Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Kurowski

Protokolant: Renata Zaręba

w obecności prokuratora: Elżbiety Korwell

po rozpoznaniu dnia 14.09.2017 r. sprawy

J. W. (W.), s. M. i W. z d. S., ur. (...) w B..

Prawomocnie skazanego:

1.  Wyrokiem Łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie o sygn. akt III.K.36/06, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 sierpnia 2005 r. w sprawie o sygn. akt II.AKa158/05, gdzie połączono kary pozbawienia wolności orzeczone w sprawach: Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.1977/03, III.K.2166/03 i III.K.4100/04 oraz w sprawach Sądu Okręgowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.130/03 oraz III.K.214/03 i wymierzono mu łączną karę 14 (czternastu) lat pozbawienia wolności. Na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono skazanemu okresy dotychczas odbytych kar podlegających łączeniu. Na postawie art. 577 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kar orzeczonych w sprawach: Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.2888/01, III.K.3163/01, III.K.3538/01 i III.K. 1251/00 oraz Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie III.K.203/01, połączonych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2004 r. w sprawie o sygn. akt III.K.161/04. Zasądzono koszty zastępstwa adwokackiego i zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższą karę skazany odbywał w okresach od 07.04.2004 r. do 18.02.2005 r., od 1.05.2012 r. do 1.12.2015 r. oraz odbywa od 1.12.2016 r. do 15.06.2026 r.

2.  Wyrokiem Łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 maja 2006 r. w sprawie o sygn. akt III.K.85/06, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt II.AKa.172/06, gdzie połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach: Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt: III.K.2968/05, III.K.3918/05, III.K.3361/05, III.K.5226/05 oraz w sprawie Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim o sygn. akt II.K.309/05, jak też w sprawie Sądu Rejonowego w Łomży o sygn. akt II.K.2/06 i wymierzono łączną karę pozbawienia wolności w wysokości 4 (czterech) lat. Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczono okresy odbytych kar podlegających łączeniu. Na podstawie art. 572 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawach o sygn. akt: III.K.3163/01, III.K.2888/01, III.K.1251/01, III.K.3538/01, III.K.1977/03 i III.K.4100/04 oraz wyrokami Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawach o sygn. akt: III.K.78/09, III.K.203/01, III.K.130/03, III,.K.214/03. Rozstrzygnięto o kosztach obrońcy z urzędu i zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższą karę skazany będzie odbywał w okresie od 15.06.2026 r. do 14.06.2030 r.

3.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 2 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.315/17 za czyn popełniony w okresie od dnia 6 października 2016 r. do dnia 1 grudnia 2016 r. z art. 242 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższą karę skazany będzie odbywał w okresie od 14.06.2030 r. do 12.10.2030 r.

I.  Na podstawie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. łączy karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, opisaną w punkcie 2 - gim ( sygn. akt III.K.85/06) oraz karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, opisaną w punkcie 3 - gim ( sygn. akt XV.K.315/17) i orzeka wobec J. W. łączną karę 4 (czterech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  W pozostałej części wyroki opisane w punktach 2-gim i 3-cim pozostawia do odrębnego wykonania.

III.  Na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w zakresie połączenia kary łącznej 14 (czternastu) lat pozbawienia wolności, opisanej w punkcie 1 - szym. Kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa.

IV.  Zwalnia skazanego od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych.

SO Mariusz Kurowski

Sygn. akt III.K.98/17

UZASADNIENIE

J. W. został prawomocnie skazany:

4.  Wyrokiem Łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie o sygn. akt III.K.36/05, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 30 sierpnia 2005 r. w sprawie o sygn. akt II.AKa158/05, gdzie połączono kary pozbawienia wolności orzeczone w sprawach: Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.1977/03, III.K.2166/03 i III.K.4100/04 oraz w sprawach Sądu Okręgowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.130/03 oraz III.K.214/03 i wymierzono mu łączną karę 14 (czternastu) lat pozbawienia wolności. Na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczono skazanemu okresy dotychczas odbytych kar podlegających łączeniu. Na postawie art. 577 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kar orzeczonych w sprawach: Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt III.K.2888/01, III.K.3163/01, III.K.3538/01 i III.K. 1251/00 oraz Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawie III.K.203/01, połączonych wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2004 r. w sprawie o sygn. akt III.K.161/04. Zasądzono koszty zastępstwa adwokackiego i zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższą karę skazany odbywał w okresach od 07.04.2004 r. do 18.02.2005 r., od 1.05.2012 r. do 1.12.2015 r. oraz odbywa od 1.12.2016 r. do 15.06.2026 r.

