Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Ewa Zalewska (spr.)

Sędzia SA– Marzena Miąskiewicz

Sędzia SO del. – Joanna Sieradz

Protokolant: – sekr. sądowy Mariola Frąckiewicz

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2013 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Spółki jawnej J. i T. M. z siedzibą w Z.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

z dnia 10 grudnia 2012 r.

sygn. akt XVII AmE 70/11

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz (...) Spółki jawnej J. i T. M. z siedzibą w Z. kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VI ACa 389/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 listopada 2010 roku Nr (...) pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej powodowi - (...) Spółki jawnej J. i T. M. z siedzibą w Z. orzekł:

1. że powód naruszył warunek 2.2.3. koncesji na obrót paliwami ciekłymi Nr (...) z dnia 8 września 2009 roku w ten sposób, że w dniu 22 lutego 2010 roku czynił przedmiotem obrotu, poprzez stację paliw mieszczącą się w K., przy ul. (...), gaz płynny (LPG) o jakości niezgodnej z przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2006 roku w sprawie wymagań jakościowych dla gazu skroplonego (LPG) (Dz.U. z 2006 r., Nr 251, poz. 1851);

2. za działania opisane w pkt 1 wymierzył powodowi karę pieniężną w wysokości 45.000 złotych, co stanowi 0,47 % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez niego w 2009 roku.

Swoje rozstrzygnięcie w sprawie pozwany oparł na ustaleniu, że powód w dniu 22 lutego 2010 roku poprzez stację paliw mieszczącą się w K. przy ul. (...) czynił przedmiotem obrotu gaz płynny (LPG) o jakości niezgodnej z obowiązującymi przepisami prawa. W ocenie Prezesa URE powód naruszył zatem warunek 2.2.3. udzielonej koncesji na obrót paliwami ciekłymi, co obliguje organ do nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej w oparciu o przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne.

W kwestii nałożonej na powoda kary pieniężnej w wysokości 0,47 % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego w 2009 roku, tj. w kwocie 45.000 złotych Prezes URE wskazał, że jej wysokość ustalona została z zachowaniem przepisu art. 56 ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne tj. w wielkości nie przekraczającej 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Ponadto, pozwany podał, że ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnił stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Od powyższej decyzji powód złożył odwołanie domagając się jej uchylenia w całości i zasądzenia na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych. W ocenie powoda wydana przez pozwanego Decyzja jest niesłuszna i oparta została na błędnych przesłankach.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej Decyzji i wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2012r. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uchylił zaskarżoną decyzję oraz rozstrzygnął o kosztach postępowania.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o stan faktyczny, ustalony przez Sąd Okręgowy w sposób następujący:

Powód - (...) Spółka jawna J. i T. M. z siedzibą w Z. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie koncesji udzielonej Decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 8 września 2009 roku Nr (...). Warunek 2.2.3. udzielonej powodowi Koncesji stanowi, że „Koncesjonariuszowi nie wolno czynić przedmiotem obrotu paliw ciekłych, których parametry jakościowe są niezgodne z parametrami określonymi w obowiązujących przepisach i wynikającymi z zawartych umów”.

Podczas kontroli przeprowadzonej w dniu 22 lutego 2010 roku na stacji paliw powoda zlokalizowanej w miejscowości K. przy ul. (...) pobrano próbki gazu płynnego propan-butan, które przekazano do Laboratorium (...) w M., w celu zbadania zgodności w zakresie jego jakości z obowiązującymi przepisami. W wyniku przeprowadzonych badań w badanej próbce stwierdzono niezgodność badanego paliwa z obowiązującymi przepisami prawa z uwagi na zawyżoną całkowitą zawartość siarki wynoszącą 107 mg/kg podczas, gdy powinna ona przy uwzględnieniu tolerancji wynikającej z przyjętej metody badawczej wynosić max 59,2 mg/kg. Badanie tej samej próbki benzyny przez Laboratorium (...) Sp. z o.o. Pracownia (...) w M. również wykazało zawyżoną całkowitą zawartość siarki wynoszącą 122,2 mg/kg podczas, gdy powinna ona przy uwzględnieniu tolerancji wynikającej z przyjętej metody badawczej wynosić max 59,2 mg/kg.

