Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2017 r. w T.

sprawy z powództwa J. B., M. J., M. T., K. S.

przeciwko (...) S.A. V. (...) w W.

o odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powodów J. B., M. J., M. T., K. S., uprawnionych solidarnie kwotę 5.200 zł ( pięć tysięcy dwieście ) złotych z następującymi odsetkami:

a.  od kwoty 16.000 zł (szesnaście tysięcy złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia 2 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 11 stycznia 2016 roku,

b.  od kwoty 5.200 zł ( pięć tysięcy dwieście złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2016 roku

oraz kwotę 700 zł ( siedemset złotych );

2.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa ( kasy Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim ) kwotę 622,50 zł ( sześćset dwadzieścia dwa 50/100 ) złotych tytułem wynagrodzenia biegłego, pokrytego tymczasowo ze środków Skarbu Państwa;

3.  zwrócić powodom ad. 1-4 uprawnionych solidarnie kwotę 229 zł (dwieście dwadzieścia dziewięć złotych ) tytułem nadpłaconej opłaty od pozwu;

4.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów ad. 1-4 uprawnionych solidarnie 3.012 zł ( trzy tysiące dwanaście złotych ) tytułem kosztów postępowania.

Podpisała Sędzia (-) J. S.

UZASADNIENIE

Powodowie J. B., M. J., M. T. i K. S. wnieśli o zasądzenie od pozwanego kwoty 5200 zł z odsetkami, tytułem odszkodowania za uszkodzony w wyniku wypadku drogowego pojazd marki O. (...) o nr rej. (...), z tytułu odpowiedzialności OC oraz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu powodowie podali, że na skutek zdarzenia drogowego z dnia 23 marca 2013 roku samochód A. B., ubezpieczony u pozwanego doznał uszkodzenia, za które pozwany przejął odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w zaniżonej wysokości. Powodowie to następcy prawni zmarłego A. B..

/vide: pozew k. 2 – 6 akt/

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwany nie kwestionował, że ponosi odpowiedzialność z tytułu ubezpieczenia OC pojazdu, z racji obejmowania ochroną ubezpieczeniową – w zakresie OC – sprawcy zdarzenia z dnia 23 marca 2013 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki O. (...) o nr rej. (...), lecz zarzucił, że wypłacił już stosowne odszkodowanie. Pozwany kwestionował w pierwszej kolejności legitymację procesową pozwanych, zwracając uwagę, że z dowodu rejestracyjnego uszkodzonego pojazdu wynikało, iż poprzednik prawny powodów był jedynie jego współwłaścicielem, łącznie z (...) Bank S.A., zaś powodowie nie przedstawili dowodu, że obecnie są wyłącznymi właścicielami pojazdu ani, że otrzymali od współwłaściciela upoważnienie do dochodzenia całości odszkodowania. Pozwany kwestionował również datę początkową naliczenia odsetek.

/vide: odpowiedź na pozew k. 36 – 40 akt/.

W toku postępowania Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek zdarzenia drogowego z dnia 23 marca 2013 roku samochód A. B. marki O. (...) o nr rej. (...) doznał uszkodzenia, zaś sprawca szkody ubezpieczony był w reżimie odpowiedzialności OC u pozwanego, czego strona pozwana nie kwestionowała. W dniu 28 lipca 2014 roku zmarł uprawniony A. B., zaś powodowie weszli w jego prawa na mocy spadkobrania. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ustalił kwotę odszkodowania na 10800 zł i wypłacił ją w dniu 11 stycznia 2016 roku. Były to okoliczności bezsporne.

/dowody: dokumenty z postępowania w sprawie likwidacji szkody k. 14 - 19 i 26 akt, akta szkodowe nr 01/ (...), notarialne potwierdzenie dziedziczenia k. 12 – 13 akt/.

Pozwani nie zgodzili się z wyceną i zlecili sporządzenie prywatnej ekspertyzy. Rzeczoznawca wycenił wartość rynkową pojazdu na 20200 zł, zaś wartość pozostałości na 4200 zł. Za opinię rzeczoznawcy powodowie zapłacili 700 zł.

/vide: opinia prywatnego rzeczoznawcy z załącznikami k. 20 - 25 akt/.

W dowodzie rejestracyjnym uszkodzonego pojazdu, jako współwłaściciel wpisany był (...) Bank S.A.

/patrz: kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 44 – 45 akt/.

Pozwany wypłacił powodom kwotę 10800 zł odszkodowania po zakończeniu postępowania karnego, a mianowicie 11 stycznia 2016 roku. Pozwany zatem uznał, że - skoro dopiero w postępowaniu karnym przesądzono, któremu z uczestników ruchu drogowego można przypisać zarzut naruszenia zasad bezpieczeństwa drogowego – to termin wymagalności roszczenia powinien rozpocząć się 14 od daty otrzymania przez pozwanego odpisu prawomocnego wyroku karnego, co miało miejsce 26 maja 2015 roku.

/patrz: akta postępowania szkodowego nr (...)/

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu wyceny szkód samochodowych, na okoliczność wyliczenia faktycznego zakresu uszkodzeń, powstałych w uszkodzonym pojeździe O. (...) o nr rej. (...) oraz wartości pojazdu przed i po szkodzie. Biegły wycenił wartość pojazdu przed szkodą na 19500 zł, wartość pojazdu w stanie uszkodzonym na 3500 zł, zaś koszt naprawy w autoryzowanym serwisie na 95000 zł, co znacznie przekraczałoby wartość pojazdu. /dowód: opinia biegłego sądowego mgr inż. T. F. k. 76 – 88 akt /.

Strony opinii nie kwestionowały.

W toku postępowania dowodowego, w dniu 21 listopada 2017 roku Sąd uzyskał na wniosek strony powodowej informację od współwłaściciela pojazdu (...) Bank S.A. Centrum (...) w J., w której potwierdził i podtrzymał on decyzję z dnia 9 maja 2013 roku. W decyzji tej G. Bank wyraził zgodę na wypłatę pozostałej części odszkodowania z ubezpieczenia użytkownikowi pojazdu A. B..

/patrz: pismo i odpis decyzji G. (...) Banku k. 136 – 137 akt/.

Mając na uwadze ustalony stan faktyczny Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 kodeksu cywilnego przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z brzmieniem art. 824 § 1 kodeksu cywilnego jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela.

Zgodnie zaś z art. 824 ¹ § 1 kodeksu cywilnego, o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Zgodnie z art. 363 § 1 kodeksu cywilnego naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W niniejszej sprawie biegły w niekwestionowanej przez strony opinii wyliczył zarówno wartość uszkodzonego pojazdu przed szkodą, jak i po szkodzie oraz wartość ewentualnej naprawy, która znacznie przekraczała wartość pozostałości, stąd też szkodę uznać należało za całkowitą, zaś odszkodowanie obejmować winno wartość pojazdu sprzed szkody, pomniejszoną o wartość tzw. pozostałości, czyli kwotę 16000 zł /19500 zł minus 3500 zł/. Uwzględniając kwotę już wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego /10800 zł/, a co miało miejsce w dniu 11 stycznia 2016 roku, powodom należało się jeszcze 5200zł, zgodnie z żądaniem pozwu.

Za zasadny Sąd uznał również element żądania pozwu w zakresie zwrotu kosztów opinii prywatnego rzeczoznawcy w kwocie 700 zł, co było konsekwencją uznania żądania w zakresie wyliczonego przez tego rzeczoznawcę odszkodowania. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przesądzona została zasada, w myśl której: „Dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów ekspertyza może być istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania. W takim wypadku koszt ekspertyzy stanowi szkodę ulegającą naprawieniu (art. 361 KC).” /vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 września1975, I CR 505/75/. Sąd rozpoznający niniejsza sprawę w pełni podziela opinię wyrażoną w w/w orzeczeniu, jest ona przyjęta powszechnie w orzecznictwie sądów powszechnych.

Słusznie też powodowie żądali odsetek od dochodzonego roszczenia, licząc bieg terminu wymagalności od daty zgłoszenia żądania, nie zaś od daty prawomocnego zakończenia postępowania karnego. Termin likwidacji szkody określony jest w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), który stanowi, iż zakład ubezpieczeń jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie. Zgodnie z ust. 2 powołanego przepisu, gdyby w tym terminie nie było możliwe wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, odszkodowanie powinno być wypłacone w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie. Ustawa przewiduje jeden wyjątek od tej zasady - przekroczenie maksymalnego terminu 90 dni jest możliwe jedynie w przypadku, gdy stwierdzenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub też określenie wysokości odszkodowania uzależnione jest od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Co do zasady, zakład ubezpieczeń jest prawnie zobowiązany do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego we własnym zakresie i zastosowanie tego przepisu jest możliwe jedynie w szczególnych przypadkach. Jednak bezsporną część świadczenia (czyli uznaną przez ubezpieczyciela do wypłaty) zakład ubezpieczeń jest zobowiązany wypłacić w terminie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody.

Skoro pozwany uznał swoją odpowiedzialność, to nie mógł zasłaniać się okolicznością, że nie przesądzono karnie kwestii odpowiedzialności za zdarzenie drogowe. Pozwany nie wypłacił zaliczki, lecz ustaloną przez rzeczoznawcę w toku postępowania likwidacyjnego kwotę odszkodowania, które – jak się okazało – było zaniżone. Miało to miejsce dopiero w dniu 11 stycznia 2016 roku. Stąd też powodom należały się odsetki od całości odszkodowania od daty wymagalności roszczenia zgodnie z powołanymi powyżej przepisami do dnia poprzedzającego wypłatę 10800 zł , zaś od kwoty, ustalonej w toku niniejszego postępowania tj. 53200 zł od daty następnej, tj. 12 stycznia 2016 roku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie przepisu art. 98 i nast. k.p.c. Na koszty postępowania w niniejszej sprawie składały się: 2295 zł opłaty od pozwu, zwrot zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 300 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika procesowego, obliczone według obowiązującego w dacie wniesienia powództwa Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w wysokości 2400 zł, jak również opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł; razem 3012 zł. Powodom Sąd nakazał zwrócić kwotę 229 zł nadpłaconej opłaty od pozwu, zgodnie z art. 80 ust. 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Sąd nie uznał bowiem za zasadne zmiany żądania w toku pozwu poprzez kapitalizację odsetek za okres od 2 czerwca 2013 roku do dnia 11 stycznia 2016 roku, co miało miejsce w piśmie powódek z dnia 4 października 2016 roku, gdyż nie zmieniało to treści żądania pierwotnego. Wymagałoby zaś przeliczenie odsetek po kapitalizacji, a co jedynie przedłużyłoby proces, mając na uwadze fakt, że pozwany do końca kwestionował żądanie pozwu, co do zasady i wysokości roszczenia, mimo próby rozwiązania ugodowego. Konsekwencją zastosowania zasady odpowiedzialności za wynik procesu było również obciążenie pozwanego częścią kosztów opinii biegłego, pokrytej tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

SSR Jolanta Szczęsna