Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie V Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Przemysław Kurzawa

Sędziowie: SA Robert Obrębski (spr.)

SA Aleksandra Kempczyńska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Łachacz

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko Skarbowi Państwa -N. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

z dnia 23 maja 2016 r., sygn. akt I C 856/14

I  zmienia zaskarżony wyrok w punktach pierwszym, drugim i częściowo w piątym w ten sposób, że oddala powództwo w tym zakresie i ustala, że stronę powodową obciąża całość kosztów procesu poniesionych przez stronę pozwaną;

II  oddala apelację strony powodowej;

III  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Skarbu Państwa-Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 5400 (pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu apelacyjnym;

IV  nakazuje (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie kwotę (...) (dziewięć tysięcy czterdzieści dziewięć) złotych tytułem nieuiszczonej opłaty od apelacji strony pozwanej.

Aleksandra Kempczyńska Przemysław Kurzawa Robert Obrębski

Sygn. akt VA Ca 189/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 lipca 2014 r., zmienianym w toku postępowania, w tym ostatecznie sprecyzowanym pismem z 26 czerwca 2015 r., (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od Skarbu Państwa – (...) w W. kwoty 334965,78 zł tytułem odszkodowania mającego skompensować szkodę, której strona powodowa doznała wskutek bezpodstawnego zatrzymania, w pierwszej połowie 2010 r., przez organy służby celnej towarów o nazwie cygara (...) pod podejrzeniem, że powódka jako importer opłaciła zaniżoną akcyzę właściwą dla cygar od towaru stanowiącego jednak zrolowany tytuń do palenia, który podlega wyższej akcyzie. Powódka podnosiła, że pierwsza partia 619 sztuk tego towaru została zajęta w kwietniu 2010 r. podczas Międzynarodowych Targów Wyrobów Tytoniowych (...) 2010 w K., pomimo przedstawienia przez powódkę uzyskanej wcześniej Wiążącej Informacji Taryfowej, z której wynikało, że chodziło o cygara objęte niższą stawką akcyzy. Kolejne wypadki zatrzymania towaru, w liczbie 68740 , miały miejsce w lipcu 2010 r w punktach sprzedaży i w magazynie powódki, mimo że zajęty towar odpowiadał definicji cygara z art. 98 ust. 4 i 7 ustawy o podatku akcyzowym w wersji obowiązującej do końca sierpnia 2010 r. Zostało podniesione, że pomimo niekorzystnych dla powódki ekspertyz, sporządzanych przez biegłych o wątpliwych kwalifikacjach, a nawet osobę zatrudnioną w firmie konkurencyjnej, decyzjami z 3 kwietnia 2013 r. organ celny podany w pozwie jako statio fisci Skarbu Państwa umorzył postępowanie podatkowe, postanowieniem zaś z 8 maja 2013 r. stwierdzono zbędność zatrzymanych rzeczy w postępowaniu karnoskarbowym, zaś pismem z 29 listopada 2013 r. powódka została poinformowana o możności odebrania zatrzymanego w kwietniu i lipcu 2010 r. towaru, który nie przedstawiał już dla powódki żadnej wartości handlowej. Na dochodzoną kwotę należności głównej złożyło się odszkodowanie w kwocie 180540,94 zł z tytułu szkody rzeczywistej doznanej przez powódkę, odpowiadającej wartości towaru i naklejek używanych do jego sprzedaży o łącznej wartości 52570,34 zł oraz utracony przez powódkę zysk z marży obliczonej na kwotę 85797 zł, a ponadto koszty poniesione przez powódkę na obsługę prawną postępowań podatkowych i karnoskarbowych, które zostały ostatecznie umorzone, w łącznej wysokości obliczonej na kwotę 164424,84 zł. Powódka domagała się ponadto zasądzenia na swoją rzecz od Skarbu Państwa zadośćuczynienia w kwocie 200000 zł z tytułu bezpodstawnego naruszenia swojej renomy, dobrego imienia, opisanymi w pozwie działaniami strony pozwanej. Dochodziła również odsetek ustawowych od daty wniesienia pozwu do dnia zapłaty Jako podstawę prawną powództwa wskazywała art. 417 i art. 448 k.c.

Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości. Zaprzeczała, aby zatrzymanie towaru opisanego w pozwie miało charakter bezprawny. Przy jego zatrzymaniu stwierdzono bowiem, że oferowany przez powódkę towar nie został opakowany według standardów przyjętych dla cygar, a ponadto również niezgodnie z opisem zawartym w Wiążącej Informacji Taryfowej. Informacja podana na opakowaniach wskazywała bowiem na to, że z 14 sztuk znajdujących się w jednym opakowaniu można uzyskać około 200 sztuk papierosów. Były więc podstawy do zajęcia tego towaru w celu sprawdzenia, czy powódka nie oferowała zrolowanego tytuniu do palenia pod nazwą cygara (...), aby zaniżyć akcyzę, pomimo ostatecznego umorzenia postępowania podatkowego i karnoskarbowego. Pozwana zaprzeczała ponadto, aby wydatki na obsługę w tych postępowaniach mogły stanowić szkodę wymagającą naprawienia poprzez uwzględnienie powództwa obejmującego takie żądanie. Wskazywała, że tego rodzaju wydatki powinny zostać rozliczone, w uzasadnionej wysokości, jako koszty postępowania administracyjnego, a nie przedmiot osobnego powództwa.

Wyrokiem z 23 maja 2016 r. Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa – (...) w W. na rzecz powódki kwotę 155961,71 zł tytułem odszkodowania za wydatki poniesione w postępowaniu podatkowym i karnoskarbowym w potwierdzonej wysokości wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 grudnia 2014 r. do daty zapłaty, jak również kwotę 25000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobrego imienia powódki przez stronę pozwaną wskutek bezpodstawnego wszczęcia i prowadzenia tych postępowań. Dalsze żądania pozwu zostały oddalone. W zakresie odsetek ustawowych od żądanego zadośćuczynienia postępowanie zostało umorzone wobec cofnięcia pozwy w tej części pismem z 18 sierpnia 2014 r. Ustalone też zostało, że powódkę obciąża 69 % kosztów sądowych, zaś stronę pozwaną 31 % tych kosztów. Szczegółowe ich rozliczenie Sąd Okręgowy powierzył referendarzowi sądowemu, stosownie do art. 108 § 1 k.p.c.

Na podstawie zebranych dowodów, Sąd Okręgowy ustalił, że w związku z planowanym wewnątrzwspólnotowym nabyciem produktów tytoniowych o nazwie (...) powódka wystąpiła do (...) w W. o wydanie Wiążącej Informacji Taryfowej (WIT) w zakresie klasyfikacji towaru tego rodzaju, którą uzyskała 23 października 2009 r. Wynikało z jej treści, że za cygara objęte niższą akcyzą zostały uznane przedstawione produkty o długości 17 cm, wytworzone maszynowo z mieszanki tytoniowej typu V., owinięte folią tytoniową (...) i pakowane po 5 sztuk. W ostatnim kwartale 2009 r. strona powodowa wewnątrzwspólnotowo nabywała wskazany towar w celu sprzedaży na rynku polskim. Od stycznia do maja 2010 r. nabyła 1345600 sztuk wyrobu tego rodzaju, które wprowadzała na rynek polski pod nazwą (...). Sposób przechowywania tego towaru, jak ustalił Sąd Okręgowy, wymaga wilgotności od 68 % do 72 %. Taka informacja nie została jednak zamieszczona na stronie internetowej powódki. Nie wynikała również z opakowań. Wynikało z nich zaś tylko, że w woreczki strunowe zapakowano 14 sztuk tak oznaczonych wyrobów tytoniowych, importowanych przez powódkę. Na opakowaniu zamieszczona też została niezbyt czytelna cyfra ,(...). Sąd Okręgowy ustalił także, że podczas kontroli stoiska powódki wystawionego na targach (...) 2010 r., które odbywały się w połowie kwietnia 2010 r. w K., funkcjonariusze celni, po rozmowie z pracownikami powódki, uzyskali informację, że podana cyfra tylko oznacza możliwą do wytworzenia liczbę sztuk tytoniu do palenia, podlegającego wyższej akcyzie. Doszło wówczas do zatrzymania 619 sztuk tego towaru w 44 opakowaniach po 14 sztuk i trzech sztuk luzem. Powódka zażądała wyjaśnień z tego powodu. Postanowieniem z 23 kwietnia 2010 r. prokurator zatwierdził, jak podał Sąd Okręgowy, zatrzymanie tych towarów, jednak postanowieniem z 7 lutego 2011 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie uznał zatrzymanie 619 sztuk towaru za zbędne i nakazał jego zwrócenie powódce, z wyjątkiem próbek użytych przy badaniu. Sąd Okręgowy ustalił, że 70 sztuk też zostało zatrzymanych 29 kwietnia 2010 r. w jednym z punktów sprzedaży w U.. Wszczęte zostało równocześnie postępowanie karnoskarbowe przez urzędy celne w K. i B., w którym powódka działała jako interwenient. Kontrola przeprowadzona 10 maja 2010 r. w składzie powódki i hurtowni spółki (...) w K. doprowadziła do zatrzymania, z tej samej przyczyny, 6482 sztuk (...). Kolejna partia 2968 sztuk została zaś zatrzymana 6 lipca 2010 r. w hurtowni (...) spółka z o.o. w K.. W siedzibie powódki zatrzymano wówczas największą partię 68740 sztuk towaru tego rodzaju w opakowaniach po 14 cygar. Postanowieniem z 13 lipca 2010 r. Prokuratura Rejonowej w Opolu, jak ustalił Sąd Okręgowy, zatwierdziła ich zatrzymanie. Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie, wydanym w sprawie III Kp 1412/10, zatrzymanie to, jak podał Sąd Okręgowy, zostało ostatecznie zatwierdzone. Ostatnia partia 2128 sztuk tego towaru, według ustaleń Sądu Okręgowego, został zatrzymana 7 lipca 2010 r. w sklepie (...) w C.. Łącznie doszło we wskazanym okresie, jak wyliczył Sąd Okręgowy, do zatrzymania 74525 sztuk cygar (...). Wszczęte zostały postępowania podatkowe i karnoskarbowe. Działania podjęte ze strony organów celnych zostały opisane w lokalnej prasie (...) i na witrynie internetowej organów ścigania w C.. Wielu kontrahentów powódki, jak podał Sąd Okręgowy, zrezygnowało z zakupienia tego towaru. Część ich nabywców zdecydowała się również na zwrot nabytych towarów. Łącznie z tej przyczyny zwrócono powódce towar o wartości 21084,53 zł. W maju 2010 r. powódka zaprzestała wewnątrzwspólnotowego nabywania tego towaru.

Sąd Okręgowy ustalił, że w toku prowadzonych postępowań próbki tego towaru poddawane były czynnościom kontrolnym i badaniu przeprowadzonemu przez Laboratorium (...) w B., w opinii którego zostało stwierdzone, że badany towar nie spełnia wymagań dotyczących polskich norm w odniesieniu do cygar, które tylko naśladował. Powinien jednak zostać uznany za tytoń do palenia, objęty wyższą akcyzą. Zastrzeżenia powódki do tej opinii nie zostały początkowo uwzględnione. Doszło natomiast do dopuszczenia dowodu z innej opinii, sporządzonej przez G. S. (1) będącą pracownikiem Zakładów (...) w L., czyli firmy konkurencyjnej. Druga opinia była z tych samych przyczyn niekorzystna dla powódki, która kwestionowała kompetencje i niezależność biegłej oraz zastosowane metody sporządzenia opinii, oparte na polskiej normie, nie zaś na definicji zawartej w art. 98 powołanej ustawy sprzed jej nowelizacji wprowadzonej od września 2010 r. Potwierdzone tymi opiniami podejrzenia zaniżenia akcyzy od spornych towarów doprowadziły do wszczęcia, decyzjami z 8 grudnia 2010 r., kilku postępowań podatkowych przez (...) w W.. Powódka brała czynny udział w tych postępowaniach, które kilkakrotnie były przedłużane. Powódka kwestionowała opinię biegłej G. S. (2), która została w tym zakresie przesłuchana przy udziale pełnomocnika powódki w dniu 8 maja 2012 r. Podtrzymała jednak stanowisko, pomimo zastrzeżeń zgłaszanych przez powódkę i wykazanych nieścisłości, ze względu na które decyzjami z 3 kwietnia 2013 r. wszystkie postępowania, które prowadził U. w W., zostały umorzone ze względu na brak przekonujących dowodów, za które nie zostały uznane obie wskazane opinie. Postanowieniem z 8 maja 2013 r., jak podał Sąd Okręgowy, stwierdzono także zbędność zatrzymanych towarów w postępowaniu karnoskarbowym. Orzeczono o ich zwrocie na rzecz powódki. Wskazane postanowienie stało się prawomocne 22 listopada 2013 r. W dniu 29 listopada 2013 r., jak ustalił Sąd Okręgowy, powódka została poinformowała o możności odebrania 68740 i 619 sztuk tego towaru, zatrzymanego 16 kwietnia i 6 lipca 2010 r. z magazynu depozytowego (...)w W., do którego został przewieziony w stanie w zasadzie nienaruszonym, także w zakresie opakowań. Sąd Okręgowy ustalił, że strona powodowa nie odebrała tego towaru. Nie podejmowała w tym zakresie żadnych czynności.

Ustalone również zostało, że na obsługę prawną związaną z udziałem we wskazanych postępowaniach karnoskarbowych i podatkowych w opisanym okresie powódka wydała 155961,71 zł, pomimo tego, że wydatki na ten cel obliczyła na kwotę większą o 6345,41 zł. Sąd Okręgowy nie dostrzegł jednak w tym zakresie związku wydatków w tej wysokości z działalnością powódki oraz ustalił, że po zakończeniu tych powstępowań, kontrahenci powódki, którzy na ich czas zaprzestali współpracy, ponownie ją zawiązali. Powódka nieprzerwanie kontynuowała działalność polegającą na wewnątrzwspólnotowym nabywaniu tego towaru i jego sprzedawaniu na rynku krajowym. Ustalone również zostało, że cygara (...) spełniały kryteria ich uznania za cygara w rozumieniu, które do końca sierpnia 2010 obowiązywało na gruncie ustawy o podatku akcyzowym na potrzeby określenia niższej stawki akcyzy w porównaniu do innych wyrobów tytoniowych. Od września 2010 r., jak też na gruncie zmian wprowadzonych w tym zakresie od 1 stycznia 2015 r., w ramach których przyjęto, że produkcją papierosów jest również ich wytwarzanie przy użyciu specjalistycznych maszyn, jak ustalił Sąd Okręgowy, wyrób tytoniowy o nazwie (...) stanowi tytoń do palenia i podlegający opodatkowaniu wyższym podatkiem akcyzowym.

W motywacyjnej części pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy ustalił ponadto, że średnia wartość jednego cygara (...), obliczona według ceny zakupu wyrażonej Euro i średniego jego kursu wobec złotego z okresu styczeń–kwiecień 2010 r., wynosiła 0,7501 zł i że 5166 sztuk tego towaru została zajęta u kontrahentów powódki, czyli po ich zbyciu, a tym samym bez szkody po stronie spółki (...), która sprzedała ten towar, w związku z czym uzyskała także marżę, zwłaszcza że zwroty nie były zasadne. Nie powinny być więc uznawane przez powódkę. Według wyliczeń dokonanych przez Sąd Okręgowy, powódka mogła co najwyżej wykazać po swojej stronie utracone korzyści rzędu 52026,14 zł (0,7501 x 69359 sztuk cygar zajętych na targach (...) 2010 i w magazynie powódki). Na podstawie treści opinii biegłych oraz ich wyjaśnienia podczas rozprawy, Sąd Okręgowy ustalił, że ten towar, który powódka mogła zabrać z magazynu depozytowego U. w W. był nadal w dobrym stanie jakościowym, zachował intensywny zapach tytoniu, a ewentualne jego nadmierne przesuszenie możliwe było do usunięcia, mimo tego, że sporne cygara były przechowywane w woreczkach strunowych, zamiast w humidorach. W 2013 r., jak podał Sąd Okręgowy, cygara zatrzymane przez organy celne stanowiły wartościowy towar. Żaden z biegłych nie stwierdził bowiem, aby straciły one wartość na skutek niewłaściwego ich przechowywania. Nie zostało w szczególności potwierdzone, aby warunki jego przechowywania w magazynie nie odpowiadały wskazywanym w opiniach i zalecanym przez producenta, przy czym nawet z zeznań prezesa powódki nie wynikało, jak uznał Sąd Okręgowy, aby zatrzymane cygara były przez powódkę przechowywane w lepszych warunkach.

Oceniając znaczenie ustalonych okoliczności, Sąd Okręgowy za zasadne uznał powództwo w zakresie samej zasady odpowiedzialności strony pozwanej, którą analizował pod kątem przesłanek określonych w art. 417 k.c., w zakresie dotyczącym roszczeń odszkodowawczych, jak również w odniesieniu do treści art. 448 w zw. z art. 43 k.c. – w odniesieniu do żądania dotyczącego zasądzenia zadośćuczynienia. W działaniach organów władzy publicznej, podejmowanych na tle opisanego stanu faktycznego, Sąd Okręgowy dopatrzył się bezprawności jako koniecznej przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa, przewidzianej pierwszym z powołanych przepisów. Uznał przede wszystkim, że w sytuacji, gdy powodowa spółka dysponowała Wiążącą Informacją Taryfową z 2009 r., z której wynikało, że cygara (...) podlegają mniejszej akcyzie niż tytoń do palenia, i okazywała ten dokument podczas kontroli przeprowadzonej w czasie targów (...) 2010 r., nie było uzasadnione kwestionowanie tego towaru oraz jego zatrzymywanie, pomimo tego, że cygara były opakowane po 14 sztuk, zwłaszcza że funkcjonariusze celni nie byli zainteresowani zapoznaniem się z tym dokumentem. W ocenie Sądu Okręgowego, bez szczegółowego zapoznania się z wyjaśnieniami pracowników powódki, funkcjonariusze bezzasadnie uznali, że towar oferowany pod nazwą cygar stanowi zrolowany tytoń do palenia, czyli że podlega większej stawce podatku akcyzowego. Nawet w postępowaniu, które zostało następnie wszczęte, wykluczone bowiem zostało, aby zatrzymany towar nie stanowił cygar w rozumieniu przyjętym w treści art. 98 ustawy o podatku akcyzowym, która obowiązywała do końca sierpnia 2010 r. Postanowieniami z 3 kwietnia 2010 r. postępowania podatkowe prowadzone przeciwko powódce zostały bowiem umorzone. Sąd Okręgowy za niewiarygodne uznał twierdzenie, jakoby pracownicy powódki udzielali informacji o możliwości uzyskania do 14 papierosów z jednego cygara oraz by podobne wnioski wynikały z naniesienia na opakowaniu zapisu(...) Oceniając przepisy powołanej ustawy i art. 12 ust. 2 rozporządzenia Rady(EWG) nr 2913/92 z 12 października 1992 r., którym ustanowiony został Wspólnotowy Kodeks Celny, Sąd Okręgowy wskazał na znaczenie prawne Wiążącej Informacji Taryfowej, na której funkcjonariusze się powinni opierać przy przeprowadzaniu czynności kontrolnych, a także na etapie oceny dowodów, które zostały przeprowadzone w postępowaniu podatkowym i karnoskarbowym, w tym przy ocenie opartej na wadliwych założeniach opinii Laboratorium (...) w B. i G. S. (2), które ostatecznie zostały pominięte. Sąd Okręgowy uznał, że zebrany w sprawie materiał nie dał podstaw do ustalenia, z jakich przyczyn funkcjonariusze celni zainteresowali się w kwietniu 2010 r. produktami (...) i dokonali zatrzymania całej partii tego towaru w liczbie 74525 sztuk. W ocenie Sądu Okręgowego, ,,pozwany nie miał wystarczających podstaw do wszczęcia i prowadzenia przeciwko powódce postępowań skarbowych i podatkowych, a także do podjęcia tak restrykcyjnych działań, jakim było zajęcie wszystkich produktów marki (...), zarówno w magazynach powódki, jak i u jej kontrahentów”. Podejmowane działania w tym zakresie Sąd Okręgowy uznał ,,zupełnie dowolne”, a tym samym bezprawne w rozumieniu przyjętym w art. 417 k.c., z wyjątkiem zarzutu przewlekłości tych postępowań, na które powoływała się powódka w pozwie, z pominięciem art. 140 Ordynacji podatkowej, na podstawie którego organy celne uprawnione były do przedłużania terminu rozpoznania sprawy. Powódka mogła natomiast ze swej strony wystąpić ze skargą na przewlekłość tych postępowań. Nie skorzystała jednak z tego uprawnienia.

Oceniając ustalone okoliczności w zakresie przesłanki szkody wywołanej bezprawnym działaniem organów celnych, Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie wyłącznie w zakresie wydatków poczynionych przez powódkę na uzyskanie pomocy prawnej na potrzeby uczestniczenia przez powódkę we wskazanych postępowaniach skarbowych i podatkowych, łącznie do kwoty 155961,71 zł. Nie doszukał się natomiast podstaw do uwzględnienia powództwa o odszkodowanie w pozostałym zakresie. Cygara zatrzymane przez funkcjonariuszy celnych w miejscu ich sprzedaży przez kontrahentów powódki, w łącznej liczbie 5166 sztuk, zostały przez powódkę sprzedane z zyskiem. Nie powstała więc w tym zakresie strata odpowiadająca wartości tych cygar oraz naliczanej przez powódkę marży ze względu na jej pozyskanie przy sprzedaży tej partii zatrzymanego towaru. Sąd Okręgowy wyliczył, że powódka mogła się powoływać na utratę korzyść rzędu 52026,14 zł. Ustalając jednak, że towar w dobrym stanie jakościowym mógł zostać przez powódkę odebrany z magazynu depozytowego U. w W. oraz że powódka nie podjęła w tym zakresie żadnych działań, Sąd Okręgowy uznał, że ich nieodzyskanie przez powódkę i nieuzyskanie marży z ich sprzedaży przy wykorzystaniu naklejek, na stratę których również powódka się powoływała, nie było wynikiem, skutkiem bezprawnego działania organów celnych, w tym funkcjonariuszy państwowych, lecz efektem zaniechania ze strony powódki, która po prostu własnych towarów nie odebrała w celu wykorzystania w ramach własnej działalności, zgodnego z przeznaczeniem tych produktów. Nie wykazała tym samym, by musiała ponieść konkretne wydatki na ich przeznaczenie do sprzedaży, w tym możliwe usunięcie nadmiernego wysuszenia tych cygar. Nie zostało w każdym razie wykazane w tym postępowaniu, również za pomocą opinii sporządzonych przez biegłych sądowych, aby towar, który powódka mogła odebrać po zakończeniu spornych postępowań podatkowych i karnoskarbowych, nie zachował wartości, a nawet by był niewłaściwie przechowywany w trakcie tych postępowań. W sytuacji, gdy został nabyty przez powódkę przed końcem sierpnia 2010 r. i właściwie opodatkowany, sprzedaż tego towaru po wprowadzeniu zmian dotyczących wysokości podatku akcyzowego należnego od tytoniu do palenia, nie wymagała odprowadzenia dalszych obciążeń podatkowych ze względu na jednofazowy charakter podatku akcyzowego, wynikający z art. 8 ust. 6 ustawy o podatku akcyzowym. Powódka nie mogła więc ponieść dodatkowych wydatków z tego powodu, że zwróconym towar mogła sprzedawać już po wprowadzeniu zmian w zakresie wysokości tego podatku w związku z koniecznością jego zaliczenia, od września 2010 r., do produktów będących tytoniem do palenia, objętych większą stawką akcyzy. Z podanych powodów Sąd Okręgowy nie znalazł też podstaw do uwzględnienia powództwa w zakresie tej partii cygar (...), które zostały zwrócone przez kontrahentów powódki po tym, jak organy celne dokonały ich zatrzymania przed końcem sierpnia 2010 r., zwłaszcza że powódka przedłożyła tylko ,,własnoręczny wykaz listy faktur korygujących”. Nie miała też obowiązku przyjmowania zwrotów. Pozwany zaprzeczał zaś temu, aby powódka doznała z tej przyczyny szkody. Przeciwko uwzględnieniu powództwa w zakresie marży, którą powódka miała pozyskać ze sprzedaży nieodebranych cygar (...), przemawiała dodatkowo okoliczność, jak podał Sąd Okręgowy, niewykazanie przez powódkę jej średniej wysokości. Z faktur natomiast wynikało, że marża nie była stała. Nie zostało ponadto udowodnione, aby szkoda powódki wynikała z niemożności wykorzystania zakupionych naklejek na wskazane cygara, które były wewnątrzwspólnotowo nabywane przez powódkę również w późniejszym okresie.

Analizując dokumentację obrazującą wydatki powódki na skorzystanie z zewnętrznej obsługi prawnej na potrzeby wskazanych postępowań skarbowych i podatkowych, Sąd Okręgowy dostrzegł rabaty uzyskiwane przez powódkę. Nie znalazł też podstaw do uwzględnienia faktury nr (...), która nie dotyczyła sprawy (...). Z faktury zaś nr (...), wystawionej na kwotę 9985,35 zł, uwzględniona została tylko kwota faktycznie zapłacona, która wynosiła 6345,41 zł. Łączne wydatki powódki na wskazane usługi zostały wyliczone na kwotę 155961,71 zł, w zakresie której powództwo o odszkodowanie zostało przez Sąd Okręgowy uwzględnione na podstawie ar. 417 k.c. Dostrzegając bezprawność w prowadzeniu wskazanych postępowań i negatywne dla powódki reakcje prasy lokalnej oraz kontrahentów, Sąd Okręgowy uznał, że doszło w ten sposób do naruszenia dobrego imienia, osłabienia renomy powódki na rynku krajowym w stopniu, który uzasadniał częściowe uwzględnienie powództwa w części, która dotyczyła zadośćuczynienia. Na podstawie art. 448 w zw. z art. 43 k.c., Sąd Okręgowy zasądził z tego tytułu na rzecz powódki od strony pozwanej kwotę 25000 zł. W pozostałym zakresie żądanie oparte na tych przepisach zostało zaś oddalone. O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł natomiast zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia, w oparciu o art. 100 k.p.c. Ustalone zostało, że powódka wygrała sprawę w 31 % wartości dochodzonych roszczeń, czyli że w pozostałym zakresie wygrała strona pozwana. Szczegółowe rozliczenie kosztów procesu zostało powierzone referendarzowi sądowemu w Sądzie Okręgowym, stosownie do art. 108 § 1 k.p.c.

Apelacje od wyroku Sądu Okręgowego wniosły obie strony. Apelacją pozwanego wyrok ten został zaskarżony w zakresie uwzględniającym żądania pozwu i orzekającym o kosztach procesu. Strona pozwana zarzuciła Sądowi Okręgowemu naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów z art. 233 § 1 k.p.c. przez zaliczenie, na podstawie kart pracy wystawionych przez inny podmiot niż powódka, wydatków poniesionych przez (...) Sp. z o.o. S.K.A. w poczet szkody doznanej przez powódkę, uznanie, że została ona wywołana przez poczynienie wydatków na usługi prawno – podatkowe z przeoczeniem, iż został od nich odprowadzony odliczany i pomniejszający zobowiązania wobec fiskusa podatek VAT, jak również że zostały one poniesione w zakresie swojej działalności przez powódkę, niezależnie od wyniku postępowań wskazanych w pozwie jako źródło szkody, a także z przeoczeniem okoliczności niewykazania przez powódkę w sposób należyty wysokości poniesionych na ten cel kosztów oraz konieczności ich poniesienia, w tym też bez złożenia umów, na podstawie których takie usługi były świadczone, czyli bez możliwości zweryfikowania rachunków złożonych przez powódkę. Apelacja pozwanego został ponadto oparta na zarzucie naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 278 § 1 w zw. z art. 227 k.p.c. i art. 361 k.c. poprzez błędne uznanie, że powódka wykazała szkodę we wskazanym zakresie zgodnie z zasadą dyferencyjną oraz bez dowodu z opinii biegłego i dokumentów źródłowych. Następny zarzut dotyczył naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 417 k.c. poprzez nietrafne uznanie, że wszczęcie oraz dalsze prowadzenie postępowań karnoskarbowych i podatkowych było bezprawne i uzasadniało przyjęcie przewidzianej tym przepisem odpowiedzialności Skarbu Państwa wobec powódki, wynikające z przeoczenia, że wskazane postępowania zostały wdrożone zgodnie z zakresem kompetencji przysługującej właściwym w tym zakresie organom na podstawie przepisów prawa podatkowego, jak również wskutek niedostrzeżenia tego, że powódka nie przedstawiła prejudykatu, który by wykazywał bezprawność czynności tych organów. Kolejny zarzut dotyczył naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 361 k.c. poprzez utożsamienie wydatku na obsługę prawną ze stratą powódki i bez uwzględnienia korzyści podatkowych związanych z poniesieniem tych kosztów, jak również poprzez wadliwą ocenę związku przyczynowego między celowością poniesienia wskazanych wydatków a działaniem właściwych organów podatkowych. Ostatni zarzut apelacji strony pozwanej dotyczył naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 43 w zw. z art. 23 k.c. poprzez zastosowanie tych przepisów na korzyść powódki z przeoczeniem tego, że organy podatkowe działały w ramach porządku prawnego, powódka zaś nie zdołała wykazać, aby czynności podejmowane przez wskazane organy naruszały dobre imię, renomę powodowej spółki. Za podstawie opisanych zarzutów strona pozwana wnosiła o zmianę zaskarżonej części wyroku Sądu Okręgowego przez oddalenie powództwa również w uwzględnionej jego części i obciążenie strony powodowej całością kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie o jego uchylenie w tej części oraz przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego jej rozpoznania oraz rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed sądem drugiej instancji.

Apelacją powódki wyrok Sądu Okręgowego został zaskarżony w zakresie, w którym żądania pozwu zostały oddalone, jak również w części rozstrzygającej o kosztach postępowania poprzedzającego jego wydanie. Powódka zarzuciła Sądowi Okręgowemu wadliwą ocenę dowodu z opinii biegłych sądowych P. G. i S. G. (1) przez bezzasadne przyjęcie, że zatrzymane cygara pozostają w dobrym stanie jakościowym, i przeoczenie, że nie były przez okres postępowania podatkowego przechowywane w warunkach pozwalających na zachowanie wymaganej dla nich temperatury i wilgotności występującej w humidorach, czyli że z tej przyczyny znacznie straciły na wartości, jak również poprzez wadliwe przyjęcie, że powódka nie wykazała, aby przy ich zatrzymaniu posiadała potencjalnych ich nabywców, mimo złożenia przez świadków zeznań, z których wynikały wnioski przeciwne co do współpracy pomiędzy powódką a firmą (...) oraz spółką (...) S.A., a tym samym wadliwe uznanie, że powódka nie wykazała wysokości utraconej marży, którą wyliczyła na kwotę 8479 zł, oraz niewykorzystanych naklejek o wartości 544,20 zł, a ponadto że powódka nie wykazała szkody w wysokości odpowiadającej wartości zatrzymanych cygar (...) oraz że nie udowodniła wydatku, który poczyniła na skorzystanie z usługi doradztwa prawnego objętej fakturami strony powodowej, w tym fakturą nr (...), w łącznej kwocie 6345,41 zł. Apelacja powódki została również oparta na zarzucie naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 217 w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie wniosków o przesłuchanie jeszcze czterech świadków na okoliczności, które nie zostały wyjaśnione w tej sprawie, mimo że były istotne, dotyczyły bowiem współpracy powódki z innymi jej kontrahentów, zaś zgłoszone dowody nie były spóźnione. Kolejny zarzut apelacji powódki dotyczył naruszenia art. 448 k.c. poprzez zaniżenie wysokości zadośćuczynienia przyznanego za naruszenie przez pozwanego dobrego imienia, renomy powódki. Ostatni zarzut dotyczył zaś naruszenia art. 8 ust. 6 ustawy o podatku akcyzowym poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu wobec wyrobów zatrzymanych przez stronę pozwaną, które po zmianach art. 98 ust. 4 tej ustawy, wprowadzonych od września 2010 r. i stycznia 2011, uznawane są za tytoń do palenia podlegający wyższej stawce podatku akcyzowego i pominięcie, że zasada jednokrotnego opodatkowania akcyzą odnosi się tylko do produktów tego samego rodzaju. Na podstawie powołanych zarzutów, powódka wnosiła w apelacji o zmianę zaskarżonej części wyroku Sądu Okręgowego i zasądzenie na swoją rzecz od Skarbu Państwa kwoty 52,026,14 zł tytułem wartości utraconych cygar, kwoty 84797 zł tytułem utraconej marży od ich sprzedaży, kwoty 544,20 zł tytułem wartości niewykorzystanych naklejek, kwoty 6345,41 zł obliczonej tytułem dalszych wydatków za skorzystanie z usług prawniczych - w każdym wypadku z odsetkami ustawowymi od dania 11 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, oraz kwoty 25000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia za naruszenie przez organy pozwanej dobrego imienia, renomy powódki, jak też o obciążenie strony pozwanej całością kosztów za obie instancje, ewentualnie o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego jej rozpoznania, jak też rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego. Na podstawie art. 382 k.p.c. wniosła ponadto o dopuszczenie dowodu z dokumentu dotyczącego zmiany interpretacji indywidualnej wydanej przez Ministra Finansów w dniu 19 lutego 2016 r. na okoliczność konieczności uiszczenia przez powódkę podatku akcyzowego od wyrobów zatrzymanych według stawki obowiązującej dla tytoniu do palenia, niemożności ich zbycia i rozmiaru poniesionej szkody.

W odpowiedzi na apelacje obie strony wnosiły o oddalenie apelacji strony przeciwnej i jej obciążenie poniesionymi kosztami postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na uwzględnienie w całości zasługiwała apelacja pozwanego, mimo tego, że nie wszystkie zarzuty, na których została oparta, były uzasadnione. Apelacja powódki podlegała zaś oddaleniu. Została bowiem oparta na bezzasadnych zarzutach. Ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy w istotnym dla wyniku sprawy zakresie były w zasadzie poprawne. Zostały więc przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia o zasadności obu apelacji. Zarzuty dotyczące tych ustaleń oraz oceny dowodów, podniesione w apelacji powódki, zwłaszcza w zakresie jakości zatrzymanych cygar w okresie, w których powódka była wzywana do odebrania tych produktów, albo nie były uzasadnione i wykazane albo też dotyczyły takich elementów stanu faktycznego, które nie miały znaczenie dla oceny zasadności apelacji obu stron, w tym zwłaszcza powódki. Kluczowa dla oceny zasadności obu apelacji była bowiem w pierwszej kolejności ocena znaczenia prawnego niespornych w istocie okoliczności, które wynikały z dokumentów urzędowych oddających zdarzenia, z których powódka wywodziła źródło szkody opisanej w pozwie i apelacji, dochodzonej na podstawie art. 417 k.c. oraz w oparciu o art. 448 w zw. z art. 43 k.c. Pierwszoplanowe znaczenie miało więc ustalenie, czy w działaniach organów celnych, które zostały opisane w uzasadnieniu wyroku objętego apelacjami obu stron, można było dopatrzeć się bezprawności, a przede wszystkim, czy Sąd Okręgowy był kompetentny do przeprowadzenia w tym zakresie samodzielnej oceny dwóch łączących się ze sobą elementów. Pierwszy dotyczył zatrzymania cygar (...) w okresie od połowy kwietnia do 7 lipca 2010 r. Drugi odnosił się natomiast do przesłanek wszczęcia i prowadzenia oraz zakończenia postępowań karnoskarbowych i podatkowych oraz ich sprawności. Strona powodowa również bowiem z przewlekłości tych postępowań uczyniła podstawę faktyczną roszczeń, których dochodziła w tej sprawie na podstawie powołanych przepisów. W tym zakresie Sąd Okręgowy trafnie też dostrzegł, że chodziło o zaniechanie na etapie wydania postanowień o umorzeniu powołanych postępowań, do czego w odniesieniu do kilku postępowań podatkowych doszło dopiero wskutek wydania decyzji z dnia 3 kwietnia 2013 r., tj. do konieczności stwierdzenia bezprawności działania organów celnych na zasadach określonych art. 4171 § 3 k.c. Konieczne było więc uzyskanie przez powódkę, we właściwym trybie, orzeczenie stwierdzającego przewlekłość tych postępowań podatkowych albo też bezwzględnej przeszkody w przeprowadzeniu postępowania, w którym takie orzeczenie mogłoby zostać wydane. W sytuacji, gdy strona powodowa nie występowała we właściwym trybie o stwierdzenie przewlekłości postępowań, wielokrotnego przedłużania, z których wywiodła szkodę, a nie zostały wykazane w tym zakresie żadne przeszkody, brak podstaw do uwzględnienia powództwa opartego na przewlekłości tych postępowań wynikał już z tego, że we właściwy sposób nie została udowodniona przesłanka bezprawności działania organów celnych poprzez doprowadzenie do przewlekłości postępowań, które zostały umorzone decyzjami z 3 kwietnia 2013 r., jak zasadnie wskazał Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, pomijając jednak przywołanie podstawy prawnej tego poglądu, czyli art. 4171 § 3 k.c. Argumentacja wynikająca z art. 140 Ordynacji podatkowej, pozwalającego na przesuwanie terminu wydania orzeczenia kończącego postępowanie podatkowe, miała charakter uzupełniający, a przy tym ogólny oraz formalnoprawny. Poza sporem bowiem pozostawało, że kilkakrotne przedłużanie wskazanych postępowań było dopuszczalne. Istotna była natomiast ocena, czy było uzasadnione ich stanem. Kompetentne były w tym zakresie jednak właściwe organy celne wyższego szczebla, a więc (...) w W., nie zaś Sąd Okręgowy, właściwy do rozpoznania sprawy cywilnej opartej o wskazaną podstawę, co zostało przeoczone przez Sąd Okręgowy. Nie miało jednak wpływy na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia z tego powodu, że zarzut przewlekłości tych postępowań, które zostały umorzone decyzjami z 3 kwietnia 2013 r., nie został wykazany w sposób wymagany art. 4171 § 3 k.c.

Wskazany błąd po stronie Sądu Okręgowego miał jednak większy zasięg, dotyczący również pozostałych, podstawowych elementów wskazanej w pozwie podstawy faktycznej zgłoszonych w nim żądań, czyli zatrzymania cygar marki (...) oraz wszczęcia i prowadzenia postępowań administracyjnych, na potrzeby których powódka korzystała z usług prawniczych, wydając na ten cel co najmniej kwotę zasądzoną przez Sądu Okręgowego. Przeoczone zostało, że żądania zgłoszone w pozwie zostały oparte na podstawie faktycznej związanej z wydaniem prawomocnych orzeczeń oraz decyzji podjętych w postępowaniach administracyjnych oraz w sądowym postępowaniu karnoskargowym. Ocena ich zasadności wymagała więc wykazania przez powódkę przesłanki bezprawności działania organów celnych, a nawet sądów orzekających w sprawach karnych, w sposób wymagany art. 4171 § 2 k.c., który miał w tym zakresie zastosowanie, lecz został przeoczony nie tylko przed strony, lecz także przez Sąd Okręgowy, który samodzielnie oceniał prawidłowości działań podejmowanych przez organy celne i sądy wykonujące czynności kontrolne w postępowaniu karnym, pomimo tego, że nie był w tym zakresie kompetentny, a strona powodowa nie wykazała, by zachodziły bezwzględne przeszkody w zakresie wszczęcia i przeprowadzenia postępowań mających na celu określenie zgodności działania podanych organów państwa z przepisami prawa, na bezprawności działania których powództwo zostało oparte. Nie sposób było jednak uznać, aby zostało wykazane w sposób wymagany art. 4171 § 2 k.c. Sąd Okręgowy nie był w tym zakresie uprawniony do samodzielnego oceniania działań podejmowanych przez wskazane organy. Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena nie była ponadto przekonująca w jej istotnym zakresie. Nie została tym samym podzielona przez Sąd Apelacyjny, mimo tego, że wymagała oddzielenia, osobnego omówienia różnych elementów stanu faktycznego sprawy. Nawet jednak w nieznacznych zakresach, w których można było się dopatrzeć bezprawności w działaniu niektórych ze wskazanych organów, z zupełnie innych przyczyn, trafnie wskazanych przez Sąd Okręgowy, powództwo oparte na powołanym przepisie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pierwsza partia 619 sztuk cygar (...) została zajęta podczas targów (...) 2010 w połowie kwietnia 2010 r. w K., postanowieniem prokuratorskim z 23 kwietnia 2010 r., które nie zostało utrzymane. Orzeczeniem z 7 lutego 2011 r. właściwy sąd rejonowy nakazał bowiem zwrócenie prawie całej zatrzymanej partii tych produktów. Ze względu na toczenie się pozostałych postępowań karnoskarbowych i podatkowych, w których zajęta została dużo większa partia tych cygar, strona powoda nie odebrała jednak wskazanej części. Z materiału zebranego w tej sprawie nawet nie wynika, aby o to występowała po wydaniu korzystnego orzeczenia. Podobnie także zatrzymanie drugiej partii, tj. 6482 sztuk tych cygar, dokonane postanowieniem Urzędu Celnego w K. z 20 maja 2010 r., nie zostało utrzymane. Orzeczeniem z 12 października 2010 r. właściwy sąd rejonowy również nakazał ich zwrócenie prawie w całości, lecz powódka, jak można przypuszczać – z tej samej przyczyny, ich nie odebrała po wydaniu powołanego orzeczenia. Nawet w podanym zakresie trudno dopatrzeć się bezprawności w działaniach organów celnych, nawet jeżeli były niezasadne i został skutecznie skontrolowane w postępowaniu sądowym poprzez wydanie orzeczeń korzystnych dla powódki. Organy celne działały bowiem w granicach swoich kompetencji, a ponadto w sytuacjach, w których ich zastosowanie nie było pozbawione podstaw. Odmienne stanowisko Sądu Okręgowego nie było uzasadnione, o czym w dalszych rozważaniach, zwłaszcza że pojedyncze sztuki na potrzeby dalszego sprawdzenia nie zostały objęte powołanymi orzeczeniami sądów karnych. Na tym etapie można tylko stwierdzić, że sprawczą przyczyną nieodzyskania obu wskazanych partii spornych cygar i zysku z ich sprzedaży nie były działania wskazanych organów władzy państwowej, lecz zaniechanie po stronie powódki, która po prostu nie odebrała tych produktów, lecz czekała na wynik pozostałych postępowań, w których zatrzymana została dużo większa ich partia. W tym zakresie po stronie organów państwowych nie sposób dopatrzeć się działania stanowiącego źródło doznania przez powódkę wskazanej szkody, a nawet doprowadzenia do zmniejszenia wartości cygar, które mogły zostać przez powódkę odebrane po wydaniu obu powołanych orzeczeń sądów karnych.

W zakresie dotyczącym zatrzymania 68740 sztuk cygar (...) w dniu 6 lipca 2010 r. w magazynach powódki, z formalnoprawnego punktu widzenia w ogóle nie można było dopatrzeć się bezprawności działania organów celnych już z tego powodu, że decyzja Prokuratora Rejonowego w Opolu z dnia 13 lipca 2010 r. o ich zatrzymaniu została utrzymana w mocy przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ prawomocnym postanowieniem z dnia 5 października 2010 r., sygn. akt III Kp 1412/10. Nie zostało więc wykazane, z zachowaniem wymagań określonych art. 4171 § 2 k.c., aby zatrzymanie największej partii tych cygar miało charakter bezprawny. Odmienne stanowisko Sądu Okręgowego nie było uzasadnione. Jego zaprezentowanie wykraczało przede wszystkim poza zakres kompetencji sądów powszechnych przy rozpoznawaniu spraw cywilnych, który w powołanym przepisie został ograniczony. Ocena zaprezentowana w tym zakresie przez Sąd Okręgowy była ponadto wątpliwa, pomimo tego, że została oparta na poprawnym określeniu znaczenia dowodowego Wiążącej Informacji Taryfowej, którą powódka niewątpliwie uzyskała dla towarów oznaczonych nazwą (...) w 2009 r., wynikającego z przepisów, które w tym zakresie analizował Sąd Okręgowy, tak prawa krajowego, jak również wspólnotowego.

