Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Tomkiewicz,

Sędziowie: SO Dorota Lutostańska,

SO Dariusz Firkowski (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Małgorzata Serafińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Jolanty Jankowskiej

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 r.

sprawy T. C. ur. (...) w G., syna S. i K. z domu R.

oskarżonego z art. 178a§1 kk, art. 18§2 kk w zw. z art. 233§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w G. z dnia 27 lipca 2017 r., sygn. akt (...)

I zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w ramach rozstrzygnięcia z pkt 1 a sentencji oskarżonego T. C. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że dopuścił się go do godziny 17.30 i w pozostałej części utrzymuje go w mocy,

II zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 340 ( trzysta czterdzieści ) zł tytułem opłaty za II instancję.

Sygn. akt VII Ka 1153/17

UZASADNIENIE

T. C. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 18 sierpnia 2016 r. pomiędzy godz. 16.00 -17.40 na trasie Z. - S. - R. kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości o stężeniu 0,70 mg/dm ³, 0,72 mg/dm ³, 0,60 mg/dm ³ i 0,65 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

II. w dniu 19 sierpnia 2016 r. w m. Z. gm. G. nakłaniał świadka Z. B. do złożenia fałszywych zeznań mających służyć za dowód w postępowaniu karnym sygn. (...) podczas przesłuchania w charakterze świadka podając, że T. C. w dniu 18 sierpnia 2016 r. pomiędzy godz. 16.00 - 17.40 na trasie Z. - S. - R. nie kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, lecz kierował tym pojazdem Z. B. lub aby zataił w złożonych zeznaniach prawdę podając, iż z uwagi na spożyte napoje alkoholowe nie pamięta zdarzeń z dnia 18 sierpnia 2016 r.,

tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 27 lipca 2017 r. w sprawie (...) orzekł:

1/ oskarżonego T. C. uznał za winnego:

a)  odnośnie czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia tego, że w dniu 18 sierpnia 2016 r. pomiędzy godz. 16.00-17.30 na trasie Z. - S. - R. kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej samochodem osobowym marki O. (...) nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym nie mniej niż 1,8 %0 alkoholu etylowego we krwi, tj. występku z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § l k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazał go na karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, przyjmując iż jedna stawka dzienna równa się kwocie 20 złotych;

b)  czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § l k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 k.k., art. 72 § 1 pkt 5 k.k. warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 2 zobowiązując go do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

2.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat, na poczet którego w oparciu o art. 63 § 4 k.k. zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 18 sierpnia 2016 roku;

3.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000,00 złotych;

4.  na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty kwotę 340 zł i obciążył go kosztami sądowymi w pozostałym zakresie.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego i zaskarżył orzeczenie w całości. Skarżący orzeczeniu zarzucił:

1)  mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania polegającą na:

a)  naruszeniu przepisu art. 4 k.p.k. przez niezachowanie obiektywizmu i uwzględnienie w zaskarżonym orzeczeniu jedynie dowodów niekorzystnych dla oskarżonego, przy jednoczesnym całkowitym pominięciu wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego;

b)  naruszeniu przepisu art. 7 k.p.k. przez dokonanie zupełnie dowolnej, jednostronnej i wybiórczej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego;

c)  naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k. przez uznanie, iż wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia czynów zabronionych zarówno z art. 178a § 1 k.k. jak też z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 k.k. w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzą wątpliwości, podczas gdy w przeprowadzonym w niniejszej sprawie postępowaniu dowodowym nie usunięto wątpliwości przede wszystkim w zakresie czasu, w którym spożywać alkohol miał T. C., jak również zaistnienia spotkania, podczas którego oskarżony miał nakłaniać Z. B. do składania fałszywych zeznań.

2)  mający wpływ na treść zaskarżonego wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegający na przyjęciu, iż oskarżony T. C. dopuścić miał się przestępstw z art. 178a § l k.k. i z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne oparte na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, przy właściwym zastosowaniu zasad wynikających z art. 4, k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. nie dawały żadnych podstaw do przyjęcia, iż oskarżony T. C. kierować miał samochodem osobowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, jak też, aby nakłaniać miał świadka Z. B. do składania fałszywych zeznań.

W oparciu o powyższe obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego T. C. od obu zarzucanych mu czynów, tj. z art. 178a § 1 k.k. i art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 233 § 1 k.k. - za które skazany został wyrokiem Sądu I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego co do zasady jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaznaczyć należy, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie okoliczności stanu faktycznego, jak również winy oskarżonego. Wbrew twierdzeniom skarżącego dokonana przez Sąd I instancji analiza materiału dowodowego jest wnikliwa i jasna, odpowiadająca dyrektywom określonym w art. 4 k.p.k., a przeprowadzone w oparciu o tę analizę wnioskowanie jest logiczne, zgodne z przesłankami wynikającymi z art. 7 k.p.k. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji wnikliwe zweryfikował tezy aktu oskarżenia w granicach niezbędnych dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia skutkującego uznaniem winy T. C.. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację . W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy aprobuje i należy jedynie zaakcentować te elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obrońcy.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego dokonania dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż ustalony stan faktyczny w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości. Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany materiał dowodowy odtworzył przebieg zdarzenia, oceniając dowody w sposób zgodny z zasadami prawa procesowego. Tym samym ustalenia faktyczne w zakresie ustalonego zachowania oskarżonego nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów albowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem. Tym samym, jak to już wcześniej wskazano, nie może być uznany za trafny zarzut obrazy art. 7 k.p.k. albowiem jest on tylko wtedy skuteczny gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszył wskazane zasady.

Również zarzuty apelacji skarżącej w zakresie rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia oraz nieprawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, które miały mieć wpływ na treść wyroku także nie są zasadne, albowiem sam fakt, iż skarżący nie zgadza się z oceną dokonaną przez Sąd I instancji nie oznacza, że jest ona nieprawidłowa.

Analiza pisemnego uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wskazuje, że Sąd I instancji wskazał, dlaczego dał wiarę zeznaniom świadków R. S. i Z. B. złożonych w toku postępowania przygotowawczego. Świadkowie ci zeznając na etapie postępowania przygotowawczego ze szczegółami opisali okoliczności spożywania alkoholu przez oskarżonego przed tym jak kierował on samochodem. Obaj podali ilości wypitego wspólnie z oskarżonym alkoholu. Co istotne, Z. B. również w zeznaniach złożonych w toku rozprawy sądowej potwierdził spożywanie przez oskarżonego alkoholu w postaci wódki, którą sam przyniósł. Obaj świadkowie zeznali, że oskarżony po wypiciu alkoholu kierował samochodem O. (...) z Z. do S.. Zeznania tych świadków w tym zakresie były spójne, wzajemnie się uzupełniały oraz znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie tworząc z nim logiczną całość. Z opisem podawanym przez wymienionych świadków w tym zakresie korespondują konsekwentne i rzetelne zeznania funkcjonariuszy K. B. i K. Ś., którzy faktycznie mieli kontakt z oskarżonym na poboczu drogi a ponadto również słyszeli w tym miejscu rozmowę T. C. z jego żoną oraz podali, że faktycznie tak oskarżony jaki i Z. B. potwierdzili kierowanie przez T. C. pojazdu po spożywaniu alkoholu. Wreszcie zeznania te znalazły potwierdzenie w dowodzie z badania oskarżonego jak na k.2.

Sąd I instancji także szczegółowo przedstawił powody dla których nie dał wiary zeznaniom świadka R. S. złożonych w toku postępowania sądowego w części, w której po odczytaniu mu odpowiedniego fragmentu protokołu zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, którego nie potwierdził utrzymując, że przesłuchujący go w samochodzie funkcjonariusze żandarmerii nie dali mu go do przeczytania. Argumentacja ta zasługiwała w pełni na aprobatę. Zeznania tego świadka w tym zakresie były sprzeczne z obiektywnymi zeznaniami funkcjonariuszy żandarmerii wojskowej Ł. M. i S. S.. Sąd słusznie uznał, że w tym zakresie zeznania świadka R. S. nie zasługiwały na wiarę gdyż kierował się on źle pojętą solidarnością i lojalnością wobec oskarżonego. Z tych samych powodów Sąd słusznie nie dał wiary zeznaniom świadka Z. B. w części, w której nie potwierdził on odczytanych mu fragmentów protokołów zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w części w której konsekwentnie twierdził wówczas, że oskarżony nakłaniał go do złożenia fałszywych zeznań.