Na podstawie przedstawionego przez powoda sprawozdania finansowego Sąd I instancji ustalił, że przychód powoda z tytułu działalności gospodarczej objętej koncesją w 2009 roku wyniósł 9.490.244,84 złotych.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, że w stosunku do decyzji nakładającej karę pieniężną obowiązuje wyższy standard ochrony praw przedsiębiorcy ze względu na konieczność zapewnienia skuteczności w polskim porządku prawnym przepisom Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wartości w zakresie, w jakim Europejski Trybunał Praw Człowieka przyjmuje, że gdy dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej, zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji w tym zakresie, powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, które obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2010 roku, sygn. III SK 8/10 niepubl. i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12 stycznia 2011 roku, sygn. akt VI Ca 782/10 niepubl.). Zastosowanie ma, w związku z tym zasada, że nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego (zasada In dubio pro reo). Przedsiębiorcę obejmuje zatem domniemanie niewinności, które Prezes URE obowiązany jest obalić, wykazując fakt naruszenia prawa.

Sąd Okręgowy stwierdził następnie, iż w rozpoznawanej sprawie wątpliwość ta dotyczyła faktycznej zawartości siarki w gazie płynnym znajdującym się w zbiornikach LPG na stacji powoda. W celu udowodnienia tych okoliczności pozwany był zatem w pierwszej kolejności zobowiązany do wykazania, że pobranie od przedsiębiorcy próbki gazu płynnego nastąpiło zgodnie przepisami obowiązującego prawa. Dotyczy to w szczególności sposobu pobrania tych próbek w dniu 22 lutego 2010 roku przez Inspektorów (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w B.. Tymczasem z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w szczególności zaś z protokołów kontroli z dnia 22 lutego 2010 roku /k.9-14v akt adm./ bezsprzecznie wynika, że próbki gazu płynnego na stacji paliw powoda w K. przy ul. (...) w dniu 22 lutego 2010 roku zostały pobrane przez Inspektorów w sposób niezgodny z obowiązującymi w tym zakresie przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 31 stycznia 2007 roku w sprawie sposobu pobierania próbek gazu skroplonego ( LPG) (Dz. U. Nr 44, poz. 279). Zgodnie z § 2 ust. 4 tego rozporządzenia procedurę pobierania próbek, warunki bezpieczeństwa w miejscu ich pobierania, związane z użytkowaniem pojemników, w których próbki są przechowywane, oraz podczas ich transportu, rodzaj aparatury oraz pojemników stosowanych do pobierania próbek, a także sposób przygotowania pojemników na próbki, określa norma (...). Zgodnie natomiast z treścią pkt 4 ppkt b Normy (...) o nazwie „Skroplone gazy węglowodorowe - Metoda pobierania próbek”: „W celu otrzymania reprezentatywnej próbki wymagana jest duża staranność, szczególnie wtedy gdy pobierana próbka materiału jest mieszaniną skroplonych gazów. Należy [...] unikać pobierania próbek z dolnych partii zbiornika [...]."

Sąd Okręgowy stwierdził, iż z protokołu kontroli z dnia 22 lutego 2010 roku bezsprzecznie wynika natomiast, że próbki gazu płynnego w dniu 22 lutego 2010 roku na stacji powoda zostały pobrane niezgodnie z tymi zasadami. Należy bowiem wskazać, że objętość partii paliwa, z której pobrano próbkę wynosiła 485 litrów /k.10 akt adm./, a zatem w odniesieniu do zbiornika na gaz LPG o pojemności 4850 litrów objętość gazu w chwili jego pobrania stanowiła wartość 10% jego pojemności. Niewątpliwie zatem w ocenie Sądu Okręgowego pobranie próby paliwa z 10 % zalania zbiornika jest pobraniem z dna tego zbiornika, a zatem z miejsca, w którym osadzają się związki ciężkie, co z kolei może negatywnie wpłynąć na jakość tej partii. Słusznie zatem, w ocenie Sądu I instancji, wywodził powód w odwołaniu, że tak niewielka ilość gazu w kontrolowanym zbiorniku nie mogła być reprezentatywna i miała zasadniczy wpływ na wyniki późniejszych analiz próbek pobranych w dniu 22 lutego 2010 roku.

