Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Tymosiewicz

przy udziale oskarżyciela publicznego podkom. Agnieszki Szlachtowicz-Pelawskiej

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 r.

sprawy P. K., ur. (...) w B., syna G. i B. z domu G.

obwinionego z art. 90 kw, art. 95 kw i art. 97 kw w zw. z art. 16 ust 1, art. 45 ust 2 pkt 1, art. 38 pkt 2 i 3 ustawy Prawo o Ruchu drogowym i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt IX W 2232/17

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia P. K. od popełnienia zarzucanego mu w pkt II wniosku o ukaranie czynu i z kwalifikacji prawnej czynu eliminuje art.9§2 kw oraz orzeczoną wobec obwinionego karę grzywny łagodzi do 500 ( pięciuset ) zł,

II w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III zwalnia obwinionego od kosztów postępowania odwoławczego w zakresie utrzymanego w mocy wyroku oraz ustala, że koszty tego postępowania w części uniewinniającej ponosi Skarb Państwa

Sygn. akt VII Ka 1166/17

UZASADNIENIE

P. K. został obwiniony o to, że:

I w dniu 29 marca 2017 r., ok. godz. 1840 w O. na ul. (...) kierując samochodem m-ki P. o nr rej. (...) naruszył obowiązek ruchu prawostronnego i jadąc lewym pasem ruchu tamował i utrudniał ruch kierującemu pojazdem m-ki R. (...) o nr rej. (...), korzystając podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku a ponadto nie posiadał przy sobie wymaganego dokumentu tj. dowodu rejestracyjnego i polisy OC pojazdu

- tj. za wykroczenie z art. 90 kw, art. 95 kw i art. 97 kw w zw. z art. 16 ust. 1, art. 45 ust. 2 pkt 1, art. 38 pkt 2 i 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym

II w dniu 29 marca 2017 r., ok. godz. 1840 w O. na ul. (...) kierując samochodem m-ki P. o nr rej. (...) podczas zmiany pasa ruchu nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującym n/n pojazdami zmuszając ich do gwałtownego hamowania w celu uniknięcia zderzenia czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

- tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 13 września 2017 r., w sprawie sygn. akt IX W 2232/17

I obwinionego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów z art. 90 kw, art. 95 kw i art. 97 kw w zw. z art. 16 ust. 1, art. 45 ust. 2 pkt 1, art. 38 pkt 2 i 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym i art. 86 § 1 kw w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art.90 kw i art..9§2 kw skazał na kare 700 zł grzywny,

II na podstawie art.624§1 kpk w zw. z art.119 kpw zwolnił obwinionego od kosztów postępowania i opłaty.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył obwiniony i w nieformalnej apelacji wskazał, że nie przyznaje się do popełnienia zarzucanych mu czynów, nie zgadza się z wyrokiem i wnosi o ponowne rozpoznanie sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie może być podzielona w zakresie rozstrzygnięcia co do zachowania obwinionego dotyczącego zarzutu z pkt I wniosku o ukaranie.

W tym zakresie zauważyć należy, że zgromadzone w sprawie dowody Sąd meriti poddał wszechstronnej analizie i ocenie, czemu dał wyraz w pisemnych motywach skarżonego wyroku. Przedstawiony w nich tok rozumowania jest zgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego i w żadnym wypadku nie wykracza poza granice przyznanej Sądowi swobody. Stąd też odnosząc się w pierwszym rzędzie do podnoszonych zarzutów należy stwierdzić, że są one chybione. Skarżący co do omawianego zarzutu faktycznie polemizuje z ustaleniami faktycznymi Sądu I instancji, w istocie nie wykazując jakich to uchybień w zakresie logicznego rozumowania, prowadzących do błędnych wniosków w zakresie stanu faktycznego dopuścił się Sąd I instancji przy ocenie materiału dowodowego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody rozstrzygnięcia o winie obwinionego, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie byłyby przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować podstawowe elementy, które przemawiają za odmową podzielania stanowiska skarżącego.

Podkreślić zatem należy, że Sąd I instancji w pełni zasadnie nie uznał za wiarygodne tych twierdzeń obwinionego, w których nie przyznał się do zachowania opisanego w pkt I wniosku o ukaranie. Przede wszystkim w ocenie Sądu Okręgowego nie ma żadnych podstaw do zakwestionowania w tym zakresie twierdzeń Z. P. co do stwierdzonych przez niego okoliczności związanych z zachowaniem obwinionego na ulicy (...) w O.. Relacja wskazanego funkcjonariusza jest jasna i logiczna. Świadek opisał zachowanie obwinionego a jego zeznania w żaden sposób nie mogą być uznane za pomówienie obwinionego. Funkcjonariusz był osobą obcą dla P. K. i nie miał żadnego powodu aby składać nieobiektywne zeznania.

Mając powyższe na uwadze zaskarżony wyrok co do uznania winy obwinionego P. K. w zakresie czynu z pkt I wniosku o ukaranie jako prawidłowy utrzymano w mocy.

Natomiast apelacja jest zasadna w zakresie zakwestionowania rozstrzygnięcia co do przypisania obwinionemu czynu z pkt II wniosku o ukaranie, przy czym nie z uwagi na podniesione zarzuty albowiem ich brak ale z uwagi na konieczność dokonania całościowej kontrolę zapadłego rozstrzygnięcia.

Wskazać przy tym należy, że Sąd Okręgowy nie podważa także i w tym zakresie zeznań policjanta, które w istocie stanowią jedną relację co do opisanego w dwóch zarzutach zachowania obwinionego. Zauważyć natomiast należy, że dowody w postacie zeznań Z. P. z rozprawy oraz notatki z k.3 są niewystarczające dla przypisania P. K. czynu z art.86§1 kw. W przedmiotowej notatce w tym zakresie wskazano jedynie, że obwiniony „zjeżdżał na prawy pas ruchu nie zważając na jadące pojazdy”. Natomiast w dniu 13 września 2017 r. w istocie funkcjonariusz na ten temat nie zeznawał – porównaj k.32 odw, przy czym nie zostały ujawnione jego zeznania z postepowania wyjaśniającego, w szczególności z k.11. Tym samym brak jest dowodów na ustalenie, że P. K. podczas zmiany pasa ruchu nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującym n/n pojazdami zmuszając ich do gwałtownego hamowania w celu uniknięcia zderzenia czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wobec powyższego konieczne było uniewinnienie obwinionego od czynu z art.86§1 kw zarzucanego mu w pkt II wniosku o ukaranie.

Mając powyższe na uwadze zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinniono P. K. od popełnienia zarzucanego mu w pkt II wniosku o ukaranie czynu i z kwalifikacji prawnej czynu wyeliminowano art.9§2 kw oraz orzeczoną wobec obwinionego karę grzywny złagodzono do 500 ( pięciuset ) zł i w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy- art.437§2 kpk, art.438pkt2-4 kpk w zw. z art.109§2 kpw.

Złagodzenie kary grzywny było konsekwencją rozstrzygnięcia w zakresie uniewinnienia obwinionego od czynu z art.86§1 kw. Tak orzeczona kara grzywny za zachowanie obwinionego opisane w pkt I wniosku o ukaranie spełni zarówno cele zapobiegawcze jak i wychowawcze, a także uwzględni potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na podstawie art.118§2 kpw i art.624§1 kpk w w zw. z art.119 kpw zwolniono obwinionego od kosztów postępowania odwoławczego w zakresie utrzymanego w mocy wyroku oraz ustalono, że koszty tego postępowania w części uniewinniającej ponosi Skarb Państwa