Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Waldemar Majka
Protokolant:	Magdalena Telesz

przy udziale Grzegorza Howorskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2017 r.

sprawy M. K.

syna G. i A. z domu M.

urodzonego (...) w Z.

oskarżonego z art. 278 § 1 i 5 kk, art. 217 § 1 kk, art. 190 § 1 kk, art. 216 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich

z dnia 20 lipca 2017 r. sygnatura akt II K 634/16

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I jego dyspozycji w ten sposób, że ustala, iż przypisanego czynu z art. 278 § 1 i 5 kk oskarżony M. K. dopuścił się na szkodę M. S.

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym, zaliczając wydatki związane z tym postępowaniem na rachunek Skarbu Państwa.

Sygnatura akt IV Ka 627/17

Prokurator Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich wniósł akt oskarżenia przeciwko M. K. oskarżając go o to, że

I.  W okresie od 14 sierpnia 2016 r. do 15 sierpnia 2016 r. w Z. woj. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia portfela z zawartością karty bankomatowej banku (...), karty bankomatowej banku (...) pieniędzy w kwocie 80 zł. oraz telefonu komórkowego (...) o nr (...) wraz z kartą sim wartości 500 zł.

tj. o czyn z art. 278 § 1 i 5 kk

II.  W tym samym czasie i miejscu jak w pkt I znieważał M. S.słowami powszechnie uznanymi za obelżywe

tj. o czyn z art. 216 § 1 kk

III.  W tym samym czasie i miejscu jak w pkt I poprzez połamanie zniszczył ławę, drzwi przesuwne, listwę od szafy z lustrem, wybił szybę w drzwiach koło łazienki oraz uszkodził ścianę pokoju poprzez jej pobrudzenie, powodując łączną kwotę strat w wysokości 580 zł. na szkodę M. S.

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk

IV.  W dniu 14 sierpnia 2016 r. w Z. woj. (...) poprzez szarpanie M. S.naruszył jej nietykalność cielesną

tj. o czyn z art. 217 § 1 kk

V.  W dniu 15 sierpnia 2016 r. w Z. woj. (...) groził T. S. pozbawieniem życia, która to groźba wzbudziła w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę jej spełnienia

tj. o czyn z art. 190 § 1 kk

VI.  W dniu 15 sierpnia 2016 r. w Z. woj. (...) znieważył T. S. słowem powszechnie uznanym za obelżywe

tj. o czyn z art. 216 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2017 roku (sygnatura akt II K 634/16 ) Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich:

I.  oskarżonego M. K. uznał winnym popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I, II, IV, V i VI i za czyny te wymierzył mu kary: za czyn I – na mocy art. 278 § 1 kk w zw. z art. 37 a kk – 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności, za czyn II i VI – na mocy art. 216 § 1 kk – po 3 (trzy) miesiące ograniczenia wolności, za czyn IV – na mocy art. 217 § 1 kk – 3 (trzech) miesięcy ograniczenia wolności i za czyn V – na mocy art. 190 § 1 kk – 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zaś na podstawie art. 34 § 1 a pkt 1 kk w zw. z art. 35 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego nieodpłatną kontrolowaną pracę na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym przez czas trwania kar;

II.  na mocy art. 17 § 1 pkt 10 kpk postępowanie karne o czyn opisany w pkt III przyjmując, że został on popełniony na szkodę Ł. R. umorzył i koszty postępowania w tej części zaliczył na rachunek Skarbu Państwa;

III.  na mocy art. 85 § 1 kk w zw. z art. 86 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym przez czas trwania kary;

IV.  zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty w sprawie, zaś uzasadnione wydatki poniesione przez Skarb Państwa zaliczył na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w części w zakresie orzeczeń z punktu I i III dyspozycji, zarzucając:

Naruszenie prawa materialnego poprzez przyjęcie, że:

• oskarżony dopuścił się występku określonego w art. 278 par. 1 i par. 5 k.k., w sytuacji gdy wartość rzekomo przywłaszczonego telefonu pokrzywdzonej nie przekraczała kwoty 500 zł, zatem czyn oskarżonego mógł stanowić co najwyżej wykroczenie określone w art. 119 k.w.

Błąd w ustaleniach faktycznych Sądu polegający na przyjęciu , że

• Oskarżony, zabrał celu przywłaszczenia leżący na stoliku telefon komórkowy (...) oraz należące do pokrzywdzonej portfel z kartami bankomatowymi, kwotą 80 zł i dowodem osobistym, w sytuacji gdy ustalenie te pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej złożonymi w postępowaniu przygotowawczym w dniu 15 sierpnia 2016 roku, a także z zeznaniami pokrzywdzonej w dniu 26 stycznia 2017 roku i 4 maja 2017 roku, a także z zeznaniami świadka D. P.,

• Oskarżony dokonał zaboru z zamiarem przywłaszczenia w sytuacji gdy ocena taka nie wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, a fakt wyrzucenia torebki pokrzywdzonej, przez okno wynajmowanego mieszkania, zamiarowi takiemu przeczy,

• Wartość rzekomo skradzionego telefonu wynosiła 500 zł w sytuacji gdy, jak wynika z zebranego materiału dowodowego okoliczność ta nie jest niczym potwierdzona, a nadto karta SIM zainstalowana w tym telefonie, wpływająca na jego wartość, stanowiła własność oskarżonego,

• Świadek M. A. potwierdził fakt kierowania pod adresem T. S. gróźb w sytuacji gdy świadek nie pamiętał takich okoliczności,

• Zeznania pokrzywdzonej, jej brata i matki zasługują na walor wiarygodności w sytuacji gdy wbrew twierdzeniom uzasadnienia nie są one spójne i konsekwentne,

Mając powyższe na uwadze, wniósł o:

1.  Zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów

ewentualnie:

2.  Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sprawy Sądowi Rejonowemu w Ząbkowicach Śląskich.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna wydanego orzeczenia nie potwierdziła zaistnienia wskazywanych w apelacji uchybień. Formułowane zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych zmierzające do wykazania braku wiarygodności pokrzywdzonej nie są trafne i opierają się na eksponowaniu fragmentów relacji i zestawianiu ich w sposób dający wrażenie sprzeczności, co nie może oczywiście prowadzić do zaaprobowania forsowanych w apelacji wersji zdarzenia.

Wbrew twierdzeniom apelującego pokrzywdzona M. S.już w pierwszych zeznaniach (15 sierpnia 2016 roku – k.3) wspomniała o zaborze telefonu przez oskarżonego, na który telefonowała matka pokrzywdzonej, oskarżony odebrał połączenie, wulgarnie się odezwał po czym rozłączył. Okoliczności te potwierdził także świadek D. P. (k.157), choć według apelującego zeznania tegoż świadka mają przeczyć twierdzeniom pokrzywdzonej. Pokrzywdzona nie opisała co prawda okoliczności zaboru, jednak kiedy opuściła mieszkanie po wyrzuceniu jej torebki przez okno oskarżony był już w posiadaniu jej telefonu, a zatem nie jest możliwe aby telefon został wyrzucony wraz torebką i gdzieś zaginął, a w wyrzuconej torebce znajdowały się jedynie klucze. W kolejnej relacji (k.33) pokrzywdzona potwierdza, iż nie odzyskała portfela z zawartością i telefonu.

Rzeczywiście składając zeznania na rozprawie po upływie niemal pół roku od zdarzenia pokrzywdzona miała problemy z określeniem czy torebka wyrzucona została z zawartością czy też nie (k.140-141, 168-169), jednak nie miała wątpliwości, iż torebką z zawartością portfela z pieniędzmi i kart bankomatowych oskarżony zadysponował. Z punktu widzenia zatem realizacji znamion kradzieży nie ma to znaczenia, bowiem sprawca zaboru zachowujący się jak właściciel po dokonaniu tegoż zaboru może rzecz zniszczyć, wyrzucić, podarować komuś czy też w inny sposób nią zadysponować i każde z takich zachowań postrzegane będzie w kategoriach zachowania po popełnieniu przestępstwa.

Wartość telefonu przyjęta przez sąd I instancji kwestionowana pozostaje przez apelującego w ramach zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych i naruszenia prawa materialnego. Co do ustaleń w tym zakresie wypowiedziano się powyżej i nie ma wątpliwości, iż do zaboru telefonu przez oskarżonego w istocie doszło. Wartości natomiast tegoż telefonu szacowanej przez pokrzywdzoną – oskarżony w toku postepowania nie kwestionował, a czyni to dopiero w apelacji. Nie ma to o tyle znaczenia, że sąd I instancji przyjął wartość 500 złotych, a zatem i ta wartość i wartości od niej mniejsze pozwalałyby przyjąć, że czyn oskarżonego stanowił wykroczenie.

Odnosząc się do argumentacji w tym zakresie wskazać należy, iż w istocie kradzież telefonu można by potraktować jako odrębny czyn z art.119§1 kw ze względu na poczynione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne (k.196), bowiem między zaborem telefonu i pozostałych rzeczy istniał odstęp czasowy, co dawało podstawę do przyjęcia dwóch czynów. Zabieg taki jednak doprowadziłby do pogorszenia sytuacji oskarżonego, ponieważ zabór pozostałych rzeczy i tak kwalifikowany by był z art.278§1 i 5 kk, a zatem nie byłoby podstaw do łagodzenia kary, natomiast za wykroczenie z art.119§1 kw sąd zobligowany by był do orzeczenia kary aresztu, ograniczenia wolności bądź grzywny. Apelację wniesiono jedynie na korzyść oskarżonego, a zatem zmiana wyroku na jego niekorzyść byłaby niedopuszczalna (art.434§1 kpk)

Nie można podzielić również argumentacji apelującego zmierzającej do wykazania, iż sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjmując za ich podstawę zeznania świadka M. A. w sytuacji gdy – według skarżącego - nie był on świadkiem gróźb kierowanych do T. S.. Otóż w istocie świadek M. A. składając zeznania w listopadzie 2016 roku nie pamiętał treści groźby (k.30), pamiętał jednak że miała miejsce, a kiedy zapoznał się z treścią wiadomości sms pouczył pokrzywdzonego o trybie złożenia zawiadomienia o przestępstwie. Gdyby zatem było tak jak twierdzi skarżący, o czymże i z jakiego powodu świadek będący policjantem miał pouczać pokrzywdzonego ?

Skarżący kwestionuje również w apelacji zeznania T. S. i M. S. (1) podnosząc, iż są niewiarygodne, jednak ani w formułowanym zarzucie ani uzasadnieniu apelacji nie wskazuje z jakich powodów należałoby uznać relację wskazanych świadków za niewiarygodną.

Z tych też względów orzeczono jak w wyroku (art.437§1 kpk), który podlegał zmianie jedynie w zakresie przypisanej kradzieży poprzez doprecyzowanie czynu przypisanego, bowiem nie wskazano w nim pokrzywdzonego.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 624§1 kpk kierując się sytuacją majątkową oskarżonego, bowiem brak jest informacji w aktach sprawy wskazujących na to, że posiada stałe dochody.