Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 czerwca 2017r. skierowanym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w K. powódka (...) w B. ((...)) wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 30 645, 48 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

I 28 394, euro od dnia 30 maja 2017r. do dnia zapłaty;

II 2 251,45 euro od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Uzasadniając zgłoszone żądanie pełnomocnik powódki wskazał, iż na dochodzoną w pkt I kwotę składają się należności wynikające z nieuregulowanych przez pozwaną faktur, w pkt II zaś – z tytułu odsetek skapitalizowanych za okres opóźnienia w zapłacie powyższych należności do dnia 29 maja 2017r., powołał się jednocześnie na nabycie powyższych wierzytelności w drodze umowy factoringu (pozew k. 3 – 10).

Wydanym w dniu 21 lipca 2017r. nakazem zapłaty orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 81). We wniesionym od powyższego nakazu sprzeciwie z dnia 11 sierpnia 2017r. pozwana zakwestionowała legitymację powódki, wskazała bowiem na wadliwość umowy, na mocy której powódka nabyć miała sporne wierzytelności, podniosła ponadto, iż pozwana uzgodniła z cedentem, iż zaspokojenie jego roszczeń nastąpi w drodze przejęcia przez niego zbywanych stronie pozwanej maszyn i z tej też przyczyny wniosła o oddalenie powództwa (sprzeciw k. 95 – 97).

Sąd ustalił, co następuje:

W ramach nawiązanej z pozwaną stałej współpracy cedent – (...) w G. (...)) wystawiła na pozwaną w związku z dokonywanymi na jej rzecz dostawami maszyn rolniczych faktury na kwoty:

I 6 148,60 euro z terminem płatności do dnia 14 sierpnia 2015r. (faktura k. 34, tłumaczenie k. 35);

II 5 323,58 euro z terminem płatności na dzień 14 sierpnia 2015r. (faktura k. 36, tłumaczenie k. 37);

III 8 143,80 euro z terminem płatności na dzień 14 września 2015r. (faktura k. 38, tłumaczenie k. 39);

IV 2 976,35 euro z terminem płatności na dzień 14 września 2015r. (faktura k. 40, tłumaczenie k. 41);

V 5 339,10 euro z terminem płatności na dzień 14 września 2015r. (faktura k. 42, tłumaczenie k. 43);

VI 8 973,25 euro z terminem płatności na dzień 21 września 2015r. (faktura k. 44 - 45, tłumaczenie k. 46 - 47);

VII 9 489,35 euro z terminem płatności na dzień 6 stycznia 2017r. (faktura k. 48 - 49, tłumaczenie k. 50 – 51).

W związku z brakiem płatności wskazanych powyżej faktur cedent usiłował w listopadzie 2015r. kontaktować się z pozwaną zarówno telefonicznie jak i drogą elektroniczną celem wyjaśnienia tej sytuacji, próby te nie spotykały się jednak z jakąkolwiek odpowiedzią pozwanej. Chcąc ułatwić pozwanej wywiązanie się z jej zobowiązań cedent proponował jej dokonanie zwrotu kupionych przez nią od cedenta maszyn. Faktycznie zwrotu takiego pozwana dokonała jedynie w odniesieniu do niewielkiej ilości zakupionych uprzednio od cedenta maszyn, ten zaś pomniejszył swoje roszczenia o wartość odzyskanego tą drogą sprzętu (wiadomość k. 62, zeznania świadków J. T. k. 127 – odwrót, J. N. k. 127 – odwrót - 128). Chcąc ułatwić spłatę powyższych zobowiązań powódka w dniu 19 listopada 2015r. wysłała jej harmonogram spłaty zobowiązań ustalający późniejsze terminy płatności powyższych faktur (harmonogram k. 64). Odpowiadając nań pozwana przedstawiła własny, przewidujący jeszcze korzystniejsze dla niej rozwiązania, harmonogram spłaty zadłużenia (harmonogram k. 66). W skierowanym do pozwanej piśmie z dnia 17 marca 2017r. cedent wezwał ostatecznie pozwaną do zapłaty wymagalnego zadłużenia wraz z odsetkami w terminie do dnia 24 marca 2017r. zastrzegając jednocześnie, iż brak zapłaty we wskazanym wyżej terminie skutkować będzie skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego (wezwanie k. 68, dowód nadania k. 69).

Wcześniej, bo jeszcze w dniu 31 lipca 2015r. wierzycielka występująca wtedy już pod firmą – A. M. G. m.b.H. zawarła z powódką umowę, na mocy której wierzycielka zobowiązała się cedować na powódkę wszystkie zarówno obecne jak i przyszłe wierzytelności z tytułu realizowanych przez nią dostaw towarów i usług kierowanych między innymi do Polski, powódka zaś ze swej strony zobowiązała się do regularnego zakupu powyższych wierzytelności. Zgodnie z par. 4 powyższej umowy, przyjmowanie oferty kupna powyższych wierzytelności przez powódkę jako faktora dokonywane było w sposób dorozumiany poprzez zaksięgowanie ceny kupna danej wierzytelności na koncie rozliczeniowym klienta. Dokonanie takiej operacji zwalniało powódkę z obowiązku kierowania do cedenta osobnego oświadczenia o przyjęciu jego oferty zbycia danej wierzytelności (umowa k. 57 – 61).

Sąd zważył, co następuje:

Wbrew podniesionym w sprzeciwie okolicznościom, żądanie pozwu zasługuje na udzielenie mu ochrony. Jako chybiony ocenić należało w szczególności zarzut pozwanej, jakoby przedmiotem faktoringu mogły być wyłącznie wierzytelności jeszcze niewymagalne, stosownie bowiem do utrwalonego w literaturze prawniczej stanowiska, faktoring jest to działalność polegająca na nabywaniu przez faktora od przedsiębiorców najczęściej jeszcze niewymagalnych wierzytelności za część ich wartości. Dzięki płatności od faktora, dokonywanej przed terminem wymagalności wierzytelności, przedsiębiorca uzyskuje środki na bieżącą działalność i łatwiej jest mu zachować płynność finansową (por. K. Kruczalak, Factoring). Faktoring kwalifikuje się przy tym bądź jako szczególną postać sprzedaży wierzytelności bądź też jako umowę nienazwaną, funkcjonującą jednak od wielu lat w praktyce życia gospodarczego (zob. zwłaszcza K. Kruczalak, Factoring i jego gospodarcze znaczenie, passim; K. Zawada, w: System PrPryw, t. 6, 2014, s. 1384 i n.; z literatury komentarzowej np. J. Mojak, w: Pietrzykowski, Komentarz KC, t. II, 2015, s. 163 i n.; G. Kozieł, w: Kidyba, Komentarz KC, t. III, Cz. ogólna, 2014, s. 867 i n.; P. Sobolewski, w: Osajda, KC. Komentarz, t. II, s. 955; G. Sikorski, w: Ciszewski, Komentarz KC, 2014, s. 919). Należy jednak podkreślić, że ukształtowane w praktyce życia gospodarczego typy umowy nienazwanej w żadnym razie nie mogą krępować woli stron, ograniczonej nie treścią nazw "faktoring", lecz jedynie (w uproszczeniu) ograniczeniami unormowanymi w art. 353 ¹ KC.

Niezależnie od wskazanych wyżej okoliczności stwierdzić należy, iż w dacie zawierania umowy factoringu wierzytelności zbywcy choć częściowo już istniejące, to jednak wszystkie były jeszcze niewymagalne. Nie sposób wreszcie zgodzić się ze stanowiskiem pozwanej, wedle której sama umowa z dnia 15 lipca 2015r. stanowiła jedynie podstawę prawną do zawierania w przyszłości osobnych umów przenoszących na powódkę każdą wierzytelność osobno, czego w ocenie pozwanej miano nie dopełnić, jak wynika bowiem z dalszych postanowień tejże umowy zawartych w jej par. 4, przyjmowanie oferty kupna powyższych wierzytelności przez powódkę jako faktora dokonywane było w sposób dorozumiany poprzez dokonanie odpowiedniej operacji księgowej na koncie rozliczeniowym klienta. Czynność ta była jednoznaczna z przyjęciem przez powódkę oferty nabycia konkretnej wierzytelności bez potrzeby składania i kierowania do kontrahenta osobnego oświadczenia woli w tym przedmiocie. Aby rozwiać jakiekolwiek mogące się nasuwać co do tego wątpliwości, obie strony umowy z dnia 15 lipca 2015r. w osobno złożonych w dniu 4 października 2017r. oświadczeniach potwierdziły skutek w postaci przeniesienia do majątku powódki wierzytelności względem pozwanej. Tym samym też wbrew wyrażanym w tym zakresie zarzutom pozwanej, prawidłowość zawartej umowy nie może budzić wątpliwości. Okoliczność powyższa przesądza o legitymacji czynnej powódki w niniejszym procesie.

Nie ostały się także pozostałe zarzuty pozwanej wskazujące na udzielenie jej zwłoki w spłacie zobowiązań bądź też na zaspokojenie pretensji wierzyciela w drodze fizycznego zwrotu kupionych od niego maszyn. Jak wynika z zeznań zgłoszonych przez powódkę świadków, negocjacje mające na celu wyjście naprzeciw oczekiwaniom pozwanej były prowadzone, jednak z uwagi na nierespektowanie przez pozwaną jakichkolwiek propozycji powódki w tym zakresie, nie doprowadziły one do skutku w postaci zaspokojenie roszczenia czy chociażby ustalenia późniejszego terminu jego wymagalności . Ponieważ z podnoszonych przez siebie okoliczności to pozwana wywodziła korzystne skutki prawne, dlatego też stosownie do art. 6 kc. pozwaną – w sytuacji, w której powódka przeczyła powyższym twierdzeniom - obciążał ciężar dowiedzenia powyższych okoliczności. Dowód taki nie został przeprowadzony. Pozwana zaś pomimo zgłoszonego wniosku o przesłuchanie jej w charakterze strony i dwukrotnego wyznaczenia terminu rozprawy nie stawiła się na niego celem dowiedzenia powyższych okoliczności poprzestała zaś jedynie na gołosłownych twierdzeniach podniesionych w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Z uwagi na powyższe, żądaniu pozwu należało udzielić ochrony w całości zarówno co do należności głównej, należnych na podstawie art. 481 par. 1 kc. skapitalizowanych od niej odsetek za okres do dnia 29 maja 2017r., dalszych odsetek od niej liczonych od dnia 30 maja 2017r., oraz należnych w oparciu o art. 482 par. 1 kc. odsetek za okres od dnia wniesienia pozwu liczonych od skapitalizowanych do dnia 29 maja 2017r. należności odsetkowych.

Rozstrzygnięcie o należnych powódce kosztach postępowania w postaci opłaty od pozwu oraz wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego na podstawie par. 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych zapadło zgodnie z wyrażoną przepisem art. 98 par. 1 kpc. zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania.

Z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanej z pouczeniem o zaskarżalności