5.  Wyrokiem Łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 maja 2006 r. w sprawie o sygn. akt III.K.85/06, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku w sprawie o sygn. akt II.AKa.172/06, gdzie połączono kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach: Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt: III.K.2968/05, III.K.3918/05, III.K.3361/05, III.K.5226/05 oraz w sprawie Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim o sygn. akt II.K.309/05, jak też w sprawie Sądu Rejonowego w Łomży o sygn. akt II.K.2/06 i wymierzono łączną karę pozbawienia wolności w wysokości 4 (czterech) lat. Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności zaliczono okresy odbytych kar podlegających łączeniu. Na podstawie art. 572 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kar orzeczonych wyrokami Sądu Rejonowego w Białymstoku w sprawach o sygn. akt: III.K.3163/01, III.K.2888/01, III.K.1251/01, III.K.3538/01, III.K.1977/03 i III.K.4100/04 oraz wyrokami Sądu Okręgowego w Białymstoku w sprawach o sygn. akt: III.K.78/09, III.K.203/01, III.K.130/03, III,.K.214/03. Rozstrzygnięto o kosztach obrońcy z urzędu i zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższą karę skazany będzie odbywał w okresie od 15.06.2026 r. do 14.06.2030 r.

6.  Wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 2 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.315/17 za czyn popełniony w okresie od dnia 6 października 2016 r. do dnia 1 grudnia 2016 r. z art. 242 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności. Zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych.

Powyższą karę skazany będzie odbywał w okresie od 14.06.2030 r. do 12.10.2030 r.

Skazany J. W. złożył w dniu 13 lipca 2017 r. wniosek o wydanie wyroku łącznego i połączenie kar wymierzonych wyrokami wydanymi w sprawach o sygn. akt III.K.36/05 Sądu Okręgowego w Białymstoku oraz III.K.85/06, XV.K.315/17 Sądu Rejonowego w Białymstoku. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż odbył już w znacznej części wymierzone kary. Podkreślił ponadto swój zły stan zdrowia oraz krytyczny stosunek co do swojego postępowania z przeszłości. Wniósł o zastosowanie przy wymierzaniu kary łącznej zasady absorpcji.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek skazanego, co do zasady zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396) - która weszła w życie 1 lipca 2015 r. - przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym tą ustawą nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy, chyba, że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie ustawy. Wyrok Sądu Rejonowego w Białymstoku wydany wobec J. W. w sprawie o sygn. akt XV.K.315/17 uprawomocnił się 10.06.2017 r., co umożliwiło rozpoznanie wniosku według obecnie obowiązujących przepisów Kodeksu karnego. Umożliwiło, bowiem ww. norma nie wyłącza dyspozycji art. 4 § 1 k.k. Wspomniane stanowisko prezentuje obecnie doktryna i judykatura (tak: J. Majewski, teza 2.-8. komentarza do art. 19 ustawy z dnia 20.02.2015r., dostępny w systemie Lex, Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23.03.2016 r. sygn. akt IV KK 70/16, LEX). Dlatego też należało ocenić, który z konkurujących ze sobą stanów prawnych jest korzystniejszy dla skazanego – przed, czy po 1 lipca 2015 r. Zgodnie z art. 4 § 1 k.k., jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Tę temporalną regułę stosuje się również w przedmiocie wydania wyroku łącznego.

Stosując ją analizuje się przesłanki do wydania wyroku łącznego nie tylko w kontekście ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przestępstwa i w czasie wyrokowania, ale również przez pryzmat wszystkich zmieniających się stanów prawnych w przedziale czasowym wyznaczonym przez datę czynu (za który wymierzono karę będącą przedmiotem postępowania) i datę orzekania.

Ustawą względniejszą dla skazanego jest ta, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z kolejnego zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Warunkiem dokonania wyboru spełniającego te wymogi jest przeprowadzenie przez sąd orzekający swoistego testu polegającego na podjęciu rozstrzygnięcia w sprawie, odrębnie na podstawie jednej i drugiej ustawy, a następnie na porównaniu obu rezultatów według kryterium korzystności dla oskarżonego ( tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13.05.2008 r., V KK 15/08, LEX nr 398529; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12.03.1996 r., I KZP 2/96, publ. w OSNKW 1996/3-4/16).

Analiza dat/okresów realizacji przestępstw oraz dat wydania wyroków w procesach karnych wymienionych w pkt 1.-3., w świetle brzmienia normy art. 85 k.k. sprzed 1 lipca 2015 r. wskazuje, że w przedmiotowej sprawie należałoby postępowanie o wydanie wyroku łącznego umorzyć.

Dlatego należało stwierdzić, iż stosowanie przepisów w brzmieniu obowiązującym poprzednio powodowałoby większą dolegliwość dla skazanego niźli przy stosowaniu przepisów aktualnie obowiązujących. Konkluzją powyższego jest stwierdzenie o potrzebie zastosowania przepisów kodeksu karnego w kształcie obowiązującym w dniu orzekania.

Zgodnie zaś z obecną dyspozycją art. 85 § 1 k.k., jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, należy orzec karę łączną. Zgodnie z § 2 jej podstawę stanowić mogą tylko kary wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1. Aktualnie wobec skazanego wprowadzono do wykonania kary: 14 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie o sygn. akt III.K.36/05 (od 01.12.2016 r. do 15.06.2026 r.), 4 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 maja 2006 r. w sprawie o sygn. akt III.K.85/06 (będzie ją odbywać w okresie od 15.06.2026 r. do 14.06.2030 r.) oraz 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 2 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.315/17 (będzie ją odbywać od 14.06.20130 r. do 12.10.2030 r.).

Nie wszystkie jednak aktualnie wykonywane kary mogły ulec połączeniu węzłem nowej kary łącznej. Na przeszkodzie ku temu stoi art. 85 § 3 k.k. Wspomniana wyżej sprawa o sygn. akt XV.K.315/17 dotyczy popełnienia przez skazanego J. W. przestępstwa z art. 242 § 3 k.k. Zgodnie z art. 85 § 3 k.k. jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu.

W ocenie Sądu, w sytuacji, która ma miejsce w niniejszej sprawie, kiedy to przestępstwo dotyczy tzw. „niepowrotu” do zakładu karnego po udzielonej przerwie w odbywaniu kar, sankcja za nie orzeczona nie może zostać połączona jedynie z karą, która jest wykonywana w czasie popełnienia czynu zabronionego. A jak wynika z informacji z NOE-SAD ( k. 24-24v), w momencie udzielenia przerwy w karze skazany wykonywał karę orzeczoną w sprawie o sygn. akt III.K.36/05 Sądu Okręgowego w Białymstoku. Sąd w niniejszym składzie podziela bowiem pogląd zaprezentowany przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku ( postanowienie z 4 stycznia 2017 r., sygn. akt II AKz 822/16, KSAG 2017/1/21-223), zgodnie z którym w razie odbywania przez skazanego kar pozbawienia wolności zgodnie z art. 80 § 1 i 5 k.k.w. kolejno po sobie, użyty w art. 85 § 3 k.k. zwrot "po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej" należy rozumieć jako okres rozpoczynający się od dnia, w którym osadzono skazanego w jednostce penitencjarnej w celu wykonania pierwszej kary lub też okres rozpoczynający się w dniu następującym po dniu zakończenia wykonywania kary poprzedniej, zaś kończący się w ostatnim dniu okresu, na jaki daną karę jednostkową lub karę łączną orzeczono. Przepis art. 85 § 3 k.k. nie dotyczy zatem takich kar jednostkowych lub łącznych, których odbywanie - jako kolejnych - skazany miał dopiero rozpocząć po czasie, kiedy dopuścił się nowego przestępstwa.

A zatem, łączeniu podlegała kara łączną 4 lat pozbawienia wolności (sygn. akt III.K.85/06) oraz kara 4 miesięcy pozbawienia wolności (sygn. akt XV.K.315/17).

