Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 czerwca 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA – Aldona Wapińska (spr.)

Sędzia SA – Marek Kolasiński

Sędzia SO del. – Urszula Dąbrowska

Protokolant: – sekretarz sądowy Paulina Czajka

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2017 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o zatwierdzenie taryfy dla ciepła

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 26 listopada 2015 r.

sygn. akt XVII AmE 55/15

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) sp. z o.o. w S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 1 080 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

VI ACa 136/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po rozpatrzeniu wniosku (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. decyzją z dnia 9 stycznia 2015 r. znak (...), na podstawie art. 47 ust. 2 w zw. z art. 23 ust. 2 pkt 2 i 3, art. 30 ust. 1 i art. 45 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo Energetyczne (Dz.U.2012.1059; dalej: Pe) w zw. z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postepowania administracyjnego (Dz.U.2013.267) odmówił zatwierdzenia przedłożonej przez przedsiębiorcę dziesiątej taryfy dla ciepła.

(...) Sp. z o.o. w złożonym odwołaniu zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie:

1) art. 47 ust. 2 Pe poprzez jego zastosowanie i odmowę zatwierdzenia taryfy, która została przygotowana zgodnie z przepisami ustawy;

2. art. 45 ust. 1 pkt 1 Pe oraz §3 pkt 1 i §11 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra (...) z dnia 17 września 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz.U.2010.194.1291; dalej: Rozporządzenie taryfowe) poprzez i uznanie części kosztów uwzględnionych przez Spółkę we wniosku taryfowym do kalkulacji cen i stawek opłat za nieuzasadnione w rozumieniu art. 3 pkt 21 Pe;

3. art. 30 ust. 1 Pe w zw. z art. 7 oraz z art. 77§1 k.p.a. poprzez nie rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego skutkujące błędnym uznaniem części kosztów uwzględnionych przez Spółkę we wniosku taryfowym do kalkulacji cen i stawek opłat za nieuzasadnione w rozumieniu art. 3 pkt 21 Pe;

4. art. 7 oraz art. 77§ 1 k.p.a. poprzez zaniechanie wyjaśnienia rozbieżności pomiędzy treścią załącznika nr (...) a kartami projektu przedłożonymi przez powoda w odpowiedzi na czwarte wezwanie i bezpodstawne uznanie, że priorytet mają daty zakończenia projektu wskazane w kartach projektu skutkujące przyjęciem, że powód skalkulował te koszty z naruszeniem art. 45 ust. 1 pkt 1 i 3 Prawa energetycznego oraz § 11 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia taryfowego;

5. art. 7 oraz art. 77§1 k.p.a. poprzez zakończenie postępowania dowodowego 18 grudnia 2014 r. w sytuacji, gdy z wyjaśnień składanych przez powoda w toku postępowania wynikało jednoznacznie, że posiedzenie Rady Nadzorczej Spółki, na której miał zostać zatwierdzony plan inwestycyjny na lata 2015-2019 zostało zaplanowane dopiero na 19 grudnia 2014r. a następnie oparcie uzasadnienia zaskarżonej decyzji na zarzucie, że planowane koszty nie wynikają z obowiązującego planu inwestycyjnego zgodnie z § 16 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra (...) w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło.

Na podstawie przedstawionych zarzutów powód wniósł o:

1.zmianę zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z wnioskiem powoda o zatwierdzenie taryfy dla ciepła ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi administracji do ponownego rozpoznania;

3.zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania powód wskazał, że w kalkulacji cen i stawek opłat przedstawianej do zatwierdzenia taryfy należy uwzględnić przepisy § 11 i §12 Rozporządzenia taryfowego. W związku z tym Prezes URE, bez przeprowadzenia własnej analizy sytuacji rynkowej wadliwie ocenił, że przyjęte przez powoda do kalkulacji taryfy koszty paliwa były nieuzasadnione. Powód stwierdził, że przyjmując w kolejnych aktualizacjach wniosku taryfowego zmiany wysokości ceny zakupu miału węglowego realizował oczekiwania Prezesa URE. Nie mógł jednak przyjąć niższego od 342 zł/tona poziomu ceny zakupu paliwa, ponieważ nie zapewniałoby to pokrycia kosztów zakupu paliwa od dostawców w okresie obowiązywania przedstawionej do zatwierdzenia taryfy.

Przedsiębiorca wskazał również na potrzebę zmiany dostawcy ze względu na konieczność utrzymania parametrów odpowiedniej ziarnistości paliwa, co będzie wiązało się z podwyżką cen dostarczanego paliwa. Stwierdził, iż Prezes URE pominął płynące z rynku informacje dotyczące wzrostu cen węgla energetycznego w związku z zamykaniem kopalń, ograniczeniem wydobycia, strajkiem oraz możliwością ograniczenia importu węgla z Rosji.

Zdaniem powoda, z uwagi na wymienione okoliczności, wskazane we wniosku taryfowym koszty należało uznać za uzasadnione, a dokonana przez Prezesa UE ocena kosztów była pobieżna i oderwana od analizy sytuacji rynkowej.

Przedsiębiorca nie zgodził się również z oceną Prezesa URE, dotyczącą kosztów usług obcych. Stwierdził, że w toku postępowania w wyczerpujący sposób wyjaśnił planowaną wysokość kosztów, przedłożył specyfikacje rzeczowo-kwotowe i umowę zawartą z wykonawcą usług eksploatacyjnych. Przy kalkulacji kosztów planowanych prac uwzględnił koszty ponoszone dotychczas na podobne prace. Zarzucił Prezesowi URE pominięcie w zaskarżonej decyzji, że wzrost kosztów usług obcych wynika z konieczności wykonywania przeglądów gwarancyjnych w związku z uruchomieniem nowych źródeł.

