Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Herman

Protokolant st. sekr. sąd. Aneta Sawlewicz - Szydlik

w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Krzysztofa Batyckiego

oskarżyciela posiłkowego J. F. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25 maja, 12 czerwca, 13 lipca, 15 września, 27 października, 15 listopada, 20 grudnia 2017 roku sprawy:

1.  E. S. (1) s. W. i F. z d. G., ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w nocy z 28 na 29 listopada 2016 roku w miejscowości G., gm. D., woj. (...)- (...) dokonał wspólnie i w porozumieniu z L. Z. (1) uszkodzenia mienia, w ten sposób, że po przewiezieniu go przez wymienionego samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) z miejscowości S. do miejscowości G., mając przy sobie bańkę łatwopalnej substancji wdarł się na teren gospodarstwa rolnego należącego do J. F. (1) uszkadzając ogrodzenie, podbiegł do zaparkowanego tam kombajnu marki C. (...), wybił szybę szoferki, po czym polał ją wskazaną substancją i podpalił, a następnie uciekł z terenu posesji wsiadając z powrotem do samochodu, którym L. Z. (1) próbował odjechać, jednak bezskutecznie z uwagi na zakopanie się pojazdu, a następnie obaj oddalili się z miejsca zdarzenia pieszo, czym spowodował szkodę w wysokości 350774,21 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, na szkodę J. F. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

2.  L. Z. (1) s. K. i W. z d. S., ur. (...) w M.

o to, że:

II.  w nocy z 28 na 29 listopada 2016 roku w miejscowości G., gm. D., woj. (...)- (...) dokonał, wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) uszkodzenia mienia , w ten sposób, że jako kierowca samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...) przewiózł nim E. S. (1) oraz bańkę, która zawierała łatwopalną substancję o woni benzyny, z miejscowości S. do miejscowości G., gdzie po dojechaniu na miejsce zaparkował samochód w okolicy gospodarstwa rolnego należącego do J. F. (1) i czekał tam z uruchomionym silnikiem w celu umożliwienia ucieczki, podczas gdy E. S. (1) opuścił pojazd i wdarł się na teren wymienionego gospodarstwa uszkadzając ogrodzenie, podbiegł do zaparkowanego tam kombajnu marki C. (...), wybił szybę szoferki, po czym polał ją łatwopalną substancją, którą posiadał ze sobą i podpalił, a następnie uciekł z terenu posesji wsiadając z powrotem do samochodu, którym L. Z. (1) próbował odjechać, jednak bezskutecznie z uwagi na zakopanie się pojazdu, a następnie obaj oddalili się z miejsca zdarzenia pieszo, czym spowodował szkodę w wysokości 350774,21 zł, co stanowi mienie znacznej wartości, na szkodę J. F. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

3.  S. G. s. E. i Z. z d. R., ur. (...) w B.

o to, że:

III.  w nieustalonym dniu października 2016 roku w miejscowości Ś., powiat (...), woj. (...)- (...), nakłaniał E. S. (1) i L.
Z., chcąc aby wymienieni dokonali czynu zabronionego, do zniszczenia przez
podpalanie łatwopalną substancją stojącego na posesji w miejscowości G.
kombajnu marki C. (...) o wartości 500000 zł, będącego własnością
J. F. (1), jednocześnie składając E. S. (1) i L.
Z. obietnicę zapłaty pieniędzy w kwocie 2000 zł za dokonanie ww. czynu
zabronionego,

tj. o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

I.oskarżonego E. S. (1) w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w nocy z 28 na 29 listopada 2016 roku w miejscowości G., gm. D., woj. (...)- (...) dokonał wspólnie i w porozumieniu z L. Z. (1) uszkodzenia mienia znacznej wartości tj. kombajnu marki C. (...) o wartości około 350.000 zł w ten sposób, że po przewiezieniu go przez wymienionego samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) z miejscowości S. do miejscowości G., mając przy sobie bańkę łatwopalnej substancji wdarł się na teren gospodarstwa rolnego należącego do J. F. (1) uszkadzając ogrodzenie, podbiegł do zaparkowanego tam kombajnu marki C. (...), wybił szybę szoferki, po czym polał ją wskazaną substancją i podpalił, a następnie uciekł z terenu posesji wsiadając z powrotem do samochodu, którym L. Z. (1) próbował odjechać, jednak bezskutecznie z uwagi na zakopanie się pojazdu, a następnie obaj oddalili się z miejsca zdarzenia pieszo, czym spowodował szkodę w wysokości 250.474,21 zł, na szkodę J. F. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to z mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zb. z art. 193 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, opierając wymiar kary o art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje go na karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.oskarżonego L. Z. (1) w ramach zarzucanego czynu uznaje za winnego tego, że w nocy z 28 na 29 listopada 2016 roku w miejscowości G., gm. D., woj. (...)- (...) dokonał, wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) uszkodzenia mienia znacznej wartości tj. kombajnu marki C. (...) o wartości około 350.000 zł, w ten sposób, że jako kierowca samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...) przewiózł nim E. S. (1) oraz bańkę, która zawierała łatwopalną substancję o woni benzyny, z miejscowości S. do miejscowości G., gdzie po dojechaniu na miejsce zaparkował samochód w okolicy gospodarstwa rolnego należącego do J. F. (1) i czekał tam z uruchomionym silnikiem w celu umożliwienia ucieczki, podczas gdy E. S. (1) opuścił pojazd i wdarł się na teren wymienionego gospodarstwa uszkadzając ogrodzenie, podbiegł do zaparkowanego tam kombajnu marki C. (...), wybił szybę szoferki, po czym polał ją łatwopalną substancją, którą posiadał ze sobą i podpalił, a następnie uciekł z terenu posesji wsiadając z powrotem do samochodu, którym L. Z. (1) próbował odjechać, jednak bezskutecznie z uwagi na zakopanie się pojazdu, a następnie obaj oddalili się z miejsca zdarzenia pieszo, czym spowodował szkodę w wysokości 250.474,21 zł, na szkodę J. F. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to z mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, opierając wymiar kary o art. 294 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk skazuje go na karę 3 (trzech) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

III.oskarżonego S. G. w ramach zarzucanego czynu uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dniu października 2016 roku w miejscowości Ś., powiat (...), woj. (...)- (...), nakłaniał E. S. (1) i L.
Z., chcąc aby wymienieni dokonali czynu zabronionego, do zniszczenia przez
podpalanie łatwopalną substancją stojącego na posesji w miejscowości G.
stanowiącego mienie znacznej wartości kombajnu marki C. (...) o wartości około 350.000 zł, będącego własnością J. F. (1), jednocześnie składając E. S. (1) i L. Z. (1) obietnicę zapłaty pieniędzy w kwocie 2000 zł za dokonanie ww. czynu zabronionego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 18 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk i za to z mocy art. 18 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk, opierając wymiar kary o art. 19 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 62 kk orzeka wobec oskarżonego E. S. (1) terapeutyczny system wykonywania kary pozbawienia wolności;

V.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonych solidarnie obowiązek naprawienia szkody w części przez zapłatę na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. F. (1) kwoty 120.474,21 zł (sto dwadzieścia tysięcy czterysta siedemdziesiąt cztery złote dwadzieścia jeden groszy);

VI.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego E. S. (1) kary pozbawienia wolności zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 grudnia 2016r., godz. 10.30;

VII.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. F. prowadzącego Kancelarię Adwokacką w S. kwotę 1308 zł (jeden tysiąc trzysta osiem złotych) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego E. S. (1) w postępowaniu przygotowawczym i sądowym oraz podatek od towarów i usług w kwocie 300,84 (trzysta 84/100) złotych;

VIII.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 kpk zasądza od oskarżonych solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. F. (1) kwotę (...),00 (jeden tysiąc dwieście trzydzieści sześć) złotych;

IX.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. S. (1) zamieszkuje w S., jest bezrobotny, utrzymuje się z wykonywania prac dorywczych. Jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa. Podczas wykonywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w K. E. S. (1) poznał L. Z. (1), również wielokrotnie karanego, z którym przebywał w jednej celi. Po opuszczeniu jednostki penitencjarnej wyżej wymienieni utrzymywali ze sobą kontakt telefoniczny. L. Z. (1) mieszkał i pracował dorywczo w Ł. natomiast kilkakrotnie tj. w czerwcu, sierpniu i w październiku 2016 r. na zaproszenie E. S. (1) odwiedził go w jego miejscu zamieszkania. Podczas ostatniej z wymienionych wizyt E. S. (1) i L. Z. (1) pojechali do sklepu w Ś., prowadzonego przez S. G.. L. Z. (1) rozmawiał wówczas ze S. G., który zaproponował jemu oraz E. S. (1) kwotę 2000 zł za spalenie kombajnu należącego do J. F. (1). L. Z. (1) przekazał tę propozycję E. S. (1). Obaj udali się podówczas w okolice gospodarstwa rolnego należącego do J. F. (1), celem sprawdzenia możliwości spalenia kombajnu, jednakże w tym czasie nie zdecydowali się tego zrobić. Następnie L. Z. (1) wyjechał do Ł.. W dniu 31 października 2016 r. L. Z. (1) kilkukrotnie kontaktował się telefonicznie ze S. G..

(dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego E. S. (1) k. 549-550, 113-115, 314-316, 350-352 za wyjątkiem części, w której wskazuje, że w październiku 2016 r. nie był w żaden sposób zainteresowany popełnieniem przestępstwa, częściowo wyjaśnienia L. Z. (1) k. 550-550, 99-101, 104-106, 346-347, 351-352 w zakresie okoliczności poznania E. S. i wizyt u niego, zeznania świadka P. G. (1) k. 671, 299-300, A. S. k. 670, 302-303, raport z analizy danych telekomunikacyjnych k. 452-455a, wydruk z przeglądarki orzeczeń k. 84-91, dane o karalności k. 128-133).

Pomiędzy J. F. (1), a S. G. i jego żoną B. G. od 2014 roku istnieje konflikt sąsiedzki w związku z prowadzeniem przez wyżej wymienione małżeństwo sklepu działającego także w godzinach nocnych, usytuowanego naprzeciwko domu J. F. (1). W związku z tym, że pod sklepem przebywali głośno zachowujący się mężczyźni J. F. (1) zgłaszał na Policji zakłócanie ciszy nocnej, jak również zamontował u siebie kamery skierowane na dom i sklep rodziny G.. O zamontowaniu kamer przez sąsiada S. G. zawiadamiał Prokuraturę. B. G. miała natomiast pretensje, że godziny pracy sklepu zostały skrócone w wyniku działań podjętych przez J. F. (1), który kandydował na radnego, by jej dokuczyć. Wymieniona mówiła o zaistniałej sytuacji mężowi wskazując, że w związku z ograniczeniem godzin pracy sklepu nie zarobią. S. G. w rozmowie z synem P. G. (1) stwierdził, że J. F. (1) dąży do zamknięcia sklepu lub ograniczenia godzin jego otwarcia. Małżonkowie G. składali zawiadomienia na J. F. (1) do Urzędu Skarbowego, Urzędu Gminy i Inspekcji Pracy, jak również inicjowali przeciwko niemu postępowania o wykroczenia.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego S. G. k. 550, 141, 575 zeznania świadka J. F. (1) k. 572-573, 249-250, D. F. k. 672-673, B. G. k. 575, P. G. (1) k. 671).

W dniu 25 listopada 2016 r. L. Z. (1) postanowił pojechać do E. S. (1). W tym celu, w dniu 26 listopada 2016 r. za pośrednictwem znajomego E. M., wypożyczył z firmy PPHU (...) z/s w Ł. należącej do Z. W., samochód marki S. (...) koloru niebieskiego o nr. rej (...). Przed wyjazdem wziął ze sobą łom, który miał mu posłużyć do dokonywania kradzieży. Tego samego dnia L. Z. (1) przyjechał do E. S. (1). Obaj wyżej wymienieni pili wspólnie alkohol i narzekali na brak pieniędzy. W związku z powyższym L. Z. (1) zaproponował E. S. (1) realizację propozycji złożonej im w październiku przez S. G.. E. S. (1) zgodził się na tę propozycję i w dniu 28 listopada 2016 r. wspólnie z L. Z. (1) udał się na stację paliw w S., gdzie o godz. 21:00 zakupili około 3 litrów benzyny, które wlali do plastikowego baniaka. Następnego dnia, około godz. 23.00, samochodem marki S. (...), kierowanym przez L. Z. (1) L. Z. (1) i E. S. (1) pojechali do miejscowości G.. Zatrzymali samochód w pobliżu ogrodzonej posesji należącej do J. F. (1), nie wyłączając przy tym silnika i świateł w celu ułatwienia sobie możliwości ucieczki. Oskarżeni wysiedli z samochodu zabierając ze sobą łom oraz baniak z benzyną. Na teren posesji dostali się robiąc dziurę w drewnianym ogrodzeniu. L. Z. (1) wrócił do samochodu i obserwował teren. W tym czasie E. S. (1) podbiegł do stojącego kombajnu, przy użyciu łomu wybił szybę w szoferce, a następnie polał kabinę szoferki benzyną i podpalił ją, w wyniku czego doznał lekkich poparzeń twarzy. Następnie E. S. (1) uciekł w kierunku zaparkowanego samochodu, którym zamierzał uciec razem z L. Z. (1), jednakże zamiaru tego nie udało się zrealizować, ponieważ samochód zakopał się w ziemi i nie mógł ruszyć z miejsca. Podejmowane przez L. Z. (1) i E. S. (1) próby przepchnięcia samochodu okazały się nieskuteczne, w związku z tym decydowali się oni uciekać pieszo. Na miejscu zdarzenia jako pierwsi pojawili się J. S. - który zawiadomił straż pożarną - oraz jego syn B. S.. Wymienieni zauważyli oddalające się z miejsca zdarzenia sylwetki mężczyzn.

W wyniku pożaru spaleniu uległa m. in. kabina kombajnu marki C. (...) należącego do J. F. (1), wartego około 350.000 zł, w związku z czym wymieniony poniósł szkodę w wysokości około 250.474,21 zł. Szkoda ta została pokrzywdzonemu zrekompensowana w wysokości 130.000 złotych przez ubezpieczyciela na mocy ugody zawartej w dniu 17 stycznia 2017 r.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego E. S. (1) k. 549-550, 113-115, 314-316, 350-352, częściowo wyjaśnienia oskarżonego L. Z. (1) k. 550, 141 w zakresie okoliczności jego przyjazdu do E. S. (1), zachowania E. S. (1) na miejscu zdarzenia oraz w zakresie okoliczności ucieczki oskarżonych z miejsca podpalenia kombajnu, zeznania świadka J. F. (1) k. 572-573, 21-22, 54-55, 249-250, 673, J. S. k. 573-574, 17-18, B. S. k. 574, 35-36, P. S. k. 672, 375-376, Z. W. k. 722, 220-221, notatka urzędowa k. 3, umowa najmu pojazdu k. 7, protokół oględzin miejsca ujawnienia pojazdu k. 8-12, protokół oględzin miejsca podpalenia kombajnu k. 23-24, protokół przeszukania osoby L. Z. k. 37-39, protokół zatrzymania rzeczy od E. S. k. 40-42, protokół oględzin osoby E. S. k. 47-48, kosztorys naprawy kombajnu k. 55-75, nagranie z monitoringu ze stacji paliw k. 154, dokumentacja fotograficzna k. 173-198, 305-306, 353-358, płyta z nagraniem z oględzin osoby E. S. k. 364, umowa ubezpieczenia k. 430, protokół oględzin nagrania z monitoringu ze stacji paliw wraz z dokumentacją fotograficzną k. 433-439, protokół oględzin nagrania z monitoringu z miejsca popełnienia przestępstwa k. k. 440-442, operat szacunkowy k. 659-667, ugoda z ubezpieczycielem k. 668, wycena części kombajnu zamontowanych w ramach naprawy przez J. F. oraz dokumentacja ich zakupu k. 700-721, 750- 899).

Podczas ucieczki z miejsca popełnienia przestępstwa, około godziny 2.00 w nocy, E. S. (1), korzystając z telefonu należącego do L. Z. (1) o numerze (...) dzwonił do P. G. (1) prosząc go, aby ten przyjechał po nich, podając przy tym, że zepsuł im się samochód. E. S. (1) dzwonił w tej sprawie również do swojej siostry A. S., będącej konkubiną P. G. (1). W tym samym czasie F. F. (2), syn pokrzywdzonego J. F. (1), będący razem z nim na miejscu zdarzenia, zadzwonił do swojej matki D. F., która została w domu, prosząc ją by w związku ze zdarzeniem obserwowała dom rodziny G.. D. F. zaobserwowała około godziny 2.00 w nocy, że w domu tym zapaliły się nagle światła na górze i na dole, a po chwili z domu wyszedł oskarżony S. G., jego żona B. G. oraz ich syn P. G. (1). P. G. (1) w ubraniu niedostosowanym do pory roku, ubrany w koszulkę, spodnie i klapki pobiegł do samochodu i pojechał odebrać oskarżonych ze wskazanej przez E. S. (1) miejscowości za D.. W trakcie jazdy, w okolicach D., został zatrzymany do kontroli przez patrol Policji. Następnie P. G. (1) kontynuował jazdę i na poboczu drogi w kierunku miasta B. zauważył E. S. (1) i L. Z. (1), których zabrał do samochodu i odwiózł do domu E. S. (1), do którego dotarli około godziny 4.00 w nocy. O godzinie 04.36 z numeru telefonu należącego do L. Z. (1) zostało wykonane trwające 33 sekundy połączenie na numer (...) należący do oskarżonego S. G..

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego L. Z. (1) k. 550-550, 99-101, 104-106, 346-347, 351-352, zeznania świadka J. F. (1) k. 572-573, P. G. (1) k. 671, 299-300, A. S. k. 670, 302-303, P. S. k. 672, 375-376, P. C. k. 672, 378, D. F. k. 672-673, notatka urzędowa k. 83, raport z analizy danych telekomunikacyjnych k. 452-455a).

W dniu 29 listopada 2016 roku około godziny 21:30 E. S. (1) zadzwonił do znajomego E. P. pytając, czy może on go gdzieś podwieźć. E. P. zaproponował, że może jechać w dniu następnym. W dniu 30 listopada 2016 r.m około godziny 10.00 do E. P. zadzwonił L. Z. (1) pytającm czy może go on gdzieś zawieźć. E. P. zgodził się i zabrał ze sobą L. Z. (1) oraz K. C.. L. Z. (1) powiedział w trakcie jazdy, że chce wyciągnąć samochód, który się zakopał. Następnie wyżej wymienieni pojechali do miejscowości G., po drodze zabierając ze sobą S. L.. Po dojechaniu do wskazanego przez L. Z. (1) miejsca stwierdzili, że samochód został zabrany przez Policję, po czym E. P. odwiózł L. Z. (1) z powrotem. Tego samego dnia około godziny 17:00 E. P. przewiózł L. Z. (1) i E. S. (1) do sklepu (...) w Ś.. Poinformowali S. G. o spaleniu kombajnu i zażądali od niego kwoty 2000 zł. Ostatecznie otrzymali od niego każdy po 600 zł i pół litra wódki (...). E. P. czekał w tym czasie na oskarżonych przed sklepem. W dniu 1 grudnia 2016 r. L. Z. (1) i E. S. (3) zostali zatrzymani przez funkcjonariuszy Policji.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego E. S. (1) k. 549-550, 113-115, 314-316, 350-352, częściowo wyjaśnienia L. Z. (1) k. 550-550, 99-101, 104-106, 346-347, 351-352 w zakresie jego wyjazdu do miejscowości G., zeznania świadka E. P. k. 574-575, 44-45, K. C. k. 618-619, 296-297, S. L. k. 672, 322, tablica poglądowa nr 1 k. 45, notatka urzędowa k. 83).

E. S. (1) nie cierpi na chorobę psychiczną, upośledzenie umysłowe, czy organiczne zaburzenia osobowości. Występują u niego cechy osobowości dyssocjalnej i zespół uzależnienia słodowanym używaniem kilku substancji. Tempore criminis jego zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem nie były zaburzone w rozumieniu art. 31 § 1 lub 2 k.k. Jego sprawność intelektualna kształtuje się w granicach normy na poziomie poniżej przeciętnej.

(dowód: opinia sądowo – psychiatryczna k. 205 – 209, opinia sądowo-psychologiczna k. 210-212).

E. S. (1) był uprzednio karany sądownie: wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 1 grudnia 2003 roku, sygn. akt II K 319/03 za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 7 lat tytułem próby; wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 29 września 2005 r., sygn. akt II K 155/05 za czyn z art. 247 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 24 września 2003 roku, sygn. akt II K 160/03 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 stycznia 2004 roku, sygn. akt II K 268/03 za czyn z art. 48 ust 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i in. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 3 czerwca 2004 roku, sygn. akt II K 28/04 za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 10 lutego 2005 roku, sygn. akt II K 11/05 za czyn z art. 48 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i in. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 21 grudnia 2006 roku, sygn. akt II K 351/06 na karę łączną 9 lat pozbawienia wolności, karę tę oskarżoną odbywał od dnia 19 lipca 2007 roku do 4 marca 2014 roku.

