Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 grudnia 2017r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale Bogdana Myrny Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 14 grudnia 2017r.

sprawy J. K.

ur. (...) we W.,

córki L. i M. z domu S.

oskarżonej o czyn z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego- subsydiarnego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 7 czerwca 2017 roku sygn. akt II K 24/15

II.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

III.  zasądza od oskarżyciela posiłkowego-subsydiarnego Prywatnego (...) Sp. z o.o. na rzecz oskarżonej J. K. kwotę 840 (ośmiuset czterdziestu) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zasądza od oskarżyciela posiłkowego-subsydiarnego Prywatnego (...) Sp. z o.o. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.

Sygn.akt IV Ka 1135/17

UZASADNIENIE

J. K. została oskarżona o to, że wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi w stosunku do przedsiębiorcy (...) sp. z o.o. w okresie od 28 listopada 2012 r. do 4 lipca 2013 r. ujawniała i wykorzystywała w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej o nazwie (...) (...) informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. z bezpośrednim zamiarem wyrządzenia spółce (...) sp. z o.o. poważnej szkody, w tym szkody majątkowej w wysokości nie mniejszej niż 4.526,19 zł tj. o przestępstwo z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu w Wydziale II Karnym, wyrokiem z dnia 07 czerwca 2017 r. uniewinnił oskarżoną J. K., na podstawie art. 640 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Prywatny Zarząd Mieszkaniami sp. z o.o., zaliczając na ich poczet uiszczoną opłatę , zaś

na podstawie art. 616 § 1 k.p.k. W zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżyciela Prywatnego (...) sp. z o.o. na rzecz oskarżonej J. K. kwotę 826,56 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego wyroku apelację wywiódł pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego - Prywatnego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W., zarzucając

- obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, tj sprzeczny z zebranym materiałem dowodowym sprawy, z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a w końcu z pominięciem całokształtu okoliczności sprawy, objawiające się w przyjęciu, że oskarżona nie ujawniała komukolwiek informacji objętych oświadczeniem z dnia 1 lutego 2011 roku, podczas, gdy jak wynika z zeznań A. S. (ob. N.) członkowie Wspólnot Mieszkaniowych przy ul. (...) faktycznie dysponowali wiedzą wykraczającą poza kwestie związane z tymi wspólnotami, m.in. byli w posiadaniu informacji, że świadek ma pod sobą około 60 wspólnot mieszkaniowych i, że w związku z tym nie będzie mogła należycie pełnić swoich obowiązków;

- obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez naruszenie zasad swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny, tj sprzeczny z zebranym materiałem dowodowym sprawy, z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a w końcu z pominięciem całokształtu okoliczności sprawy, objawiające się w przyjęciu, że oskarżona przesyłając na swoją prywatną skrzynkę e-mail ze skrzynki służbowej szereg informacji związanych bezpośrednio z administrowaniem ww. nieruchomościami w ramach wspólnot mieszkaniowych, takich jak wykazy właścicieli, stany ich kont, stany środków na funduszu remontowym, zgłaszane problemy przez ich członków tuż przed zakończeniem stosunku pracy w pokrzywdzonej działała jedynie w celu zakończenia zadań objętych stosunkiem pracy u pokrzywdzonej, podczas gdy gromadzenie tego rodzaju informacji przez J. K. tuż przed rezygnacją z zatrudnienia w pokrzywdzonej, a następnie rozpoczęcie administrowania tymi samymi wspólnotami, których owa korespondencja dotyczyła, wskazuje w sposób jednoznaczny, że doszło do naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa przez oskarżoną, zaś twierdzenie przeciwne naruszają zasady logiki i doświadczenia życiowego.

- obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. art. 92 k.p.k. w wyniku błędnego uznania przez Sąd I instancji niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, że zobowiązanie do nieujawniania informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa innym osobom nie stanowi jednocześnie zakazu wykorzystywania tych danych we własnej działalności gospodarczej, podczas gdy:

a) prowadzenie działalności gospodarczej i wykorzystywanie w jej ramach informacji

stanowiących tajemnicę innego przedsiębiorstwa z samej swojej natury wiąże się z

ujawnieniem tych informacji innym osobom - w szczególności klientom lub współpracownikom,

b) wykorzystywanie informacji stanowiących tajemnicę innego przedsiębiorstwa we własnej działalności gospodarczej jest czynnością zdecydowanie dalej idącą i bardziej szkodzącą interesom tego przedsiębiorstwa, niż samo ujawnienie tych informacji osobom trzecim (argument z wnioskowania a minori ad maius), dlatego też nie sposób zgodzić się z Sądem I instancji, że zobowiązanie oskarżonej wobec pokrzywdzonej do zachowania tajemnicy służbowej nie obejmowało swoim zakresem tego rodzaju sytuacji;

- obrazę przepisów prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię, a mianowicie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tj. Dz. U. 2003, Nr 153, poz. 1503 ze zm., dalej jako u.z.n.k.) w zw. z art. 11 u.z.n.k. w wyniku błędnego uznania przez Sąd I instancji, że ,,informacje techniczne, handlowe, księgowe dotyczące organizacji pracy i wynagrodzeń oraz innych, których ujawnienie może narazić pracodawcę na szkodę" nie stanowią „tajemnicy przedsiębiorstwa”, o której mowa w powyższych przepisach;

- obrazę przepisów prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię, a mianowicie

art. 23 ust. 1 u.z.n.k. w wyniku błędnego uznania przez Sąd I instancji, że szkoda wyrządzona pokrzywdzonej przez oskarżoną nie jest poważna, podczas gdy wyrządzona pokrzywdzonej spółce szkoda nie była ,,jednorazowa", lecz w istocie ma charakter ciągły i trwała tak długo aż oskarżona działała tj. obsługiwała ,,przejęte" przez nią wspólnoty mieszkaniowe; powaga przedmiotowej szkody wyraża się więc chociażby już w samym fakcie ciągłości i trwałości.

Pełnomocnik podnosząc te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uznanie oskarżonej J. K. winnej zarzucanego jej czynu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego - Prywatnego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. nie jest zasadna.

Na wstępie należy zauważyć, że przeprowadzona kontrola odwoławcza nie potwierdziła bowiem, aby Sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych przez skarżącego.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do podnoszonych przez skarżącego zarzutów obrazy prawa materialnego, podkreślić trzeba, że zarzut ten można podnieść jedynie w sytuacji niekwestionowania ustaleń faktycznych przyjętych przez Sąd meriti za podstawę zaskarżonego orzeczenia. Zarzut naruszenia prawa materialnego oparty musi być zawsze na akceptacji prawidłowo dokonanych przez Sąd ustaleń faktycznych i jest zarzutem, w którym kwestionuje się prawidłowość przeprowadzenia procesu subsumpcji lub wykładni stosowanego przepisu, przy czym koniecznym jest również powiązanie wskazanego uchybienia z wpływem na treść skarżonego wyroku. Obraza prawa materialnego powinna wynikać z samej treści wyroku. Tym samym zachodzi ona tylko w sytuacji, gdy opis czynu wskazuje, iż w drodze subsumcji dokonano jego błędnej kwalifikacji prawnej. Gdy skarżący nie zgadza się z treścią opisu czynu - w charakterze ustaleń dowodowych - powinien sformułować zarzut oparty o podstawę odwoławczą określoną w art. 438 pkt 3 k.p.k. - zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (postanowienie SN z dnia 28 marca 2017 r., sygn.. akt III KK 498/16).

Przechodząc dalej zaznaczyć należy, że w ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd meriti przeprowadził postępowanie w przedmiotowej sprawie prawidłowo, a swoje rozstrzygnięcie odnośnie braku sprawstwa i winy w zakresie stawianych oskarżonej zarzutów oparł na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia art. 7 k.p.k. Sąd Okręgowy stwierdził, że w toku przeprowadzonego postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, a ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art. 5 i 7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Sąd I instancji poczynił na podstawie pozyskanych dowodów trafne ustalenia faktyczne wskazując, którym konkretnie dowodom, w jakim zakresie oraz dlaczego dał wiarę, a także wskazał z jakich powodów innym wiary tej odmówił. Ponadto Sąd swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami, o jakich mowa w art. 424 § 1 i § 2 k.p.k. Zebrany materiał dowodowy został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dawał wystarczające podstawy do tego, aby uniewinnić oskarżoną od popełnienia zarzucanych jej czynów. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k. Podkreślenia też wymaga i to , że poczynione przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów, lecz z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dane okoliczności faktyczne wystąpiły (por. wyrok SN z 4 października 1973 r. III KR 243/73 OSNKW 1974/2/23).

Odnosząc się do zarzutów obrazy przepisów postępowania mających wpływ na treść zapadłego orzeczenia a podniesionych w skardze odwoławczej to należy w ślad za Sądem Rejonowym stwierdzić, że w niniejszej sprawie brak jest wystarczających dowodów, aby można było ustalenia faktyczne oprzeć na zeznaniach świadka A. S. (ob. N.)., a zwłaszcza na sporządzonym przez tegoż świadka protokole z zebrania wspólnot mieszkaniowych./ k. 30-31 akt / . Słusznie bowiem zauważył Sąd I Instancji, że świadek ten podał, iż uczestniczył jako administrator (...) na zebraniach wspólnot i z zebrań tych sporządzał i podpisywał protokoły tylko na użytek wewnętrzny dla swojego pracodawcy i co równie istotne świadek ten zeznał, że jedynie „ odniósł wrażenie „ że mieszkańcy posiadają wiedzę wykraczającą poza działalność ich wspólnot mieszkaniowych, przy czym świadek zeznał, że na zebraniach , w których uczestniczył oskarżona nie wykraczała z informacjami poza kwestie związane ze wspólnotami mieszkaniowymi, którymi zarządzała / k. 117 oraz k. 208 akt /. W tej sytuacji, gdy zeznania tegoż świadka w znacznej jednak części korespondują z zeznaniami takich świadków jak E. S. (1) / k. 69 odwrót / , L. F. / k. 60 odwrót /, E. R. / k. 62 odwrót / , B. L. k. 112 odwrót, E. S. (2) / k. 114- 115 / , którzy to świadkowie kategorycznie zaprzeczyli, aby w czasie zebrań wspólnot mieszkaniowych oskarżona przekazywała im informacje wykraczające poza obsługiwane wspólnoty mieszkaniowe a więc dotyczące takich aspektów działalności firmy, które mogłyby być zakwalifikowane jako informacje stanowiące tajemnice przedsiębiorstwa (...) spółka z o.o.. to brak jest innych dowodów mogących przemawiać za zasadnością zarzutów podniesionych w apelacji, a które podważałyby ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy. Zauważyć należy, że informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa muszą charakteryzować się trzema właściwościami, a mianowicie, ze nie były ujawnione publicznie, że posiadają wartość gospodarczą, w szczególności o charakterze technicznym, technologicznym, organizacyjnym oraz , że przedsiębiorca podjął w stosunku do nich niezbędne działania w celu zachowania ich poufności i te właściwości muszą wystąpić kumulatywnie. Z treści zarzutu wynika jedynie, że oskarżona wykorzystywała w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej o nazwie (...) (...) informacje stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. z bezpośrednim zamiarem wyrządzenia spółce (...) sp. z o.o. poważnej szkody, w tym szkody majątkowej w wysokości nie mniejszej niż 4.526,19 zł, przy czym oskarżyciel nie określił w zarzucie jakiej treści informacje oskarżona wykorzystała.

Z treści złożonego przez oskarżoną oświadczenia o zachowaniu tajemnicy służbowej wynika, że zobowiązanie to dotyczyło informacji technicznych, handlowych, księgowych, dotyczących organizacji pracy i wynagrodzeń oraz innych informacji, których ujawnienie może narazić pracodawcę na szkodę / k. 6 akt /. Przyjmując nawet hipotetycznie, że oskarżona była w posiadaniu tych informacji (...) spółka z o.o. to i tak nie można z całą pewnością określić czy informacje te miały charakter tzw. tajemnicy przedsiębiorstwa i czy były one wykorzystane przez oskarżoną w jej działalności gospodarczej. Tego stwierdzenia nie podważa w żaden sposób przesłanie przez oskarżoną na swój adres elektroniczny informacji kilka dni przed rozwiązaniem umowy o pracę. Należy bowiem zauważyć, że konieczność terminowego wykonywania zadań służbowych zmuszała pracowników do pracy poza siedzibą firmy. Te wyjaśnienia oskarżonej nie były odosobnione, gdyż także świadek A. S. / ob. N. / przyznała, że takie zdarzenia miały miejsce / k. 117 i k. 208 akt / oraz świadek K. P. k. 180 – 181 akt ) a także świadek M. D. (k. 164 – 167 akt), która potwierdziła, ze oskarżona – wbrew formalnemu zakazowi - przesłała na swój adres mailowy informacje przedsiębiorstwa, przy czym podkreślenia wymaga, iż świadek M. D. zeznała, że w czasie gdy oskarżona pracowała w (...) spółka z o.o. pracownicy firmy nie podpisywali dokumentu o zakazie konkurencji, nie było też regulaminu korzystania z poczty elektronicznej a jedynie oskarżona podpisała dokument o zachowaniu informacji w tajemnicy / k. 165 akt / i to pod rygorem określonym w art. 108 kodeksu pracy.

Słusznie też Sąd Rejonowy zauważył, że brak jest podstaw do przyjęcia, ze oskarżona swoim działaniem spowodowała poważną szkodę przedsiębiorcy. Z zeznań M. D. (k. 164 - 167), wynika, że (...) spółka z o.o. obsługuje 720 wspólnot mieszkaniowych uzyskując od każdej z nich dochód w kwocie 1500 złotych miesięcznie. Zatem zasadnie Sąd I Instancji uznał, że w tej sytuacji , gdy zarzut dotyczy trzech wspólnot mieszkaniowych przy ul. (...), zaś kwota szkody podana w zarzucie czyli kwota 4.526,19 złotych to obiektywnie nie można przyjąć znamion poważnej szkody w rozumieniu art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Przemawia za tym kwestia dotycząca kryteriów przyjęcia poważnej szkody. W tej ocenie, pomijając inne zagadnienia dotyczące tego znamienia czynu, należy uwzględnić kryterium proporcjonalności zaistniałej szkody do rozmiarów działalności gospodarczej prowadzonej w tym przypadku przez oskarżyciela subsydiarnego. Do przypisania sprawcy znamion czynu z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji koniecznym jest nie tylko ujawnienie i wykorzystanie w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa ale także wystąpienie poważnej szkody. Brak wystąpienia poważnej szkody skutkuje ochroną gwarantowaną regulacjami cywilnoprawnymi / patrz komentarz do art. 23 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji Janusz Raglewski /.

Nie można też podzielić zasadności zarzutów skarżącego dotyczących obrazy prawa materialnego przez Sąd Rejonowy polegającego na błędnym .uznaniu przez Sąd I instancji, że ,,informacje techniczne, handlowe, księgowe dotyczące organizacji pracy i wynagrodzeń oraz innych, których ujawnienie może narazić' pracodawcę na szkodę" nie stanowią „tajemnicy przedsiębiorstwa”, o której mowa w powyższych przepisach. Jest bowiem rzeczą oczywistą a wynika to z wykładni gramatycznej przepisu art. 11 ust. 4. ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, że przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności. Sąd Rejonowy jak wynika z treści uzasadnienia dokonał jedynie analizy umowy o prace oskarżonej oraz jej oświadczenia k. 6 wyprowadzać z tej analizy wnioski, że określenie tajemnica służbowa nie pojawia się, bowiem, w żadnym z załączonych do akt dokumentów, związanych z wykonywaniem pracy przez oskarżoną. Dalej Sąd I Instancji stwierdził, że nawet gdyby przyjąć , że informacje te miały charakter tajemnicy przedsiębiorstwa to i tak zerwanie umowy przez trzy wspólnoty mieszkaniowe przy ul. (...), było wynikiem zastrzeżeń do wykonywanych obowiązków przez Prywatny (...)spółka z o.o. a nie z ujawnieniem przez oskarżoną informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa.

Nie jest tez zasadny zarzut skarżącego dotyczący obrazy prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię, a mianowicie przez uznanie przez Sąd I instancji, że szkoda wyrządzona pokrzywdzonej przez oskarżoną nie jest poważna, Przedstawiona przez apelującego argumentacja sprowadza się w rzeczywistości do dążenia do nieuprawnionej modyfikacji zarzutu poprzez przyjęcie, że wyrządzona pokrzywdzonej spółce szkoda nie była ,,jednorazowa", lecz w istocie ma ona charakter ciągły i trwa tak długo jak długo oskarżona obsługuje ,,przejęte" przez nią wspólnoty mieszkaniowe a nadto - zdaniem autora apelacji - powaga przedmiotowej szkody wyraża się więc chociażby już w samym fakcie ciągłości i trwałości. Odnosząc się do tego zarzutu należy zauważyć, że Sąd I Instancji, jak też Sąd Odwoławczy odniósł się już wyżej do kwestii poważnej szkody jako znamienia czynu zarzuconego oskarżonej. Uzupełnienia jedynie wymaga to, że subsydiarny akt oskarżenia został wniesiony 05 sierpnia 2014 roku, a w zarzucie określono wysokość szkody na 4.526,19 złotych, a więc w takiej samej kwocie jak w postanowieniach prokuratury o umorzeniu postępowania.

Kwestia tożsamości przedmiotowej czynu była niejednokrotnie analizowana zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądów. Zgodnie z dominującym w orzecznictwie stanowiskiem dla zachowania tożsamości czynu niezbędna jest niezmienność podmiotu czynu, przedmiotu ochrony, a w razie poczynienia innych ustaleń co do czasu i miejsca czynu, także tożsamości osoby pokrzywdzonej (tak wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2010 r., II KK 186/10).

Na uwagę zasługuje również stanowisko Sądu Najwyższego, w którym uznał on, że nie stanowi wyjścia poza granice oskarżenia i związane z tym naruszenie zasady skargowości, dokonanie w toku przewodu sądowego odmiennych niż przyjęte w zarzucie ustaleń faktycznych co do tego samego zdarzenia np. w zakresie daty, czy okresu popełnienia czynu, miejsca jego popełnienia, ilości i wartości przedmiotu przestępstwa, zachowania poszczególnych sprawców, czy tożsamości osoby pokrzywdzonej przestępstwem przeciwko mieniu (wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, OSNwSK 2006/1/35). Mając na uwadze te zapatrywania judykatury i odnosząc je do niniejszej sprawy to należy stwierdzić, że zarówno oskarżyciel subsydiarny, jak też Sąd Rejonowy musieli uwzględnić ustalenia zawarte w obu orzeczeniach prokuratora o umorzeniu postępowania, a w tym zwłaszcza datę czynu a w konsekwencji wysokość szkody i to determinowało procedowanie w niniejszej sprawie.. Należy podnieść, że przestępstwo z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest wyrządzenie poważnej szkody a przyjmując nawet, że czyn z art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ma charakter przestępstwa trwałego to i tak wbrew stanowisku skarżącego o „ ciągłości i trwałości „ czynu zarzuconego oskarżonej to właśnie data wniesienia aktu oskarżenia byłaby datą „ końcową „ tego czynu.

Akceptując zatem w pełni stanowisko Sądu Rejonowego Sąd Okręgowy nie podzielił zasadności zarzutów apelującego, a tym bardziej wniosku końcowego, utrzymując w mocy zaskarżony wyrok, zasądzając od oskarżyciela posiłkowego – subsydiarnego (...) Sp. z o.o. na rzecz oskarżonej kwotę 840 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym oraz zasądził od oskarżyciela posiłkowego – subsydiarnego (...) Sp. z o.o. koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.