Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy skazanego jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że prawidłowo Sąd I instancji zastosował przepisy Rozdziału IX ustawy kodeks karny w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 r, gdyż wszystkie wyroki wobec skazanego zapadły przed tą datą. Nie mógł więc połączyć kary orzeczonej wyrokiem z dnia 1 października 2013 r w sprawie VI K 351/13 Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej, bowiem przestępstwo, za które tę karę orzeczono, pozostawało poza zbiegiem realnym przestępstw. Sąd zastosował zasadę asperacji i orzekł łączna karę pozbawienia wolności w połowie przedziału między minimum, które wyznaczała surowsza z kar łączonych a maksimum, będące sumą łączonych kar.

Apelujący postawił zarzut obrazy przepisów art. 4 kpk i art. 7 kpk. Zdaniem obrońcy skazanego zachodzi między przestępstwami, za które orzeczono łączone kary jednostkowe, bardzo silny związek czasowy i związek przedmiotowy. Zdaniem obrońcy Sąd winien uwzględnić motywację towarzyszącą popełnianym czynom, i okoliczności, że skazany w czasie popełniania czynów był młodociany. Podnosił też, że skazany od kilku lat nie wchodzi w konflikt z prawem a w skazanym dokonała się przemiana, gdyż podjął legalna pracę.

Trzeba tu zauważyć, że nie ma żadnego wpływu motywacji towarzyszącej skazanemu w czasie popełniania przestępstw a karą łączną. Motywacja to element wpływający na orzeczenie o karze jednostkowej, orzekanej za popełnione przestępstwo, czy ciąg przestępstw. Nie można też mówić o tym, by sprawca był młodociany w chwili czynu, gdyż o tym czy sprawca był młodociany decyduje nie tylko to, czy w chwili czynu zabronionego nie ukończył 21 lat i w chwili orzekania przed Sądem i instancji nie ukończył lat 24.

Rzeczywiście między przestępstwami, za które orzeczono kary jednostkowe zachodzi więź czasowa, choć nie jest ona wcale tak ścisła jak widzi to obrońca skazanego (odstęp czasowy między ostatnim przestępstwem, za które orzeczono karę pierwszą a drugim przestępstwem był blisko sześciomiesięczny). Istnieje także między ciągiem przestępstw za które orzeczono pierwszą z łączonych kar a przestępstwem za które orzeczono karę wyrokiem z dnia 5 marca 2013 r więź przedmiotowa, choć niepokojące jest to, że o ile wiosną 2012 r skazany tylko kradł, to jesienią 2012 r dokonał kradzieży z włamaniem. Na niekorzyść skazanego przemawia także to, że choć początkowo orzekano kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, to swoim zachowaniem (popełnieniem kolejnego przestępstwa podobnego) skazany doprowadził do zarządzenia wykonania kar pozbawienia wolności, które były uprzednio warunkowo zawieszone.

Oczywiście bardzo pozytywne jest to, że skazany podjął pracę zarobkową. Nie zauważa jednak obrońca skazanego, że wyjeżdżając z Polski przy świadomości konieczności odbycia kary pozbawienia wolności skazany unikał wykonania kary, więc pozostawał w konflikcie z prawem. Choć konflikt ten nie stanowi czynu zabronionego pod groźbą kary, to zdecydowanie przemawia na niekorzyść skazanego.

Wreszcie nie można podzielić stanowiska obrońcy skazanego, jakoby więzi czasowe i przedmiotowe między czynami brak kolejnych skazań w okresie dalszych kilku lat i podjęcie przez skazanego pracy, decydować miały o orzeczeniu kary łącznej na zasadzie absorpcji. Trzeba mieć na uwadze fakt, że kara orzekana na zasadzie absorpcji to sytuacja absolutnie wyjątkowa. Oznacza bowiem ni mniej ni więcej, ale to że darowuje się w całości karę (albo kary), a wykonuje się jedynie karę najsurowszą. Zarzut obrazy wskazanych przepisów prawa procesowego należy uznać za chybiony. Wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary łącznej zostały wzięte przez Sąd I instancji pod uwagę. Nie można też mówić o rażącej surowości kary łącznej pozbawienia wolności. Za taką bowiem może uchodzić jedynie kara która już na pierwszy rzut oka jest tak surowa, że jawi się jako oczywiście niesprawiedliwa.

Co się tyczy łącznej kary grzywny, to należy stwierdzić, że kara orzeczona w punkcie 2 jest karą tylko minimalnie przekraczającą minimum. Niewątpliwie jest to zatem kara łagodna, nie można mówić o surowości a tym bardziej rażącej surowości. Oczywiście cała argumentacja dotycząca łącznej kary pozbawienia wolności ma tu odpowiednie zastosowanie.

Z tych względów Sąd Okręgowy apelacji obrońcy skazanego nie uwzględnił i nie widząc potrzeby dokonywania zmian, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.