Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powodowie A. G. i D. G. wnieśli przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o ustalenie, że są właścicielami naczepy ciężarowej marki R. N., rok produkcji 2007.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Nie kwestionując prawa własności powodów, zakwestionował interes prawny w ustaleniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 listopada 2008 r. Millennium (...) sp. . z o.o. w W. zakupił od M. W. naczepę używaną rok produkcji o nr nadwozia (...). Przed sprzedażą zlecono (...) Związkowi (...) ocenę stanu technicznego i określenie wartości rynkowej pojazdu (umowa – k. 40 – 41, faktura VAT – k.42, opinia – k. 43 - 49).

Następnie w dniu 1 października 2010 r. przedmiotowa naczepa została sprzedana przez pozwanego powodom , ponadto została im wydana (umowa sprzedaży – k. 9, faktura – k. 16).

Pojazd został następnie zarejestrowany w Urzędzie Miejskim w D. na rzecz pozwanych pod numerem (...) (faktura – k. 16). Prezydent Miasta D. decyzją z dnia 23 września 2015 r. uchylił decyzję z dnia 22 października 2010 r., na mocy której dokonano rejestracji naczepy i odmówił jej zarejestrowania. W uzasadnieniu wskazano, iż wznowiono postępowanie w sprawie rejestracji przedmiotowego pojazdu z uwagi na to, że wpłynęło postanowienie Starosty G. o wznowieniu postępowania zakończonego ostateczną decyzją o rejestracji ww pojazdu, wskutek otrzymania postanowienia (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji Zarząd w G. w sprawie dopuszczenia dowodu z opinii biegłego, z której wynika iż część I dowodu rejestracyjnego została podrobiona z wykorzystaniem oryginalnego formularza. Następnie Starosta G. uchylił rejestrację środka transportu decyzją z dnia 12 czerwca 2015 r. Wskazano, iż przyczyną podjęcia czynności przez Starostę G. było ujawnienie faktu podrobienia niemieckich dokumentów – dowodu rejestracyjnego. Podniesiono, iż dopuszczenie pojazdu do ruchu na terenie RP stało się wadliwe, w związku z czym na organach administracji publicznej spoczął obowiązek doprowadzenia sprawy do stanu zgodnego z prawem. Organ wskazał, iż odpadła jedna z przesłanek tj. dopuszczenie do ruchu przez poprzedni organ rejestrujący (decyzja – k. 14 - 15). Decyzją z dnia 21 marca 2016 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy przedmiotową decyzję (decyzja- k. 63).

Powołany wyżej stan faktyczny był niesporny między stronami, oparty o wskazane wyżej dokumenty, które nie budziły wątpliwości co do wiarygodności.

Sąd oddalił wniosek z przesłuchania stron z uwagi na to, iż okoliczności, które miały być wykazane wskazanym wnioskiem dowodowym były niesporne pomiędzy stronami.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo był zasadne i sąd ustalił że powodowie A. G. i D. G. są właścicielami naczepy ciężarowej R. N., rok produkcji 2007 o numerze nadwozia (...).

Zgodnie z art. 189 k.p.c. powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Zgodzić się należy z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dna 21 maja 2015 r., I ACa 1727/14, Lex nr 1734680, iż interes prawny należy rozumieć szeroko, tzn. w sposób uwzględniający ogólną sytuację prawną powoda, a brak interesu prawnego jako przesłanki powództwa z art. 189 k.p.c. zachodzi jedynie wówczas, gdy powód nie ma żadnej potrzeby ustalania prawa lub stosunku prawnego, gdyż jej sfera prawna nie została naruszona ani zagrożona. Ponadto w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2001 r., I CKN 425/00, LEX nr 52719 wskazano, iż interes prawny może być rozumiany jako potrzeba prawna wynikająca z określonej sytuacji prawnej w przypadku, gdy powstała sytuacja grożąca naruszeniem prawa przysługującego uprawnionemu, bądź też powstała wątpliwość co do jego istnienia i nie należy go ponadto utożsamiać z interesem jedynie ekonomicznym.

Także Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 5 kwietnia 2007 r., III AUa 1518/05, LEX nr 257445, OSA 2008/9/30 wskazał, iż interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości.

Powstaje więc kwestia czy w sytuacji powodów, w stanie faktycznym ukształtowanym przez decyzję organu administracji o uchyleniu decyzji o rejestracji pojazdu na powodów, istnieje potrzeba udzielenia ochrony prawnej w zakresie prawa cywilnego. Zdaniem sądu taka potrzeba zachodzi, a co za tym idzie po stronie powodów istnieje interes prawny. Wskazać należy, iż wprawdzie wyraźnie nie zakwestionowano prawa własności powodów, ale wskazać należy, iż stwierdzony fakt podrobienia niemieckich dokumentów rejestracyjnych może wskazywać na takie niebezpieczeństwo. Wskazać należy przy tym, iż zgodnie z § 4 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz.U.2016.1038 j.t.) jednym z dowodów własności pojazdów jest prawomocnie orzeczenie sądu rozstrzygające o prawie własności. Oczywiście sąd cywilny nie dokonuje oceny przesłanek wydania decyzji administracyjnych, ani ich zasadności, opiera się tylko na fakcie ich wydania i przesłanek wziętych za podstawę rozstrzygnięcia. Podnieść jednak należy, iż powodowie w chwili obecnej nie mogą korzystać z pojazdu z uwagi na brak jego rejestracji. Stwierdzenie faktu popełnienia przestępstwa w okresie, gdy nie dysponowali jeszcze tym pojazdem a związanego z poprzednią rejestracją, może oddziaływać na ich sferę prawną – w stosunku do danej rzeczy. Tym samym zdaniem sądu zachodzi interes prawny w ustaleniu.

Spełnione są przy tym przesłanki nabycia własności po stronie powodów przedmiotowej rzeczy. Zawarta umowa sprzedaży z pozwanym w świetle art. 535 § 1 k.c. jest umową przenoszącą własność. Nawet jeśli uznać, iż uprawnienia poprzedników prawnych powodów były sporne, to i tak powodowie nabyli własność na podstawie art. 169 § 1 i 2 k.c. Zgodnie z powołanymi przepisami jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze. Jednakże gdy rzecz zgubiona, skradziona lub w inny sposób utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem lat trzech od chwili jej zgubienia, skradzenia lub utraty, nabywca może uzyskać własność dopiero z upływem powyższego trzyletniego terminu. Ograniczenie to nie dotyczy pieniędzy i dokumentów na okaziciela.

Powodowie działali w dobrej wierze, zresztą brak jest podstaw do przyjęcia, iż przy nabyciu wcześniej pojazdu przez pozwanego nie posiadał on także dobrej wiary. Zgodnie z art. 7 k.c. jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Tym samym, nawet przy hipotetycznym założeniu, że zachodzi przypadek z art. 169 § 2 k.c., to powodowie nabyli własność z upływem trzech lat, a zatem znacznie przed wydaniem postanowienia z dnia 24 lipca 2015 r. o wznowieniu postępowania.

Tym samym powództwo na podstawie art.189 k.p.c. było uzasadnione.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Powodowie wygrali w całości sprawę i na należne im do pozwanego koszty złożyły się poniesione koszty sądowe i koszty zastępstwa procesowego według stawki minimalnej wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Koszty zasądzono w częściach równych na rzecz powodów na podstawie art. 379 k.c., z uwagi na brak podstaw do uznania ich jako wierzycieli solidarnych.

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.