Wymiar kary pozbawienia wolności, jaka mogła być orzeczona wyrokiem łącznym zakreśla art. 86 § 1 k.k. Możliwym zatem było orzeczenie kary łącznej w wymiarze nie niższym niż najsurowsza z orzeczonych kar czy kar łącznych (granica dolna), ale nie wyższym niż suma kar (granica górna). Ta ostatnia korygowana jest górnymi granicami dla danego rodzaju kary.

Sąd może zatem zastosować różne metody jej kształtowania. Pierwszą z nich jest oparcie się na zasadzie kumulacji, a zatem prostym dodaniu wysokości kar jednostkowych i orzeczenie kary łącznej stanowiącą ich sumę. Ten sposób wymierzania kary łącznej winien być stosowany jedynie do sprawców, co do których nie ma żadnej pozytywnej prognozy, są całkowicie zdeprawowani i brak jest podstaw do stosowania instytucji ułatwiających im zakończenie kary. Druga – metoda absorpcji, polega na wymierzeniu kary w najniższym możliwym rozmiarze, tj. pochłonięcia kar w niższych rozmiarach przez najsurowszą. Niewątpliwie ten rodzaj łączenia kar można stosować do najlepiej ocenianych sprawców, których przebieg resocjalizacji jest dalece zaawansowany. Istotnym w ocenie Sądu jest również, że porównanie dyrektyw wymiaru kary łącznej w obu stanach prawnych (przed i po 1 lipca 2015 r.) prowadzi do wniosku, iż różnią się one w niewielkim stopniu. Wskazuje na tę okoliczność treść art. 85a k.k., który co prawda ukazuje zasady prewencji (ogólnej i szczególnej) jako podstawowe dyrektywy wymiaru kary łącznej. Jednakże poprzedzenie ww. wskazania zwrotem "przede wszystkim" ujawnia, że podobnie jak wcześniej opisane w art. 53 k.k. i następnych pozostałe zasady wymiaru kary i obecnie mają zastosowanie do określania wymiaru kary łącznej. Dlatego podnieść należy, iż w szczególności zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej może być zastosowana, gdy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami zachodzi bliski związek przedmiotowy i podmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23 stycznia 1997 r., sygn. akt II AKa 321/96).

W doktrynie i orzecznictwie podkreśla się, że oparcie wymiaru kary łącznej na dwóch ostatnich zasadach traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji ( tak: A. Marek: Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004 rok s. 293; wyrok SN z 2 grudnia 1975 roku Rw 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKa 339/03). Analiza wszystkich okoliczności ujawnia, zdaniem Sądu, brak podstaw do zastosowania wobec J. W. zasady kumulacji bądź absorpcji.

Jak wyżej wskazano, zgodnie z art. 85a k.k., orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zatem przy ustalaniu wysokości kary łącznej znaczenie mają również elementy składające się na związek przedmiotowy i podmiotowy zbiegających się realnie przestępstw. Im związek ten jest ściślejszy, tym bardziej przeważa absorbowanie poszczególnych kar, im luźniejszy - ich kumulacja. Należy zwrócić uwagę, że związek przedmiotowy zbiegających się realnie przestępstw ocenia się według tożsamości lub podobieństwa dóbr naruszonych poszczególnymi przestępstwami oraz na podstawie zwartości czasowej i miejscowej ich popełnienia. Związek podmiotowy rozumie się jako podobieństwo rodzaju winy i zamiarów ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 marca 2007 r. o sygn. akt II AKa 44/07, KZS 2007/4/27).

Określając wysokość kary łącznej Sąd nie brał pod uwagę okoliczności przyjętych za podstawę wymiaru kar za poszczególne przestępstwa, jak i kary łącznej zawartej w wyroku Sądu Okręgowego Białymstoku z dnia 22 maja 2006 r. w sprawie o sygn. akt III.K.85/06 - stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, ówczesnego stopnia winy skazanego, związku podmiotowo – przedmiotowego przy wymiarze kary łącznej w ww. orzeczeniu. Okoliczności te zostały już wzięte pod uwagę przy wymiarze poszczególnych kar za czyny jednostkowe podlegające łączeniu, jak i kary łącznej w sprawie III.K.85/06.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać na odległy związek czasowy przestępstw podlegających łączeniu.

