Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Gąsior – Majchrowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Rytych

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim: M. W. (1)

po rozpoznaniu w dniach: 24.08.2017 r. i 15.12.2017 r.

sprawy:

  M. W. (2)

  syna J. i M. z domu D.

  urodzonego w dniu (...) w T.

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od 21 września 2015 r do 22 lipca 2016r w T., woj. (...) uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich córek M. W. i K. W. (1), w tym od płacenia na ich rzecz alimentów i tak na rzecz N. w kwocie po 450 zł miesięcznie i na rzecz K. w kwocie po 300 zł miesięcznie, zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz., w sprawie o sygn. akt IIIRC. 628/09 z dnia 29.12.2009r, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 209 § 1 kk w zb. z art. 64 § 1 kk

1.  oskarżonego M. W. (2) w miejsce zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 21 września 2015 roku do dnia 22 lipca 2016 roku w T., woj. (...) naraził córki N. W. i K. W. (2) na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych w ten sposób, że uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego wobec córki N. W. określonego na kwotę 450 złotych wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29 grudnia 2009 roku w sprawie III RC 628/09, wskutek czego powstała łączna zaległość przekraczająca równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych oraz uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego wobec córki K. W. (2) określonego na kwotę 300 złotych wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29 grudnia 2009 roku w sprawie III RC 628/09, wskutek czego powstała łączna zaległość przekraczająca równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, przy czym przyjmuje, że wyczerpuje on dyspozycję art. 209 § 1a k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 209 § 1a k.k. wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego M. W. (2) do wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie córek N. W. i K. W. (2);

3.  zwalnia oskarżonego M. W. (2) od opłaty, a wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 1015/16

UZASADNIENIE

Oskarżyciel publiczny – Prokurator Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim postawił oskarżonemu M. W. (2) zarzut popełnienia czynu polegającego na tym, że :

  w okresie od 21 września 2015 r do 22 lipca 2016r w T., woj. (...) uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim obowiązku opieki przez niełożenie na utrzymanie swoich córek M. W. i K. W. (1), w tym od płacenia na ich rzecz alimentów i tak na rzecz N. w kwocie po 450 zł miesięcznie i na rzecz K. w kwocie po 300 zł miesięcznie, zasądzonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz., w sprawie o sygn. akt IIIRC. 628/09 z dnia 29.12.2009r, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary za umyślne przestępstwo podobne, to jest czynu z art. 209 § 1 k.k. w zb. z art. 64 § 1 k.k.

W toku przewodu sądowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

N. W. i K. W. (2) są dziećmi E. W. i M. W. (2).

(zeznania świadka E. W. k. 41-42 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 33v.-34 akt sprawy II K 1015/16;

wyjaśnienia oskarżonego M. W. (2) k. 59-60 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 17v.-18 akt sprawy II K 1015/16)

Wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29 grudnia 2009 roku w sprawie III RC 628/09 M. W. (2) został zobowiązany do płacenia na rzecz córki N. W. tytułem podwyższonych alimentów kwoty 450 złotych miesięcznie poczynając od dnia 1 grudnia 2009 roku płatnych do rąk matki E. W. do 10-go dnia każdego miesiąca oraz został zobowiązany do płacenia na rzecz córki K. W. (2) tytułem podwyższonych alimentów kwoty 300 złotych miesięcznie poczynając od dnia 1 grudnia 2009 roku płatnych do rąk matki E. W. do 10-go dnia każdego miesiąca.

(wniosek o ściganie wraz z załącznikami k. 1-10 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawie III RC 628/09 k. 18 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawie III RC 207/03 k. 16 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok zaoczny Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie I C 96/07 k. 17 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

zeznania świadka E. W. k. 41-42 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 33v.-34 akt sprawy II K 1015/16)

W okresie od dnia 21 września 2015 roku do dnia 22 lipca 2016 roku E. W. pobierała z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. świadczenia z funduszu alimentacyjnego na rzecz córki N. W. w wysokości 450 złotych miesięcznie oraz na rzecz córki K. W. (2) w wysokości 300 złotych miesięcznie. Dodatkowo E. W. otrzymała zasiłek celowy na zakup artykułów żywnościowych w grudniu 2015 roku w wysokości 300 złotych.

(wniosek o ściganie wraz z załącznikami k. 1-10 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

zeznania świadka E. W. k. 41-42 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 33v.-34 akt sprawy II K 1015/16;

pisma z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. wraz z załącznikami k. 1-10 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016; k. 33 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016)

E. W. nie pracuje, jest osobą zarejestrowaną jako osoba bezrobotna od dnia 16 listopada 2015 roku, a córki N. W. i K. W. (2) są na jej utrzymaniu. Ponadto, E. W. ma na utrzymaniu trzecią córkę O. K. w wieku 8 lat. E. W. otrzymuje zasiłek rodzinny w kwocie około 350 złotych miesięcznie i rentę rodzinną z ZUS na rzecz O. K. w kwocie po 450 złotych miesięcznie. Nadto, z MOPS otrzymuje zasiłek rehabilitacyjny w kwocie po 80 złotych miesięcznie i pielęgnacyjny po 153 złote miesięcznie na rzecz K. W. (2). Na każdą z córek uzyskuje też świadczenie 500 (...), łącznie 1500 złotych. Od października 2015 roku N. W. była w Ośrodku (...) w Z., ale koszty związane z jej leczeniem oraz w czasie pobytu w domu m. in. na święta, ferie, wakacje ponosiła E. W.. K. W. (2) do dnia 1 września 2016 roku była uczennicą Szkoły Podstawowej w T., a następnie uczennicą Gimnazjum we W.. M. W. (2) widywał się córkami w latach 2015-2016, za wyjątkiem około 8 miesięcy, kiedy E. W. mieszkała z córkami we W.. M. W. (2) nie dawał córkom pieniędzy, ani prezentów.

(zeznania świadka E. W. k. 41-42 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 33v.-34 akt sprawy II K 1015/16;

szczegółowy raport o osobie k. 25-29)

Na powstałą wskutek zachowania M. W. (2) zaległość w sprawie Kmp 31/07 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim na dzień 8 czerwca 2016 roku złożyła się kwota 2.776,00 złotych stanowiąca alimenty zaległe dla wierzyciela, kwota 67.600,00 stanowiąca równowartość świadczeń wypłaconych z Funduszu Alimentacyjnego oraz kwota 28.524,90 złotych stanowiąca odsetki zaległe dla Funduszu Alimentacyjnego.

(informacja o stanie zaległości k. 13)

W okresie od dnia 21 września 2015 roku do dnia 22 lipca 2016 roku M. W. (2) nic nie wpłacił do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim w sprawie Kmp 31/07.

(karta rozliczeniowa k. 14-15)

Decyzją Prezydenta Miasta T. z dnia 15 kwietnia 2016 roku numer MOPS.Is.431.201.uz.113.2016 M. W. (2) został uznany za dłużnika alimentacyjnego uchylającego się od zobowiązań alimentacyjnych.

(wniosek o ściganie wraz z załącznikami k. 1-10 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016)

M. W. (2) korzystał ze świadczeń pomocy społecznej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. w maju 2007 roku oraz w grudniu 2014 roku.

(pismo z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w T. k. 32 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016)

W okresie od dnia 4 grudnia 2014 roku do dnia 21 września 2015 roku w/w był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w T. jako bezrobotny bez prawa do zasiłku, przy czym dnia 21 września 2015 roku został wykreślony z ewidencji z własnej winy, albowiem nie stawił się w Powiatowym Urzędzie Pracy w T. w wyznaczonym terminie i nie powiadomił w okresie 7 dni o uzasadnionej przyczynie niestawiennictwa.

