Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2017 roku w Warszawie

sprawy W. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę z warunków szczególnych

na skutek odwołania W. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 29 maja 2015 roku oraz z dnia 6 lipca 2015 roku znak (...)

1.  umarza postępowanie w zakresie, w jakim decyzja z dnia 6 lipca 2015 roku znak (...) zmieniła decyzję z dnia 29 maja 2015 roku;

2.  zmienia zaskarżoną decyzję z dnia 6 lipca 2015 roku znak (...) 2015 roku w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu W. M. prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia 20 maja 2015 roku;

3.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

4.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział
w W. na rzecz ubezpieczonego kwotę 405 zł (czterysta pięć) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 375 zł (trzysta siedemdziesiąt pięć) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje.

UZASADNIENIE

W. M. w dniu 26 czerwca 2015 r. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 29 maja 2015 r., znak: (...). Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji błędne ustalenie stanu faktycznego polegającego na uznaniu, że nie udowodnił on 25-letniego ogólnego stażu pracy i 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych oraz naruszenie prawa materialnego, a mianowicie przepisu art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 3 i § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W związku z tym odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji w całości poprzez uznanie, że przysługuje mu prawo do wcześniejszej emerytury wobec spełnienia ustawowych przesłanek do jej nabycia ( k. 2-4 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 477 ^{( 13)} k.p.c. w zakresie,
w jakim decyzja z dnia 29 maja 2015 r, została zmieniona przez decyzję z dnia 6 lipca
2015 r., znak: (...) oraz o oddalenie odwołania w pozostałej części, także
w przypadku rozszerzenia odwołania na decyzję z dnia 6 lipca 2015 r. Organ rentowy wskazał, że odwołujący nie udowodnił okresów pracy w szczególnych warunkach na dzień
1 stycznia 1999 r., gdyż nie przedłożył żadnego świadectwa pracy w szczególnych warunkach lub zaświadczenia potwierdzającego taka pracę. Organ rentowy wskazał, że w decyzji z dnia 6 lipca 2015 r. uznano za spełniony warunek 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego liczonych na dzień 1 stycznia 1999 r. ( k. 41 a. s.).

Na rozprawie w dniu 5 listopada 2015 r. odwołujący rozszerzył swoje odwołanie
na decyzję z dnia 6 lipca 2015 r. ( k. 63 a. s.).

Odwołujący w piśmie procesowym z dnia 14 grudnia 2015 r. ponownie rozszerzył odwołanie wnosząc o ustalenie, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji w przedmiocie przyznania prawa do emerytury z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach oraz wniósł o wypłatę odsetek ustawowych należnych od dnia 28 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty od emerytury z tytułu zatrudnienia
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( k. 97 a. s.).

Sąd wyrokiem z dnia 26 stycznia 2016 r. oddalił odwołanie. Sąd uznał, że w świetle zgromadzonych dowodów w sprawie odwołujący legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 9 lat, 2 miesięcy i 25 dni, który nie uprawnia go do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury ( k. 111 i 114-122 a. s.).

Odwołujący w dniu 14 marca 2016 r. wywiódł apelację zaskarżając wyrok w całości. Odwołujący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji bądź o jego zmianę poprzez przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury i stwierdzenie, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie okoliczności niezbędnych do wydania decyzji w przedmiocie przyznania prawa do emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych ( k. 128-137 a. s.).

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 8 czerwca 2017 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę
do ponownego rozpoznania tutejszemu Sądowi, pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku wskazał, że Sąd Okręgowy ferując zaskarżony wyrok w istocie nie ustalił stanu faktycznego sprawy w stopniu umożliwiającym stanowcze i prawidłowe wyrokowanie co do zasadności odwołania. Sąd Apelacyjny podniósł, że wobec szeregu sprzeczności wynikających z treści akt osobowych dotyczących zatrudnienia odwołującego w (...)
w L. istotnym było przeprowadzenie dowodu z przesłuchania odwołującego
w charakterze strony celem umożliwienia odniesienia się do zapisów w dokumentacji osobowej oraz celem ustalenia rzeczywistego zakresu obowiązków skarżącego w spornych okresach zatrudnienia. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy został zobowiązany do ustalenia stanu faktycznego sprawy w niezbędnym do prawidłowego orzekania, dokonania oceny zawnioskowanych przez odwołującego dowodów oraz przeprowadzenia analizy dokumentacji znajdującej się w aktach osobowych z okresu zatrudnienia w (...) w L. i ewentualnie innych zakładach pracy ( k. 160-190 a. s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. M. urodzony w dniu (...), w dniu 20 maja 2015 r. złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o przyznanie prawa do emerytury ( k. 1 a. e.).

Zgodnie z umową o pracę z dnia 6 sierpnia 1974 r. odwołujący został zatrudniony
w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w L.
na stanowisku robotnika budowlanego ( k. 24 a. o., część B). Z opinii z dnia 24 października 1974 r. wynika, że odwołujący zajmował stanowisko robotnika budowlanego ( k. 8 a. o., część A). Z dniem 1 grudnia 1976 r. powierzono odwołującemu obowiązki zbrojarza ( k. 27 a. o., część B). Ze wstępnego przeszkolenia BHP i oświadczenia z dnia 6 sierpnia 1974 r., karty obiegowej zmiany z dnia 22 października 1974 r., karty wstępnego przeszkolenia BHP
i karty obiegowej zmiany z dnia 26 listopada 1976 r. oraz angaży z dnia 1 maja 1979 r., z dnia 1 grudnia 1979 r., z dnia 2 stycznia 1980 r., z dnia 1 października 1980 r., z dnia 12 lipca 1982 r., z dnia 1 października 1982 r., z dnia 1 grudnia 1983 r., z dnia 23 listopada 1984 r.,
z dnia 1 sierpnia 1985 r., z dnia 30 listopada 1985 r., z dnia 25 lutego 1986 r., z dnia
10 kwietnia 1986 r., z dnia 2 stycznia 1987 r., z dnia 2 grudnia 1987 r. i z dnia 10 lutego
1989 r. wynika, że odwołujący zajmował stanowisko zbrojarza ( k. 9, 11, 13, 14 a. o., część A oraz k. 28, 31, 32, 33, 35, 36, 39, 43, 44, 45, 46, 47, 49, 50, 51 i 56 a. o., część B). Z angażu z dnia 15 września 1988 r. wynika, że odwołujący zajmował stanowisko spawacza ( k. 53 a. o., część B). Z kolejnych angaży z dnia 17 lipca 1983 r., z dnia 31 lipca 1989 r. wynika, że odwołujący zajmował stanowisko ślusarza-spawacza, pomimo że zgodnie z tymi dokumentami zmieniła się jedynie stawka zaszeregowania ( k. 40, 54 a. o., część B).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 21 marca 1991 r. odwołujący był zatrudniony
w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w L. od dnia 6 sierpnia 1974 r. do dnia 22 marca 1991 r. na stanowiskach robotnika budowlanego, zbrojarza-spawacza i ślusarza-spawacza ( akta kapitału początkowego).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. na podstawie własnych ustaleń wydał zaskarżoną decyzję z dnia 29 maja 2015 r., znak: (...). Organ rentowy odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił on 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ nie złożono świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych Organ rentowy nie uwzględnił odwołującemu do ogólnego stażu pracy okresów od dnia 16 maja 1971 r. do dna 1 listopada 1973 r., od dnia 6 maja 1992 r. do dnia 18 grudnia 1992 r. i od dnia 19 marca 1997 r. do dnia 26 marca 1997 r. oraz do zatrudnienia w szczególnych warunkach okresu od dnia 6 sierpnia 1974 r. do dnia
22 marca 1991 r. Organ rentowy przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. wymiar 23 lat, 9 miesięcy i 18 dni okresów składkowych i nieskładkowych ( k. 41-43 a. e.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na podstawie nowej dokumentacji przedłożonej przez odwołującego wydał kolejną zaskarżoną decyzję z dnia
6 lipca 2015 r., znak: (...). Organ rentowy uwzględnił odwołującemu
do ogólnego stażu pracy okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od dnia 16 maja
1971 r. do dnia 1 listopada 1973 r. oraz okres ćwiczeń wojskowych od dnia 19 marca 1997 r. do dnia 26 marca 1997 r., przez co odwołujący się wypełnił przesłankę legitymowania się
25-letnim okresem składkowym i nieskładkowym. Organ rentowy odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury z powodu niezaliczenia żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych ( k. 85 a. e.).

Sąd Okręgowy ustalił ponadto, że W. M. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w L. od dnia
6 sierpnia 1974 r. do dnia 22 marca 1991 r. Odwołujący zajmował się wyłącznie spawaniem w pełnym wymiarze czasu pracy w hali produkcyjnej. Na jednym dziale, gdzie znajdowały się zgrzewarki, spawarki i wibratory pracowało około 25 pracowników. Do obowiązków odwołującego należało wykonywanie grubych marek, które były większe do wszystkich zbrojeń. W miejscu pracy odwołującego był kurz, ogień, tumany dymu i hałas wydobywający się z dużych wibratorów. Pracownicy hali dostawali mleko na stołówce ( zeznania świadków E. M. i J. B. - k. 64-65 a. s.)

Biegły sądowy z zakresu BHP ustalił, że zatrudnienie odwołującego w okresach
od dnia 6 sierpnia 1974 r. do dnia 30 listopada 1976 r. oraz od dnia 1 maja 1989 r. do dnia
22 marca 1991 r. nie spełnia wymogów pracy wykonywanej w szczególnych warunkach
w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Jednocześnie do pracy w warunkach szczególnych zaliczono okresy:

- od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 1 grudnia 1983 r., gdyż zatrudnienie odwołującego spełnia warunki określone w wykazie A, działu V, pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i są to prace zbrojarskie;

- od dnia 1 grudnia 1983 r. do dnia 25 lutego 1986 r., gdyż zatrudnienie odwołującego spełnia warunki określone w wykazie A, działu XIV, poz. 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i są to prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowo-wodorowym ( k. 70-78 a. s.).

Odwołujący początkowo został zatrudniony w (...) na stanowisku robotnika budowlanego, ale faktycznie pracował jako spawacz. Odwołujący spawał marki do elementów budowlanych na zbrojarni w pełnym wymiarze czasu pracy od poniedziałku do soboty. Odwołujący nigdy nie pełnił funkcji kierowniczych. Odwołujący za wykonaną pracę otrzymywał dodatek szkodliwy i mleko. W miejscu pracy wyciągi były słabe lub ich w ogóle nie było, a z elektrody wydzielał się żrący dym. W latach 1974-1994 odwołujący nie miał żadnych dłuższych nieobecności i nie brał urlopów wychowawczych. Różne odmienne nazwy stanowiska wynikające z angaży pracy odwołującego były wpisywane celem podniesienia stawki wynagrodzenia ( zeznania odwołującego – k. 205-206 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych
w aktach rentowych, aktach sprawy i aktach osobowych odwołującego, a także na podstawie zeznań świadków E. M. i J. B. oraz W. M.
w charakterze strony. Strony postępowania co do zasady nie kwestionowały dowodów znajdujących się w sprawie. Jednakże Sąd uznał, że dokumenty wystawiane przez pracodawcę odwołującego były ze sobą sprzeczne w zakresie wpisywanego rodzaju stanowiska, na co również zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 czerwca 2017 roku w sprawie III AUa542/16 (strona 24, 25). W ocenie Sądu nie sposób stwierdzić za pomocą dokumentów faktycznego rodzaju prac wykonywanych przez odwołującego w spornym okresie czasu pracy. W związku z tym Sąd dla oceny rzeczywistego charakteru wykonywanych czynności przez odwołującego oparł się na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków i W. M.. Zdaniem Sądu zeznania tych osób były ze sobą zbieżne i wzajemnie korelowały ze sobą, a ponadto pozwoliły ustalić, że odwołujący w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności wyłącznie polegające na spawaniu. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy zważył, co następuje:

Odwołanie W. M. jako zasadne zasługiwało uje na uwzględnienie.

Przepis art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1383) zwanej dalej ,,ustawą’’ stanowi, że odwołującym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura
po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32. 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

- okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

- okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie z art. 184 ust. 2 ustawy, emerytura o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym,
za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze o których mowa w przepisie art. 184 ustawy nie podlega wykładni rozszerzającej. Prace te ściśle
i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’. Jednakże nabycie uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym, charakterze podlega dalszym ograniczeniom. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik ma obowiązek wykonywać ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem mężczyzna nabywa prawo do emerytury po spełnieniu wszystkich przesłanek wymienionych w § 3 w zw. z § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 rozporządzenia jeśli:

- legitymuje się 25-letnim okresem pracy liczonym łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

- wykonuje pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem
do rozporządzenia;

- osiągnie wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia);

- zatrudnionym jest przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W niniejszej sprawie przedmiot sporu stanowiło ustalenie, czy praca wykonywana przez odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą
w L. od dnia 6 sierpnia 1974 r. do dnia 22 marca 1991 r. była pracą w warunkach szczególnych. Spełnienie innych warunków, od których zależy przyznanie prawa
do wcześniejszej emerytury było bezsporne. Nie ulegało wątpliwości, że z dniem 15 maja 2015 r. ubezpieczony osiągnął wiek 60 lat, a ponadto legitymował się co najmniej 25-letnim okresem składkowym i nieskładkowym oraz nie był członkiem OFE.

Jak wynika z akt sprawy, akt osobowych i rentowych, zeznań świadków oraz z przesłuchania odwołującego zatrudniony był on w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w L. od dnia 6 sierpnia 1974 r. do dnia 22 marca 1991 r. Sąd zważył, że dla oceny, czy pracownik świadczył pracę w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej i wykonywanej pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale codziennie i w pełnym wymiarze czasu pracy przez osiem godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden
z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia. Dlatego też Sąd doszedł do przekonania, że dokumenty zgromadzone w toku postępowania budziły wątpliwości co do charakteru wykonywanej pracy przez odwołującego w spornym okresie czasu. Mając na względzie wytyczne Sądu Apelacyjnego w Warszawie,
Sąd przesłuchał odwołującego w charakterze strony, pomijając przy tym sporządzoną uprzednio opinię przez biegłego sądowego z zakresu BHP, który oparł się wyłącznie na danych wynikających ze sprzecznych ze sobą dokumentów zawartych w aktach sprawy. Sąd stwierdził, że zbieżne zeznania świadków i odwołującego dały podstawę do ustalenia zakresu prac przez niego wykonywanych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Odwołujący spawał marki do elementów budowlanych na zbrojarni w pełnym wymiarze czasu pracy od poniedziałku do soboty. Sąd zważył, że zakres czynności wykonywanych przez odwołującego również ujęty został w rozporządzeniu w wykazie A, Dziale XIV, pod pozycją 12 – prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym, co wypełnia ostatnią przesłankę, od której uzależnione jest przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury. W związku z tym Sąd doszedł do wniosku, że odwołujący legitymuje się odpowiednim stażem pracy, który uprawnia go do przyznania prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych. Zdaniem Sądu przeprowadzone postępowanie, w tym dowody z dokumentów, a w szczególności zeznania świadków i szczegółowe zaznania odwołującego złożone na rozprawie w dniu 10 listopada 2017 roku dały podstawę do stwierdzenia, że spełnia on wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie mu prawa do spornego świadczenia..

Odnośnie ustalenia terminu od którego Sąd Okręgowy przyznał odwołującemu prawo do emerytury, zastosowanie znajduje art. 129 pkt 1 ustawy, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek odwołującego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury, lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. Sąd na podstawie powołanego wyżej przepisu przyznał świadczenie od dnia złożenia wniosku o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w punkcie 2 wyroku. Sąd jednocześnie w punkcie 1 wyroku na podstawie art. 477 ¹³ § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie, w jakim decyzja z dnia 6 lipca 2015 r. znak (...) zmieniła decyzję z dnia 29 maja 2015 r. Zgodnie z tym przepisem, zmiana przez organ rentowy zaskarżonej decyzji lub wojewódzki zespół do spraw orzekania
o niepełnosprawności zaskarżonego orzeczenia przed rozstrzygnięciem sprawy przez sąd
- przez wydanie decyzji lub orzeczenia uwzględniającego w całości lub w części żądanie strony - powoduje umorzenie postępowania w całości lub w części. Poza tym zmiana
lub wykonanie decyzji lub orzeczenia nie ma wpływu na bieg sprawy.

Jednocześnie w pkt 3 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia, w oparciu o treść art. 118 ust. 1a ustawy. Ustalenie, że odwołujący spełnił warunek wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych wymagało bowiem przeprowadzenia sądowego postępowania dowodowego,
w tym dopuszczenia dowodu z zeznań świadków i przesłuchania odwołującego. Organ rentowy nie ma tych możliwości dowodowych w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, gdyż ograniczony jest środkami dowodowymi wymienionymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe ( Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412).

Zgodnie z art. 118 ust. 1a ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy przy wydaniu orzeczenie stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Działając zaś na podstawie powołanego przepisu, Sąd wnioskując a contrario,
nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, powodującej opóźnienie w wypłacie świadczenia, mając
na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły
na poczynienie wiążących ustaleń co do charakteru zatrudnienia odwołującego się mających wpływ na jego prawo do wnioskowanego świadczenia.

Stosownie do wyniku postępowania Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołującego kwotę 405,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. Na tę kwotę złożyło się:

- 30,00 złotych tytułem opłaty od apelacji poniesionej przez odwołującego;

- 60,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję przed uchyleniem wyroku na podstawie § 12 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. ( Dz. U.
z 2013 r. poz. 461);

- 135,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję
na podstawie § 9 pkt 2 w związku z § 10 pkt 1 ppkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800);

- 180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I instancję na podstawie § 9 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

SSO Włodzimierz Czechowicz

Zarządzenie: (...)

(...)