Uzyskanie Wiążącej Informacji Taryfowej na wskazane towary miało w istocie znaczenie dowodowe dla prawidłowego zakwalifikowania towarów o tej samej nazwie. Nie wykluczało jednak potrzeby podjęcia czynności kontrolnych, w tym sprawdzenia, czy kolejna partia tak samo oznaczonych towarów mogła być tak samo zaklasyfikowana. Opis zawarty w Wiążącej Informacji Taryfowej ma charakter ogólny, szablonowy i wymaga kontroli w zakresie dotyczącym kolejnej partii towaru oznaczonego taką samą nazwą, zwłaszcza jeżeli występują istotne różnice w odniesieniu do elementów uwzględnionych w opisie zawartym w wydanej wcześniej Wiążącej Informacji Taryfowej. Jeżeli więc nazwany tak samo towar zawierał prawie trzy razy większą liczbę cygar niż to wynikało z WIT, zaś na każdym foliowym opakowaniu podana była niejasna informacja (...), nie można było wykluczyć, że pod taką samą nazwą, nadaną dla towaru spełniającego nieścisłe kryteria jego zakwalifikowania do grupy cygar na gruncie definicji zawartej w treści art. 98 ust. 4 ustawy o podatku akcyzowym, w wersji obowiązującej do września 2010 r., podmiot, który został oznaczony jako jego importer, może wprowadzać na krajowy rynek inne jednak produkty, mogące stanowić zrolowany tytuń do palenia, czyli towar podlegający wyższej stawce podatku akcyzowego. Wskazane różnice pomiędzy opisem zawartym w treści WIT a sposobem zapakowania zatrzymanych cygar i treścią informacji podanej na opakowaniu mogły uzasadniać podjęcie czynności sprawdzających, w tym zatrzymanie tego towaru, zwłaszcza że od jego ilości uzależniona mogła zostać także wielkość podatku, który mógł nie zostać odprowadzony od towaru wprowadzanego do obrotu wskutek jego nabycia wewnątrzwspólnotowego, w ramach którego ściśle określone znaczenie miała Wiążąca Informacja Taryfowa. Z pewnością więc podjęcie czynności sprawdzających pozostawało w zakresie kompetencji organów celnych. Zasadność zaś zatrzymania została potwierdzone powołanym postanowieniem sądu karnego z 5 października 2010 r. W trakcie postępowania karnoskarbowego ocena tych cygar nie była jednak jednoznaczna. Przez Laboratorium (...) w B. zostało bowiem zaprezentowane stanowisko niekorzystne dla powódki. Nie sposób było tym samym przyjąć, aby działanie polegające na zatrzymaniu podanej partii cygar (...), niezależnie od tego, że ostateczny wynik postępowań podatkowych i karnoskarbowych nie doprowadził do postawienia powódce zasadnych zarzutów, ani do obciążenia powódki większymi należnościami z tytułu podatku akcyzowego.

Strona pozwana nie mogła zostać obciążona obowiązkiem naprawienia szkody polegającej na utracie przez powódkę zatrzymanych cygar, marży od ich sprzedania na rynku krajowym i zakupieniu niewykorzystanych naklejek nie tylko ze względu na to, że w podanym zakresie nie została wykazana konieczna przesłanka bezprawności działania organów celnych, zwłaszcza w sposób, który został określony art. 4171 § 2 k.c., lecz również dlatego, że do doznania szkody w tym zakresie przyczyniło się przede wszystkim zaniechanie podjęcia przez powódkę działania, które mogło doprowadzić do odzyskania zatrzymanej partii spornych cygar, a następnie do ich sprzedaży z naliczanym zyskiem, a więc też do wykorzystania nabytych wcześniej naklejek. Oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym opinie biegłych P. G. i S. G. (1), nie sposób było podzielić zasadność zarzutów podniesionych w apelacji powódki, dotyczących prawidłowości ustalenia jakości cygar po zakończeniu postępowań podatkowych i karnoskarbowych oraz oceny dowodów, na których Sąd Okręgowy oparł się w tym zakresie, w szczególności opinii tych biegłych. Nie wynikały bowiem z nich wnioski podnoszone przez powódkę przed Sądem Okręgowym oraz w apelacji.

Wyjaśnienie opinii biegłego P. G., w przeciwieństwie do ekspertyzy pisemnej, zostało sporządzona po dostarczeniu biegłemu próbek towaru z siedziby U. w W. w październiku 2015 r. (k: 1368), znajdującego się w zbiorczych kartonach, przedstawionych na zdjęciach, które wskazują, że cygara nie były rozpakowane z woreczków strunowych, w których zostały pierwotnie umieszczone po 14 sztuk z informacją (...)(k: 1369). Z opinii obu biegłych, w tym także biegłego S. G., wynikają warunki, w jakich takie towary powinny być przechowywane, w tym wymagania dotyczące temperatury, jak też zalecenie ich składowania na dłuższy czas w humidorach (k: (...)). Z drugiej jednak stronny, jak zasadnie przyjął Sąd Okręgowy, nie wynikało z tych opinii, aby sporne cygara straciły na wartości wskutek ich przechowywania do jesieni 2013 r. w magazynie(...)w W., zwłaszcza że z informacji pochodzących od powódki, prezentowanych też podczas przesłuchania jej Prezesa w sprawie, nie wynika, aby były one właściwie przechowywane przed ich zatrzymaniem albo by strona powodowa udzielała istotnych w tym zakresie informacji na opakowaniach tych produktów albo na swojej stronie internetowej. Biegły S. G. podnosił też, że ,,pozostawanie cygar na dłuższy czas w zapakowanych woreczkach foliowych nie powinno powodować znaczącej zmiany ich właściwości fizykochemicznych, gdyż folia chroni zapakowany w nią produkt między innymi przed wilgocią”. Z opinii obu tych biegłych nie wynika więc wniosek wskazujący na to, aby cygara zajęte między połową kwietnia 2010 r. początkiem lipca 2010 r., a następnie przechowywane w magazynach celnych do jesieni 2013 r., istotnie straciły na wartości. Przede wszystkim jednak stwierdzić należy, że ciężar wykazania takiej tezy spoczywał w tej sprawie na stronie powodowej. Nie został jednak podjęty, a tym bardziej zrealizowany. Strona powodowa nie wykazywała bowiem w tym zakresie ani odpowiedniego zainteresowania, ani też właściwej inicjatywy na etapie postępowania dowodowego przeprowadzonego przed Sądem Okręgowym w tej sprawie.

Po uzyskaniu informacji zawartej w piśmie z 29 listopada 2013 r. U. w W. o możliwości odebrania cygar zajętych 16 kwietnia i 6 lipca 2010 r., odpowiednio w liczbie 619 i 68740 sztuk, strona powodowa nie wykazała żadnego zainteresowania ich odzyskaniem, sprawdzeniem ich stanu, ewentualnie poczynieniem starań o jego poprawienie w celu wprowadzenia na rynek zgodnie z ich przeznaczeniem, zwłaszcza że zostały nabyte zanim zmianie uległy regulacje pozwalające na określenie właściwej stawki akcyzy, według stanu prawnego obowiązującego do końca sierpnia 2010 r. Za przekonujące należało w każdy razie uznać argumenty dotyczące zastosowania w tym zakresie art. 8 ustawy o podatku akcyzowym, do których odwołał się Sąd Okręgowy na potrzeby wykazania, że jednofazowy charakter tego podatku działał na korzyść powódki. Nie pozwalał bowiem na jego uiszczenie po raz kolejny. Okoliczności wskazane na uzasadnienie wniosku dowodowego zgłoszonego w apelacji nie miały istotnego znaczenia już z tego powodu, że były spóźnione, podobnie jak zawnioskowany w apelacji dokument, ze względu na jego sporządzenie ponad trzy miesiące przed wydaniem zaskarżonego wyroku. Przede wszystkim jednak nie mogły wpłynąć na zakres szkody, na doznanie której powoływała się strona powodowa, dlatego, że w ogóle nie odebrała zatrzymanego towaru, a ponadto także dlatego, że gdyby cygara sprzedawała po jego odebraniu, większy podatek akcyzowy wpłynąłby na zwiększenie ceny za towary. Podlegałby tym samym, zgodnie z zasadami prowadzenia działalności handlowej, tylko przerzuceniu na klientów powódki, która wykazywała, że nie miała trudności w zakresie zbycia spornych cygar, w tym pozyskania stosowanej marży, także po zmianie stanu prawnego, od września 2010 r. i stycznia 2011 r., czyli w warunkach, gdy ten sam towar był kwalifikowany jako zrolowany tytoń do palenia podlegający też wyższej stawce podatku akcyzowego. Z podanych przyczyn Sąd Apelacyjny nie uwzględnił zgłoszonego w apelacji wniosku dowodowego. W sytuacji, gdy w toku postępowania powódka nie występowała nawet o to, aby biegli zbadali stan cygar, których w ogóle nie odbierała od końca listopada 2013 r., pomimo tego, że nie było w tym zakresie żadnych przeszkód, nie sposób było też uznać, aby działania organów cennych i sądów karnych, polegające na ich zatrzymaniu oraz przechowywaniu przez wskazany czas, mogły stanowić źródło szkody doznanej ze strony powódki w wysokości odpowiadającej ich wartości, utraconej marży oraz wydatków na zakupienie naklejek, zwłaszcza że część z nich została zajęta po ich zbyciu przez powódkę na rzecz klientów, od których zostały odebrane, zaś strona powodowa nie wykazała, aby ewentualna potrzeba ich przywrócenie do pierwotnego, optymalnego stanu wiązała się też z koniecznością poniesienia przez powódkę określonych wydatków. Nawet więc gdyby w opisanej części, czyli w zakresie, w którym zatrzymania zostały uchylone orzeczeniami sądów karnych, można było dopatrzeć się bezprawności działania po stronie organów celnych, nie sposób było uznać, z podanych przyczyn było, by były one źródłem szkody, na wystąpienie i zakres której istotny wpływ miało przede wszystkim zaniechanie po stronie powódki oraz niewykazanie, aby z podanej przyczyny sporne cygara straciły wartość handlową. We wskazanym zakresie apelacja powódki nie zasługiwała więc na uwzględnienie.

Oddzielnej analizy prawnej wymagały natomiast okoliczności związane z wszczęciem i prowadzeniem postępowań, w związku z którymi przez powódkę zostały poniesione wydatki na obsługę prawną, które w przeważającym zakresie zostały uwzględnione przez Sąd Okręgowy. W podobny sposób należało więc ocenić bezprawności działania organu celnego w zakresie wszczęcia i dalszego prowadzenia postępowań karnoskarbowych oraz podatkowych, które zostały zakończone prawomocnie kilkoma decyzjami z 3 kwietnia 2013 r. Dokonanie takiej oceny było niezbędne od rozstrzygnięcia o zasadności apelacji pozwanego w całości, a ponadto apelacji powódki w zakresie dotyczącym nieuwzględnionej przez Sąd Okręgowy części wskazanych wydatków, czyli należności głównej w kwocie 6345,41 zł.

Również we wskazanym zakresie istotnym uchybieniem po stronie Sądu Okręgowego było pominięcie zastosowania w tej sprawie art. 4171 § 2 k.c., czyli niedostrzeżenie, że źródła wskazanej części szkody powódka upatrywała nie w faktycznych działaniach organów celnych, lecz w wydaniu decyzji o wszczęciu postępowań karnoskarbowych i podatkowych, które zostały zainicjowane przez wydanie kilku decyzji z dnia 8 grudnia 2010 r., jak też przez ich realizowanie polegające na kontynuowaniu tych postępowań, aż do ich umorzenia decyzjami z 3 kwietnia 2013 r. Koniecznym warunkiem wykazania bezprawności działania organów celnych w wskazanym zakresie było więc uzyskanie przez powódkę, we właściwym trybie, orzeczeń, w których powinno zostać rozstrzygnięte, że decyzje z 8 grudnia 2010 r. zostały wydane z naruszeniem prawa, zgodnie z wymaganiami wynikającymi z art. 4171 § 2 k.c., ustanowionymi właśnie z tego powodu, że zakres kompetencji, w które zostały wyposażone sądy powszechne w postępowaniu cywilnym, nie obejmuje co do zasady badania prawidłowości działania organów administracyjnych. Nie może tym bardziej więc obejmować kompetencji przypisanych do innych organów państwowych. Sądy powszechne nie są bowiem uprawnione do zastępowania tych organów oraz wchodzenia w ich kompetencje określone przepisami prawa ustrojowego i administracyjnego. Odmienne stanowisko Sądu Okręgowego nie zasługiwało na uwzględnienie. Naruszało bowiem powołane przepisy.

Strona powodowa nie występowała w każdym razie we właściwym w tym zakresie postępowaniu administracyjnym o stwierdzenie niezgodności z prawem decyzji wydanych 8 grudnia 2010 r., ani też decyzji o umorzeniu postępowań podatkowych, wydanych 3 kwietnia 2010 r. Nie zdołała więc wykazać głównej przesłanki ich bezprawności, bezzasadnie stwierdzonej w tej sprawie przez Sąd Okręgowy, który przekroczył w ten sposób swoje kompetencje. Wyraził poza tym wątpliwą ocenę na podstawie argumentów, które jej nie uzasadniały.

Poza sporem pozostaje, że wskazane w pozwie organy celne, z U. w W. włącznie, były kompetentne do zainicjowania spornych postępowań podatkowych i karnoskarbowych oraz ich kontynuowania. Już z tego w zasadzie powodu można było przyjąć, że ich zainicjowanie nie było per se bezprawne. Nie mogło więc uzasadniać odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa, wynikającej z art. 417 w zw. z art. 4171 § 2 k.c., w każdym zaś razie dopóki, dopóty we właściwym trybie nie zostało wykazane, że wszczęcie tych postępowań nie było uzasadnione faktycznie. Sąd Okręgowy nie było w tym zakresie kompetentny. Właściwy organ celny wyższego szczebla natomiast nie potwierdził, by wszczęcie tych postępowań nie miało faktycznego zwłaszcza uzasadniania, czyli że nie było potrzeby sprawdzenia, czy od zatrzymanych w kwietniu i lipcu 2010 r. cygar (...) został uiszczony podatek akcyzowy we właściwej wysokości, czyli w oparciu o uzasadnione ich zaliczenie do cygar, nie zaś do tytoniu do palenia. Jak zaznaczono, uzyskanie przez powódkę Wiążącej Informacji Taryfowej w 2009 r. dla towarów o takiej samej nazwie miało duże nawet znaczenie dowodowe. Nie zwalniało jednak funkcjonariuszy celnych od obowiązku sprawdzenia, czy zatrzymany towar odpowiada produktom, których dotyczyła Wiążąca Informacja Taryfowa, zwłaszcza w sytuacji, gdy zawarty w niej opis nie odpowiadał ilości cygar objętych jednym opakowaniem, którego treść mogła ponadto budzić wątpliwości w zakresie informacji (...). Nie można było bowiem wykluczyć, że w środku znajduje się zrolowany tytoń do palenia, z którego można wytworzyć wskazaną orientacyjnie liczbę papierosów. Wbrew twierdzeniu Sądu Okręgowego, w opisanych okolicznościach można było dopatrzeć się podstaw do zainicjowania wskazanych postępowań. Ocena ich wdrożenia nie należała przede wszystkim do kompetencji Sądu Okręgowego z racji dalekiego jej wykraczania poza kwestie cywilnoprawne, którymi zajmują się sądy powszechne przy rozpoznawaniu spraw cywilnych, nawet opartych na konstrukcji odpowiedzialności Skarbu Państwa za szkodę wywołaną poprzez wykonywanie władzy publicznej, wynikającej z art. 417 k.c.

W sytuacji, gdy opinia Laboratorium (...) w B., niezależnie od tego, że została oparta na wadliwych założeniach metodologicznych, czyli na polskiej normie dla produktów tego rodzaju, nie zaś na definicji cygar zawartej w art. 98 ust. 4 ustawy o podatku akcyzowym w wersji obowiązującej do końca sierpnia 2010 r., była niekorzystna dla powódki, nie sposób także stwierdzić, by kontynuowania tego postępowania miało charakter bezprawny, również w tej jego części, która obejmowała wykorzystanie z tych samych przyczyn wadliwej opinii sporządzonej przez G. S. (1), której kompetencje było ponadto z innych przyczyn skutecznie kwestionowane przez powódkę, i ostatecznie która również nie został wykorzystana, a tym bardziej by bezprawne było umorzenie tych postępowań decyzjami z 3 kwietnia 2013 r. z przyczyn wskazanych w ich treści, które również nie pozwalają na przyjęcie, że wszczęcie oraz prowadzenie tych postępowań było bezprawne. Przeoczone w każdym razie zostało przez Sąd Okręgowy, że wszystkie decyzje wydane z 3 kwietnia 2013 r., jak wynika z ich końcowej treści (k: 475, 488, 501, 514, 527, 540, 553 i 566), zostały wydane na podstawie art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej, z powodu bezprzedmiotowości dalszego prowadzenia tych postępowań, występującej w szczególności również w wypadku przedawnienia zobowiązania podatkowego, nie zaś ze względu na niedopuszczalność albo bezzasadności ich wdrożenia. Z pouczenia udzielonego na powołanych kartach wynika, że dopuszczalne było zaskarżenie tych decyzji do D. w W.. Z uprawnienia takiego powódka jednak nie skorzystała ze względów oczywistych, wynikających zakończenia każdego z tych postępowań we wskazany sposób, czyli bez obciążenia powódki podatkiem w wyższej wysokości. Wobec wątpliwości, które wynikały z dowodów, w tym z zastrzeżeń do opinii sporządzonej przez Laboratorium (...) w B. oraz przez G. S. (1), organ celny zdecydował o ich rozstrzygnięciu na korzyść podatnika, czyli powódki. Uznał bowiem, że ,,brak jest podstaw do jednoznacznego stwierdzenia, że cygara nabywane wewnątrzwspólnotowo przez podatnika były tytoniem do palenia” (k: 474, 487, 500, 513, 526, 539, 552 i 565), nie zaś że nie było podstaw do wszczęcia postępowania oraz sprawdzenia okoliczności wymagających ustalenia w jego trakcie w oparciu do zgromadzony materiał dowodowy. Strona pozwana nie była szczególnie zainteresowana tym, aby wskazane decyzje zostały zaskarżone, czyli by została przyjęta odmienna przyczyna ich zakończenia. Nie mogła jednak w ten sposób wykazać, stosownie do art. 4171 § 2 k.c., bezprawności działania organu celnego w zakresie samego wszczęcia i prowadzenia postępowań, które zostały umorzone we wskazany sposób i z podanej przyczyny.

Z naruszenia powołanego przepisu w przedstawiony sposób wynikają ponadto argumenty wskazujące na zasadność zarzutu wadliwego zastosowania, w zasadzie też pominięcia w tej sprawie art. 361 k.c. w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo poprzez zasądzenie kwoty 155961,71 zł z tytułu wydatków poczynionych przez powódkę na skorzystanie z pomocy ze strony zewnętrznej kancelarii prawnej we wskazanych postępowaniach, poprzez nieprawidłowe określenie związku jego wszczęcia i prowadzenia z doznaniem w tym zakresie szkody przez powódkę oraz samego jej wystąpienia. Przekonanie mianowicie ze strony powódki o korzystnym ostatecznie wyniku tych spraw administracyjnych, które ostatecznie zostało potwierdzone, nie mogło stanowić podstawy do odstąpienia przez organy celne od wszczęcia i prowadzenia tych postępowań w celu wyjaśnienia wątpliwości, które jednak zachodziły, wbrew odmiennej ocenie Sądu Okręgowego. Zostały zresztą potwierdzone niekorzystną dla powódki opinią Laboratorium (...) w B. i G. S. (1), pomimo finalnego uznania, że podane z nich wniosku nie były wystarczające do pociągnięcia powódki do odpowiedzialności podatkowej i naliczenia większej stawki podatku akcyzowego z tytułu wprowadzenia na krajowy rynek towaru nabytego wewnątrzwspólnotowo. Spojrzenie retrospektywne, przy świadomości finalnego wyniku wdrożonych postępowań, spowodowało, że powódka wniosła pozew w niniejszej sprawie. Podjęła więc próbę odzyskania środków wydanych w toku postępowań umorzonych decyzjami z 3 kwietnia 2013 r. na zatrudnienie fachowej obsługi prawnej. Na etapie wszczęcia tych postępowań, a zwłaszcza wydania niekorzystnych dla powódki opinii, głównym celem skarżącej, który w pełni został zresztą zrealizowany, było podjęcie nasilonych, również finansowo, wysiłków na uniknięcie odpowiedzialności podatkowej oraz karnoskarbowej ze względu na oczywiście dotkliwe skutki niekorzystnego wyniku tych postępowań wobec powódki oraz osób odpowiedzialnych za jej działania. Z punktu widzenia organów celnych, wyniku tych postępowań nie można było przewidzieć. Istotne wątpliwości zostały jednak ocenione przez(...) w W. tylko na korzyść podatnika.

Powódka poniosła więc wydatki na skorzystanie z pomocy prawnej w prowadzonych postępowaniach podatkowych i karnoskarbowych w sposób w pełni uzasadniony i zwieńczony w zasadzie sukcesem, osiągnięciem właściwego celu, jednakże bez wykazania bezprawności po stronie organu celnego. Nie było więc podstaw do uznania, że powódka doznała szkody z powodu bezprawnego wszczęcia i prowadzenia tych postępowań. Przeciwnie, możliwe, że przy dużym udziale zatrudnionych prawników, zdołała wywołać tak istotne wątpliwości przy ocenie okoliczności spraw podatkowych i zebranych dowodów, że organ celny zdecydował o ich rozstrzygnięciu na korzyść powódki, której wydatki było w związku z tym uzasadnione oraz efektywne, zwłaszcza że zakres tych usług oraz wysokość wynagrodzenia zapłaconego zatrudnionym prawnikom zostały przez powódkę określone wyłącznie we własnym tylko zakresie, bez jakiegokolwiek udziału ze strony organów celnych, a przy tym na poziomie wielokrotnie wręcz wyższym niż na to wskazują stawki określone przepisami prawa jako należne wydatki za skorzystanie z pomocy prawnej w postępowaniu administracyjnym lub sądowym. Wydatki poczynione w tym zakresie trudno więc uznać z szkodę po stronie powódki, jeżeli ich poniesienie w tak znacznej kwocie stanowiło efekt decyzji podjętej przez władze powodowej spółki, mogące nawet zwiększyć ten wydatek do jeszcze większej kwoty. Nie sposób było również uznać, aby w tym zakresie zachodził adekwatny związek przyczynowy pomiędzy wszczęciem oraz prowadzeniem postępowań podatkowych i karnoskarbowych a poczynieniem przez powódkę wydatków przenoszących 150000 zł na skorzystanie z pomocy prawników na potrzeby tych postępowań, zwłaszcza że w zakresie przedmiotu tych spraw administracyjnych, ich wynik był korzystny dla powódki, która we właściwym trybie nie wykazała, aby ich wszczęcie i prowadzenie przez organy celne było bezprawne. Nie sposób było potwierdzić bezprawność ich działania wyłącznie poprzez retrospektywne spojrzenie na ich wynik, zebrany materiał i sposób ich prowadzenia. Zarzuty dotyczące naruszenia przez Sąd Okręgowy we wskazanym zakresie art. 361 k.c. były więc w dużej mierze uzasadnione. Przy przyjęciu odmiennego stanowiska, zachodziłaby konieczność uznania, że każdy wydatek związany z korzystnym dla podatnika wynikiem postępowań, które zostały wdrożone w ramach kompetencji organów podatkowych, podobnie jak każdy wypadek związany z wszczęciem innej sprawy administracyjnej, karnej czy wykroczeniowej, może być skutecznie wyrównany wyrokiem wydanym w postępowaniu cywilnym, czyli również w wysokości przenoszącej przyznawane w takim postępowaniu koszty zastępstwa prawnego, tylko dlatego, że w toku danego postępowania doszło do jego umorzenia z powodu braku podstaw do jego dalszego prowadzenia, jeżeli takie ustalenie zostało poczynione w efekcie przeprowadzonych czynności, czyli gdy nie zostało stwierdzone, że wszczęcie takiego postępowania było niedopuszczalne albo pozbawione uzasadnionych podstaw.

Zachodziły więc podstawy do uwzględnienia apelacji wniesionej przez pozwany Skarb Państwa poprzez oddalenie powództwa w uwzględnionej jego części i ustalenie, że powódkę obciąża całość kosztów procesu poniesionych w tej sprawie przez pozwanego, przy pozostawieniu ich szczegółowego rozliczenia referendarzowi sądowemu w Sądzie Okręgowym, a ponadto bez konieczności rozważania pozostałych zarzutów podniesionych w apelacji strony pozwanej, zwłaszcza dotyczących wielkości wydatków na koszty obsługi prawnej powódki we wskazanych postępowaniach administracyjnych, które zostały udowodnione w tej sprawie dokumentami, których wartość dowodowa była podważana przez stronę pozwaną przed Sądem Okręgowym oraz w apelacji. Tym bardziej także na uwzględnienie nie zasługiwała apelacja powódki w zakresie obejmującym jej dalsze wydatku z podanego tytułu, w kwocie 6345,41 zł, która nie została przez Sąd Okręgowy uwzględniona zaskarżonym wyrokiem. Z podanych powodów, nie sposób było również uznać, aby wszczęcie i prowadzenie postępowań przez organy celne, które zostały umorzone decyzjami z 3 kwietnia 2013 r., podobnie jak zajęcie spornych cygar, uzasadniało uwzględnienie powództwa w zakresie dotyczącym zadośćuczynienia opartego na art. 448 w zw. z art. 43 k.c. Żądanie pozwu nie zasługiwało więc na uwzględnienie również w zakresie dotyczącym zadośćuczynienia, przede wszystkim dlatego, że niewielka część cygar, których zajęcie zostało uchylone powołanymi wcześniej orzeczeniami sądów karnych, mogła zostać odebrana po ich wydaniu, w pozostałym zaś zakresie zostało przez stronę pozwaną wykazane, że do zatrzymanie pozostałej partii cygar doszło na skutek podejmowania działań zgodnych z prawem. Zachodziła więc okoliczność wyłączająca odpowiedzialność przewidzianą art. 24 k.c., a tym samym również brak podstaw do uwzględnienia powództwa opartego na art. 448 w zw. z art. 43 k.c. Odmienny pogląd Sądu Okręgowego wynikał z wadliwego zastosowania tych przepisów do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego tej sprawy. Także w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie drugim zaskarżonego wyroku apelacja strony pozwanej zasługiwała na uwzględnienie poprzez jego zmianę i oddalenie powództwo o zasądzenie zadośćuczynienia.

Uwzględnienie apelacji Skarbu Państwa w całości oraz oddalenie apelacji strony powodowej uzasadniało obciążenia powódki całą kwotą wynagrodzenia za udział po stronie pozwanej zawodowego pełnomocnika w wysokości 5400 zł, stosownie do ar. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz przy zastosowaniu § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, jak też nakazania powódce uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwoty 9049 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od apelacji pozwanego, ustawowo zwolnionego od ponoszenia takiej opłaty, czyli zgodnie z art. 113 ust. 1 w zw. z art. 94 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Uwzględniona została stawka minimalna za udział zawodowego Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, przewidziana dla spraw o zapłatę i wartość przedmiotu zaskarżenia podanej w apelacji strony pozwanej.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 386 § 1 k.p.c., w zakresie natomiast, w którym apelacja strony powodowej oddalona została – zgodnie z treścią art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.

Robert Obrębski Przemysław Kurzawa Aleksandra Kempczyńska