Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 11-12-2017 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Katarzyna Porada-Łaska

Protokolant:sekretarz sądowy Sylwia Marek

po rozpoznaniu w dniu 11-12-2017 r. w Kaliszu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W.

przeciwko M. L.

o zapłatę 760,20 zł

I.  zasądza od pozwanego M. L. na rzecz powoda (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. kwotę 420,69 zł ( czterysta dwadzieścia złotych 69/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25.04.2017 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  rozdziela stosunkowo koszty procesu i z tego tytułu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 175,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania,

IV.  nadaje wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Katarzyna Porada-Łaska

Sygn. akt I C 3423/17

UZASADNIENIE

Powód (...) SA we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. L. kwoty 760,20 zł oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego stanowiska powód podał, iż wierzytelność dochodzona pozwem wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej przez pozwanego a (...) SA. Powód nabył w/w wierzytelność na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 20.02.2017 r.

Na wartość przedmiotu sporu składa się:

_ wynagrodzenie z tytułu sprzedaży usług telekomunikacyjnych w kwocie 637,01 zł

_odsetki ustawowe od w.w. należności od następujących kwot – za okres od dnia wymagalności należności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu tj. 25.04.2017 r.:

- 43,97 zł od dnia 29.05.2014 r. - 10,91 zł

- 25,00 zł od dnia 29.06.2014 r. – 5,93 zł

- 50,86 zł od dnia 29.07.2014 r. – 11,51 zł

- 50, 52 zł od dnia 28.08.2014 r. – 10,90 zł

- 50,00 zł od dnia 03.10.2014 r. – 10,14 zł

- 50,00 zł od dnia 30.10.2014 r. – 9,66 zł

- 50,00 zł od dnia 29.11.2014 r. – 9,13 zł

- 27,42 zł od dnia 28.12.2014 r. – 4,74 zł

- 289,24 zł od dnia 24.12.2014 r. – 50,27 zł.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Kaliszu.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11.03.2014 r. pozwany zawarł z (...) SA w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas określony. Załącznikiem do umowy były szczegółowe warunki umowy i regulamin wykonywania usługi.

(...) S.A. wystawił następujące faktury z wymienieniem: nr faktury, kwota, termin płatności:

- (...) – 43,97 zł – 28.05.2014 r.

- (...) – 25 zł – 28.06.2014 r.

- (...) – 50,86 zł – 28.07.2014 r.

- (...) – 50,52 zł – 27.08.2014 r.

- (...) – 50 zł – 2.10.2014 r.

- (...) – 50 zł – 29.10.2014 r.

- (...) – 50 zł – 28.11.2014 r.

- (...) – 27,42 zł – 27.12.2014 r.

(dowód: umowa o świadczenie usług k. 15-15v, faktury VAT k. 20-27, regulamin wykonywania usługi k. 19-19v)

W piśmie z dnia 9.12.2014 r. (...) S.A. skierował do pozwanego oświadczenie o rozwiązaniu umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia wobec nieuiszczania przez pozwanego opłat abonenckich.

Jednocześnie poinformowano, że zgodnie z regulaminem świadczenia usług została naliczona jednorazowa opłata wyrównawcza w wysokości 289,24 zł. Wysokość opłaty wynikać miała z wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość wyliczoną za okres od zawarcia umowy do jej rozwiązania, przy czym wysokość przyznanych ulg miała być określona w regulaminie promocji premium 25 zł.

Podano także, iż łączna wysokość zadłużenia na dzień rozwiązania umowy wynosi 289,2361 zł jako opłata wyrównawcza 289,24 zł oraz łączna kwota faktur wraz z należnościami ubocznymi.

(dowód: pismo z 09.12.2014 r. k. 28)

W dniu 20.02.2017 r. zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności pomiędzy (...) S.A. w W. a (...) S.A. we W. .

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności k.31-36)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów, których prawdziwość nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne do kwoty 420,69 zł.

Zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 16.07.2004 r. Prawo telekomunikacyjne świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o ich świadczenie. W następstwie jej zawarcia powstaje pomiędzy dostawcą usług telekomunikacyjnych, a użytkownikiem tych usług stosunek zobowiązaniowy, którego treść kształtuje umowa oraz regulamin usług telekomunikacyjnych. Świadczenie użytkownika usług polega na uiszczaniu opłat za świadczone przez operatora usługi.