(dowód: wydruk z przeglądarki orzeczeń k. 88-91, dane o karalności k. 128-130, odpisy wyroków: II K 155/05, II K 351/06, II K 160/03, II K 290/04, II K 319/03, II K 268/03, VII Ka 510/04, II K 28/04, 64/04, II K 11/05 k. 254-279).

L. Z. (1) był uprzednio karany sądownie: wyrokiem Sądu Rejonowego w Łowiczu z dnia 14 czerwca 2011 roku, sygn. akt II K 331/10 za czyn z art. 279 § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności, wyrokiem Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 28 września 2005 roku, sygn. akt V K 280/05 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności; postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia z dnia 21 maja 2009 roku zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, którą oskarżony odbywał w okresie od 13 grudnia 2010 roku do 13 czerwca 2012 roku, wyrokiem Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 10 listopada 2011 roku, sygn. akt II K 443/11 za czyn z art. 278 § 1 k.k. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Pabianicach z dnia 23 maja 2013 roku, sygn. akt II K 1097/12 za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, na mocy ww. wyroku L. Z. (1) odbył karę w okresie od 13 czerwca 2012 roku od 13 czerwca 2014 r.

(dowód: wydruk z przeglądarki orzeczeń k. 84-87, dane o karalności k. 131-133, odpisy wyroków: II K 331/10 k. 201, V Ka 1477/11, II K 1097/12, II K 443/11, V Ka 564/12, V K 280/05 k. 201- 202, 237a, 390-394).

Oskarżony E. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony wyjaśnił, że L. Z. (1) poznał w Zakładzie Karnym w K.. L. Z. (1) odwiedzał go dwukrotnie. Zgodnie z relacją oskarżonego, w październiku 2016 r. obaj wyżej wymienieni pojechali do sklepu prowadzonego przez S. G., gdzie pili alkohol. W drodze powrotnej L. Z. (1) powiedział, że otrzymał od S. G. propozycję spalenia kombajnu należącego do J. F. (1), za co wymieniony oferował mu wynagrodzenie w kwocie 2000 zł. E. S. (1) wyjaśnił, że wówczas nie był tym zainteresowany i nie wracał do tego tematu. Kolejny raz L. Z. (1) przyjechał do oskarżonego w dniu 26 listopada 2016 r., mówił, że potrzebuje pieniędzy. L. Z. (1) pił z oskarżonym alkohol i wówczas stwierdził, że E. S. (1) nie ma pieniędzy i zapytał go, czy pamięta, o czym mówił im S. G.. L. Z. (1) zaproponował wówczas E. S. (1) zrealizowanie wyżej opisanej propozycji S. G., na co ten przystał. Oskarżony wyjaśnił, że w dniu 28 listopada 2016 roku wspólnie z L. Z. (1) kupili benzynę potrzebną do spalenia kombajnu. Samochodem kierował cały czas L. Z. (1). Po godz. 23.00 w dniu 29 listopada 2017 r. wymieni pojechali w stronę posesji J. F. (1). Po dojechaniu na miejsce zrobili dziurę w płocie posesji, mieli ze sobą łom i baniak z benzyną. E. S. (1) podał, że wszedł na kombajn, wybił szybę w szoferce, wlał do środka benzynę i ją podpalił. W tym czasie L. Z. (1) miał pilnować czy ktoś nie idzie. Oskarżony wraz z L. Z. (1) ustalali podział zadań związanych z podpaleniem kombajnu. Ponadto E. S. (1) wyjaśnił, że jemu i L. Z. (1) nie udało się odjechać z miejsca zdarzenia, ponieważ samochód zakopał się, w związku z czym uciekali na piechotę, a następnie rozdzielili się. Oskarżony nie miał przy sobie telefonu, do domu został podwieziony przez nieznajome osoby. Zgodnie z jego relacją L. Z. (1) miał przy sobie telefon, najprawdopodobniej do kogoś się dodzwonił, do jego domu dotarł pół godziny po nim, około godziny 4-tej rano. Tego samego dnia około godziny 17:00 oskarżony wraz z L. Z. (1) pojechali do sklepu (...), gdzie L. Z. (1) powiedział, że sprawa jest załatwiona co ucieszyło S. G.. Następnie zaczęli rozmawiać o wynagrodzeniu, domagając się od S. G. kwoty 2.000 zł. Ostatecznie S. G. dał każdemu z nich 600 złotych oraz butelkę wódki (...)

W toku postępowania jurysdykcyjnego podtrzymał złożone wyjaśnienia i przeprosił pokrzywdzonego. Wskazał, że za pośrednictwem L. Z. (1) dowiedział się, iż S. G. przedstawił propozycję spalenia kombajnu należącego do J. F. (1), proponując przy tym wynagrodzenie w kwocie 2500 zł dla każdego z nich. Propozycja ta została złożona, gdy L. Z. (1) przyjechał do sklepu (...) po alkohol. Jako przyczynę zlecenia takiego zachowania S. G. w rozmowie z L. Z. (1) wskazał na to, iż J. F. (1) nie spłaca długów i nie płaci ludziom w tartaku. Zgodnie z relacją E. S. (1), na 2 miesiące przed dokonaniem podpalania, on i L. Z. (1) udali się w okolice posesji J. F. (1) w celu rozpoznania możliwości spalenia kombajnu. Dzień po zdarzeniu on, L. Z. (1) i E. P. pojechali do sklepu (...), gdzie L. Z. (1) targował się o zapłatę za spalenie kombajnu. E. S. (1) uczestniczył w rozmowie, natomiast E. P. pozostał wówczas w samochodzie.

(wyjaśnienia E. S. (1) k. 549v-550, 113-115, 314-316, 350-352)

Oskarżony L. Z. (1) w toku postepowania przygotowawczego formalnie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Oskarżony wyjaśnił, że E. S. (1) poznał w Zakładzie Karnym w K. a później odwiedzał go na M. m.in. w sierpniu i w październiku 2016 r. W dniu 25 listopada 2016 pokłócił się z konkubiną i postanowił wyjechać do E. S. (1). W tym celu za pośrednictwem znajomego wypożyczył w Ł. samochód marki S. (...) koloru niebieskiego. Po przyjechaniu na miejsce oskarżony i E. S. (1) pili razem alkohol. E. S. (1) powiedział mu, że musi gdzieś jechać i coś podpalić i prosił o przewiezienie go na miejsce, jednakże nie proponował mu za to żadnych pieniędzy. L. Z. (1) podał, że nie domyślał się, że chce on popełnić przestępstwo i po namowach zgodził się ostatecznie przewieźć E. S. mówiąc mu, że „w niczym nie biorę udziału i nie pomagam” (k. 350v). Zgodnie z relacją L. Z. (1), E. S. (1) zabrał ze sobą do samochodu bańkę z substancją o zapachu benzyny i pytał go, czy ma łom. Oskarżony wyjaśnił, że po wypożyczeniu samochodu przyjechał do domu po łom, bowiem liczył na to, że po drodze uda mu się coś ukraść. E. S. (1) wskazywał mu drogę, a po dojechaniu na miejsce kazał oskarżonemu nie wyłączać silnika, wziął ze sobą baniak oraz łom i poszedł w stronę ogrodzonej posesji. L. Z. (1) podał, że nie widział jak E. S. (1) wchodzi na posesję, E. S. (1) nie mówił mu, aby pilnował tego miejsca i obserwował czy ktoś nie nadchodzi. Po paru minutach E. S. (1) wrócił do samochodu i kazał mu odjeżdżać, lecz okazało się to niemożliwe, ponieważ samochód zakopał się w błocie. Oskarżony wraz z E. S. (1) zaczęli uciekać na piechotę przez las, oskarżony widział, że na posesji coś się paliło. Następnie E. S. (1) zadzwonił z jego telefonu do P. G. (1), który przyjechał po nich i zawiózł ich do domu E. S. (1). W następnym dniu oskarżony pojechał z wymienionym i jego dwoma kolegami sprawdzić, co stało się z samochodem. Na miejscu dowiedział się, że samochód został zabrany przez Policję. Nadto wyjaśnił, że E. S. (1) ma skłonność do popełniania przestępstw i niejednokrotnie namawiał go do ich popełnienia.

W toku postępowania sądowego potwierdził uprzednią relację, jednakże stwierdził, iż nie przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmawia składania dalszych wyjaśnień.

(wyjaśnienia L. Z. (1) k. 550-550v, 99-101, 104-106, 346-347, 351-352, 458-461)

Oskarżony S. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. Jak wskazał w trakcie śledztwa, nie miał żadnego udziału w zarzucanym mu czynie. Z pokrzywdzonym J. F. (1) był skłócony, ponieważ ten zamontował u siebie wiele kamer i obserwuje jego posesję, jednakże z powodu tego konfliktu niczego by nie zniszczył i nie podpalił, jak również nie zlecałby tego innej osobie. Podał, że nie zna L. Z. (1), natomiast E. S. (1) zna z widzenia, jednakże nigdy z nim nie rozmawiał, żadnemu z wymienionych nie proponował pieniędzy za podpalenie kombajnu J. F. (1) i nie rozmawiał z nimi na ten temat.

W toku postępowania sądowego wyjaśnił, że L. Z. (1) widzi w dniu rozprawy po raz pierwszy, natomiast E. S. (1) widział dwa razy pod swoim sklepem i nigdy z nim nie rozmawiał, nie przekazywał mu też żadnych pieniędzy. Podał również, że w dzień po zdarzeniu dzwonił do niego syn P. G. (1) z telefonu L. Z. (1), natomiast w nocy, w czasie której miało miejsce zdarzenie wstał o godzinie 4.00 rano, ponieważ co wtorek o 4.30 wyjeżdża na rynek.

(wyjaśnienia S. G. k. 550v, 141, 573, 673)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że oskarżeni dopuścili się zarzucanych im czynów w kształcie wskazanym w sentencji wyroku wydanego w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że przepisy procedury karnej nie przewidują formalnych kryteriów oceny wartości poszczególnych rodzajów dowodów, jednakże w odniesieniu do dowodu z pomówienia współoskarżonego stosować należy kryteria szczególne, co jest konsekwentnie podnoszone w utrwalonej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego. W wyroku z dnia 15 listopada 1955 r., sygn. akt IV K 834/55, Sąd Najwyższy stwierdził, że „pomówienie współoskarżonego nie stanowi dowodu pełnowartościowego, chyba że jest ono jasne i konsekwentne, a nadto znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich, w szczególności zaś w logice wydarzeń” ( vide Legalis nr 637452). Natomiast w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1984 r., sygn. akt IV KR 122/84 wskazano, że „pomówienie współpodejrzanego (współoskarżonego) jest dowodem specyficznym podlegającym specjalnie wnikliwej i ostrożnej ocenie. Można taki dowód uznać za pełnowartościowy o ile spełnia on określone warunki, a więc jest konsekwentny, logiczny, zgodny z logiką wypadków i znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich” ( vide Lex nr 17550).

Uwzględniając wyżej wskazane kryteria oceny dowodu, w ocenie Sądu, na wiarę zasługują wyjaśnienia oskarżonego E. S. (1) zarówno w części, w której przyznaje się on do popełnienia czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia, jak również w zakresie, w jakim relacjonuje współudział w jego popełnieniu oskarżonego L. Z. (1) (pkt II aktu oskarżenia) oraz okoliczności związane z namawianiem E. S. (1) i L. Z. (1) przez S. G. do zniszczenia mienia znacznej wartości w postaci kombajnu marki C. (...) należącego do J. F. (1) (pkt III aktu oskarżenia). Przede wszystkim zauważyć należy, że od początku oskarżony ten nie negował swojej winy, nie usprawiedliwiał swojego zachowania i nie próbował uniknąć odpowiedzialności za swój czyn. E. S. (1) w sposób konsekwentny i logiczny opisywał okoliczności związane z otrzymaniem od S. G. w październiku 2016 roku propozycji podpalenia kombajnu w zamian za zapłatę kwoty pieniężnej, wskazując, że otrzymał ją za pośrednictwem L. Z. (1) i podając przy tym, że w istocie propozycja ta była skierowana do nich obu. Potwierdzeniem pośrednim wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie są dane zwarte w raporcie z analizy danych telekomunikacyjnych (k. 452-455a), z których wynika, że w dniu 31 października 2016 r. oskarżeni S. G. i L. Z. (1) rozmawiali ze sobą kilkukrotnie. E. S. (1) wskazał również i na to, iż już w październiku 2016 r. udał się w okolice posesji J. F. (1) celem sprawdzenia możliwości spalenia kombajnu, pomimo że okoliczność ta nie wynikała z innych dowodów, co wskazuje, że jego wyjaśnienia są w zasadniczej mierze szczere, jakkolwiek w niewielkim zakresie starał się on umniejszyć swoją odpowiedzialność wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego, że początkowo nie był zainteresowany przyjęciem propozycji złożonej przez S. G..

Wyjaśnienia E. S. (1) opisującego przygotowania do popełnienia przestępstwa, w szczególności w odniesieniu do zakupienia na stacji paliw wspólnie z L. Z. (1) benzyny potrzebnej do dokonania podpalenia oraz co do tego, że L. Z. (1) dostarczył łom użyty później do wybicia szyby w szoferce kombajnu i kierował samochodem marki S. (...), którym oskarżeni dojechali do miejsca popełnienia przestępstwa, znajdują potwierdzenie w dowodach w postaci nagrania z monitoringu ze stacji paliw w S., protokołu oględzin tego nagrania i dołączonej do niego dokumentacji fotograficznej oraz w wyjaśnieniach L. Z. (1). W istocie wyjaśnienia L. Z. (1) odnośnie udziału współoskarżonego w popełnieniu przestępstwa podpalenia są spójne z relacją E. S. (1) co do tego, że po dojechaniu do miejscowości G. E. S. (1) zabrał ze sobą baniak z benzyną i łom, wszedł na teren posesji J. F. (1) i dokonał tam podpalenia. W tej mierze wyjaśnienia L. Z. (1) są logiczne i znajdują potwierdzenie w innych dowodach, w szczególności w protokole oględzin nagrania z monitoringu z miejsca popełnienia przestępstwa. E. S. (1) w składanych wyjaśnieniach nie umniejsza swojej roli w dokonaniu podpalenia kombajnu, opisując spójnie i logicznie w jaki sposób się zachowywał, wskazując że zniszczył ogrodzenie posesji J. F. (1), wszedł na jej teren, wybił szybę w szoferce kombajnu, wlał do niej benzynę i podpalił ją, co zostało utrwalone na nagraniu z monitoringu. Jako wiarygodne ocenił Sąd wyjaśnienia E. S. (1) odnośnie tego, że wraz z L. Z. (1) dokonali podziału zadań związanych z podpaleniem kombajnu, zaś rolą L. Z. (1), poza przewiezieniem ich do miejscowości G., było obserwowanie terenu i oczekiwanie na E. S. (1) w samochodzie z włączonym silnikiem w celu umożliwienia im obu ucieczki. Wyjaśnienia E. S. (1) w tym zakresie są logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Nadto wsparciem wyjaśnień są E. S. (1) są zeznania świadków J. S. i B. S., którzy widzieli wspólną ucieczkę oskarżonych z miejsca podpalenia kombajnu.

W tym miejscu zauważyć należy, że wyjaśnienia oskarżonego L. Z. (1) w części, w której podał, iż nie domyślał się, że E. S. (1) zamierza popełnić przestępstwo i nie miał w nim żadnego udziału wyjąwszy przewiezienie współoskarżonego i wspólną z nim ucieczkę z miejsca podpalenia uznać należy za niewiarygodne i sprzeczne z wiarygodnymi dowodami zebranymi w sprawie. L. Z. (1) jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa przeciwko mieniu na przestrzeni wielu lat, wobec czego nie sposób przyjąć, że nie wiedział, w jakim celu przewozi E. S. (1) do miejscowości G.. Sam oskarżony wyjaśnił, że zastrzegł wobec E. S. (1), iż „w niczym nie biorę udziału i nie pomagam” co, wbrew intencjom L. Z. (1) wskazuje, że miał on świadomość, w jakim celu ma pojechać ze współoskarżonym na miejsce popełnienia przestępstwa. Również relacja L. Z. (1) odnośnie tego, że na miejscu zdarzenia E. S. (1) nie mówił mu, aby pilnował tego miejsca i obserwował czy ktoś nie nadchodzi jest całkowicie niewiarygodna, a zarazem nielogiczna, w ocenie Sądu stanowi jedynie wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony, polegającej na przerzuceniu całej odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa na współoskarżonego E. S. (1). Nadto oskarżony pominął w swoich wyjaśnieniach kontakty z oskarżonym S. G. podejmowane w październiku 2016 r. oraz podał, wbrew dowodowi z nagrania z monitoringu, że nie jeździł po benzynę na stację paliw.

Oskarżony L. Z. (1) w swoich wyjaśnieniach relacjonuje jedynie niektóre istotne fakty, pomijając inne, mając przy tym ewidentnie na celu w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej. Niewątpliwie za wiarygodną należy uznać relację L. Z. (1) co do tego, że oskarżeni nie zdołali uciec z miejsca przestępstwa samochodem i uciekali przez dłuższy czas pieszo (co potwierdza w swoich wyjaśnianiach E. S.) oraz co do tego, że to E. S. (1) w trakcie ucieczki dzwonił z telefonu L. Z. (1) do swojej siostry A. S. i jej konkubenta P. G. (1), co wymienieni potwierdzili w swoich zeznaniach.

Tym samym za niewiarygodną należy uznać tę część wyjaśnień oskarżonego E. S. (1) w której ten podał, że w trakcie ucieczki do nikogo nie dzwonił, a telefonem dysponował jedynie L. Z. (1), jednakże okoliczność ta nie ma zasadniczego znaczenia dla oceny całokształtu jego wyjaśnień, które, jak już wyżej wskazano, są logiczne i konsekwentne, a nadto znajdują potwierdzenie w innych wiarygodnych dowodach. W ocenie Sądu oskarżony jedynie w nieznacznym zakresie minimalizuje swoją odpowiedzialność i rolę w popełnieniu przestępstwa i to jedynie w odniesieniu do okoliczności o marginalnym znaczeniu dla oceny jego zachowania.

Nadto, w ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że oskarżony S. G. nakłaniał E. S. (1) i L. Z. (1) do dokonania
czynu zabronionego polegającego na zniszczeniu przez podpalenie kombajnu będącego własnością J. F. (1), składając im obietnicę zapłaty kwoty 2000 zł. W pierwszej kolejności podkreślić należy, że wyjaśnienia E. S. (1) odnośnie tego, że otrzymał od S. G. za pośrednictwem L. Z. (1) wyżej opisaną propozycję, jak również jego zeznania odnośnie otrzymania przez niego i L. Z. (1) pieniędzy za popełnienie przestępstwa znajdują potwierdzenie w szeregu dowodów o charakterze pośrednim, tworzących spójną i logiczną całość z relacją oskarżonego E. S. (1), której wiarygodność nie została w żaden sposób podważona innymi wiarygodnymi dowodami. Jak wynika z zeznań świadków J. F. (1), D. F., B. G., P. G. (1) oraz w mniejszym zakresie z wyjaśnień oskarżonego S. G., pomiędzy tym oskarżonym, a pokrzywdzonym J. F. (1) istnieje od kilku lat eskalujący konflikt, związany z jednej strony z funkcjonowaniem sklepu prowadzonego przez oskarżonego a z drugiej strony z działaniami podejmowanymi przez J. F. (1) w związku z ograniczeń działalności tegoż sklepu i zamontowaniem przez wymienionego kamer skierowanych na dom rodziny G.. Niewątpliwie z perspektywy oskarżonego S. G. i członków jego rodziny pokrzywdzony J. F. (1) podejmuje działania dla nich niekorzystne, ograniczające im możliwość zarobkowania. Uwypuklenia wymagają zeznania B. G., która wprost wskazała, że w jej ocenie J. F. (1) stara się jej na różne sposoby dokuczać, w związku z czym ze zdenerwowania zawiadomiła Urząd Gminy o ścięciu drzewa przez J. F. (1). Nadto sam oskarżony wskazał, iż zdenerwowało go to, że osoba powiązana z J. F. (1) doprowadziła do ograniczenia godzin otwarcia jego sklepu (k. 575v). Z zeznań J. F. (1) i D. F. wynika z kolei, że małżonkowie G. składali przeciwko nim liczne zawiadomienia do różnych organów m.in. do Urzędu Skarbowego i Inspekcji Pracy. Wyżej wskazane ustalone w sprawie okoliczności wskazują jednoznacznie na to motywy leżące u podstaw podżegania L. Z. (1) i E. S. (1) do popełnia przestępstwa na szkodę J. F. (1). Zauważenia w tym miejscu wymaga, że w sprawie nie ustalono istnienia jakiejkolwiek innej osoby pozostające w konflikcie z pokrzywdzonym a nadto brak jakichkolwiek podstaw, by oskarżeni mieli działać wyłącznie z własnej inicjatywy, ponieważ nie ulega wątpliwości, że przed popełnieniem przestępstwa nie mieli oni jakichkolwiek związków czy też relacji z J. F. (1) a tym samym jedynym racjonalnym i logicznym wyjaśnieniem ich zachowania jest działanie w celu uzyskania korzyści majątkowej od innej osoby mające zamiar zaszkodzić pokrzywdzonemu.

W dalszej kolejności wskazać należy, iż wbrew wyraźnym twierdzeniem oskarżonego S. G., który wskazał, że nie utrzymywał jakichkolwiek kontaktów z oskarżonymi L. Z. (1) i E. S. (1), z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że rozmawiał on z L. Z. (1) w dniu 31 października 2016 r. kilkukrotnie, co potwierdza wskazywany przez E. S. (1) ich wzajemny kontakt w tym czasie. Nadto z analizy bilingów wynika, że o godzinie 04.36 w dniu 29 listopada 2016 r., a więc w momencie gdy oskarżeni wrócili do domu E. S. (1) po dokonaniu podpalenia, z numeru telefonu należącego do L. Z. (1) zostało wykonane trwające 33 sekundy połączenie na numer (...) należący do oskarżonego S. G.. Niezależnie od tego który z obu oskarżonych kontaktował się wdówczas ze S. G. nie budzi wątpliwości, że w krótkim czasie po dokonaniu przestępstwa mieli z nim kontakt, co wskazuje w świetle logiki i zasad doświadczenia życiowego, że zamierzali poinformować go o przebiegu zdarzenia. Trudno uznać natomiast za wiarygodne twierdzenia P. G. (1) w części, w której podaje, że z telefonu L. Z. (1) miał on sam dzwonić do swego ojca jedynie w celu wymiany informacji o warunkach pogodowych, twierdzenie takie bowiem, kontekście pozostałych, opisanych wyżej dowodów razi wręcz naiwnością.

Kolejną okolicznością potwierdzającą sprawstwo S. G., jakkolwiek o mniejszym znaczeniu, są zeznania D. F., która zaobserwowała około godziny 2.00 w nocy, iż S. G., jego żona B. G. oraz ich syn P. G. (1) wyszli z domu, a P. G. (1) w ubraniu niedostosowanym do pory roku pobiegł do samochodu i odjechał, co wskazuje pośrednio na to, że S. G. wiedział o działaniu L. Z. (1) i E. S. (1), w przeciwnym razie nie miałby bowiem powodu wychodzić w tym czasie z domu razem z pozostałymi członkami rodziny, tym bardziej że wyjaśnieniem jego zachowania nie jest okoliczność, iż zawsze we wtorki około godziny 4-tej rano szykuje się on do wyjazdu na rynek, bowiem podana przez D. F. godzina zaobserwowanej opisanej wyżej sytuacji została potwierdzona szeregiem innych dowodów, w szczególności zeznaniami świadków P. G. (1), P. S. i P. C.. Jakkolwiek z ostrożnością podchodzić należy do zeznań wyżej wymienionej świadek ze względu na istniejący konflikt sąsiedzki zauważyć należy, iż podała ona niewątpliwie prawdzie okoliczności związane z wyjazdem P. G. (1) z domu, w szczególności wskazała, że wyjechał on w ubierze niedostosowanym do pory roku. Z zeznań funkcjonariusza Policji P. C., który przeprowadził kontrolę pojazdu P. G. (1) i był poinformowany o jego wyjeździe wynika, że P. G. ubrany był w koszulkę, spodnie a na nogach miał klapki (k. 378v).

Oceniając wiarygodność wyjaśnień E. S. (1) odnośnie jego wyjazdu do sklepu (...) po zapłatę za wykonanie zlecenia zniszczenia mienia Sąd miał na uwadze zeznania obiektywnego świadka E. P., osoby obecnej dla stron, niezainteresowanej w bezpodstawnym pomawianiu któregokolwiek z oskarżonych, którego relacja potwierdza wyjaśnienia E. S. (1). Świadek ten zeznał, że w dniu 30 listopada około godziny 17.00 przewiózł L. Z. (1) i E. S. (1) do sklepu (...) w Ś.. Z relacji tego świadka wynika, że wbrew wyjaśnieniom L. Z. (1) i S. G., oskarżeni ci spotkali się.

Uwzględniając powyższe okoliczności, Sąd uznał wyjaśnienia S. G., wyjąwszy wskazanie przez tego oskarżonego na istnienie konfliktu z J. F. (1), za niewiarygodne, zaprzeczające oczywistym faktom i stanowiące jedynie wyraz przyjętej przez tego oskarżonego linii obrony.

Zeznania świadków A. M., G. K., M. N., S. N., J. P. i H. S. nie wniosły natomiast żadnych nowych i istotnych okoliczności do niniejszej sprawy.

Opinia sądowo – psychiatryczna dotycząca stanu zdrowia psychicznego oskarżonego E. S. (1) i jego poczytalności tempore criminis zawierająca jasne wnioski, należycie uzasadniona i rzetelna, zasługuje w ocenie sądu na podzielenie. Podobnie ocenić należy opinię sądowo-psychologiczną dotyczącą E. S. (1).

W tym stanie rzeczy, w ocenie sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że oskarżony E. S. (1) w nocy z 28 na 29 listopada 2016 roku w miejscowości G. dokonał wspólnie i w porozumieniu z L. Z. (1) uszkodzenia mienia znacznej wartości tj. kombajnu marki C. (...) o wartości około 350.000 zł w ten sposób, że po przewiezieniu go przez wymienionego samochodem osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) z miejscowości S. do miejscowości G., mając przy sobie bańkę łatwopalnej substancji wdarł się na teren gospodarstwa rolnego należącego do J. F. (1) uszkadzając ogrodzenie, podbiegł do zaparkowanego tam kombajnu marki C. (...), wybił szybę szoferki, po czym polał ją wskazaną substancją i podpalił, a następnie uciekł z terenu posesji wsiadając z powrotem do samochodu, którym L. Z. (1) próbował odjechać, jednak bezskutecznie z uwagi na zakopanie się pojazdu, a następnie obaj oddalili się z miejsca zdarzenia pieszo, czym spowodował szkodę w wysokości 250.474,21 zł, na szkodę J. F. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zb. z art. 193 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Nadto zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dostarczył podstaw do uznania L. Z. (1) za winnego czynu polegającego na tym, że w nocy z 28 na 29 listopada 2016 roku w miejscowości G. dokonał wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) uszkodzenia mienia znacznej wartości tj. kombajnu marki C. (...) o wartości około 350.000 zł, w ten sposób, że jako kierowca samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...) przewiózł nim E. S. (1) oraz bańkę, która zawierała łatwopalną substancję o woni benzyny , z miejscowości S. do miejscowości G., gdzie po dojechaniu na miejsce zaparkował samochód w okolicy gospodarstwa rolnego należącego do J. F. (1) i czekał tam z uruchomionym silnikiem w celu umożliwienia ucieczki, podczas gdy E. S. (1) opuścił pojazd i wdarł się na teren wymienionego gospodarstwa uszkadzając ogrodzenie, podbiegł do zaparkowanego tam kombajnu marki C. (...), wybił szybę szoferki, po czym polał ją łatwopalną substancją, którą posiadał ze sobą i podpalił, a następnie uciekł z terenu posesji wsiadając z powrotem do samochodu, którym L. Z. (1) próbował odjechać, jednak bezskutecznie z uwagi na zakopanie się pojazdu, a następnie obaj oddalili się z miejsca zdarzenia pieszo, czym spowodował szkodę w wysokości 250.474,21 zł, na szkodę J. F. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje również, że oskarżony S. G. w nieustalonym dniu października 2016 r. w miejscowości Ś. nakłaniał E. S. (1) i L. Z. (1), chcąc aby wymienieni dokonali czynu zabronionego, do zniszczenia przez podpalanie łatwopalną substancją stojącego na posesji w miejscowości G. stanowiącego mienie znacznej wartości kombajnu marki C. (...) o wartości około 350.000 zł, będącego własnością J. F. (1), jednocześnie składając E. S. (1) i L. Z. (1) obietnicę zapłaty pieniędzy w kwocie 2000 zł za dokonanie ww. czynu zabronionego, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 18 § 2 kk w zw. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Wymierzając oskarżonemu E. S. (1) karę uwzględnić należało jako okoliczność obciążającą fakt dotychczasowej jego karalności, był on bowiem uprzednio wielokrotnie skazywany za przestępstwa przeciwko mieniu. Nie bez znaczenia jest tu również okoliczność, że czynu przypisanego mu w niniejszej sprawie E. S. (1) dopuścił się w warunkach art. 64 § 1 k.k. Trudno też uznać, że czyn przez niego popełniony miał charakter incydentalny i stanowił jednorazowy wyłom w jego aktualnym życiu, jakkolwiek ostatni jednostkowy wyrok skazujący zapadł wobec niego w 2005 roku, od tego zaś czasu oskarżony innych przestępstw nie popełnił. Jako okoliczność łagodzącą uznać należy fakt, że oskarżony przyznał się do winy i złożył wyjaśnień w sprawie, w których szczerze opisał swój udział w przestępstwie nie kryjąc ani roli, jaką on sam w nim odegrał ani roli odegranej przez współoskarżonych. Nadto Sąd miał na względzie, że E. S. (1) przeprosił pokrzywdzonego J. F. (1). Orzeczona wobec E. S. (1) kara, w ocenie Sądu, pozostaje adekwatna tak do stopnia winy, jak i społecznej szkodliwości czynu którego się on dopuścił, uwzględniając jednocześnie fakt jego istotnej roli w przestępstwie.

Przy wymiarze kary orzeczonej wobec L. Z. (1) Sąd miał na uwadze fakt wcześniejszej jego kilkunastokrotnej karalności, w tym głownie za przestępstwa przeciwko mieniu oraz fakt, że oskarżony nie dopatrywał się w swoim zachowaniu niczego niewłaściwego, przerzucając całą odpowiedzialność na współoskarżonego. Uwzględniając powyższe, pomimo tego, iż rola L. Z. (1) w popełnieniu przestępstwa nie była tak istotna jak w przypadku E. S. (1), Sąd orzekł wobec niego karę w zbliżonym wymiarze uznając, że kara ta będzie adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości jego czynu, jak również spełni ona cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego.

Wymierzając karę oskarżonemu S. G., Sąd miał na uwadze jego dotychczasową niekaralność, jednakże okoliczność ta w zestawieniu z wysokim stopniem szkodliwości czynu przezeń popełnionego w sposób świadomy i przemyślany z błahego powodu, nie uzasadniania przekonania, że kara pozbawienia wolności orzeczona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby okazałaby się wystarczająca, by zapobiec powrotowi przez niego w przyszłości do przestępstwa, tym bardziej, że oskarżony S. G. prezentował w toku postępowania wyraźnie negatywne nastawienie do pokrzywdzonego. Orzeczona kara w ocenie Sądu, jako adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, spełni w sposób należyty jej cele stanowiąc przestrogę dla oskarżonego i zapobiegając jego ewentualnym ponownym konfliktom z prawem.

Na poczet kary orzeczonej wobec oskarżonego E. S. (1) kary zaliczono okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 grudnia 2016 r., godz. 10.30.

Na podstawie art. 62 k.k., uwzględniając wnioski wypływające z opinii sądowo-psychiatrycznej oraz sądowo-psychologicznej, Sąd orzekł wobec oskarżonego E. S. (1) terapeutyczny system wykonywania kary pozbawienia wolności.

Sąd orzekł ponadto o obowiązku naprawienia szkody w części solidarnie przez oskarżonych E. S. (1), L. Z. (1) i S. G. poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. F. (1) w kwoty 120.474,21 zł mając na uwadze fakt uzyskania odszkodowania w kwocie 130.000 zł przez pokrzywdzonego z tytułu ubezpieczenia i uwzględniając jednocześnie okoliczność, iż pokrzywdzony podawał w toku postępowania zmienne wyliczenia odnośnie wysokości poniesionej szkody. Nadto Sąd miał na względzie, iż J. F. (1) kupował używane części zamienne i - jak sam podał - nie jest w stanie udokumentować wszystkich kosztów naprawy kombajnu (k. 673v). Zauważenia wymaga, iż ustawodawca przewidział w art. 46 § 1 k.k. możliwość orzeczenia o naprawieniu szkody w części, mając przy tym na względzie, iż niewskazane byłoby obligowanie Sądu do prowadzenia postępowania dowodowego poza zakresem aktu oskarżenia w celu ustalenia pełnego wymiaru szkody, odmienne uregulowanie wpływałoby bowiem negatywnie na ekonomikę postepowania karnego, również in concreto w niniejszej sprawie ( vide M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, komentarz do art. 46 k.k., Lex 2017).

O wynagrodzeniu za obronę oskarżonego E. S. (1) z urzędu orzeczono w oparciu o treść art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze w zw. z §4, §17 ust. 1 pkt. 2, §17 ust. 2 pkt. 3 i § 20 Rozporządzenia ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. Sąd zobowiązał oskarżony do zapłaty solidarnie rzecz oskarżyciela posiłkowego J. F. (1) kwotę 1236,00 złotych tytułem zwrotu poniesionych przez stronę wydatków uwzględniając ilość posiedzeń sądowych, w których uczestniczył jeden pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego.

O kosztach sądowych orzeczono uwzględniając sytuację materialną oskarżonych nie posiadających dochodów umożliwiających im uiszczenie kosztów sądowych powstałych w niniejszej sprawie.