Czynów, za które J. W. został skazany na kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach: Sądu Rejonowego w Białymstoku o sygn. akt: III.K.2968/05, III.K.3918/05, III.K.3361/05, III.K.5226/05 oraz w sprawie Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim o sygn. akt II.K.309/05, jak też w sprawie Sądu Rejonowego w Łomży o sygn. akt II.K.2/06, które później zostały objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 22 maja 2006r. w sprawie o sygn. akt III.K.85/06 dopuścił się on w 2005 r. Z kolei przestępstwo, za które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 2 czerwca 2017 r. w sprawie o sygn. akt XV.K.315/17 popełnił w okresie od dnia 02.10.2016 r. do dnia 01.12.2016 r. Tak więc dzieli je blisko 11 letni okres. Należy również zwrócić uwagę na różnorodność naruszanych dóbr: działalność instytucji państwowych, cześć i nietykalność osobista, wymiar sprawiedliwości.

Istotniejszą wszak okolicznością na wymiar kary łącznej ma proces resocjalizacji skazanego. Z opinii penitencjarnej (k. 43-43v) wynika, że skazany odbywa karę pozbawienia wolności w systemie programowego oddziaływania. Zadania realizuje w stopniu umiarkowanym. Przestrzega ustalony porządek i dyscyplinę. Obecnie w relacjach ze współosadzonymi jest zgodny. W przeszłości odnotowywano jednak sytuacje konfliktowe z innymi osadzonymi. Wobec przełożonych obecnie stara się przyjmować postawę regulaminową, jednakże odnotowano sytuację, gdy był wulgarny. Podczas pobytu w zakładzie karnym po przerwie w karze był raz karany dyscyplinarnie za wulgarną wypowiedź podczas badania lekarskiego. Był także dwa razy nagradzany dyscyplinarnie, jednak nastąpiło to jedynie w celach motywacyjnych do poprawy zachowania. Skazany nie uczestniczy w programach resocjalizacyjnych. Uczestniczy w spotkaniach anonimowych alkoholików. Nie deklaruje uczestnictwa w podkulturze przestępczej. Przyznaje się do popełnionych przestępstw, deklaruje wobec nich krytyczny stosunek.

W ocenie Sądu treść opinii penitencjarnej świadczy o tym, że proces resocjalizacji skazanego nie jest zakończony. W chwili obecnej należy uznać, że prognoza kryminologiczna skazanego jest dość niepewna.

Przede wszystkim jednakże sąd orzekając karę łączną miał na uwadze jej znaczenie w zakresie dyrektyw prewencji, zarówno w aspekcie prewencji indywidualnej, jak i prewencji generalnej. W odniesieniu do J. W., oceniając całokształt jego przestępczej działalności należy zwrócić uwagę na wielość popełnianych przestępstw. Wiele z nich było popełnianych w ramach recydywy specjalnej zwykłej i wielokrotnej. Podkreślenia też wymaga, iż analiza akt sprawy XV.K.315/17 ujawnia, iż tego przestępstwa dopuścił się odbywając karę pozbawienia wolności, co wskazuje na lekceważące podejście skazanego do orzeczonych wobec niego kar.

W tej sytuacji swoje rozstrzygnięcie o wymierzeniu kary łącznej w wysokości 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności Sąd oparł na zasadzie mieszanej. Zastosowana metoda wymiaru kary łącznej pozwala uniknąć konsekwencji w postaci kumulacji dolegliwości wynikającej z orzeczonych kar jednostkowych, a tym samym naruszenia zasady racjonalności wymiaru kary i zasady humanitaryzmu stosowania kar i środków karnych, do czego prowadzi oparcie wymiaru kary łącznej na dyrektywie kumulacji. Z drugiej strony wybrana przez Sąd metoda pozwala również uniknąć nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego wiele przestępstw, do czego prowadzi zasada absorpcji oznaczająca w istocie wymiar kary za jedno z pozostających w zbiegu przestępstw oraz praktyczną bezkarność w zakresie pozostałych.

Z uwagi na to, że połączeniu w niniejszej sprawie podlegały wyłącznie kary pozbawienia wolności, w pozostałej części wyroki opisane w punktach 2. i 3. sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył postępowanie w zakresie połączenia kary łącznej 14 lat pozbawienia wolności, opisanej w punkcie 1 - szym. Kosztami procesu w tej części obciążono Skarb Państwa.

Sąd w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych.