Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017 r.

sprawy: A. K. (1) /K./

syn A. i M.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku Wydziału III Karnego

z dnia 26 lipca 2017r. sygn. akt III K 846/16

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. kwotę 420 (czterystadwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 497/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał A. K. (1) za winnego tego, że w dniu 6 sierpnia 2016r. w R. przy ul. (...) wykorzystując nieobecność pokrzywdzonej z wnętrza niezabezpieczonego barku dokonał zaboru w celu przywłaszczenia gotówki w kwocie 930 Euro i 150zł powodując straty na łączną kwotę 4184,71zł na szkodę C. B. tj. za winnego popełnienia czynu wyczerpującego znamiona ustawowe występku z art. 278 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 29 ust. 1 Ustawy z dn. 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii adw. B. P. kwotę 504zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego i kwotę 115,92zł stanowiącą stawkę podatku Vat przewidzianą dla tego rodzaju czynności.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego A. K. (1) zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

-obrazę przepisów postępowania, a to art.410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i nierozważenie wszystkich okoliczności sprawy polegające na dokonaniu wadliwej – nie opartej na zebranym w sprawie materiale dowodowym – ocenie dowodów poprzez całkowite danie wiary zeznaniom świadków C. B. oraz J. Ł., które miały zdaniem Sądu I instancji potwierdzić fakt popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu,

-zaniechanie zestawienia ze sobą wewnętrznie i zewnętrznie zeznań złożonych w sprawie przez pokrzywdzoną C. B. oraz świadka J. Ł., a w szczególności pominięcie istotnej niespójności zeznań pokrzywdzonej, która co do faktów mających sprowadzić oskarżenie na A. K. (1) wyrażała rażącą wręcz pewność podczas gdy nie pamiętała, kiedy liczyła pieniądze mające być zdeponowane w barku, co wykazuje, że co do okoliczności nieobjętych kreowaną wersją zdarzeń przebieg przesłuchania zaskoczył przesłuchiwaną i ujawnił falsyfikację opisywanej rzeczywistości,

co skutkowało

błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść poprzez uznanie, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności tych zeznań nie wynika, że pieniądze opisywane przez pokrzywdzonych i wskazane w zarzucie w ogóle były zdeponowane w barku pokrzywdzonych , a tym bardziej, że oskarżony o tym wiedział, miał sposobność ich zabrania i z tej sposobności skorzystał, a tym samym idzie brak dowodów na takie zachowanie oskarżonego A. K. (1), które wypełniłoby ustawowe znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

Z ostrożności procesowej zaskarżonemu wyrokowi zarzucał również:

-rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu A. K. (1) poprzez wymierzenie mu kary czterech miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy kara pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmierna w stosunku do karygodności i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a orzeczenie kary pozbawienia wolności z uwzględnieniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jaj wykonania byłaby wystarczającą dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, skutecznie zapobiegłaby powrotowi do przestępstwa i sprawiłaby , że cel wychowawczy kary oraz zapobiegawczy skutecznie wpłynie na proces resocjalizacji oskarżonego ;

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji skupia się przede wszystkim na sprzecznych zeznaniach pokrzywdzonej C. B. oraz świadka J. Ł.. Jednak te sprzeczności w zeznaniach dotyczyły daty powrotu pokrzywdzonej z miejscowości B. do domu. Sąd wskazał, dlaczego dał wiarę w tej kwestii zeznaniom pokrzywdzonej C. B. przyjmując datę 8 sierpnia 2016 r. a nie jak twierdziła w swoich zeznaniach J. Ł., że miało to miejsce w dniu 9 sierpnia 2016 r. Jednak zeznania w/w osób wskazują jednoznacznie, że w momencie ich wyjazdu z domu, przebywał w nim oskarżony A. K. (1) – zięć pokrzywdzonej, który opuścił dom przed powrotem z pracy jego żony A. K. (2) w tym samym dniu o godzinie 22 –ej, i nie powrócił do niego do dnia 9 sierpnia 2016 r. Wbrew temu co twierdził w swoich wyjaśnieniach oskarżony, że nie wiedział o pieniądzach w barku przechowywanych przez teściową, zeznań świadków wynika jednoznacznie, że oskarżony jako domownik wielokrotnie był świadkiem jak pokrzywdzona chowała pieniądze w barku. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach przyznał, że w czasie jak doszło do kradzieży pieniędzy przebywał w miejscu zamieszkania, nikt obcy tam nie przebywał. Z ustaleń sąd rejonowego wynika, że po powrocie do domu pozostałych domowników nie wynikało, aby były jakieś ślady włamania , czy też penetracji lub przeszukania mieszkania co wskazywałoby iż kradzieży dokonałaby inna osoba niż domownik. Materiał dowodowy w postaci zeznań świadków i wskazywane przez nie spójne okoliczności związane z e zniknięciem pieniędzy tworzą nierozerwalny łańcuch poszlak wskazujący na to, że to oskarżony dopuścił się kradzieży pieniędzy. Wskazać należy, że wszystkie zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego zarówno odwołujące się do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jak i naruszenia art. 7 kpk nie są słuszne i nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Wskazać należy, iż jest ona wszechstronna i obiektywna oraz, że nie narusza granic swobodnej oceny dowodów, pozostając w zgodzie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy przedstawiając ocenę dowodów w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, stosownie do wymogów z art. 424 kpk , szczegółowo wskazał, na których dowodach się oparł, dlaczego poszczególnym dowodom, i w jakim zakresie dał wiarę oraz dlaczego uznał wyjaśnienia oskarżonego A. K. (1) za niewiarygodne. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na uznanie oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynu z art. 278 § 1 kk. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Nie trany również okazał się podniesiony w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu A. K. (3) . Obrońca w swojej apelacji podnosi, że wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności winna być warunkowo zawieszona i to wystarczy do osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, skutecznie zapobiegałoby powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Jednak wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary 4 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmierną. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :

Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że : Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00). W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Oskarżony jak wynika z karty karnej k. 94-95 jest osobą wielokrotnie karaną za przestępstwa przeciwko mieniu. Trudno zatem uznać, że wobec oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, skoro uprzednia karalność nie wpłynęła na zmianę jego zachowania. Dolegliwość kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. P. zwrot kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki