Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Protokolant: Monika Machulec

w obecności Jana Góreckiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu-Zdroju

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2017 r.

sprawy: P. P. /P./

syna A. i I.

ur. (...) w P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 158 §1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 28 lipca 2017r. sygn. akt II K 896/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od oskarżonego P. P. na rzecz oskarżycieli posiłkowych D. C. i K. P. kwotę po 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym,

III.  zasądza od oskarżonego P. P. na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20,00 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 120,00 (sto dwadzieścia) złotych.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Sygn. akt V.2 Ka 540/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Jastrzębiu – Zdroju wyrokiem z dnia 28 lipca 2017 r., sygn. akt II K 896/16 uznał P. P. za winnego tego, że w nocy 19 marca 2016 r. w P., woj. (...) przy ul. (...), na terenie stacji paliw (...). działając wspólnie i w porozumieniu z M. Ż., poprzez uderzenia rękoma i kopanie po całym ciele dokonał pobicia D. C. i K. P., narażając ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub 157 § 1 k.k., w wyniku którego K. P. odniósł obrażenia ciała w postaci: stłuczenia głowy, rany tłuczonej wargi dolnej i górnej, skręcenia szyi, zaś D. C. doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia głowy i twarzy, tj. za winnego czynu z art. 158 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. i art. 34 § 1a k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego P. P. na rzecz pokrzywdzonego D. C. oraz P. P. nawiązki w kwotach po 800 złotych.

W myśl art. 629 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego P. P. solidarnie z oskarżonym M. Ż. na rzecz oskarżycieli posiłkowych D. C. i K. P. kwoty po 936 złotych tytułem zwrotu pomocy prawnej.

Zgodnie z art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od P. P. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania obejmujące wydatki w kwocie 135 złotych oraz opłatę w kwocie 120 złotych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego P. P. w całości na korzyść oskarżonego. Skarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  niesłuszne niezastosowanie środka probacyjnego z art. 66 § 1 k.k. w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego względem oskarżonego P. P. o przestępstwo z art. 158 § 1 k.k., w sytuacji, gdy jego wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne w świetle drugorzędnej roli tego oskarżonego w zdarzeniu, a postawa P. P. niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa;

2.  obrazę przepisów postępowania, z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, w postaci niewskazania w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, czy Sąd I instancji uznał za udowodniony lub nieudowodniony fakt rzekomego kopania kogokolwiek z pokrzywdzonych przez oskarżonego P. P. oraz niewskazania w tymże zakresie przez Sąd I instancji, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych,

a)  w sytuacji, gdy z jednej strony:

- sąd stwierdza (na stronie 9 uzasadnienia, akapit 4. od góry), że oskarżony P. P. jest niewiarygodny w wyjaśnieniach, iż „ nie kopał” żadnego pokrzywdzonego, choć — zdaniem Sądu — „ co innego wynika z zeznań A. O. ”,

- sąd podnosi (na stronie 10 uzasadnienia, akapit 2 od góry), iż z zeznań A. O. wynika, że obaj pokrzywdzeni byli kopani przez obu oskarżonych,

b)  podczas, gdy z drugiej strony:

- tenże sąd stwierdza (na stronie 6 uzasadnienia, akapit 2 od góry), że „w materiale dowodowym nie znalazły potwierdzenia zeznania świadka (A. O.), iż oskarżony P. również kopał pokrzywdzonych,

- i gdy jednocześnie fakt kopania przez tego oskarżonego P. P. obu pokrzywdzonych nie wynika z ich zeznań, co skutkowało przypisaniem przez sąd temu oskarżonemu stopnia winy i określeniu stopnia szkodliwości społecznej w większym rozmiarze niż nieznaczny i uniemożliwiło — zdaniem Sądu — warunkowe umorzenie postępowania karnego względem ww. oskarżonego.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie wobec oskarżonego P. P. postępowania w zakresie czynu opisanego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku na okres próby wynoszący 2 lata i określenie według uznania przez Sąd II instancji pozostałych warunków probacyjnych z art. 67 § 2 i 3 k.k., względnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi I instancji. Jednocześnie obrońca wniósł o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego od Skarbu Państwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd Rejonowy analizując okoliczności niniejszej sprawy słusznie doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie nie zachodzą warunki umożliwiające zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

