nie zalega z płatnością innych zobowiązań. W szczególności reguluje raty z tytułu spłaty drugiej zaciągniętej pożyczki - pozostają jej jeszcze do spłaty cztery miesięczne raty po 120 zł.

(okoliczności bezsporne wynikające ze stanowiska pozwanej na rozprawie w dniu 24 października 2017 roku w okresie od 00:06:44 do 00:14:55 – porównaj protokół k. 47v)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Pozwana nie kwestionowała faktu, iż zawarła z powodem przedmiotową umowę pożyczki i nie kwestionowała postanowień umowy. Przyznała również, iż nie wywiązała się z zaciągniętego zobowiązania wskazując, że znalazła się w trudnej sytuacji finansowej, po tym jak brat dla którego zaciągnęła pożyczkę zaprzestał jej spłaty. Powód z kolei nie odnosił się do wskazywanej przez pozwaną sytuacji rodzinnej i majątkowej oraz okoliczności dotyczących zaprzestania spłaty pożyczki.

Z treści art. 229 k.p.c. wynika, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Z kolei art. 230 k.p.c. stanowi, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mają na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwaną jest skuteczne i nie budzi wątpliwości.

Wobec uznania roszczenia sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 978,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 7% od dnia 23 maja 2017 roku do dnia 24 października 2017 roku .

O odsetkach od zasądzonej należności głównej orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając zgodnie z żądaniem powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, albowiem w chwili wniesienia pozwu pozwana znajdowała się w zwłoce.

Według art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenia, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis art. 320 k.p.c. obok charakteru proceduralnego ma także – mimo zamieszczenia go w kodeksie postępowania cywilnego – cechy normy materialno-prawnej. Uprawnia on bowiem sąd do modyfikacji treści łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, dając sądowi możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałby to z regulacji prawno-materialnej. Sąd rozkładając na raty należne wierzycielowi świadczenie dokonuje modyfikacji dotychczasowego stosunku cywilno-prawnego łączącego strony. Uprawnienia do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałby go na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne bądź subiektywne, w tym spowodowane działaniem samego dłużnika. ( porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015r. II CSK 409/14, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2014r. V CSK 302/13, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015r. II CSK 383/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2014r. I ACa 1239/13,)

Przepis art. 320 k.p.c. określa zatem szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesu pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesu powoda, przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Ze swej istoty norma ta ingeruje w słuszne prawa wierzyciela odsuwając termin, od którego uprawniony może egzekwować swoje prawo w drodze przymusu (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 kwietnia 2014 roku V CSK 302/13).

Ochrona, jaką zapewnia dłużnikowi art. 320 k.p.c. wymaga jednak uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Decydując o rozłożeniu zasądzonego w wyroku świadczenia na raty należy odpowiednio wyważyć interesy obu stron. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela (porównaj: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 roku IACa 242/12 i wyrok Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 14 maja 2014 roku IACa 1681/13).

Rozłożenie na raty może więc mieć miejsce wtedy, gdy w sprawie ustalone zostało, że pozwany będzie w stanie realizować spłatę w ratach, że będzie dysponował środkami dla wykonania zmodyfikowanego obowiązku. Tylko to bowiem gwarantuje wykonanie wyroku bez wszczęcia i prowadzenia postepowania egzekucyjnego, a więc cel, któremu przyświeca regulacja wynikająca z art. 320 k.p.c.

Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego - zasada prawna z dnia 22 września 1970 roku, III PZP 11/70, OSNC 1971, nr 4, poz. 61).

W niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, zasądzone roszczenie na mocy art. 320 k.p.c. należało rozłożyć na raty, z uwagi na trudną sytuację materialną i osobistą pozwanej. Nie zastosowanie w tym wypadku przepisu art. 320 k.p.c. mogłoby narazić pozwaną i jej bliskich na niepowetowaną szkodę.

Zauważyć należy, że zgodnie z niekwestionowanym stanowiskiem pozwanej zaprzestanie spłacania zobowiązania wynikającego z przedmiotowej umowy pożyczki spowodowane było zaprzestaniem regulowania należności przez brata pozwanej, który utracił pracę. Wysokość dochodów rodzinie pozwanej oraz trudna sytuacja wynikając ze stanu zdrowia męża pozwanej (pozwana wraz z mężem ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci, mąż powódki boryka się z poważnymi problemami zdrowotnymi - choruje na choroby przewlekłe; podstawowym źródłem utrzymania rodziny jest wynagrodzenie za pracę uzyskiwane przez powódkę, jej mąż z uwagi na stan zdrowia nie może świadczyć pracy, wymaga opieki ponieważ ma problemy z poruszeniem się) uzasadniają twierdzenie, że nie jest ona w stanie jednorazowo uregulować zasądzonego roszczenia.

Zdaniem sądu pozwana aktualnie będzie mogła regulować należności wobec powoda jedynie w razie rozłożenie jej na trzy raty, przy czym wysokość tych rat jest wyższa niż raty ustalone przez strony w umowie. Aktualna sytuacja rodzinna i finansowa pozwanej nie pozwala jej na zapłatę wyższej należności, tym bardziej że pozwana obciążona została również kosztami niniejszego procesu. Wobec powyższego uznając, że zaistniały przesłanki określone w art. 320 k.p.c. sąd rozłożył zasądzone świadczenie na 3 raty miesięcznych – pierwsza w wysokości 207,80 zł, a dwie kolejne w wysokości po 400 zł. - określając obowiązek zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności poszczególnych rat. Zasądzając świadczenie sąd przyznał powodowi również odsetki od zasądzonego roszczenia za okres do dnia wydania wyroku (porównaj w tym zakresie uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 roku III CZP 11/70).

Brak innych nierealizowanych zobowiązań uzasadnia twierdzenie, iż pozwana będzie w stania realizować w terminie tak określone zobowiązanie.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c, przyznając powodowi od pozwanej koszty procesu w łącznej kwocie 317 zł, na które składają się: uiszczona opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270,00 zł, – zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 z póź zniam.) - f oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.