Zauważyć należy, że Z. B. oraz R. S. zostali prawomocnie skazani wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 4 października 2017 r. w sprawie (...) za składanie fałszywych zeznań przez sądem w niniejszej sprawie, w której oskarżonym jest T. C.. (k. 248-250)

Zatem powoływanie się przez obrońcę oskarżonego w apelacji na zeznania tych świadków złożone na rozprawie nie może skutecznie podważyć zasady rozstrzygnięcia dokonanej przez Sąd I instancji

Sąd Rejonowy prawidłowo również ocenił zeznania świadka M. S.. Świadek ten zawiadomiła (...) w G. o tym, że w stronę G. jedzie czerwony samochód oraz, że kierowca jest pijany. Podała ona prawidłowo kolor samochodu oraz początek numeru rejestracyjnego pojazdu. Fakt, że świadek błędnie zidentyfikowała markę samochodu nie może mieć wpływu na ocenę wiarygodności jej zeznań. Ponadto świadek na rozprawie zeznała, że musiała być źle zrozumiana przez osobę przyjmującą zgłoszenie gdyż na pewno zgłaszała, że zauważeni przez nią mężczyźni pchali samochód, a nie nim jechali (prowadzili). Zeznania tego świadka były zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Funkcjonariusze Policji, którzy przyjechali na miejsce zdarzenia wskazane przez tego świadka spotkali oskarżonego siedzącego w czerwonym O. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Jeszcze raz podkreślić należy, że Sąd I instancji trafnie i szeroko odniósł się do wszystkich przeprowadzonych dowodów i zasadnie przede wszystkim stwierdził, że wyjaśnienia oskarżonego są sprzeczne z zeznaniami świadków R. S. i Z. B. złożonych w toku postępowania przygotowawczego, które w tym zakresie są jasne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość.

Tym samym również w ocenie Sądu Okręgowego wina T. C. w zakresie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości i została mu udowodniona.

Przy czym z uwagi na to, że Sąd Rejonowy przyjął w opisie czynu przypisanego oskarżonemu wartość stężenia alkoholu z opinii biegłego ( niemniej niż 1,8%0 alkoholu etylowego we krwi), które to wartości mają charakter przybliżony i nie są precyzyjne, Sąd Okręgowy zmodyfikował zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznał oskarżonego T. C. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, z tym ustaleniem, że dopuścił się go – tak jak to wynika z prawidłowo ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego – do godziny 17.30. Tym samym Sąd Okręgowy przyjął wartości stężenia alkoholu uzyskane podczas pomiaru urządzeniem kontrolno-pomiarowym Alkometr A2.0 dokonanego przez funkcjonariuszy Policji. W ocenie Sądu Okręgowego dopuszczenie w tym zakresie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu toksykologii alkoholu etylowego B. G. nie było konieczne i celowe. Zwrócić bowiem należy uwagę na to, że Sad Rejonowy w pełni zasadnie odrzucił wersję podawaną przez T. C. o piciu alkoholu dopiero na poboczu drogi w unieruchomionym pojeździe. Tym samym w pełni miarodajne były wyniki pomiaru dokonane po zatrzymaniu oskarżonego. Co również istotne sam biegły wskazywał na wątpliwości wiążące się z badaniem retrospektywnym- k.197 odw.-198. Tym samym to wyniki pomiaru dokonane sprawnym urządzeniem – k.185 winny stanowić podstawę dla ustalenia stanu nietrzeźwości T. C..

Mając powyższe na uwadze zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że w ramach rozstrzygnięcia z pkt 1a sentencji oskarżonego T. C. uznano za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że dopuścił się go do godziny 17.30 i w pozostałej części utrzymano go w mocy- art.437§2 k.p.k., art.438pkt.2-3 k.p.k.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust.1 w zw. z art.8 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym kwotę 340 złotych tytułem opłaty za II instancję uznając, że jest w stanie je ponieść.