Jakkolwiek przyznać należy rację skarżącemu, iż w pisemnych motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji zawarł sprzeczne ze sobą sformułowania, w oparciu o które nie sposób jednoznacznie rozstrzygnąć, czy sąd ten przyjął, że oskarżony kopał pokrzywdzonych, czy też nie. W złożonym środku odwoławczym obrońca oskarżonego przywołał poszczególne fragmenty uzasadnienia, w których sąd w jednym fragmencie odmawia wiary zeznaniom świadka A. O. w tym zakresie (k-6), by w innym stwierdzić z kolei, iż odmawia wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że nie kopał pokrzywdzonych, bo inna wersja wynika z zeznań świadka A. O..

Niezależnie jednakże od wskazanego uchybienia podnieść należy, iż zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe. Jak to już wyżej wskazano, w realiach niniejszej sprawy nie zachodzą podstawy do zastosowania dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Istotnym w sprawie jest, iż oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z drugim ze sprawców, co do którego nie zachodzą żadne wątpliwości, iż zadawał kopnięcia pokrzywdzonym. Oskarżony P. P. w pełni akceptował poczynania M. Ż., wbrew lansowanej przez siebie linii obrony nie udał się do toalety za M. Ż., by zapobiec kolejnej awanturze. Każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w której znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innych współsprawców. Podkreślić należy, iż w niniejszej sprawie to nie pokrzywdzeni dążyli do konfrontacji, D. C. i K. P. w żaden sposób sytuacji nie sprowokowali. To oskarżeni obserwowali pokrzywdzonych, następnie wykorzystując odpowiedni moment, gdy jeden z pokrzywdzonych udał się do toalety, poszli za nim. Mieli nad pokrzywdzonym niewątpliwą przewagę, chociażby z powodu faktu, iż byli we dwójkę a nadto pokrzywdzony był mocno nietrzeźwy, co sam przyznał. Następnie zaatakowali także drugiego z pokrzywdzonych, który doszedł na miejsce, gdy usłyszał dobiegające krzyki. Na skutek zadawanych uderzeń pokrzywdzeni doznali konkretnych, wskazanych w sentencji wyroku obrażeń, skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu.

Niewątpliwie M. Ż. był napastnikiem bardziej agresywnym, co wprost wynika chociażby z zeznań samych pokrzywdzonych. Sąd I instancji dostrzegł tę okoliczność i zróżnicował wymiar orzeczonych wobec sprawców kar, wymierzając P. P. karę o połowę niższą, aniżeli tę którą orzekł wobec M. Ż..

Przestępstwo jakiego dopuścił się oskarżony stanowi niewątpliwie niechlubny incydent w jego dotychczasowym życiu. Oskarżony jest osobą o ustabilizowanej sytuacji życiowej, dotychczas niekaraną. Znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu powoduje jednakże, iż niemożliwym jest zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

Kara 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k., zagrożone karą do 3 lat pozbawienia wolności, nie tylko nie jest karą rażąco surową, ale należy ją wręcz postrzegać jako karę łagodną.

Już tylko na marginesie należy wskazać, iż zgodnie z orzeczoną karą oskarżony jest zobowiązany do wykonania 120 godzin pracy społecznie użytecznej, co stanowi zaledwie 15 dni roboczych. Wykonanie takiej kary przez oskarżonego nie stanowi dla niego szczególnej dolegliwości lub utrudnienia, gdyż jest studentem, utrzymującym się z prac dorywczych, a więc nie pracuje w sztywnie wyznaczonym czasie pracy, na etacie.

Odnosząc się do kwestii wymiaru środka kompensacyjnego należy wskazać, iż rozstrzygnięcie Sądu I instancji także i w tym przedmiocie jest prawidłowe, słuszne i zasadne. Nawiązki orzeczone w wysokości po 800 złotych na rzecz każdego z pokrzywdzonych w żadnej mierze nie mogą zostać uznane za rażąco niewspółmiernie surowe, a tylko takie ustalenie uzasadniałoby ingerencję Sądu Odwoławczego.

Dlatego też zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Na rzecz oskarżycieli prywatnych zasądzono od oskarżonego kwotę po 840 złotych tytułem zwrotu kosztów udziału pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym.

Jednocześnie obciążono oskarżonego opłatą za II instancję w kwocie 120 złotych oraz wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 złotych.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek