Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2017r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2017 r. w K.

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego RFI NR (...)we W.

przeciwko A. P.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od powoda (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego RFI NR (...) we W. na rzecz pozwanej A. P. kwotę 3.617,00zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód, (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej A. P. kwoty 12.026,07 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, liczonymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając wskazał na umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 26.04.2011 r., na podstawie której przejął od (...) Banku S.A. z siedzibą w W. prawo do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu zawartej przez bank z pozwaną umowy bankowej nr (...). Na dowód istnienia wierzytelności przedłożył umowę sprzedaży wierzytelności zawartą pomiędzy powodem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. oraz wyciąg z Ksiąg Rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego i Ewidencji Analitycznej z dnia 30.06.2017 r. Podniósł również, że w dniu 15.04.2012 r., strony zawarły na czas oznaczony umowę ugody, w której pozwana złożyła oświadczenie o uznaniu co do zasady i co do wysokości wierzytelności przysługującej uprzednio wierzycielowi pierwotnemu. Pozwany nie przedstawił umowy ugody, na którą powoływał się w uzasadnieniu pozwu.

Pozwana A. P. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zakwestionowała zasadność roszczenia, a ponadto podniosła zarzut przedawnienia. Zaprzeczyła, aby zawierała jakąkolwiek ugodę pozasądową z powodem lub z jej poprzednikiem prawnym.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26.04.2011 r., (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zawarł umowę przelewu wierzytelności z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą we W..

(d.: wyciąg z umowy – k. 8-15)

Na podstawie tej umowy w dniu 30.06.2017 r. został wystawiony wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr S/62/387/ (...), stwierdzający istnienie wierzytelności wobec A. P., wynoszącej na dzień wystawienia wyciągu 12.026,07 zł, na co składały się kwoty7.530,48 zł tytułem należności głównej oraz 4.495,59 zł tytułem odsetek.

(d.: wyciąg – k. 7).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlega oddaleniu.

W ocenie Sądu, zachodzą oczywiste przesłanki wykluczające uwzględnienie powództwa, w postaci uzasadnionych wątpliwości co do prawdziwości przytoczonych przez powoda okoliczności faktycznych.

Przede wszystkim należy wskazać, iż powód nie przedstawił żadnych dowodów istnienia nabytej przez niego wierzytelności z tytułu zawartej z pozwaną przez (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowy bankowej. W szczególności nie wykazał przedmiotowej umowy o numerze (...), z której miałoby wynikać zadłużenie pozwanej względem pierwotnego wierzyciela.

Ciężar dowodu w zakresie wysokości i wymagalności roszczenia, osoby pozwanego, terminów płatności rat wynikających z umowy, momentu wypowiedzenia umowy, terminów płatności i naliczania odsetek od należności głównej, stosownie do art. 6 KC obciąża powoda. Tymczasem powód, na dowód istnienia swojej należności, poza umową przelewu wierzytelności oraz wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, nie przedstawił żadnego dowodu istnienia wierzytelności ani jej wysokości. Z przedłożonych dokumentów nie wynika natomiast ani wysokość zobowiązania pozwanej wobec wierzyciela pierwotnego ani terminy jego płatności, ani też zasadność czy terminy naliczania odsetek od należności głównej ani ostatecznie rodzaj i charakter umowy bankowej zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym.

Nie wiadomo wobec tego czy była to umowa kredytu czy też umowa innego rodzaju oraz jakie były obowiązki stron i terminy spełnienia przez pozwaną określonego w umowie zobowiązania. Nie wiadomo jaka była pierwotna wysokość zobowiązania pozwanej. Brak pierwotnej umowy skutkuje również brakiem dowodu wymagalności dochodzonej przez stronę powodową kwoty.

Przy czym dowodem istnienia zadłużenia pozwanej nie jest z pewnością przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego (k. 7) i umowa przelewu wierzytelności (k. 8-15). Samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się bowiem z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. O ile wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów. Domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu ( vide – uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7.10.2009r., III CZP 65/09, OSNC 2010/4/51). Należy przy tym zaznaczyć, iż stosownie do art. 194 ust. 2 ustawy z 27.05.2014r. o funduszach inwestycyjnych (j.t.: Dz.U. z 2014r. Nr 157 ze zm.) moc prawna wyciągu jako dokumentu urzędowego nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zdaniem Sądu, w żaden sposób nie pozwala więc na uznanie, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, przy zachowaniu określonych wymogów, automatycznie stanowić będzie podstawę do wydania przez sąd wyroku uwzględniającego powództwo. Wyciąg taki, podobnie jak wszystkie inne dowody, podlega bowiem ocenie sądu. Należy więc przyjąć, że z tylko wtedy będzie stanowił podstawę do wydania wyroku, gdy w precyzyjny sposób opisuje dochodzoną pozwem wierzytelność, lub gdy powód dołączy dokumenty jednoznacznie potwierdzające wysokość, sposób obliczenia, a nade wszystko podstawy dochodzonego roszczenia.

Opisane mankamenty są istotne na tyle, że nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Zdaniem Sądu, skoro dokument ma mieć moc prawną dokumentu urzędowego, to winien być wystawiony rzetelnie oraz zawierać wszystkie niezbędne informacje.

Zgodnie z treścią art. 244 § 1 kpc dokument urzędowy stanowi dowód tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone, jednak nie znaczy to, że domniemanie prawdziwości odnosi się do całej zawartej w nim treści. O tym, co jest objęte domniemaniem przesądza zakres uprawnienia organu sprawdzającego i charakter dokumentu oraz zawartych w tym dokumencie danych. Niewątpliwie dane zawarte w wyciągu z ksiąg rachunkowych są niepełne.

W wyznaczonym przepisami terminie i trybie powód nie przedstawił zatem niezbędnych dowodów celem wykazania prawdziwości zgłoszonych twierdzeń. Rzeczą Sądu przy tym nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń jednej ze stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kpc). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc) /por. Wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997/6-76/.

Zarówno przepis art. 3 kpc jak i art. 232 kpc zdanie pierwsze jest adresowany do stron, nie do sądu. To strony bowiem obowiązane są przedstawiać dowody. Sąd nie jest władny tego obowiązku nawet wymuszać, ani – poza zupełnie wyjątkowymi sytuacjami – zastępować stron w jego wypełnieniu (zgodnie z art. 232 zd. 2 kpc). Ciężar udowodnienia spoczywa na stronie, a ów ciężar rozumieć należy z jednej strony jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku, lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu.

Dlatego, żądanie powoda jako nie udowodnione, zostało oddalone na podstawie art. 6 kc w zw. z art. 232 kpc.

Brak treści umowy bankowej nr (...), łączącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem, pozwalającej ustalić czas trwania umowy i jej warunki, uniemożliwiał ocenę zasadności podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o przepis art. 98 kpc, mając na uwadze wynik rozstrzygnięcia.