Nie ulega wątpliwości, że pozwany zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Została ona dołączona do pozwu wraz z regulaminem wykonywania usług.

Sąd uznał, że udowodnione jest roszczenie w zakresie opłat za świadczone usługi zgodnie z przedstawionymi fakturami. Roszczenie powoda jest zasadne także w zakresie odsetek ustawowych wyliczonych za okres od dnia następnego po dniu terminu płatności poszczególnych faktur do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu do Sądu.

Natomiast powództwo w zakresie opłaty wyrównawczej podlegało oddaleniu.

Powód nie udowodnił, że jego poprzednikowi prawnemu przysługuje taka opłata i nie udowodnił wysokości tej opłaty.

Przede wszystkim powód nie wykazał, iż pismo z 9.12.2017 r. zawierające oświadczenie o rozwiązaniu umowy zostało w ogóle doręczone pozwanemu.

Nadto, jak wynika z pisma z 9.12.2014 r., wysokość opłaty wynikała z wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość wyliczoną za okres od zwarcia umowy do jej rozwiązania, przy czym wysokość przyznanych ulg miała być określona w regulaminie promocji premium 25 zł. Do pozwu nie dołączono powołanego w w.w. piśmie regulaminu promocji premium 25 zł, a to uniemożliwia weryfikację opłaty wyrównawczej.

Dodać też należy, iż pismo z 9.12.2014 r. jest po części nielogiczne. Opłata wyrównawcza miała wynosić 289,24 zł, a podano także, iż łączna wysokość zadłużenia na dzień rozwiązania umowy wynosi 289,2361 zł - jako opłata wyrównawcza 289,24 zł oraz łączna kwota faktur wraz z należnościami ubocznymi.

Z przedstawionego powyżej zapisu wynikać może, iż pozwany nie miał zalęgłości z tytułu opłat abonenckich, a przecież przyczyną rozwiązania umowy miały być właśnie te zaległości. Tym bardziej zasadność naliczenia i wysokość opłaty wyrównawczej budzi wątpliwości.

Podkreślić należy, że w procesie cywilnym to strony mają obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co jest potwierdzeniem reguły z art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Konsekwencją regulacji ujętych w art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. jest nie tylko obowiązek popierania wysuwanych twierdzeń stosownymi dowodami, ale przede wszystkim ryzyko niekorzystnego rozstrzygnięcia dla strony, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ulega wątpliwości, że obowiązek udowodnienia istnienia wierzytelności oraz jej wysokości, a także skutecznego dokonania cesji wierzytelności dochodzonej w przedmiotowym postępowaniu, spoczywał na stronie powodowej, bowiem to ona z faktów tych wywodziła swoje roszczenie o zapłatę. Zgodnie zaś z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96). W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Zaznaczyć jeszcze należy, iż bezczynność pozwanego nie zwalnia Sądu z obowiązku krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń pozwu. W razie nastręczających się wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń powoda, Sąd przeprowadza z urzędu postępowanie dowodowe. Uznanie przez Sąd twierdzeń powoda za prawdziwe, nie zwalnia Sądu od obowiązku dokonania prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu, opartego na twierdzeniach, ze stanowiska prawa materialnego (por. SN z 15.09.1967 r., II CRN 175/67, OSN 1968, Nr 8-9, poz. 142, SN z 1999-03-31, I CKU 176/97, opubl: Prokuratura i Prawo rok 1999, Nr 9, poz. 30). Kontrola w tym przedmiocie powinna dotyczyć zwłaszcza tego, czy nie wchodzi w grę nadużycie prawa podmiotowego według art. 5 k.c. (por. Komentarz do k.p.c. pod redakcją K. Piaseckiego, tom I, Wydawnictwo Beck, Warszawa 1996, s 1033-1034).

Wobec tego w zakresie opłaty wyrównawczej i odsetek od niej, powództwo jako nieudowodnione podlega oddaleniu.

O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c.

W związku z tym orzeczono jak w p. 1 i 2 wyroku.

O kosztach orzeczono zgodnie z art. 100 k.p.c., rozdzielając je stosunkowo. Na koszty procesu złożyły się: 30 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 270 zł wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika. Powód wygrał sprawę w 55% i taka część kosztów podlega zasądzeniu na jego rzecz.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w p. 3 .

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono po myśli art. 333§1 p. 3 k.p.c.

SSR Katarzyna Porada - Łaska