Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka A. W., reprezentowana przez radcę prawnego, domagała się zasądzenia od pozwanego B. N. 9.843,71 zł z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od 27 maja 2015 roku do dnia zapłaty, tytułem zaległego czynszu za mieszkanie, wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

Pozwany, reprezentowany przez adwokata, wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wniósł nadto powództwo wzajemne, w którym domagał się zasądzenia od powódki 10.000 zł tytułem obniżenia czynszu z uwagi na wady lokalu. W zakresie kosztów, co do powództwa głównego pozwany wniósł o ich zasądzenie według norm przepisanych, zaś w zakresie powództwa wzajemnego – wedle spisu kosztów.

Wyrokiem z dnia 22 marca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi, wydanym w sprawie XVIII C 4650/15:

1.  w sprawie z powództwa A. W. przeciwko B. N.:

a.  zasądził od B. N. na rzecz A. W. kwotę 1.283,48 zł., z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od 28 maja 2015 roku, przy czym od 1 stycznia 2016 roku nie więcej niż odsetki maksymalne za opóźnienie, do dnia zapłaty,

b.  oddalił powództwo w pozostałej części,

c.  zasądził od A. W. na rzecz B. N. kwotę 1.111,58 zł. tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu;

2.  w sprawie z powództwa B. N. przeciwko A. W.:

a.  oddalił powództwo w całości;

b.  zasądził od B. N. na rzecz A. W. kwotę 1.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosły obie strony.

Strona powodowa zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

–

art. 233 § 1 k.p.c. przez sformułowanie na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie błędnego wniosku prowadzącego do uznania, że umowa najmu została skutecznie rozwiązana przez pozwanego w trybie art. 682 k.c. z dniem 18 lutego 2015 r.,

–

art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i dokonanie ustaleń na podstawie opinii prywatnej sporządzonej przez Politechnikę (...), przy jednoczesnym uznaniu za nieprzekonującą opinii prywatnej sporządzonej przez inż. M. Z. mimo, że opinia ta jest w sposób logiczny umotywowana, a przede wszystkim oparta na badaniu wilgotności ściany w lokalu wilgotnościomierzem, czego nie uczyniła Politechnika (...), a co wykazało, że ściana była sucha, co stanowi istotną okoliczność dla sprawy, bowiem wyłącznie wilgotne podłoże determinuje rozwój z zarodników grzybów i pleśni,

–

art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie i oparcie się na opinii prywatnej sporządzonej przez Politechnikę (...), z nieusprawiedliwionym pominięciem opinii prywatnej M. Z. i zeznań świadków S. W., M. C., Ł. W., z których to dowodów wynikają wnioski sprzeczne z opinią Politechniki (...), zaś opinia biegłego tych sprzeczności nie usunęła, przez co sąd błędnie ustalił, że lokal będący przedmiotem najmu był zagrzybiony w stopniu zagrażającym co najmniej zdrowiu,

–

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez ustalenie, że stan lokalu zagrażał zdrowiu podczas gdy z materiału dowodowego nie można takiego wniosku wyprowadzić, bowiem w opinii Politechniki (...) wskazano tylko na potencjalne zagrożenie zdrowia opierając się na wskaźnikach stężenia zarodników mających charakter orientacyjny, zaś opinia M. Z. w ogóle wykluczyła zagrzybienie lokalu,

–

art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędne ustalenie że pozwanemu przysługiwała wierzytelność o zwrot kaucji zabezpieczającej w wysokości 2.000 zł w sytuacji gdy z materiału dowodowego wynika że na podstawie § 8 umowy najmu powódka pismem z dnia 31 maja 2015 r. dokonała potrącenia swoich wierzytelności z wierzytelnością pozwanego o zwrot kaucji zabezpieczającej, co doprowadziło do wygaśnięcia tej wierzytelności pozwanego,

–

art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i bezpodstawne pozbawienie mocy dowodowej kserokopii dokumentów - faktur VAT potwierdzających wysokość opłat niezależnych od wynajmującego i wysokość kosztów remontu oraz pisma w sprawie potrącenia wierzytelności powódki z kaucji zabezpieczającej - i niedokonanie oceny powyższych dowodów, co miało wpływ na wynik sprawy bowiem dowody te pozwalały na ustalenie istotnych okoliczności faktycznych,

–

art. 129 § 1 i 4 k.p.c. oraz art. 248 § 1 k.p.c. przez zaniechanie zobowiązania powódki do złożenia oryginałów bądź poświadczonych odpisów dokumentów, jeżeli budziły one wątpliwości sądu, co miało wpływ na wynik sprawy gdyż sąd przedwcześnie i bezpodstawnie odmówił mocy dowodowej dokumentom, które powódka przedstawiła w formie niepotwierdzonej za zgodność z oryginałem,

- 328 § 2 k.p.c. poprzez niekompletne i lakoniczne uzasadnienie wyroku pomijające ocenę dowodów dotyczących rozliczenia kaucji zabezpieczającej, co miało wpływ na wynik sprawy, bowiem dokonanie oceny tych dowodu w świetle art. 233 § 1 k.p.c. doprowadziłoby sąd do ustalenia istotnej okoliczności, że pozwanemu w chwili zgłoszenia zarzutu potrącenia nie przysługiwała wierzytelność o zwrot kaucji zabezpieczającej a tym samym zarzut potrącenia nie zasługiwał na uwzględnienie.

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego

–

art. 682 k.c. przez jego zastosowanie do oceny stanu faktycznego sprawy i uznanie że istniały podstawy do wypowiedzenia umowy najmu przez pozwanego bez zachowania terminów wypowiedzenia, chociaż z materiału dowodowego nie wynika aby lokal będący przedmiotem najmu był zagrzybiony w stopniu zagrażającym zdrowiu,

–

art. 498 § 1 i 2 k.c., art. 499 k.c. oraz art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1610 ze zm., dalej zw.: u.o.p.l.) przez ich niezastosowanie do oceny skutków pisma powódki z dnia 31 maja 2015 r. zawierającego oświadczenie o potrąceniu wierzytelności powódki z kaucji zabezpieczającej w wysokości 2.000 zł i w konsekwencji pominięcie, że na skutek potrącenia dokonanego jeszcze przez złożeniem pozwu doszło do umorzenia wierzytelności pozwanego z tytułu kaucji zabezpieczającej, skutkiem czego sąd bezpodstawnie uwzględnił zgłoszony przez pozwanego zarzut potrącenia nieistniejącej już wierzytelności z tytułu kaucji,

–

art. 498 § 1 i 2 k.c., art. 499 k.c. przez ich zastosowanie do oceny zgłoszonego przez pozwanego zarzutu potrącenia, w sytuacji gdyż wierzytelność zgłoszona przez pozwanego do potrącenia była wierzytelnością nieistniejącą, a zatem nie mogła być potrącona z roszczenia powódki dochodzonego pozwem.

Ponadto z ostrożności procesowej na wypadek uznania przez Sąd odwoławczy - za Sądem pierwszej instancji - że do rozwiązania umowy najmu doszło w dniu 18 lutego 2015 r. podnoszę zarzuty:

–

naruszenia przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez przekraczające granice swobodnej oceny dowodów pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, które wynikają ze zgromadzonego materiału dowodowego, a mianowicie, że klucze do lokalu zostały zdane przez pozwanego w dniu 18 marca 2015 r.

–

naruszenia prawa materialnego tj. art. 18 ust. 1 i 2 u.o.p.l. przez jego niezastosowanie do stanu faktycznego sprawy i niezasądzenie na rzecz powódki odszkodowania za zajmowanie lokalu przez pozwanego bez tytułu prawnego do dnia opróżnienia lokalu tj za okres od 19 lutego 2015 roku do 18 marca 2015 roku .

Mając na uwadze przedstawione zarzuty, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku częściowo, to jest:

–

w punkcie pierwszym lit. b przez zasądzenie od B. N. na rzecz A. W. dalszej kwoty 8.560,23 zł wraz z odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego od 27 maja 2015 r. do dnia zapłaty

–

w punkcie pierwszym lit. c przez zasądzenie od B. N. na rzecz A. W. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wniosła także o zasądzenie od B. N. na rzecz A. W. zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Ponadto, na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1, art. 227 i art. 232 k.p.c. powołuję dowody w postaci poświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopii faktur VAT potwierdzających wysokość opłat niezależnych od wynajmującego i wysokość kosztów remontu, pisma w sprawie potrącenia wierzytelności powódki z kaucji zabezpieczającej oraz jednostronnego protokołu zdawczo-odbiorczego.

Wnoszę o dopuszczenie powyższych dowodów z dokumentów i ich przeprowadzenie przed sądem odwoławczym.

Potrzeba powołania dowodów przed sądem odwoławczym wynikła dopiero z treści uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, zgodnie z którym sąd odmówił mocy dowodowej przedłożonym przez powódkę niepoświadczonym kserokopiom dokumentów. Powoływane dowody mają zaś zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a zgłaszane są w celu usunięcia wątpliwości co do wiarygodności przedstawionych na wcześniejszym etapie sprawy niepoświadczonych kserokopii.

Strona pozwana zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1.  Naruszenie prawa materialnego tj. art. 664 § 1 k.c. w drodze jego niewłaściwego zastosowania z pominięciem wykładni art. 682 k.c. poprzez dowolne i wadliwe przyjęcie, że wady najętego lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w Ł. choć uprawniają do wypowiedzenia najmu bez zachowania terminów wypowiedzenia z uwagi na fakt, iż są tego rodzaju, że zagrażają zdrowiu najemcy lub jego domowników w trybie art. 682 k.c., to jednocześnie, choć co jest oczywiste w aspekcie powyższej konstatacji, rażąco ograniczają jego przydatności do umówionego użytku, ale nie uprawniają sądu do dokonania samodzielnych ustaleń co do zasadności roszczenia.

2.  Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia tj.

- art. 278 k.p.c. poprzez błędne uznanie, iż sąd może orzec na korzyść powoda wzajemnego jedynie w sytuacji gdy powód wzajemny udowodni dowodem z opinii biegłego wysokość obniżki czynszu, podczas gdy w zakresie zakreślonym przez sąd nie sposób taki dowód przeprowadzić, wobec braku biegłych z tej specjalności. Są biegli do spraw szacowania czynszu najmu, ale ich opinie dotyczą czynszów najmu lokali o danym położeniu i wielkości w normalnych warunkach. Zaś zgodnie z poglądami komentatorów z doktryny jak i (...) czynsz za taki lokal w ogóle nie jest należny, a w sytuacji sporu co do oszacowania jego wysokości podmiotem, który to rozstrzyga jest sąd;

–

art. 232 k.p.c. w drodze wadliwego uznania, iż proces sądzenia ma charakter „podkładowy” i sąd może orzec, jedynie gdy ktoś inny, w tym wypadku biegły, za niego rozwiąże problem, przedstawiając gotowe rozwiązania, zaś sąd nie jest zobowiązany do samodzielnej oceny i analizy w ramach dawania prawa;

-art. 316 k.p.c. w wyniku uchylenia się od wydania orzeczenia według udokumentowanego stanu sprawy na dzień zamknięcia rozprawy;

1.  Sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, która polega na tym, że sąd w zakresie uprawnienia do żądania odpowiedniego obniżenia czynszu za czas trwania wad lokalu najętego tj. zagrzybienia lokalu w sposób zagrażający zdrowiu a nawet życiu najemcy i domowników, braku odpowiedniej wentylacji łazienki, a następnie braku efektywnego ogrzewania w łazience nie potrafił wyprowadzić z tego skutków prawnych, podczas gdy z jednocześnie z zebranych w sprawie dowodów, wywiódł w zakresie uprawnienia do wypowiedzenia umowy najmu bez zachowania terminu wypowiedzenia, iż lokal miał takie wady, iż doszło do spełnienia przesłanki nie tylko z art. 664 § 1 k.c. ale wręcz art. 682 k.c.

Na podstawie art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c. oraz art. 386 k.p.c. wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa A. W. w całości i uwzględnienie powództwa wzajemnego B. N. w całości, jak również zasądzenie od pozwanej na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania I i II instancyjnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

W pierwszej kolejności podnieść należy, iż wniosek o uzasadnienie złożyła jedynie powódka zatem uzasadnienie Sądu Okręgowego odnosić się będzie tylko co do zarzutów podniesionych w apelacji A. W..

Apelację powódki jako bezzasadną należało oddalić.

Zaskarżone należało uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego i poprawnego zastosowania odpowiednich przepisów prawa materialnego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd pierwszej instancji ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje za swoje, uznając za zbędne powielanie ich w treści niniejszego uzasadnienia.

Zważyć należy, że apelująca zgłosiła w istocie dwie grupy zarzutów. Pierwsza z nich dotyczyła naruszenia prawa materialnego, druga obejmowała obrazę prawa procesowego. Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności odniesie się do zarzutów formalnych i przytoczonych na jego uzasadnienie argumentów, bowiem dopiero brak uchybień w tym zakresie stwarza możliwość dokonania oceny prawidłowości zastosowania w sprawie norm prawa materialnego.

Przede wszystkim nie sposób podzielić zarzutu powódki odnośnie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. sprowadzającego się do wykazania przekroczenia przez Sąd pierwszej instancji zasady swobodnej oceny dowodów i jednostronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Stanowisko to nie jest trafne.

Przepis art. 233 § 1 kpc nakłada na sąd orzekający obowiązek wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, uwzględnienia wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, skonkretyzowania okoliczności mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności, wskazania jednoznacznego kryterium oraz argumentacji pozwalającej wyższej instancji i skarżącemu na weryfikację dokonanej oceny w przedmiocie uznania dowodu za wiarygodny bądź też jego zdyskwalifikowanie, a także przytoczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia dowodów, na których sąd się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności. Nie budzi wątpliwości, że tylko w wypadku, gdy sąd zrealizuje te obowiązki, spełnione zostają, wynikające z art. 233 § 1 kpc wymogi dotyczące oceny dowodów oraz wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska powódki, jakoby Sąd pierwszej instancji dokonał oceny zebranego materiału w sposób jednostronny. Sąd pierwszej instancji dokonał bezstronnej i wnikliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Wnosząca apelację powódka kwestionuje przede wszystkim ustalenia Sądu I Instancji, proponując własną, odmienną, ocenę przeprowadzonych dowodów.

W tym kontekście przypomnieć przede wszystkim należy, że skuteczne kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, zadowalających dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej oceny materiału dowodowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 roku, sygn. akt II CKN 572/99, lex 53136). Jeśli tylko z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby nawet w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (tak np. Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wyroku z dnia 28 maja 2013 roku, sygn. akt VI ACa 1466/13, lex 1342419) .

Taka sytuacja nie występuje w niniejszej sprawie. Wbrew stanowisku skarżącej, Sąd pierwszej instancji dokonał wszechstronnej i wnikliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Tak więc, zaprezentowana przez powódkę ocena materiału dowodowego stanowi jedynie jej subiektywny pogląd i jako taka nie może doprowadzić do zmiany prawidłowej oceny Sądu I Instancji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 328 § 2 kpc podnieść należy, że strona może się powołać na zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wskazanych w art. 328 § 2 kpc zaskarżony wyrok nie poddaje się kontroli apelacyjnej czy kasacyjnej (wyrok SN z dnia 15.04.2005 r, I CK 756/2004). Taka sytuacja natomiast w niniejszej sprawie nie zachodzi, co czyni bezzasadnym zarzut naruszenia przepisu art. 328 § 2 kpc. Ocena tego, czy sposób uzasadnienia uniemożliwia jego kontrolę należy nie do strony postępowania, a sądu odwoławczego. Jak wynika z postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1998r. (I CKN 949/97, Lex Polonica nr 2050372) o skutkującym zmianą orzeczenia Sądu I instancji naruszeniu art. 328 § 2 kpc można by mówić wtedy, gdyby uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie pozwalało skontrolować prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Taka sytuacja nie ma jednak miejsca w niniejszej sprawie. Ocena prawna zaprezentowana przez Sąd I instancji jest prawidłowa oraz wystarczająca do tego by uznać, że do naruszenia przepisu art. 328 2 kpc uzasadniającego zmianę lub uchylenie zaskarżonego wyroku nie doszło. Takie uchybienie musiałoby być na tyle istotne, aby nie dawało podstawy do kontroli instancyjnej takiego orzeczenia. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca, a wyrok Sądu I instancji możliwy był do zweryfikowania na podstawie jego uzasadnienia. Nadto zauważy należy, że i sama powódka nie miała trudności z wyspecyfikowaniem zarzutów apelacyjnych dotyczących kaucji zabezpieczającej i ich uzasadnieniem.

Ponadto nie sposób odmówić słuszności twierdzeniom Sądu I Instancji, iż pozwany wykazał zagrzybienie lokalu, w stopniu zagrażającym co najmniej zdrowiu, ujawnione w lutym 2015 roku. Wprawdzie badania zostały przeprowadzone w ramach tzw. opinii prywatnej, które to opracowanie nie może być bezpośrednio dowodem na okoliczności wymagające wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.), to jednak pozostaje określonym zbiorem danych, ujętych w postaci dokumentu prywatnego (art. 245 k.p.c.). Poddanie tych danych – zarówno co do przyjętej metodologii, jak i uzyskanych wyników – ocenie biegłego jest prawidłowym sposobem wprowadzenia niezbędnych wiadomości specjalnych do procesu (art. 278 § 1 k.p.c.), zwłaszcza w sytuacji, gdy z racji upływu czasu, a także przeprowadzonych remontów, odtworzenie stanu z połowy lutego 2015 roku wymagałoby niewspółmiernych nakładów, o ile w ogóle byłoby możliwe. Opinia biegłego potwierdziła, że uzyskane wyniki były rezultatem działań uznanych za prawidłowe w świetle aktualnego stanu wiedzy, a badanie wykonane przez Politechnikę (...) spełniało kryteria naukowego obiektywizmu. Sąd Okręgowy również podziela taką ocenę. W opracowaniu Politechniki powołano się na literaturę przedmiotu, dokładne opisanie metody i wykorzystanych przyrządów. W tym zakresie opracowanie jest przejrzyste i uargumentowane w sposób poddający się weryfikacji przez pryzmat wiadomości specjalnych. Biegły przekonująco odniósł się również do drugiego opracowania, przedłożonego przez powódkę. Jest oczywistym, że opracowanie to zostało wykonane mniejszym nakładem sił i środków: nie tylko nie dokonano pomiarów powietrza, ale nawet nie wykonano badań posiewowych. Uzyskane w ten sposób wyniki, w świetle danych z opinii biegłego, nie są w żadnym stopniu przekonujące w tym zakresie, w jakim pozostają w sprzeczności z wynikami uzyskanymi w opracowaniu Politechniki (...).

W tym miejscu należy nawiązać także do zarzutów apelacji opartych na art. 129 kpc. Zgodnie z ustalonymi tym przepisem oraz art. 128 kpc regułami zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć do akt jako dowód odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Z przepisu tego wynika, że moc dowodową ma jedynie kserokopia dokumentu poświadczona za zgodność. W świetle przepisów kpc i orzecznictwa Sądu Najwyższego przez dokument rozumie się jego oryginał, a wyjątki, kiedy oryginał może być zastąpiony przez odpis (kserokopię), określa ustawa. Niepoświadczona podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Mieści się ona w stosowanym w kpc pojęciu odpisu, (jako odwzorowanie oryginału), jednak poświadczenie jej zgodności z takim oryginałem mieści w sobie jednocześnie oświadczenie strony o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Zwykła odbitka ksero (to jest odbitka niepotwierdzona, niestanowiąca dokumentu) nie może zastąpić dokumentu, na którego bazie powstała ( T. Żyznowski, Komentarz do art. 129 Kodeksu postępowania cywilnego, Wyd. LEX, 2011). Kserokopia dokumentu nie poświadczona za zgodność z oryginałem w sposób wskazany art. 129 § 2 kpc, nie ma zatem mocy dowodowej i nie może stanowić podstawy do dokonywania ustaleń faktycznych. Zgodnie z wyrokiem SN z dnia 3 października 2008 r. z art. 129 kpc wynika, że jeżeli strona powołuje się w pozwie na dowód z dokumentu musi się liczyć z tym, że będzie obowiązana złożyć w Sądzie oryginał dokumentu i to nie tylko wtedy, gdy nie złożyła jego odpisu, ale także wtedy, gdy jego odpis był załącznikiem pisma. Obowiązek ten powstaje z chwilą zgłoszenia przez stronę przeciwną żądania złożenia dokumentu w oryginale (lub zakwestionowania tego złożonego). Obowiązek ten może powstać także w wyniku zarządzenia Sądu . Niewątpliwie w niniejszej sprawie taki obowiązek po stronie powodowej powstał (wobec zakwestionowania przez pozwanego roszczenia w tym zakresie), ale strona powodowa z niego się nie wywiązała, co oznacza, że okoliczności, na które dowody z tych dokumentów zostały zgłoszone, nie zostały wykazane. Powódka miała wiele możliwości aby w toku procesu przedstawić właściwe dowody, bowiem znane jej było stanowisko pozwanego. Sąd Rejonowy nie miał wobec tego innego wyjścia niż oddalenie powództwa w zakresie opłat niezależnych od pozwanego jako nieudowodnionego.

Jak już podniesiono, strona powodowa na podstawie art. 368 § 1 pkt 4 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1, art. 227 i art. 232 k.p.c. powołała dowody w postaci poświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopii faktur VAT potwierdzających wysokość opłat niezależnych od wynajmującego i wysokość kosztów remontu, pisma w sprawie potrącenia wierzytelności powódki z kaucji zabezpieczającej oraz jednostronnego protokołu zdawczo-odbiorczego.

Wniosła również o dopuszczenie powyższych dowodów z dokumentów i ich przeprowadzenie przed sądem odwoławczym.

Tę okoliczność powódka podniosła dopiero na etapie postępowania apelacyjnego. Natomiast zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: ,,potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później" nie może być przy tym pojmowany w ten sposób, że potrzeba ich powołania może wynikać jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. (...) ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji. Powódka w żaden sposób nie wykazała, iż w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie miała możliwości zakwestionowania twierdzeń pozwanego ani też faktu, że sąd przedwcześnie i bezpodstawnie odmówił mocy dowodowej dokumentom, które powódka przedstawiła w formie niepotwierdzonej za zgodność z oryginałem. Nie sposób zatem uznać, iż jest to okoliczność, której powódka nie mogła podnieść w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego wskazać należy, że również nie zasługują one na uwzględnienie.

Nie są zasadne zarzuty apelacji pozwanej dotyczące naruszenia art. 682 kodeksu cywilnego. Przepis ten przewiduje możliwość wypowiedzenia umowy najmu, jeżeli wady najętego lokalu są tego rodzaju, że zagrażają zdrowiu najemcy lub jego domowników. Wadami takimi może być w szczególności zawilgocenie, zagrzybienie, niebezpieczeństwo zawalenia się ściany czy całego budynku (patrz F. Błahuta „Komentarz do kodeksu cywilnego” 1972 t. 2, str. 1479). W orzecznictwie jako przykład sytuacji faktycznych odnoszących się do stanu najętego lokalu wskazuje się na zawilgocenie, zgrzybienie, emitowanie przez materiały użyte do budowy budynku (w którym znajduje się lokal) substancji toksycznych, niebezpieczeństwo zawalenia się ściany, sufitu lub całego budynku oraz zagrażające zdrowiu oddziaływanie sąsiednich lokali lub nieruchomości - nadmierny hałas, emisja czynników wywołujących alergię. Jak wyjaśnił SN w wyroku z dnia 21 maja 1974 r., II CR 199/74, OSP 1975, z. 3, poz. 67, stan zagrożenia życia lub mienia osób zamieszkujących budynek to nie tylko stan polegający na tym, że budynek jest zagrożony bezpośrednio w swym fizycznym istnieniu, ale także stan wynikający z zagrożenia życia na skutek warunków antysanitarnych, jak nadmierne zawilgocenie i zagrzybienie, których nie usuwa się przez okres kilkuletni. Także użycie przez wykonawcę do budowy domu (mieszkania) materiałów budowlanych emitujących substancje toksyczne, które zagrażają zdrowiu lub życiu osób korzystających z tego domu lub mieszkania, rodzi odpowiedzialność cywilną wykonawcy wobec tych osób za szkodę wyrządzona takim działaniem, a szkody tej nie może uchylić brak formalnych zakazów użycia takich materiałów (wyrok SN z dnia 1 grudnia 1986 r., II CR 362/86, OSNC 1988, nr 7–8, poz. 98).

W świetle tak rozumianego stanu zagrożenia zdrowia lub życia Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż pozwany wykazał skuteczne rozwiązanie umowy w trybie art. 682 k.c. z dniem 18 lutego 2015 roku. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu merit, że nie ma racji powódka w swej odpowiedzi, że brak jest podstaw do stosowania art. 682 k.c. W świetle ustaleń, co najmniej dwa z siedmiu stwierdzonych gatunków grzybów są groźne dla ludzkiego zdrowia, co spełnia przesłankę z art. 682 k.c.

W okolicznościach niniejszej sprawy pozwany wezwał do usunięcia wady w terminie 7 dni. Powódka jednak już w dniu otrzymania wezwania pozwanego, 18 lutego 2015 roku, podjęła decyzję o tym że brak jest podstaw do stosowania art. 682 k.c. Wskazywanie na konieczność opinii biegłego, pomawianie pozwanego o chęć nieuzasadnionego zakończenia najmu – bezzasadne w świetle poczynionych w sprawie ustaleń – wskazują na to, że powódka nie miała woli współpracy, pragnąć jedynie osiągnąć własny cel, a to trwanie umowy do jej umówionego końca, bez względu na okoliczności.

Skoro powódka już 18 lutego 2015 roku podjęła decyzję w tym zakresie, tedy oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu najmu jest skuteczne od tego dnia.

Odnosząc się do żądania odszkodowania za zajmowanie lokalu przez pozwanego bez tytułu prawnego do dnia opróżnienia lokalu tj za okres od 19 lutego 2015 roku do 18 marca 2015 roku podnieść należy powołując się na przytoczone wyżej przepisy, iż Sąd Okręgowy nie miał ani uprawnienia ani obowiązku orzekania o roszczeniu zgłoszonym dopiero na etapie postepowania apelacyjnego.

Mając na uwadze powyższe, należało uznać na podstawie art. 385 k.p.c., że apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu w całości.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy w Łodzi orzekł na podstawie art. 100 zd. 1 kpc. Na koszty procesu po stronie powodowej złożyło się: 900,00zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego na podstawie § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku (Dz. U. z 2016 roku poz. 1667) zmieniającego poniższe rozporządzenie w związku z § 2 pkt 4 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku poz.1804) i 429,00zł. poniesionej opłaty od apelacji, Na koszty procesu po stronie pozwanego złożyło się: 1 800,00zł. tytułem kosztów zastępstwa procesowego i 565,00zł. poniesionej opłaty od apelacji. Ponieważ powód poniósł koszty w wysokości 2 365,00zł., a powódka w wysokości 1 329,00zł. zatem różnica w wysokości 1 036,00zł. podlegała zasądzeniu na jej rzecz.