Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny – Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Iwona Krzeczowska- Lasoń (spr.)

Sędziowie: SA Lucyna Ramlo

SA Małgorzata Gerszewska

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2017 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym

w sprawie P. S.

z udziałem K. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o ustalenie

zażalenia P. S.

na postanowienie Sądu Okręgowego we Włocławku IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 27 czerwca 2016 r., sygn. akt IV U 697/14

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSA Lucyna Ramlo SSA Iwona Krzeczowska- Lasoń SSA Małgorzata Gerszewska

Sygn. akt III AUz 168/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 27 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy odrzucił zażalenie P. S. na zarządzenie przewodniczącego z dnia 25 maja 2016 r. o zwrocie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, na mocy art. 370 k.p.c w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. Sąd wskazał, że katalog orzeczeń, od których przysługuje środek zaskarżenia w sposób wyczerpujący określony został w art. 394 k.p.c. i nie obejmuje zarządzenia o zwrocie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych oraz wniosku o ustanowienie adwokata z urzędu. Co prawda doręczając ubezpieczonemu odpis zarządzenia z dnia 25.05.2016r. o zwrocie wniosku o ustanowienie pełnomocnika za urzędu Sąd pouczył go o prawie do wniesienia zażalenia na to zarządzenie, to jednak pouczenie to uznać należy za błędne.

Zażalenie na to postanowienie złożył wnioskodawca podnosząc, że skoro został błędnie o prawie do złożenia zażalenia za zarządzenie o zwrocie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, to okoliczność ta przemawia za uchyleniem zaskarżonego postanowienia.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Zażalenie wnioskodawcy okazało się bezzasadne.

Przede wszystkim wskazać należy, że zupełnie chybiony jest zarzut uwypuklający fakt, że doręczając skarżącemu zarządzenie przewodniczącego z dnia 25 maja 2016 r. o zwrocie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, pouczono go o przysługującym mu prawie do wniesienia zażalenia na przedmiotowe zarządzenie. Podkreślenia bowiem wymaga, że ewentualne błędne pouczenie strony o przysługującym tej stronie środku odwoławczym nie spowoduje wykreowania prawa do wniesienia takiego środka odwoławczego w sytuacji, gdy ustawa procesowa nie przewiduje możliwości wnoszenia środka odwoławczego i kontroli instancyjnej danego orzeczenia.

Sąd Odwoławczy popiera ocenę dokonaną w zaskarżonym postanowieniu z dnia 27 czerwca 2016 r., że zażalenie na zarządzenie o zwrocie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu jest niedopuszczalne z mocy ustawy.

Zażalenie, w odróżnieniu od apelacji, jako zwykły środek odwoławczy, przysługuje na te postanowienia sądu pierwszej instancji, które kończą postępowanie w sprawie lub też dotyczą rozstrzygnięć incydentalnych. O ile te pierwsze zawsze są zaskarżalne zażaleniem, o tyle te drugie tylko w przypadkach enumeratywnie wyliczonych w powołanym przepisie. Samo to wyliczenie, w nawiązaniu do redakcji przepisu, a w szczególności wyrażenia „a ponadto”, nadaje powołanemu uregulowaniu charakter normy szczególnej, wyłączając tym samym możliwość jej rozszerzającego interpretowania. Stosownie zatem do regulacji prawnej określonej w art. 394 § 1 k.p.c., zażalenie przysługuje tylko na postanowienie Sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie oraz w sprawach określonych w katalogu art. 394 § 1 pkt 1 –11 k.p.c. W katalogu tym nie wskazano zarządzenia o zwrocie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zażalenie w tym zakresie jest dopuszczalne jedynie na postanowienie odmawiające ustanowienia adwokata lub radcy prawnego lub ich odwołania (art. 394 § 1 pkt 2 k.p.c.), jak również postępowanie to nie kończyło postępowania w niniejszej sprawie, dlatego nie przysługiwało na nie zażalenie również na podstawie ogólnej wynikającej z art. 394 § 1 k.p.c.

W związku z powyższym uznać należy, że rację miał Sąd orzekający zaskarżonym postanowieniem z dnia 27 czerwca 2016 r., że wobec faktu, iż ustawa procesowa nie przewiduje możliwości kontroli instancyjnej postanowień o zwrocie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, zażalenie wniesione na taką decyzję procesową należy uznać za niedopuszczalne z mocy ustawy. To zaś powoduje, że w pełni prawidłowe i uzasadnione jest zaskarżone postanowienie o odrzucenie zażalenia.

Sąd Apelacyjny uznał, że zażalenie nie dostarczyło żadnych argumentów pozwalających na wzruszenie zaskarżonego postanowienia i z przytoczonych wyżej względów, na podstawie art.385 k.p.c. w zw. z art.397 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

SSA Lucyna Ramlo SSA Iwona Krzeczowska- Lasoń SSA Małgorzata Gerszewska