Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kalisz, dnia 06 listopada 2017r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Sowa

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2017 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. o.o. z siedzibą w O.

przeciwko: (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K. na rzecz powódki (...) Sp. o.o. z siedzibą w O. 38.586,68 zł (trzydzieści osiem tysięcy pięćset osiemdziesiąt sześć złoty 68/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

–

8.949,78 zł od dnia 21.02.2017 r. do dnia zapłaty,

–

12.162,24 zł od dnia 23.02.2016 r. do dnia zapłaty,

–

16.482 zł od dnia 5.05.2016 r. do dnia zapłaty,

–

21,02 zł od dnia 21.02.2017 r. do dnia zapłaty,

–

91,81 zł od dnia 21.02.2017 r. do dnia zapłaty,

1.  zasądza od pozwanej (...) Sp. z o. o. z siedzibą w K. na rzecz powódki (...) Sp. o.o. z siedzibą w O. kwotę 5.547,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Katarzyna Górna- Szuława

Sygn. akt V GC 2013/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 kwietnia 2017r. powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w O. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła
o zasądzenie od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. kwoty 38.586,68 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot i dat tam wskazanych oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych a także kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powódki podniósł, że w następstwie przelewu wierzytelności powódka nabyła od firmy (...)
w Ł. wierzytelności wobec pozwanej spółki wynikające z tytułu nieuiszczonych kwot, których dotyczy pozew, a które wynikają z powołanych faktur. Wskazał, że o fakcie zawarcia umowy o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń pozwana została zawiadomiona. Ponadto podniósł, że na kwotę główną składa się wierzytelność
w wysokości 37.706,78 zł wynikająca ze sprzedaży towarów, natomiast kwota 879 zł wynika z art. 10 ustawy z dnia 08 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Powódka po nabyciu wierzytelności przesłała pozwanej wezwanie do zapłaty kwot, których pozew dotyczy. Pozwana dokonała płatności do cedenta w łącznej kwocie 10.905,10 zł. Cedent rozliczył się z wpłat dokonanych przez pozwaną. Wpłaty zostały zaliczone
w pierwszej kolejności na odsetki a następnie na należność główną. Powódka wskazała, że wysłała do pozwanej rozliczenie, jednakże pozwana nie zapłaciła dochodzonej pozwem kwoty.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 15 maja 2017r. Sąd Rejonowy w Kaliszu V Wydział Gospodarczy w osobie referendarza sądowego,
w sprawie o sygn. akt V GNc 1584/17 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, który wpłynął do Sądu w dniu 03 sierpnia 2017r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa w części. Wskazała, że kwota 10.708,30 zł została przez nią uregulowana bezpośrednio na rzecz cedenta. Podniosła także, iż od dochodzonej pozwem kwoty należy odliczyć kwotę 878 zł należną jej za nierozliczone reklamacje, na które nie otrzymała korekt.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty pełnomocnik powódki podtrzymał żądanie pozwu. Przyznał, że pozwana spółka dokonała wpłat bezpośrednio na rzecz cedenta w datach i terminach wskazanych w sprzeciwie mimo, iż została zawiadomiona o cesji wierzytelności. Wobec tego powódka jako datę spełnienia świadczenia przyjęła dzień,
w którym cedent zawiadomił ją o wpłacie i rozliczył się z niej. W konsekwencji wierzycielowi należą się od pozwanej odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od dnia następnego po dniu wymagalności wierzytelności do dnia zapłaty. Dlatego też powódka dokonała zaliczenia wpłat pochodzących od pozwanej w pierwszej kolejności na odsetki należne do dnia zapłaty, a pozostałą kwotę na należność główną. Nadto powódka zaprzeczyła, by istniały jakiekolwiek nierozliczone reklamacje pomiędzy cedentem
a pozwaną spółką wskazując, iż strona pozwana ich nie wykazała.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Zaś pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...).

(okoliczności bezsporne).

W dniu 03 stycznia 2017r. powódka (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. zawarła z J. W. prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą (...)
w Ł. umowę o powierniczym przelewie wierzytelności i windykacji roszczeń nr (...)/92/ (...)/17/ (...)/MF. Przedmiotem umowy było określenie zasad powierniczego przelewu (cesji) wierzytelności tj. przeniesienie przez powierzającego na rzecz przejmującego wymagalnych wierzytelności przysługujących powierzającemu wobec pozwanej w celu ich wyegzekwowania od dłużnika na zasadach określonych w umowie. Stosownie do w/w umowy powierzający oświadczył, że przysługuje mu względem dłużnika (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. bezsporna i wymagalna wierzytelność na kwotę 47.549 zł. Była to kwota jaka pozostała do zapłaty na podstawie faktur: nr (...) z dnia 12 stycznia 2016r. na kwotę 13.136,40 zł z terminem płatności określonym na dzień 09 lutego 2016r., nr (...) z dnia 25 stycznia 2016r. na kwotę 12.162,24 zł z terminem płatności określonym na dzień 22 lutego 2016r., nr (...) z dnia 05 kwietnia 2016r. na kwotę 196,80 zł z terminem płatności określonym na dzień 03 maja 2016r., nr (...) z dnia 06 kwietnia 2016r. na kwotę 16.482 zł z terminem płatności określonym na dzień 04 maja 2016r., nr (...) z dnia 11 maja 2016r. na kwotę 196,80 zł
z terminem płatności określonym na dzień 01 czerwca 2016r. oraz nr (...) z dnia 24 października 2016r. na kwotę 5.375,10 zł z terminem płatności określonym na dzień 20 listopada 2016r.

(dowód: faktury VAT k. 4-8, umowa k. 9-12, załącznik nr 1 k. 13, oświadczenie k. 18).

W dniu 03 stycznia 2017r. powódka sporządziła skierowane do pozwanej zawiadomienie o przelewie wierzytelności w kwocie 47.549,34 zł. Zaś pismem z dnia 11 stycznia 2017r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 56.774,54 zł, na którą składała się kwota należności głównej w wysokości 50.022,22 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych w kwocie 2.472,88 zł oraz prowizja za przeprowadzone czynności windykacyjne w kwocie 4.279,88 zł - w terminie 3 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pozwana odebrała w/w dokumenty w dniu 31 stycznia 2017r. O przelewie wierzytelności powódka poinformowała pozwaną również mailowo
w dniu 11 stycznia 2017r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 14 potwierdzenie odbioru k. 15, 20, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 19, e-mail k. 79).

Dnia 16 stycznia 2017r. pozwana dokonała na rzecz cedenta dwóch wpłat: 5.136,40 na poczet faktury VAT nr (...)/2016 zł i 196,80 zł na poczet faktury (...). Zaś w dniu 23 stycznia 2017r. pozwana dokonała wpłaty na rzecz cedenta w wysokości 5.375,10 zł na poczet faktury VAT nr (...).

(dowód: faktury VAT k. 65-67).

Dnia 17 lutego 2017r. cedent dokonał wpłaty prowizji na rzecz powódki od kwot uregulowanych przez pozwaną. Mailem z dnia 21 lutego 2017r. powódka poinformowała pozwaną, iż wpłaty dokonane na rzecz cedenta zostały rozliczone i przesłała jej tabelę zawierającą sposób rozliczenia oraz aktualny stan zadłużenia.

(dowód: e-mail k. 16, tabela zadłużenia k. 17, potwierdzenie przelewu k. 80-81).

Kurs waluty euro w dniu 29 stycznia 2017r. wynosił 4,4078 zł, w dniu 29 kwietnia 2017r. 4,3820 zł, w dniu 31 maja 2017r. 4,3820 zł, zaś w dniu 31 października 2017r. 4,3267 zł.

(dowód: tabela A kursów średnich k. 21-24)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd uznał je za wiarygodne przedłożone przez strony dokumenty, z których dowód przeprowadzono w toku postępowania. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nadto nie zostały zakwestionowane przez strony procesu.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

Na gruncie niniejszej sprawy bezspornym jest, że pozwana posiadała wobec cedenta zadłużenie wynikające z faktur załączonych do pozwu. Poza sporem pozostawało także, iż na poczet istniejącego zobowiązania pozwana dokonała już po przelewie wierzytelności na rzecz cedenta dwóch wpłat w dniu 16 stycznia 2017r.: 5.136,40 na poczet faktury VAT nr (...)/2016 zł i 196,80 zł na poczet faktury (...). Zaś w dniu 23 stycznia 2017r. pozwana dokonała wpłaty na rzecz cedenta w wysokości 5.375,10 zł na poczet faktury VAT nr (...).

W sprzeciwie pozwana podniosła, iż dochodzona pozwem należność winna zostać pomniejszona o dokonane wpłaty.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż pozwana dokonała tych wpłat po upływie ustalonego w fakturach terminu płatności. Jak to wynika z faktury VAT nr (...) z dnia 12 stycznia 2016r. termin jej płatności był określony na dzień 09 lutego 2016r., termin płatności faktury VAT nr (...) z dnia 11 maja 2016r. był określony na dzień 01 czerwca 2016r. zaś termin płatności faktury VAT nr (...) z dnia 24 października 2016r. na dzień 20 listopada 2016r. Tym samym pozwana już w dniu następnym po tych terminach, popadła w zwłokę ze spełnieniem swojego świadczenia pieniężnego. Konsekwencją tego faktu było powstanie po stronie wierzyciela - początkowo po stronie wierzyciela pierwotnego - cedenta, a następnie po zawarciu umowy przelewu i przeniesieniu wierzytelności po stronie cesjonariusza w osobie powódki, roszczenia o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego z umowy sprzedaży przez pozwaną .

Skoro pierwotnie wierzycielem był J. W., a następnie jako cedent zawarł on
z powódką umowę przelewu wierzytelności wynikających z przedmiotowych faktur, to podmiotem uprawnionym do dochodzenia zwrotu przelanej wierzytelności wraz
z odsetkami, stał się cesjonariusz, czyli powódka. W tej sytuacji należało sprecyzować okres, za który przysługiwały odsetki w realiach rozpoznawanej sprawy.

Roszczenie o odsetki powstaje od chwili opóźnienia i dotyczy okresu aż do momentu, gdy dłużnik spełni świadczenie pieniężne. Staje się wymagalne począwszy od bezskutecznego upływu terminu spełnienia świadczenia głównego. Dłużnik opóźnia się więc z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym lub wynikającym z właściwości zobowiązania, a w przypadku gdy termin nie zostanie w taki sposób oznaczony, jeśli nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Odsetki za opóźnienie należą się bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika. Z tego również wynika, że świadczenie główne staje się wymagalne przede wszystkim z chwilą upływu terminu, jeśli taki został oznaczony (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1989r.,
I CR 14/89, LEX nr 374465, i z dnia 13 października 1994r., I CRN 121/94, OSNC 1995/1/21; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2010r., I ACa 733/10, LEX nr 756715).

W niniejszej sprawie strony umowy sprzedaży uzgodniły wskazany w fakturach termin zapłaty za sprzedany towar. Strony oznaczyły więc termin spełnienia świadczenia (art. 455 kc), po upływie którego należały się wierzycielowi odsetki za opóźnienie. Zatem od dnia następnego po dacie wskazanej w fakturach roszczenie o odsetki stało się wymagalne i od tej daty aż do spełnienia świadczenia przez pozwaną, co następowało częściami, należą się powódce odsetki jako cesjonariuszowi.

W związku z dokonywanymi wpłatami przez pozwaną należy także wskazać, iż powódka prawidłowo dokonywała zaliczenia wpłaconych kwot w pierwszej kolejności na poczet zaległych odsetek, bowiem jeżeli dłużnik płaci po terminie, wierzyciel może zaliczyć wpłatę w pierwszej kolejności na zaległe odsetki za opóźnienie związane z należnością główną, której wpłata dotyczy (art. 451§1 kc). W wyniku takiego zaliczenia wpłaty przez powódkę nieuregulowana pozostała w dalszym ciągu należność główna w kwocie
37.706,78 zł.

Jeżeli wierzyciel zdecyduje się zaliczyć wpłatę w pierwszej kolejności na odsetki za opóźnienie, to dłużnik nie może się temu sprzeciwić. Nie ma też znaczenia to, że dłużnik dokonując wpłaty zaznaczył, że ma być ona zaliczona na należność główną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09 lutego 2005r., sygn. akt II CK 433/04). Od tej nieuregulowanej części powódka może naliczać odsetki za opóźnienie w zapłacie. W powyższym zakresie Sąd zgodnie z treścią art. 230 kpc oparł się na wskazanych przez powódkę wyliczeniach wysokości zadłużenia w e-mailu z dnia 21 lutego 2017r., mając na względzie, iż pozwana nie podnosiła, że nie otrzymała pism informujących o wysokości zadłużenia jak również nie kwestionowała treści w/w pism i uznał istnienie faktów przytoczonych przez powódkę
w tym zakresie za przyznane przez pozwaną.

W sprzeciwie pozwana podniosła także, iż od dochodzonej pozwem kwoty należy odliczyć kwotę 878 zł należną jej za nierozliczone reklamacje, na które nie otrzymała korekt. Powódka zakwestionowała ta okoliczność.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 kc w zw. z art. 3 kpc w zw. z art. 232 kpc Pozwana natomiast w żaden sposób nie wykazała, by jakiekolwiek reklamacje składała, czego dotyczyły i na jaką kwotę opiewały.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd uwzględnił powództwo w zakresie należności głównej w całości.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013r. o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684) w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2016 r. wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc,
w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 40 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie powódka przedkładając niekwestionowane przez pozwaną faktury VAT udowodniła, że należy jej się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 40 euro według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne od każdej z przedłożonych faktur, gdyż poznana nie uregulowała należności we wskazanym w nich terminie. Dlatego też zasądził tą kwotę zgodnie z żądaniem pozwu w wysokości 879,90 zł (5 x równowartość 40 euro).

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016r., poz. 684) zgodnie z którym
w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie
w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie i zasądził je od dnia następnego po dniu wymagalności wierzytelności, do dni zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z treścią art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 1.930 zł obliczona zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego powódki w kwocie 3.600 zł obliczone zgodnie z §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 09 września 2000r.
o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 z późn. zm.).

Pozwana przegrała proces w całości, winna więc w całości ponieść jego koszty.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.547 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2 sentencji wyroku).

SSR Katarzyna Górna- Szuława