Ponadto, analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi w ocenie Sądu Okręgowego także do wniosku, że pobranie próbek ze zbiorników powoda zostało wykonane w sposób niezgodny z obowiązującą w tym zakresie Normą Zakładową Nr (...) ustanowioną przez Dyrektora Instytutu (...) (Zarządzenie (...)), obowiązującą od dnia 1 lutego 2007 roku, którą to normę Inspektorzy Inspekcji Handlowej w B. powinni byli stosować podczas kontroli na stacji paliw powoda w dniu 22 lutego 2010 roku. Zgodnie z pkt 6. tej normy „Próbka powinna być pobierana maksymalnie do 30 min. po tankowaniu LPG z odmierzacza”. Tymczasem pierwsza sprzedaż na stacji powoda w dniu 22 lutego 2010 roku miała miejsce dopiero w pół godziny po pobraniu próbki przez Inspektorów Inspekcji Handlowej, poprzednia zaś sprzedaż nastąpiła w dniu 20 lutego 2010 roku. Ponadto, z protokołu kontroli wydruków kasowych ze stacji powoda wynika, że w okresie 30 minut przed pobraniem próbki nie dokonywano jakiegokolwiek tankowania z odmierzacza. Z tych względów Sąd Okręgowy stwierdził, że próbki gazu płynnego na stacji powoda w dniu 22 lutego 2010 roku zostały pobrane niezgodnie ze wskazaną wyżej Normą Zakładową Nr (...).

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że zarzut naruszenia warunków koncesji polegający na wprowadzeniu do obrotu paliwa ciekłego, nie spełniającego wymagań jakościowych dla paliw ciekłych, należało uznać za nieudowodniony. Zdaniem Sądu I instancji pozwany w toku postępowania nie wykazał bowiem, by powód naruszył warunek 2.2.3. koncesji, a tym samym, by istniały podstawy do nałożenia na niego kary pieniężnej na postawie art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne.

Apelację od wyroku złożył pozwany, zaskarżając orzeczenie w całości, wnosząc o zmianę rozstrzygnięcia i oddalenie odwołania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Skarżący zarzucił rozstrzygnięciu naruszenie:

1) § 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 31 stycznia 2007 r. w sprawie sposobu pobierania próbek gazu skroplonego (LPG) poprzez uznanie, że pobranie próbek ze zbiorników powoda zostało wykonane w sposób niezgodny z obowiązującymi normami, a tym samym, że nie udowodniono wprowadzania do obrotu paliwa niespełniającego wymagań jakościowych,

2) art. 233 k.p.c. w zw. z 227 k.p.c. poprzez uznanie, iż nie wykazano (udowodniono) faktu wprowadzania do obrotu paliwa niespełniającego parametrów rozporządzania Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2006 w sprawie wymagań jakościowych dla gazu skroplonego (LPG), w sytuacji gdy wyniki badań paliwa (próbki podstawowej i kontrolnej), z kontroli przeprowadzonej u powoda w dniu 22 lutego 2010 r., wykazały naruszenie parametrów dotyczących dopuszczalnej zawartości siarki.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja podlegała oddaleniu.

Nietrafny był zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 233 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zaś § 2 tego przepisu stanowi, iż sąd ocenia na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Zarzuty prawa procesowego sąd odwoławczy bierze pod uwagę tylko na zarzut strony, stąd postawiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. bez wskazania stosownego paragrafu ww. normy prawa, w szczególności, iż skarżący był reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, powinien być w zasadzie uznany za niepoddający się kontroli instancyjnej. Mimo to Sąd Apelacyjny stwierdza, kierując się treścią uzasadnienia apelacji, iż Sąd Okręgowy nie naruszył, ani art. 233 § 1 k.p.c., ani art. 233 § 2 k.p.c. Jeśli chodzi o zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. to utrwalony jest w orzecznictwie pogląd, iż skuteczne postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga wskazania za pomocą jurydycznych argumentów, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego jest rażąco błędna lub oczywiście sprzeczna, nieodpowiadająca zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego.

W przedmiotowej sprawie tego rodzaju argumentacji odnośnie oceny dowodów, w szczególności wyników badań paliwa (próbki podstawowej i kontrolnej) z kontroli przeprowadzonej u powoda w dniu 22 lutego 2010 r., skarżący nie przedstawił. Stwierdził jedynie, iż w jego ocenie dowody z dokumentów zawierające wyniki kontroli próbek paliwa, które wykazały zawartość siarki 107 mg/kg oraz 122 mg/kg stanowią o naruszeniu parametrów jakościowych paliwa oferowanego do sprzedaży przez stronę powodową. Taka argumentacja zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. może być uznana jedynie za niedopuszczalną polemikę z oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd I instancji. Zupełnie dowolny, nie poparty jakąkolwiek argumentacją, jest wywód skarżącego, iż niedopełnienie powinności wynikającej z pkt. 6 Normy Zakładowej Nr (...) nie dyskredytuje wyników badań i nie powinna skutkować uznaniem ich za nierzetelne. Podobnie dowolne, pozbawione argumentacji jurydycznej są wywody apelacji dotyczące naruszenia przez kontrolujących w dniu 22 lutego 2010 r. punktu 4 lit. b Normy (...), który stanowił, iż powinno się unikać pobierania paliwa z dolnych partii zbiornika. Argument, iż ww. norma stanowi jedynie postulat, który nie stanowi przeszkody do dokonania kontroli na stacji paliw jest pozbawiony jakiejkolwiek argumentacji prawnej. Odnosząc się do wywodów zawartych w apelacji, iż z normy (...) nie wynika zakaz pobierania próbek do kontroli, że norma ta stanowi jedynie postulat, który nie stanowi przeszkody do dokonania kontroli na stacji paliw, gdyż odmienna argumentacja prowadziłaby do założenia, iż w sytuacji posiadania przez przedsiębiorców na stacjach benzynowych niewielkich ilości partii paliw, kontrola paliwa byłaby uniemożliwiona, trzeba stwierdzić, iż taka sytuacja może co do zasady mieć miejsce, co wynika wprost z przepisu. Mianowicie art. 28 ust. 3 cyt. ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej stanowi, iż próbki kontrolnej nie pobiera się m. in., jeżeli pobranie próbki byłoby utrudnione z uwagi na wartość, rodzaj lub niewielką ilość produktu.

Ponadto należy w tym miejscu wskazać, iż normy są dokumentami przyjętymi na zasadzie consensusu i stanowią one zatwierdzone przez odpowiednią jednostkę organizacyjną, ustalające do powszechnego i wielokrotnego stosowania zasady, wytyczne lub charakter odnoszące się do różnych rodzajów działalności i zmierzające do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonym zakresie. Normy oparte są zarówno na osiągnięciach nauki, techniki jak i praktyki. Normy europejskie są normami powszechnie dostępnymi, stanowiącymi uznane reguły techniczne przyjęte przez odpowiednią regionalną organizację normalizacyjną, a normy zakładowe są normami przedsiębiorstw stosowanymi w danej branży. W międzynarodowym systemie normalizacyjnym oraz większości systemów w regionach i krajowych stosowanie norm jest dobrowolne, nie mają one charakteru źródeł prawa. Nie mniej w sytuacji, gdy dana norma zostanie powołana w obowiązujących przepisach prawa, to podmioty, które ten przepis powinny stosować są taką normą związane. Tak jest właśnie w przypadku normy (...). Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz.U.2006.169.1200 ze zm.) do przeprowadzania kontroli, zabezpieczania dowodów oraz pobierania i badania próbek w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz.U.2009.151.1219 j.t. ze zm.). Z art. 27 ust. 2 tej ustawy wynika zaś m. in., iż próbki produktów pobiera się w celu poddania badaniom, w ilościach i w sposób określony w przepisach odrębnych albo dokumentach normalizacyjnych, a w razie braku takiego określenia - w ilościach niezbędnych do przeprowadzenia badań.

Także rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 31 stycznia 2007 r. w sprawie sposobu pobierania próbek gazu skroplonego (LPG) (Dz.U.2007.44.279) wydane na podstawie art. 19 pkt 3 ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. Nr 169, poz. 1200) odsyła do stosownej normy. Rozporządzenie to stanowi w § 1, iż próbki gazu skroplonego (LPG), zwane dalej "próbkami", pobiera się ze zbiornika lub z urządzenia służącego do dystrybucji paliwa, zwanego dalej "odmierzaczem". W myśl zaś § 2 ust. 4, regulującego pobieranie próbki ze zbiornika, procedurę pobierania próbek, warunki bezpieczeństwa w miejscu ich pobierania, związane z użytkowaniem pojemników, w których próbki są przechowywane, oraz podczas ich transportu, rodzaj aparatury oraz pojemników stosowanych do pobierania próbek, a także sposób przygotowania pojemników na próbki, określa norma (...).

Nie można podzielić także argumentacji skarżącego, iż protokoły badań laboratoryjnych wykonanych przez (...) Sp. z o. o. oraz wykonanych przez (...) Sp. z o. o. stanowią dowód z dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 k.p.c. Ww. podmioty nie są organami państwowymi, ani organami wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej, a tylko dokumenty wystawione przez takie organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Jednakże kwestia charakteru prawnego protokołów badań jak i protokołów kontroli sporządzonych przez (...) Wojewódzkiego Inspektora Inspekcji Handlowej w B., nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Strona powodowa nigdy bowiem nie zakwestionowała i nie kwestionuje prawdziwości i prawidłowości wyników badań próbek pobranych w dniu 22 lutego 2010 r. tj. tego, że wykazały one zawyżoną zawartość siarki. Strona powoda wywodziła jedynie, iż wykazały one przekroczenie normy z uwagi na to, iż paliwo do badań zostało pobrane w sposób niezgodny z przepisami tj. z dolnej partii zbiornika i stąd próbki te nie mogą być miarodajnym wyznacznikiem tego, jakiej jakości paliwo znajdowało się w zbiorniku.

Sąd Okręgowy dokonał zatem zdaniem Sądu Apelacyjnego wszechstronnej i wnikliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Przedstawiona na poparcie dokonanej oceny materiału dowodowego argumentacja jest spójna, przekonująca i oparta na zasadach doświadczenia życiowego, zaś rozumowaniu Sądu nie sposób zarzucić logicznych błędów. W konsekwencji, w oparciu o prawidłowo oceniony materiał dowodowy Sąd Okręgowy trafnie ustalił stan faktyczny w sprawie, w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, dlatego też Sąd odwoławczy przyjmuje dokonane ustalenia za własne, jedynie za wyjątkiem ustalenia, iż Laboratorium (...) Sp. z o. o. badało tę samą próbkę z dnia 22 lutego 2010 r. , która była badana przez (...) Sp. z o. o. . Każda z tych spółek badała inną próbkę – jedna podstawową, a druga kontrolną. Było to zgodne z art. 28 ust 1 i 2 ustawy o Inspekcji Handlowej, który stanowi, iż równocześnie z pobraniem próbki produktu należy, z zastrzeżeniem ust. 3, pobrać i zabezpieczyć dodatkową próbkę produktu z tej samej partii w ilości odpowiadającej ilości pobranej do badań (próbka kontrolna), która zgodnie ust. 2 ww. przepisu jest przechowywana przez kontrolowanego do czasu jej zwolnienia przez wojewódzkiego inspektora, w warunkach uniemożliwiających zmianę jakości lub cech charakterystycznych produktu.

Ponadto Sąd Apelacyjny uzupełniająco ustala, iż w dniu 26 lutego 2010 r., w ramach dalszej kontroli, ustalono, iż do (...), w którym znajdowała się partia gazu LPG, z której pobrano sporne próbki paliwa do badań laboratoryjnych, od dnia 22 lutego 2010 r. do dnia 26 lutego 2010 r. odbyła się jedna dostawa gazu LPG tj. w dniu 23 lutego 2010 r. dostarczono z firmy (...) S.A. w (...).500 litrów gazu LPG. W dniu 26 lutego 2010 r. sporządzono protokół zabezpieczenia produktów (k. 37 akt administracyjnych), w którym stwierdzono, iż w ww. zbiorniku o całkowitej pojemności 4.850 litrów, znajdowało się tym razem więcej paliwa niż w dniu 22 lutego 2010 r. - tj. 3.628 litrów. W tym samym dniu kontrolerzy pobrali ponownie do badań laboratoryjnych próbkę podstawową oraz próbkę kontrolną LPG, co potwierdzono protokołem pobrania próbek paliwa nr (...) z dnia 26 lutego 2010 r. Według protokołu z badań nr (...) z dnia 2 marca 2010 r., wystawionego przez laboratorium (...) Sp. z o. o. Laboratorium (...), ul. (...), badana próbka gazu (...) pobrana w dniu 26 lutego 2010 r. spełniała wymogi określone w rozporządzeniu Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 28 grudnia 2006 r. w sprawie wymagań jakościowych dla gazu skroplonego (LPG). Zdaniem Sądu Apelacyjnego wyniki tego badania mogą pośrednio dowodzić tego, iż argumentacja strony powodowej jest trafna, skoro pobrana kilka dni później, z tego samego zbiornika próbka, w sytuacji, gdy w zbiorniku znajdowała się o wiele większa ilość paliwa od tego samego dostawcy tj. 3.628 litrów, okazała się być próbką o prawidłowych parametrach.

W świetle powyższych okoliczności faktycznych oraz obowiązujących wówczas ww. przepisów w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy, bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, uznał, iż próbki podstawa i kontrolna pobrane w dniu 22 lutego 2010 r. w okolicznościach niniejszej prawy sprawy nie mogły stanowić wiarygodnego dowodu na poparcie faktu naruszenia parametrów jakościowych paliwa oferowanego do sprzedaży przez stronę powodową w dniu 22 lutego 2010 r. Sąd Apelacyjny w całości podziela argumentację Sądu I instancji odnośnie tego, że pobranie próbki ze zbiornika o pojemności 4850 litrów w momencie, gdy w tym czasie w zbiorniku znajdowało się zaledwie 485 litrów paliwa (10% możliwej ilości) mogło zostać uznane za pobranie próbki z dolnej partii zbiornika, co nie powinno mieć miejsca w świetle treści (...) normy, a w każdym razie pozwany nie udowodnił, że nie było to pobranie z dolnej partii paliwa. Argument skarżącego, iż wskazana ilość paliwa wystarcza na zatankowanie do pełna 10 pojazdów osobowych, nie jest wystarczającym argumentem przemawiającym za tym, że pobranie próbki z 485 litrów paliwa znajdującego się w zbiorniku o pojemności 4850 litrów nie było pobraniem z dolnej partii zbiornika. Trzeba podkreślić, iż Sąd Okręgowy nie miał wiedzy specjalnej na ten temat i mógł posługiwać się w tej materii jedynie zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Jeśli pozwany kwestionował trafność tej oceny winien był zaoferować dowód z opinii biegłego sądowego, czego nie uczynił, mimo iż to na nim spoczywał ciężar wykazania naruszenia warunków koncesji przez stronę powodową.

Z tych wszystkich względów należało uznać, iż Prezes nie udowodnił, faktu wprowadzenia przez stronę powodową do obrotu paliwa niespełniającego parametrów wymaganych rozporządzeniem Ministra Gospodarki z dnia 28 grudnia 2006 w sprawie wymagań jakościowych dla gazu skroplonego (LPG), mimo, iż wyniki badań paliwa (próbki podstawowej i kontrolnej), z kontroli przeprowadzonej u powoda w dniu 22 lutego 2010 r., wykazały naruszenie parametrów dotyczących dopuszczalnej zawartości siarki. Z tego też względu, przy większości prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego, wnioski, jakie ten Sąd z nich wyciągnął i dokonana ostateczna ocena prawna jest zdaniem Sądu Apelacyjnego właściwa.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanego na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. oraz § 13 ust. 1 pkt 2 i § 18 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.).