Zdaniem powoda, w toku postępowania administracyjnego Prezes URE nie podejmował czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zaniechał wyjaśnienia rozbieżności dotyczących zakończenia prac modernizacyjnych i remontowych. Naruszył zasady procedury administracyjnej poprzez zakończenie postępowania dowodowego przed planowanym na dzień 19 grudnia 2014 r. posiedzeniem Rady Nadzorczej powodowej spółki, na którym miał zostać zatwierdzony plan inwestycyjny na lata 2015 – 2019.

W ocenie powoda przedstawione okoliczności świadczą o rażącym naruszeniu przez Prezesa URE przepisów postępowania.

Na rozprawie w dniu 26 listopada 2015 r. pełnomocnik powoda wskazał, że działając w ramach grupy kapitałowej powód zobligowany jest w stosunkach z podmiotami z tej samej grupy do stosowania cen zgodnych z regulacja dotyczącą cen transferowych.

Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc, iż przedstawione w odwołaniu zarzuty są sformułowane w sposób ogólny i nie mający oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Odpowiadając na zarzut uznania za nieuzasadnione przyjętych przez powoda w kalkulacji taryfy kosztów paliwa bez przeprowadzenia analizy cen rynkowych miału węglowego, Prezes URE wskazał, że na podstawie dokumentów złożonych przez przedsiębiorców analizuje ceny rynkowe paliw stałych w toku każdego postępowania o zatwierdzenie taryfy dla ciepła. Średnia cena zakupu miału węgla kamiennego w okresie ostatniego półrocza 2014 r., przyjmowana do ustalenia planowanych kosztów paliwa w taryfach opracowanych przez porównywalne przedsiębiorstwa działające na tym samym terenie co (...) S., była niższa o 31,77% od ceny uwzględnionej przez powoda zł/tonę) w projekcie taryfy (342 zł/tonę) i wynosiła 259,55 zł/tonę. Pozwany przedstawił w związku z tym zestawienie porównawcze cen zakupu paliw, które zostały uwzględnione w taryfach porównywalnych z powodem przedsiębiorców energetycznych, zatwierdzonych w okresie od lipca do grudnia 2014 r. Zaznaczył, iż przedsiębiorca nie wyjaśnił przyczyny kupowania paliwa w takiej cenie i od tego dostawcy.

Zdaniem Prezesa URE przy planowaniu kosztów zakupu paliwa powód nie podejmuje działań w celu ustalenia cen rynkowych i zmiany dostawcy paliwa. Zawierając umowę z dostawcą paliwa realizuje strategię Grupy (...), gdyż wybiera dostawcę paliwa, z którym jest powiązany kapitałowo i nabywa od niego paliwo po cenach niekonkurencyjnych i odbiegających od obowiązujących na rynku.

Pozwany podniósł, że przedstawiona przez powoda umowa na dostawę miału węgla kamiennego z dnia 7 lipca 2014 r., została zawarta przed złożeniem wniosku o zatwierdzenie taryfy i przewidywała cenę 271,48 zł/tonę. Pierwotnie ustalona cena została podwyższona aneksem do umowy z dnia 19 grudnia 2014 r. do kwoty 334,19 zł/tonę. Jednak do ustalenia planowanych kosztów paliwa powód przyjął cenę w wysokości 342 zł/tonę. W ocenie Prezesa URE powoływanie się powoda na konieczność zmiany umowy i kształtowanie w sposób dowolny ceny zakupu miału węglowego bez przedstawienia umowy daje podstawę do uznania, że koszty zakupu paliwa przez powoda były nierzetelne i zawyżone.

Prezes URE stwierdził, że powoływane przez powoda w odwołaniu prognozy wzrostu ceny zakupu miału węgla kamiennego są jedynie hipotetycznymi założeniami i nie zawierają konkretnych informacji na ten temat. Dlatego przedstawione przez powoda publikacje nie mogą stanowić ekonomicznego uzasadnienia przyjętych przez powoda kosztów będących podstawą kalkulacji cen i stawek opłat ujętych w taryfie.

W ocenie Prezesa URE powód zawierając umowę na dostawę paliwa nie spełniającego wymaganych parametrów, nie dochował należytej staranności, ponieważ przed zawarciem umowy nie dokonał analizy rynku dostawców paliwa stałego, nie brał pod uwagę możliwości zawarcia z innym dostawcą umowy zakupu paliwa o odpowiednich parametrach po cenie uzasadnionej rynkowo i ekonomicznie. Natomiast powoływane w odwołaniu prognozy dotyczące możliwego wzrostu cen węgla w przyszłości, jako hipotetyczne i pozbawione konkretów, pozwany uznał za nie mające znaczenia dla oceny przedstawionych przez powoda kosztów zakupu paliwa, jako pozbawionych uzasadnienia ekonomicznego.

Odnośnie zarzutów dotyczących zawartej w decyzji oceny kosztów usług obcych, pozwany wskazał, że jeżeli powód w odwołaniu oświadczył, iż koszty te były kalkulowane w odniesieniu do kosztów dotychczas ponoszonych na podobne prace, w postępowaniu o zatwierdzenie taryfy nie zostały wyjaśnione przyczyny wzrostu tych kosztów w stosunku do kosztów poniesionych w 2013 r. o 381,31% - (pomiary, badania, legalizacje, ekspertyzy, dokumentacje), 674,99% - (remonty, konserwacje) i 48,48% - (pozostałe usługi). Pozwany podkreślił, że mimo czterech wezwań powód nie przestawił dokumentacji, która uzasadniłaby przyczyny takiego wzrostu kosztów. Wyjaśnił również, że nie mógł uznać za uzasadnione kosztów związanych z przyjęciem do eksploatacji przez powoda nowych źródeł ciepła, ponieważ w świetle art. 3 pkt 21 Pe koszty te nie spełniały kryterium niezbędności.

Prezes URE nie zgodził się ponadto ze stanowiskiem powoda, że ze względu na dużą ilość źródeł i niewielkie koszty jednostkowe, niezasadne jest planowanie kosztów pomiarów, badań, legalizacji, drobnych remontów i pozostałych usług dla każdej kotłowni, a wystarczające jest zaplanowanie tych kosztów w wielkości statystycznej – ryczałtowej. Zdaniem pozwanego, w sytuacji znaczącego wzrostu takich kosztów w porównaniu z taryfą poprzednią, nie jest możliwe planowanie nowej taryfy na podstawie wielkości statystycznych i ryczałtowych.

Pozwany wyjaśnił także przyczyny pominięcia planu inwestycyjnego, który miał zostać zatwierdzony przez Radę Nadzorczą w dniu 19 grudnia 2014 r., podkreślił, iż mimo upływu czasu powód nie przedstawił tego dokumentu w odwołaniu i wskazał na brak podstaw do uwzględnienia przedstawionych w odwołaniu zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego. Powołując się na stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. wyrażone w wyroku z dnia17 marca 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 2430/ 08 Prezes URE zaznaczył, iż realizacja przez organ zasady prawdy obiektywnej nie zwalnia strony z obowiązku lojalnego współdziałania w wyjaśnianiu okoliczności faktycznych, skoro nieudowodnienie określonego faktu może prowadzić do wydania niekorzystnej dla strony decyzji. Pozwany podkreślił, że od powoda jako profesjonalnego i koncesjonowanego dostawcy ciepła uzasadnione jest wymaganie większej staranności i rzetelności w zakresie przygotowania wniosku taryfowego.

Odpowiadając na przedstawione na rozprawie oświadczenie dotyczące obowiązku stosowania przez powoda w ramach grupy kapitałowej cen transferowych pozwany wskazał, iż zgodnie z definicją zawartą w art. 3 pkt 21 Pe koszty uzasadnione nie są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów podatkowych. Zaznaczył, że zgodnie z art. 47 ust 2e Pe Prezes URE dokonuje oceny kosztów uzasadnionych stosując metody porównawcze oceny efektywności przedsiębiorstw energetycznych wykonujących w zbliżonych warunkach działalność gospodarczą tego samego rodzaju.

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie oraz zasądził od (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego były następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W związku z kończącym się w dniu 31 października 2014 r. terminem obowiązywania stosowanej taryfy, (...) Sp. z o.o. z/s w S. złożyła w dniu 18 sierpnia 2014 r. do Prezesa URE wniosek o zatwierdzenie kolejnej taryfy dla ciepła. Jako podstawę do kalkulacji cen i stawek opłat taryfowych przedsiębiorca przyjął początkowo koszt zakupu paliwa stałego w wysokości 380 zł/tonę. Wobec braku dokumentów umożliwiających weryfikację zasadności wniosku Prezes URE wezwał przedsiębiorcę do udokumentowania planowanych kosztów zakupu paliwa (miału węglowego) i wykazania czynności podjętych w celu wyboru najkorzystniejszej oferty dotyczącej zawarcia umowy zakupu paliwa.

Z przedstawionego przez spółkę zestawienia faktur wynikało, że koszty posiadanego zapasu miału węglowego zostały ustalone w oparciu o cenę 355,18 zł/tonę. Cena ta była podstawą do wyliczenia kosztów zakupu paliwa dla źródła ciepła zlokalizowanego w P.. Przedsiębiorca nie przesłał umowy zakupu paliwa, z której wynikała uwzględniona cena.

Pismami z 9 października i 6 listopada 2014 r. Prezes URE ponownie wezwał spółkę do złożenia dokumentów i wyjaśnień dotyczących wyboru najkorzystniejszej oferty zakupu paliwa, zapytań ofertowych kierowanych do potencjalnych dostawców i sporządzonych na ich podstawie analiz, a także aktualnej umowy na zakup paliwa. W odpowiedzi przedsiębiorca przedłożył umowę zakupu paliwa nr (...) z dnia 7 lipca 2014 r. zawartą z (...), obowiązującą do dnia 30 czerwca 2015 r., z której wynika, że cena miału węglowego została, w zależności od kaloryczności paliwa, ustalona w wysokości 271,13 zł/tonę lub 283,13 zł/tonę. Przedsiębiorca poinformował, że nie prowadził przetargu na wybór dostawcy węgla, gdyż nie jest do tego zobligowany, a dostawcą paliwa jest spółka z Grupy (...). Dodał, że w związku z ryzykiem nie utrzymania parametrów jakościowych paliwa w ustalonej cenie liczy się z koniecznością renegocjacji umowy. Z uwagi na rosnące ceny paliwa na rynku cena zawarta w renegocjowanej umowie będzie wyższa od obecnie przyjętej. Ze względu na przedstawione okoliczności dla planowanego okresu przyjęto cenę miału w wysokości 355,18 zł/tonę. W kolejnym piśmie spółka podtrzymała stanowisko o konieczności utrzymania ceny wyższej, niż wynikająca z treści aktualnej umowy, z przyczyny problemów z jakością i wzrostem ceny zakupu paliwa. Przedsiębiorstwo podało nową cenę węgla, obniżoną do kwoty 342 zł/tonę, która nie wynikała z przedstawionej umowy i wyliczeń uwzględniających posiadany zapas paliwa.

W kolejnym piśmie, złożonym na wezwanie Prezesa URE z dnia 1 grudnia 2014 r. spółka podtrzymała podaną wcześniej cenę paliwa na poziomie 342 zł/tonę ze względu na niską jakość paliwa. Dnia 23 grudnia 2014 r. do Prezesa URE wpłynęła autokorekta do w/w pisma powoda dotycząca zaplanowanych kosztów zakupu paliwa z aneksem do umowy nr (...) z dnia 7 lipca 2014 r. na zakup miału węglowego. Z przedstawionego w piśmie sposobu ustalenia cen miału węglowego wynikało, że dla paliwa o wartości kalorycznej (...) przyjęta została cena 334,19 zł/tonę. Jednak do wyliczenia kosztów zakupu paliwa stałego dla źródła ciepła zlokalizowanego w P. spółka utrzymała cenę 324 zł/tonę i nie uzasadniła, ani nie udokumentowała zakupu paliwa za cenę ustaloną w tej wysokości.

W złożonym wniosku koszty usług obcych przedsiębiorca pierwotnie określił na kwotę 895. 997,57 zł. Spółka nie przedstawiła specyfikacji rzeczowo – finansowej i innych dokumentów uzasadniających konieczność planowanego poniesienia tych kosztów. Następnie przedsiębiorstwo przedstawiło dokument pn. „ Koszty usług obcych w 2013 roku oraz plan na 1 rok stosowania taryfy”, zawierający ogólną specyfikację rzeczową i finansową kosztów zawartych w kosztach obcych oraz podało koszty w nowej wysokości 1 141 682,37 zł. Wzrost kosztów powód uzasadnił uruchomieniem nowych źródeł, których nie eksploatował w roku 2013 i koniecznością finansowania przeglądów gwarancyjnych tych źródeł. Nie przedstawił jednak żadnych informacji dotyczących kosztów ujętych jako: „pomiary, badania, legalizacje, ekspertyzy, dokumentacje”, „remonty, konserwacje” i „pozostałe usługi” w wysokości odpowiednio 49 940zł, 54 557, 33 zł i 268 956 zł. Z przedstawionej na wezwanie Prezesa URE umowy przekazania do eksploatacji firmie zewnętrznej źródła ciepła w P. wynikało, że ustalone w niej wynagrodzenie wynosiło 230 400 zł. Powód nie udokumentował pozostałych kosztów planowanych kosztów nazwanych „pozostałe usługi”, które wynosiły 25. 956 zł. Przedsiębiorca wyjaśnił, że z uwagi na dużą liczbę eksploatowanych źródeł i niewielkie koszty jednostkowe, zaplanował te koszty w wielkości statystycznej – ryczałtowej.

We wniosku o zatwierdzenie taryfy przedsiębiorca uwzględnił również planowane roczne koszty modernizacji i rozwoju w kwocie 151. 800 zł. Nie przedstawił jednak dokumentów uzasadniających te koszty, ani stosownego wyliczenia. W odpowiedzi na wezwanie Prezesa URE powód złożył ogólną informację o planowanych zadaniach modernizacyjnych o wartości 75. 900 zł, bez przedstawienia wyliczenia i specyfikacji tych kosztów. Ostateczna wysokość kosztów modernizacji i rozwoju została określona na poziomie 187. 831 zł. Mimo wezwania przedsiębiorca nie przedstawił Planu inwestycyjnego na lata 2015 – 2019, zatwierdzonego przez Radę Nadzorczą i prawidłowego wyliczenia kosztów modernizacji i rozwoju, obejmującego objęty wnioskiem okres planowania. Spółka złożyła karty projektu niektórych zadań inwestycyjnych stanowiących podstawę wyliczenia kwoty kosztów modernizacji i rozwoju uwzględnionej w przygotowanym projekcie taryfy. Jednak wynikające ze złożonych dokumentów terminy oddania inwestycji nie były zgodne z terminami ich oddania podanymi w złożonych kartach projektu. Zgodnie z kartami projektu inwestycje powinny być oddane w grudniu 2015 r. W Planie inwestycyjnym na lata 2015 -2019 jako daty zakończenia tych samych inwestycji wskazano czerwiec i sierpień 2015 r.

Pismem z dnia 18 grudnia 2014 r. Prezes URE powiadomił spółkę o zakończeniu postępowania dowodowego oraz możliwości zapoznania się z zebranym w postępowaniu materiałem i złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień przed wydaniem decyzji w sprawie zatwierdzenia taryfy. Przedsiębiorstwo nie skorzystało z prawa zapoznania się z aktami sprawy w wyznaczonym terminie.

Powyższy stan faktyczny został ustalony przez Sąd pierwszej instancji na podstawie informacji oraz dokumentów znajdujących się w aktach administracyjnych, których wiarygodność i moc dowodowa nie budziły zastrzeżeń Sądu i nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W ocenie Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów odwołanie podlegało oddaleniu.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zgodnie z art. 45 ust.1 Pe przy ustalaniu treści taryfy przedsiębiorstwo energetyczne obowiązane jest przestrzegać zasadę, iż taryfa musi być skalkulowana w sposób zapewniający:

1)  pokrycie kosztów uzasadnionych działalności gospodarczej przedsiębiorstwa energetycznego w zakresie zgodnym z przedmiotem jego działalności, wraz z uzasadnionym zwrotem z kapitału zaangażowanego w tę działalność;

2)  pokrycie kosztów uzasadnionych ponoszonych przez operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych w związku z realizacją ich zadań,

3)  ochronę interesów odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen i stawek opłat.

Zgodnie zaś z zawartą w art. 3 ust. 21 Pe definicją, pod pojęciem kosztów uzasadnionych należy rozumieć koszty niezbędne do wykonania zobowiązań powstałych w związku z prowadzoną przez przedsiębiorstwo energetyczne działalnością w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania i dystrybucji, obrotu paliwami lub energią oraz przyjmowane przez przedsiębiorstwo energetyczne do kalkulacji cen i stawek opłat ustalanych w taryfie w sposób ekonomicznie uzasadniony, z zachowaniem należytej staranności zmierzającej do ochrony interesów odbiorców.

Sposób kalkulacji cen i stawek opłat został określony w przepisach rozporządzenia Ministra (...)z dnia 17 września 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło.

Powód nie kwestionował w odwołaniu, że ustalona na podstawie aneksu do umowy na dostawę miału węglowego cena, w wysokości 334,19 zł/tonę była znacznie wyższa od cen powszechnie przyjętych w tym czasie na rynku. Ponadto do kalkulacji taryfy przedsiębiorca przyjął ostatecznie cenę paliwa w wysokości 342,00 zł/tonę. W toku postępowania dotyczącego zatwierdzenia taryfy powód nie wykazał w żaden sposób, iż kwota przyjęta do kalkulacji taryfy, wyższa nawet od ceny wynikającej z przedstawionej umowy, jest ekonomicznie uzasadniona i w związku z tym ponoszone przez niego koszty prowadzonej działalności gospodarczej, są kosztami uzasadnionymi w rozumieniu art. 3 pkt 21 Pe.

Sąd pierwszej instancji Również nie kwestionowane w odwołaniu było stanowisko Prezesa URE, że przedsiębiorca nie udokumentował wysokości kosztów usług obcych, ustalonych na poziomie 1 092 682,37 zł, ograniczając się do stwierdzenia, że zaplanowane koszty tych usług dotyczą głównie bezpieczeństwa funkcjonowania poszczególnych źródeł i dotyczą zakresu eksploatacji wymaganej przez prawo.

Zdaniem Sądu, za nieudokumentowane należało uznać informacje dotyczące planowanej przez powoda wielkości rocznych kosztów modernizacji i rozwoju.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy stwierdził należało, że w kalkulacji przedstawionej do zatwierdzenia taryfy powód uwzględnił koszty zakupu paliwa w wysokości nieuzasadnionej ekonomicznie i zawyżonej w stosunku do cen przyjętych w tym okresie na rynku, jak również w złożonym odwołaniu powód nie wykazał zasadności stawek i wysokości kosztów ujętych we wniosku o zatwierdzenie taryfy. Przedstawiona do zatwierdzenia taryfa nie spełnia więc wymogów określonych w art. 45 ust.1 Pe. W szczególności brak jest podstaw do uznania, że przyjęta przez powoda do kalkulacji taryfy wysokość kosztów działalności gospodarczej została określona na poziomie ekonomicznie uzasadnionym. Nie można więc uznać, że ustalona w ten sposób taryfa spełnia przesłankę ochrony interesów odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem określonych w niej cen i stawek.

W tym stanie za nietrafne Sąd Okręgowy uznał twierdzenia powoda dotyczące zgodności kosztów uwzględnionych przez spółkę z § 3pkt 1, §11 ust.1 pkt 1 i 2 oraz § 16 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia taryfowego.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż zgodnie z art. 23 ust. pkt 2 Pe do zakresu działania Prezesa URE należy kontrola zgodności taryf z zasadami określonymi w art. 44, 45, 46 Pe, w tym analizowanie i weryfikacja kosztów przyjmowanych przez przedsiębiorców jako uzasadnione do kalkulacji cen i stawek opłat w taryfach. Oznacza to, iż w przypadku stwierdzenia, że przedstawiona do zatwierdzenia taryfa nie spełnia wymogów określonych w wymienionych przepisach, Prezes URE uprawniony jest do odmowy jej zatwierdzenia. Wobec stwierdzenia, że taryfa powoda została skalkulowana w sposób niezgodny z zasadami określonymi w przepisach Prawa energetycznego i Rozporządzenia taryfowego za niezasadny – w ocenie Sądu pierwszej instancji – należało uznać zarzut odwołania dotyczący naruszenia przez pozwanego w zaskarżonej decyzji art. 47 ust.2 Pe.

Zdaniem Sądu Okręgowego bez wpływu na powyższą ocenę pozostawał fakt, że spółka nie miała swobody przy wyborze dostawcy paliwa i w stosunkach z podmiotami z grupy kapitałowej, do której należy, zobligowana była do stosowania cen zgodnych z regulacją dotyczącą cen transferowych. Obowiązek przedsiębiorcy do realizacji strategii ekonomicznej grupy kapitałowej nie zwalnia go z obowiązku prowadzenia działalności gospodarczej w sposób zgodny z przepisami obowiązującego prawa. W szczególności nie może usprawiedliwiać stosowania w rozliczeniach z członkami grupy cen zawyżonych w stosunku do cen występujących na rynku i nie może być podstawą do uznania, że uwzględnione w kalkulacji taryfy, wynikające z naruszenia zasad rynkowych, koszty zakupu paliwa były uzasadnione.

Według Sądu meriti na uwzględnienie nie zasługują również zarzuty powoda, dotyczące naruszenia art. 7 i art. 77 k.p.a. Zdaniem Sądu, w toku postępowania administracyjnego Prezes URE w sposób wyczerpujący zebrał i rozważył materiał dowodowy oraz prowadził intensywne czynności zmierzające do wyjaśnienia prawdy obiektywnej. Za przyjęciem takiej oceną przemawiają, wynikające z materiału dowodowego informacje dotyczące wielokrotnego wzywania spółki do złożenia dokumentów i informacji w celu wykazania zgodności przedstawionej do zatwierdzenia taryfy z obowiązującymi przepisami.

W odniesieniu do zarzutów dotyczących naruszenia przez Prezesa URE przepisów postępowania administracyjnego, Sąd Okręgowy wskazał ponadto, że z uwagi na charakter postępowania sądowego prowadzonego przez SOKiK na skutek wniesienia odwołania od decyzji organu, w postępowaniu tym brak podstaw do ich uwzględnienia. Zgodnie bowiem z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r. sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 r. Nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 roku sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 Nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999r. sygn. akt 351/99 OSNC 2000 Nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r. sygn. akt I CKN 1036/98 LEX Nr 527/08; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312) sąd ochrony konkurencji i konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji Prezesa Urzędu tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowanie sądowe. Celem tego postępowania nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego, ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, której przedmiotem jest spór między stronami powstający dopiero po wydaniu decyzji przez Prezesa Urzędu. Postępowanie sądowe przed SOKiK jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zebrany w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości zgłoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd antymonopolowy jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego. Nie jest więc sądem legalności decyzji administracyjnej i nie prowadzi jedynie postępowania kontrolnego, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. Tylko takie odczytanie relacji pomiędzy postępowaniem administracyjnym i postępowaniem sądowym może uzasadniać dokonany przez racjonalnego ustawodawcę wybór między drogą postępowania cywilnego i drogą postępowania sądowo-administracyjnego dla wyjaśnienia istoty sprawy.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji z powyższego wynika, iż nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych, to nie mogą one stanowić podstawy do uwzględnienia odwołania i uchylenia zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy podkreślił także, iż na skutek wniesienia odwołania SOKiK nie może wydać wyroku polegającego na zmianie zaskarżonej decyzji i orzeczeniu zgodnie z wnioskiem powoda z dnia 18 sierpnia 2014 r. przez zatwierdzenie taryfy lub uchylenie decyzji i przekazaniu sprawy organowi do ponownego rozpoznania, ponieważ nie wynika to z treści art. 479 ⁵³ §1 k.p.c.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności i nie znajdując podstaw uzasadniających uwzględnienie odwołania, Sąd Okręgowy, oddalił odwołanie jako bezzasadne na podstawie art. 479 ⁵³ §1 k.p.c., o kosztach zastępstwa procesowego orzekając na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu.

Powyższy wyrok Sądu Okręgowego w całości zaskarżył apelacją powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności: przepisu art. 45 ust. 1 i art. 47 ustawy Prawo energetyczne oraz §3 pkt 1 i §11 ust. 1 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Ministra (...)z dnia 17 września 2010 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że część kosztów uwzględnionych przez Spółkę we wniosku taryfowym do kalkulacji cen i stawek opłat została określona na poziomie ekonomicznie nieuzasadnionym w rozumieniu art. 3 pkt 21 Prawa energetycznego, co skutkowało uznaniem, że wniosek taryfowy nie został przygotowany przez powódkę zgodnie z przepisami ustawy;

2. naruszenie przepisu art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, iż Sąd ochrony konkurencji i konsumentów nie jest uprawniony po przeprowadzeniu merytorycznej oceny wniosku o zatwierdzenie taryfy do zmiany decyzji Prezesa URE i orzeczenia co do istoty sprawy poprzez zatwierdzenie taryfy zgodnie z wnioskiem przedsiębiorstwa.

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie w całości decyzji Prezesa URE z 9 stycznia 2015r. jako wydanej z naruszeniem obowiązujących przepisów prawa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, a ponadto o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki koszów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa, według norm prawem przepisanych.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wnosił o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, albowiem zarówno ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, jak i ich ocena prawna, są co do zasady prawidłowe. Sąd Apelacyjny podziela je i przyjmuje za własne, z poniższym zastrzeżeniem.

Odnosząc się do pierwszego zarzutu podniesionego w apelacji wskazać należy, iż zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, przedsiębiorstwa energetyczne ustalają taryfy dla paliw gazowych lub energii, stosownie do zakresu wykonywanej działalności gospodarczej, które należy kalkulować w sposób zapewniający m.in. pokrycie kosztów uzasadnionych działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania, dystrybucji i obrotu energią oraz ochronę interesów odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen i stawek opłat. Stosownie zaś do treści art. 3 pkt 21 cytowanej ustawy, pod pojęciem „koszty uzasadnione" należy rozumieć koszty niezbędne do wykonania zobowiązań powstałych w związku z prowadzoną przez przedsiębiorstwo energetyczne działalnością w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania i dystrybucji, obrotu paliwami lub energią oraz przyjmowane przez przedsiębiorstwo energetyczne do kalkulacji cen i stawek opłat ustalanych w taryfie w sposób ekonomicznie uzasadniony, z zachowaniem należytej staranności zmierzającej do ochrony interesów odbiorców; koszty uzasadnione nie są kosztami uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów podatkowych. Zatem w świetle powyższego przepisu, koszt uzasadniony musi spełniać łącznie trzy kryteria, tj.: niezbędności, zasadności ekonomicznej oraz należytej staranności mającej za cel interesy odbiorców. Należy przy tym zaznaczyć, iż kryterium niezbędności spełnia taki koszt, którego nie da się żadną miarą uniknąć, by przedsiębiorstwo mogło należycie wywiązać się ze swoich zobowiązań wobec odbiorcy paliw lub energii .

Zgodnie zaś z art. 47 ust. 2 ustawy - Prawo energetyczne, Prezes URE zatwierdza taryfę bądź odmawia jej zatwierdzenia w przypadku stwierdzenia niezgodności taryfy z zasadami i przepisami, o których mowa w art. 44-46 PE. W wyroku z dnia 8 stycznia 2010 r. ( sygn. akt III SK 31/09) Sąd Najwyższy wskazał, iż : „ Z przepisu art. 47 ust. 2 Prawa energetycznego w związku z art. 23 ust. 2 pkt 2 Prawa energetycznego wynika także, że Prezes Urzędu jest właściwy do weryfikowania kosztów przyjmowanych przez przedsiębiorstwa energetyczne jako uzasadnione do kalkulacji cen i stawek opłat w taryfach (...), co ze względu na konstrukcję taryfy, uprawnia Prezesa do żądania modyfikacji przez przedsiębiorstwo przedstawionej do zatwierdzenia taryfy. (...) Oznacza to, że Prezes Urzędu w razie stwierdzenia w toku postępowania, że przedstawiona do zatwierdzenia taryfa nie w pełni odpowiada wymaganiom art. 44-46 może w granicach określonych przez przepis art. 23 ust. 2 pkt 2 Prawa energetycznego żądać od przedsiębiorstwa energetycznego dostosowania przedstawionej taryfy do tych wymagań. W wypadku, gdy przedsiębiorstwo odmówi w toku postępowania zmiany przedstawionej taryfy celem dostosowania jej do wymagań określonych w art. 44-46 Prawa energetycznego, to Prezes Urzędu zgodnie z dyspozycją art. 47 ust. 2 odmówi zatwierdzenia taryfy".

W wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 25 sierpnia 2008 r. ( sygn. akt XVII AmE 91/08), Sąd ten stwierdził: , Nadzór nad rynkiem energetycznym, sprawowany przez Prezesa URE, uzasadnia jego ingerencję w decyzje przedsiębiorstw energetycznych co do cen oferowanego produktu i ograniczenia w tym zakresie swobody prowadzenia działalności gospodarczej. Uprawnienia regulacyjne mają charakter realny, w żadnym razie nie można ograniczać jego działań do prostej akceptacji stanowiska przedsiębiorstwa energetycznego. Ocena przedkładanych taryf nie może być iluzoryczna (...)".

Z powyższego wynika, iż rozstrzygając o wniosku o zatwierdzenie taryfy Prezes URE jest nie tylko uprawniony, ale przede wszystkim zobowiązany do weryfikacji zgodności taryfy przedstawionej do zatwierdzenia z wymogami wynikającymi z art. 45 PE i w przypadku niespełniania przez taryfę tych wymagań odmawia jej zatwierdzenia.

Zarzucając w apelacji naruszenie przepisu art. 45 w zw. z art. 47 PE powód w istocie podnosił tożsamą argumentację jak w zarzutach sformułowanych w odwołaniu od decyzji Prezesa URE, który odmówił zatwierdzenia taryfy dla ciepła przedłożonej przez powoda z uwagi na jej niezgodność z zasadami i przepisami, o których mowa w art. 45 - 46 ustawy - Prawo energetyczne oraz w rozporządzeniu Ministra (...)z dnia 17 września 2010 r. Niezgodność ta polegała na zawyżeniu kosztów paliwa i kosztów usług obcych przyjętych do kalkulacji taryfy oraz na błędnym wyliczeniu planowanych kosztów modernizacji i rozwoju. Wbrew jednak twierdzeniom zawartym w apelacji, powód w toku postępowania administracyjnego – pomimo kierowanych do niego wezwań – nie wyjaśnił w sposób wyczerpujący podnoszonych przez Prezesa URE wątpliwości i nieścisłości przedstawianych co do poszczególnych kosztów kalkulacyjnych, nie udokumentował ani nie uzasadnił konieczności poniesienia w/w kosztów w proponowanej wysokości. Powód podnosi, iż jego wyjaśnienia, składane w trakcie postępowania administracyjnego zostały w znacznej części pominięte, jednakże nie wskazuje, które z jego wyjaśnień zostały pominięte oraz jaki to miało wpływ na wynik sprawy. Zarzuty podniesione w apelacji nie znajdują oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, zostały one skonstruowane w sposób ogólny, z pominięciem stanu faktycznego zaistniałego w przedmiotowej sprawie.

Bezzasadne są zarzuty powoda dotyczące ustalenia kosztów miału węgla kamiennego. Trafnie bowiem Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Prezes URE każdorazowo podczas postępowań o zatwierdzenie taryfy dla ciepła dokonuje analizy cen rynkowych paliw stałych, między innymi w oparciu o dokumenty dostarczone przez inne przedsiębiorstwa energetyczne, takie jak wyniki zapytań ofertowych dotyczących cen paliw, czy zawarte już umowy z różnymi dostawcami miału węgla kamiennego. Z posiadanych przez pozwanego informacji wynikało, iż średnia cena zakupu miału węgla kamiennego, przyjmowana w okresie ostatniego półrocza 2014 r. do ustalenia planowanych kosztów paliwa, w zatwierdzonych taryfach opracowanych przez porównywalne przedsiębiorstwa energetyczne z terenu działania (...) Oddziału Urzędu Regulacji Energetyki z siedzibą w G., była niższa o 31,77% (259,55 zł/tonę) od ceny ostatecznie ustalonej przez powoda we wnioskowanej taryfie (342,00 zł/tonę.). Powód w żaden sposób nie wykazał, z jakiej przyczyny zmuszony jest kupić miał węglowy w takiej cenie i od tego dostawcy. Powód kupuje paliwo stałe od (...) Sp. z o.o., którego właścicielem (jak i właścicielem powoda) jest (...). Powód nie prowadził jakichkolwiek działań, aby dokonać rozeznania rynku dostawców paliwa stałego, lub chociażby wstępnie rozważyć dostawcę innego niż powyższy, powiązany z nim kapitałowo. Należy przy tym zauważyć, iż rynek dostawców paliwa stałego jest wolny i konkurencyjny, jednak wszystkie podmioty Grupy (...) zakupują paliwo stałe od jednego, powiązanego z nimi dostawcy, po cenach odbiegających od konkurencyjnych i obowiązujących na rynku paliw. W związku z powyższym wywód powoda, jakoby tylko cena zakupu paliwa stałego na poziomie 342 zł/tonę może zapewnić „pokrycie kosztów zobowiązań wobec dostawców paliwa" jest nadużyciem, albowiem jakakolwiek cena uzgodniona przez powoda z powiązanym z nim dostawcą mogłaby wówczas być wyznacznikiem kosztów uwzględnionych w taryfie. Tymczasem cena tego paliwa – w okresie rozpatrywania wniosku powoda – znacząco odbiegała od cen panujących na rynku paliw stałych, gdyż była o ok. 31,77% wyższa od cen wynikających z przedstawionych pozwanemu umów na zakup paliwa stałego, stanowiących podstawę ustalenia planowanych kosztów ww. paliw w taryfach opracowanych przez porównywalne przedsiębiorstwa ciepłownicze, co wynika z zestawienia cen paliw przyjętych w taryfach zatwierdzonych przez Prezesa URE dla przedsiębiorców z województwa (...) w 2014 r., stanowiącego załącznik do odpowiedzi na odwołanie.

Odnosząc się do obaw powoda dotyczących możliwego wzrostu cen węgla w przyszłości należy wskazać, iż koszt będący podstawą kalkulacji cen i stawek opłat w taryfie, musi mieć uzasadnienie ekonomiczne. Oznacza to konieczność rozpatrzenia relacji poniesionego wydatku do uzyskanego efektu. Porównanie takie wypada jednoznacznie negatywnie dla powoda, w szczególności w kontekście cen paliwa stałego będących podstawą ustalenia planowanych kosztów paliwa uwzględnianych w taryfach dla porównywalnych przedsiębiorstw energetycznych. Ponadto w przypadku znaczącego wzrostu cen paliwa stałego istnieje możliwość zmiany taryfy w taki sposób, aby zatwierdzone stawki zapewniały pokrycie wszystkich niezbędnych kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwo energetyczne. Nie jest więc konieczne kalkulowanie taryfy w oparciu o wartości zawyżone „na wszelki wypadek".

Na marginesie należy podnieść, że w taryfie powoda, zatwierdzonej przez Prezesa URE decyzją z dnia 14 sierpnia 2015 r., koszt zakupu paliwa w postaci miału węglowego (dostawca (...) Sp. z o.o.), przyjęty przez powoda do kalkulacji taryfy, wyniósł 285,62 zł/tonę.

Słusznie zostały zakwestionowane zarówno przez Prezesa URE, jak i przez Sąd pierwszej instancji, koszty usług obcych przyjętych przez powoda do kalkulacji taryfy. W toku postępowania administracyjnego powód przedstawił tylko specyfikację rzeczowo-kwotową oraz jedną umowę. Wzrost przedmiotowych kosztów planowanych we wnioskowanej taryfie w stosunku do kosztów poniesionych w roku 2013, wyniósł odpowiednio: 381,31% („pomiary, badania, legalizacje, ekspertyzy, dokumentacje"), 674,99% („remonty, konserwacje") oraz 48,48% („pozostałe usługi"). Pomimo czterech wezwań w toku postępowania administracyjnego powód nie udokumentował przyczyn takiego wzrostu cen, ani nie przedstawił dokumentacji, która by go potwierdzała.

Biorąc pod uwagę powyższe prawidłowo Sąd pierwszej instancji uznał, że uchybienia stwierdzone w taryfie przedłożonej Prezesowi URE przez powoda nie pozwoliły na jej zatwierdzenie. Dlatego odwołanie powoda od decyzji odmawiającej zatwierdzenia taryfy nie mogło zostać uwzględnione.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak możliwości zatwierdzenia taryfy z uwagi na jej niezgodność z przepisami Prawa energetycznego i rozporządzenia taryfowego, skutkowało to również koniecznością oddalenia apelacji, chociaż można byłoby rozważać zasadność zarzutu podniesionego w punkcie drugim petitum apelacji.

Wyrażony bowiem przez Sąd pierwszej instancji pogląd co do tego, iż na skutek wniesienia odwołania SOKiK nie może wydać wyroku polegającego na zmianie zaskarżonej decyzji i orzeczeniu zgodnie z wnioskiem powoda z dnia 18 sierpnia 2014 r. przez zatwierdzenie taryfy lub uchylenie decyzji i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpoznania, ponieważ nie wynika to z treści art. 479 ^{( 53 )}§1 k.p.c., należy uznać za nietrafny. Wprawdzie bowiem w myśl przepisu art. 479 ^{( 53)} § 1 k.p.c. sąd ochrony konkurencji i konsumentów oddala odwołanie od decyzji Prezesa Urzędu, jeżeli nie ma podstaw do jego uwzględnienia, jednakże zgodnie z § 2 tego artykułu w razie uwzględnienia odwołania, sąd ochrony konkurencji i konsumentów zaskarżoną decyzję albo uchyla, albo zmienia w całości lub w części i orzeka co do istoty sprawy. O ile powszechnie przyjmuje się, iż w świetle powyższego przepisu nie jest możliwe uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi do ponownego rozpoznania, to jednak zmiana zaskarżonej decyzji i uwzględnienie wniosku jest dopuszczalna zgodnie z § 2 tego przepisu. Sąd pierwszej instancji zapewne kierował się poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r. ( III SK 42/08 (OSNP 2011, nr 7–8, poz. 115), iż po upływie terminu obowiązywania decyzji o zatwierdzeniu taryfy, sąd rozpoznający odwołanie od decyzji o odmowie zmiany taryfy może jedynie orzec o tym, czy odmowa zmiany decyzji o zatwierdzeniu była zasadna; rozstrzygnięcie takie może odpowiadać interesowi odwołującego mimo niedopuszczalności badania taryfy już nieaktualnej. Jednakże orzeczenie to odnosiło się do sytuacji zmiany obowiązującej taryfy po upływie okresu jej obowiązywania, nie zaś zatwierdzenia nowej taryfy, jak miało to miejsce w sprawie niniejszej. Nawet jednak uwzględniając fakt, iż w toku postępowania odwoławczego Prezes URE wydał 14 sierpnia 2015r. decyzję nr (...), na podstawie której zatwierdził na rzecz (...) Sp. z o.o. na okres do 31.08.2016r. nową taryfę dla ciepła zgodnie z nowym wnioskiem taryfowym z 10 lutego 2015 r., co czyniłoby wniosek o zatwierdzenie taryfy za okres wcześniejszy nieaktualnym – strona powodowa miałaby interes prawny w stwierdzeniu, czy odmowa zatwierdzenia taryfy wydana 9 stycznia 2015r. była zasadna i czy została wydana zgodnie z przepisami prawa (tak m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 06.06.2013r., sygn. akt VI ACa 1604/12, Sąd Najwyższy w wyroku z 10.06.2009, sygn. akt III SK 42/08]. Gdyby więc Sąd pierwszej instancji uznał, iż odwołanie było zasadne, miałby obowiązek o tym orzec zgodnie z przepisem art. 479 ^{( 53 )} § 2 k.p.c. Jednakże w sprawie niniejszej taka sytuacja nie zachodziła, bowiem zarzuty podniesione w odwołaniu były bezzasadne, o czym trafnie rozstrzygnął Sąd pierwszej instancji.

Mając na uwadze powyższe – na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Apelacyjny oddalił apelację powoda jako bezzasadną, o kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygając w myśl art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c.