(szczegółowy raport o osobie k. 21-24)

M. W. (2) jest rozwiedziony, posiada dwoje małoletnich dzieci w wieku 17 lat oraz 14 lat. Ma wykształcenie podstawowe, jest bezrobotny bez prawa do zasiłku, utrzymuje się z prac dorywczych uzyskując dochód miesięczny w wysokości 500 złotych.

(dane osobopoznawcze k. 61 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyjaśnienia oskarżonego M. W. (2) k. 59-60 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 17v.-18 akt sprawy II K 1015/16)

M. W. (2) był uprzednio sześciokrotnie karany, a w tym między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 19 lipca 2007 roku w sprawie II K 196/07 za przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat, przy czym powyższa kara została następnie zarządzona w dniu 22 września 2009 roku, a następnie objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 6 lipca 2010 roku w sprawie II K 395/10, utrzymanym w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie IV Ka 678/10 , zaś M. W. (2) odbywał karę łączną w wymiarze 2 lat i 11 miesięcy od dnia 10 czerwca 2007 roku do dnia 19 lipca 2007 roku, od dnia 18 marca 2010 roku do dnia 29 czerwca 2011 roku i od dnia 23 lipca 2011 roku do dnia 1 lutego 2013 roku.

(dane o karalności k. 49-53 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 24-26 akt sprawy II K 1015/16

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawie II K 395/10 k. 70 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawie II K 22/08 k. 72 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawie VI K 355/08 k. 74 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. w sprawie II K 196/07 k. 77 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie IV Ka 375/09 k. 73 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie IV Ka 678/10 k. 71 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie IV Ka 300/09 k. 75 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

przeglądarka orzeczeń k. 45-46 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016;

wydruk z systemu NOE – SAD k. 27-32)

W/w nie cierpi na chorobę psychiczną ani upośledzenie umysłowe. W chwili popełnienia zarzucanego czynu miał prawidłowo zachowaną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

(opinia sądowo - psychiatryczna k. 90 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016)

Oskarżony M. W. (2) w swoich wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu wyjaśniając między innymi, że nie przekazywał matce dzieci pieniędzy tytułem alimentów, gdyż sam nie miał odpowiednich dochodów z podjętych prac dorywczych. Podniósł, że żałuje, iż nie było go stać na płacenie alimentów i ma nadzieję, że to się zmieni. Dodał, że mieszka z konkubiną, z wynajmowanym mieszkaniu, a koszt utrzymania mieszkania to 450 złotych, które pokrywają wspólnie. Konkubina utrzymuje się z renty socjalnej i zasiłku pielęgnacyjnego w łącznej kwocie 630 złotych. Podniósł, że utrzymywał się z prac dorywczych remontowo – budowlanych i osiągał z tego tytułu 1000 – 1500 złotych miesięcznie.

(wyjaśnienia oskarżonego M. W. (2) k. 59-60 akt sprawy PR 1 Ds. 743.2016, k. 17v.-18 akt sprawy II K 1015/16)

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie nieosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów przekazanych przez instytucje, w tym przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w T., Powiatowy Urząd Pracy w T. oraz pochodzących od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim, nie budzi wątpliwości w zakresie wiarygodności i rzetelności zawartych w nich informacji.

Za wiarygodne w zakresie, w jakim okazały się istotne dla sprawy, uznane zostały zeznania świadka E. W. wobec faktu, że zyskały one potwierdzenie w innych wiarygodnych dowodach, a ich treść nie pozostaje w sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym.

Wyjaśnienia oskarżonego M. W. (2) Sąd uznał za wiarygodne w zakresie mającym istotne znaczenie dla niniejszego postępowania i znajdującym potwierdzenie w ustalonym przez Sąd stanie faktycznym a w pozostałej części uznał je za obraną linię obrony zmierzającą do pomniejszenia stopnia winy.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dokonując niezbędnych modyfikacji w opisie czynu ostatecznie uznał oskarżonego M. W. (2) za winnego w ramach zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia tego, że w okresie od dnia 21 września 2015 roku do dnia 22 lipca 2016 roku w T., woj. (...) naraził córki N. W. i K. W. (2) na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych w ten sposób, że uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego wobec córki N. W. określonego na kwotę 450 złotych wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29 grudnia 2009 roku w sprawie III RC 628/09, wskutek czego powstała łączna zaległość przekraczająca równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych oraz uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego wobec córki K. W. (2) określonego na kwotę 300 złotych wyrokiem zaocznym Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29 grudnia 2009 roku w sprawie III RC 628/09, wskutek czego powstała łączna zaległość przekraczająca równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. czynu z art. 209 § 1a k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Podnieść należy iż art. 209 k.k. w obecnie obowiązującym brzmieniu przewiduje dwa typy przestępstwa, a w tym w § 1 typ podstawowy regulujący odpowiedzialność karną tego, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące oraz typ kwalifikowany w § 1a, zgodnie z którym surowszej karze, odpowiadającej sankcji przewidzianej w art. 209 § 1 k.k. w dotychczasowym brzmieniu, podlega sprawca czynu określonego w § 1, który naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Zatem zgodnie z obecnie obowiązującym brzmieniem ustawy wyeliminowano znamię uporczywości działania sprawcy zastępując je ściśle określonymi ramami czasowymi w jakich penalizowane zachowanie musi mieć miejsce, a nadto znamię narażenia osoby uprawnionej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych nie warunkuje już zaistnienia czynu zabronionego, a jedynie zakwalifikowanie zachowania jako narażonego na surowszy wymiar kary. Jednakże należy mieć przede wszystkim na uwadze iż Kodeks karny w obecnym brzmieniu przewiduje w art. 209 § 4 i § 5 k.k. dodatkowe rozwiązania, które w zależności od zachowania oskarżonego (czy też podejrzanego) po popełnieniu czynu i wszczęciu przeciwko niemu postępowania mogą doprowadzić do jego umorzenia na etapie postępowania przygotowawczego bądź odstąpienia przez Sąd od wymierzenia kary, a to w sytuacji gdy w/w uiści w całości zaległe alimenty. W uprzednim stanie prawnym takie samo zachowanie mogło być jedynie analizowane w kontekście okoliczności wpływających na wymiar kary. Wobec takiej sytuacji, niepozwalającej na dokonanie jednoznacznej oceny kolidujących ze sobą ustaw co do ich względności dla sprawcy, Sąd zastosował ustawę w nowym brzmieniu, opierając się na stanowisku wyrażonym w orzecznictwie, zgodnie z którym w razie modyfikacji penalizacji ustawa nowa ma zastosowanie wtedy, gdy nie jest dla sprawcy surowsza a w razie wątpliwości, którą z kolidujących ustaw należy uznać za względniejszą dla sprawcy, stosuje się – zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k. – ustawę nową.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości fakt, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przewidziane przez ustawodawcę, jako typizujące przestępstwo z art. 209 § 1a k.k. Zachowanie oskarżonego M. W. (2) w sposób jednoznaczny interpretować należy jako uchylanie się od wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec tego, iż w okresie objętym zarzutem nie był on zarejestrowany jako bezrobotny ani pozbawiony wolności, a tym samym miał obiektywną możliwość pozyskania odpowiednich środków pozwalających na realizację nałożonego na niego obowiązku, przy czym w/w został skreślony z ewidencji osób bezrobotnych wobec niezgłoszenia się w wyznaczonym terminie do Urzędu Pracy, zaś nie ulega wątpliwości, iż pracował dorywczo, a w tej sytuacji uzasadnionym i rozsądnym byłoby oczekiwanie, że przynajmniej część z zarobionych pieniędzy przeznaczy na utrzymanie córek, przekazując na ten cel przynajmniej drobne, lecz regularne kwoty. Nadto w/w obowiązek został określony co do wysokości wyrokiem sądowym, a powstała wskutek zachowania oskarżonego zaległość przekroczyła równowartość 3 świadczeń okresowych. Podkreślenia wymaga również iż w ocenie Sądu fakt uchylania się przez oskarżonego od wykonywania obowiązku alimentacyjnego, biorąc pod uwagę wiek małoletnich córek N. W. i K. W. (2) oraz niewysokie dochody matki sprawującej nad w/w opiekę niewątpliwie świadczą o tym, iż swoim zachowaniem oskarżony M. W. (2) naraził córki N. W. i K. W. (2) na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynów umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Przypisany zaś oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. W ustalonym bowiem stanie faktycznym oskarżony mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które z uwagi na osobowość oskarżonego mogłyby wpływać ograniczająco na możliwość jego zachowania się w sposób zgodny z prawem, czy też okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto, w ocenie Sądu, przypisane oskarżonemu czyny były bezprawne, a stopień ich społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy. Stwierdzenie to jest w pełni uzasadnione w świetle orzeczenia sądowo – psychiatrycznego dotyczącego oskarżonego. Wszak z pisemnej opinii biegłych lekarzy psychiatrów jednoznacznie wynika, że oskarżony nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Jednocześnie z opinii biegłych lekarzy psychiatrów jednoznacznie wynika, że oskarżony w czasie czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. W ocenie Sądu opinia ta jest jasna, pełna, kompletna i nie zawiera sprzeczności, a także spełnia wszystkie wymogi, o jakich mowa w treści art. 201 k.p.k. Nadto, pochodzi od osób fachowych i bezstronnych niezainteresowanych korzystnym rozstrzygnięciem na rzecz którejkolwiek ze stron procesu.

Ponadto, w ocenie Sądu, przypisany oskarżonemu czyn był bezprawny, a stopień jego społecznej szkodliwości był wyższy niż znikomy. Czyn zaś oskarżonego charakteryzuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości.

Wymierzając karę Sąd miał na uwadze ogólne dyrektywy w tym zakresie wskazane przez treść art. 53 k.k., poczytując na korzyść oskarżonego w istocie przyznanie się przez w/w do popełnienia zarzucanego mu czynu, niespełna roczny okres niealimentacji, natomiast za okoliczność obciążającą uznając uprzednią karalność M. W. (2), ale dotychczas nigdy za przestępstwo z art. 209 § 1 k.k., niezależnie od spełnienia warunków przewidzianych w art. 64 § 1 k.k. (wobec skazania w przeszłości za czyn stypizowany w art. 207 § 1 k.k.).

Wobec powyższego Sąd uznał za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu wyczerpującego dyspozycję art. 209 § 1a k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. orzeczoną na podstawie art. 209 § 1a k.k. karę 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności. W ocenie Sądu izolacja czasowa oskarżonego nie jest niezbędna, albowiem pomimo uprzedniej karalności istnieją w ocenie Sądu podstawy do orzeczenia łagodniejszego rodzaju kary skoro oskarżony M. W. (2) dopuścił się zarzucanego czynu, a wcześniej nie był karany za przestępstwo wyczerpujące dyspozycję art. 209 § 1 k.k. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara ograniczenia wolności uwzględnia w sposób należyty stopień bezprawia zawartego w przedmiotowym zachowaniu oskarżonego i przypisany oskarżonemu stopień winy.

W celu należytego oddziaływania na postawę oskarżonego M. W. (2) względem ciążących na nim obowiązków rodzicielskich, Sąd uznał za celowe nałożenie na niego, na podstawie art. 34 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 k.k., obowiązku bieżącego łożenia na utrzymanie córek N. W. i K. W. (2).

W oparciu o treść art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), Sąd zwolnił oskarżonego M. W. (2) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa opłaty oraz wydatków poniesionych w trakcie postępowania uznając, że uiszczenie ich w sytuacji osobistej, majątkowej, rodzinnej, a w tym ze względu na brak stałej pracy zarobkowej i zamieszkiwanie z matką, byłoby dla niego zbyt uciążliwe i w sposób pośredni byłoby z ewentualną szkodą dla ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego na rzecz córek.