Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

I.  STANOWISKA STRON.

1.  Powód E. D. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. w dniu 13.06.2017 roku wniósł do Sądu Rejonowego w Elblągu pozew przeciwko S. S., domagając się od niego zapłaty kwoty 7757,34 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty.

2.  W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z (...) Bank S.A. w dniu 02.05.2001 r. umowy kredytowej nr (...).

3.  Powód wyjaśnił, że strona pozwana nie wywiązała się z warunków zawartej umowy, pierwotny wierzyciel dokonał jej wypowiedzenia, co w konsekwencji skutkowało rozwiązaniem umowy.

4.  W dniu 26.02.2014 roku wierzyciel pierwotny dokonał cesji przysługującej mu od strony pozwanej wierzytelności na rzecz powoda.

5.  Na dochodzoną należność składają się: 2000 zł tytułem niespłaconej należności głównej oraz kwota 5757,34 zł tytułem opłat, kosztów i prowizji.

6.  Jako dowody na potwierdzenie ww. okoliczności powód przedłożył: umowę przelewu wierzytelności nr (...) z 26.02.2014 r. wraz z wyciągiem z elektronicznego załącznika do umowy stanowiącego wykaz nabytych wierzytelności, wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu o nr (...) oraz kserokopię zawiadomienie o przelewie wierzytelności wraz z wezwaniem do zapłaty.

7.  W dniu 22 czerwca 2017 roku Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego w Elblągu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w niniejszej sprawie.

8.  Od powyższego nakazu w ustawowym terminie sprzeciw wniósł pozwany. Zakwestionował fakt zawarcia umowy pierwotnej. Jednocześnie podniósł zarzut przedawnienia.

9.  Postanowieniem z dnia 13 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy w Elblągu stwierdził swoją niewłaściwość i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Olsztynie

II.  USTALENIA FAKTYCZNE

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

1.  W dniu 26.02.2014 roku powód oraz (...) Bank S.A zawarli umowę przelewu wierzytelności

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 26.02.2014 – k. 9-10)

1.  W dniu 07.06.2017 roku powód sporządził W. z Ksiąg Rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego, zgodnie z którym wysokość zobowiązania pozwanego według stanu na dzień wystawienia wyciągu wynosiła łącznie 7757,34 zł. Na kwotę wymagalnego zadłużenia składają się: 2000 zł z tytułu kapitału, 5754,34 zł z tytułu odsetek.

(dowód: wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nr (...) z 07.06.2017 – k. 5)

III.  OCENA DOWODÓW

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału:

1.  W ocenie Sądu brak było podstaw do kwestionowania autentyczności przedłożonych przez powoda dokumentów. Kwestii tej nie podważał pozwany, również Sąd nie dopatrzył się z urzędu takich okoliczności, które mogłyby wskazywać, że przedłożone dowody nie są autentyczne.

2.  Tym niemniej należy mieć na uwadze, że stosownie do treści art. 245 kodeksu postępowania cywilnego, dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

3.  Dlatego też niestwierdzenie przez Sąd braku podstaw do podważenia domniemania autentyczności i prawdziwości pochodzenia dokumentów nie implikuje konieczności przyjęcia prawdziwości twierdzeń, które są w nich zawarte (tzw. materialna moc dokumentu).

4.  Ocena rzeczywistego stanu rzeczy powinna być dokonana w oparciu na całokształcie przedłożonego materiału dowodowego. Zdaniem Sądu zaoferowane przez powoda dowody nie były zaś wystarczające, aby w sposób niewątpliwy wykazać zarówno sam fakt przejścia uprawnień z umowy kredytowej nr (...), jak i wysokości dochodzonej kwoty.

IV.  ROZWAŻANIA PRAWNE

Sąd Rejonowy rozważył, co następuje:

1.  Powództwo podlegało oddaleniu. Powód nie udowodnił bowiem roszczenia zarówno co do zasady, jak i co do wysokości.

2.  Przede wszystkim jednak pozwany złożył skuteczny zarzut przedawnienia roszczenia. Stosownie bowiem do treści art. 118 in fine kc, termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Sąd nie dopatrzył się zaś okoliczności, które skutkowałyby zawieszeniem (art. 121 kc) bądź przerwaniem biegu przedawnienia (art. 123 § 1 kc). Dopiero wniesienie powództwa w niniejszej sprawie, co miało miejsce w dniu 13 czerwca 2017 roku stanowiłoby przyczynę przerwania biegu przedawnienia. Powyższe jednak nie nastąpiło, gdyż w tym czasie termin przedawnienia już upłynął.

3.  Stosownie do treści art. 123 § 1 kc, bieg przedawnienia przerywa się:

1)  przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2)  przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje;

3)  przez wszczęcie mediacji.

W niniejszej sprawie żadna z ww. przesłanek nie wystąpiła. Biegu przedawnienia nie przerywa zawarcie umowy cesji wierzytelności ani kierowanie do dłużnika wezwań do zapłaty.

4.  W niniejszej sprawie powód nie przedłożył żadnych dowodów, które pozwalałyby ocenić datę wymagalności roszczeń z umowy, na którą powołuje się powód. Należy więc uznać, że całość stała się wymagalna w momencie jej zawarcia, a w konsekwencji termin przedawnienia upłynął w 2004 roku.

5.  Niezależnie od podniesionego zarzutu powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

6.  Powołując się na zawartą z pierwotnym wierzycielem umowę cesji, powód powinien wykazać następujące okoliczności:

1)  istnienie zadłużenia pozwanego wobec pierwotnego wierzyciela (zob. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.07.2006 r., sygn. akt V CSK 187/06);

2)  wysokość ww. zadłużenia;

3)  nabycie skonkretyzowanej wierzytelności od pierwotnego wierzyciela;

4)  aktualną wysokość przysługującej powodowi wierzytelności.

7.  W niniejszej sprawie powód nie spełnił żadnej z nich.

8.  Pozwany w sprzeciwie zakwestionował fakt zawierania jakiejkolwiek umowy z (...) Bank S.A. w 2001 roku. Powód nie przedłożył zaś rzeczonej umowy. Jeżeli zaś powołuje się na nabycie roszczeń z niej wynikających, to stosownie do treści art. 6 kc na niej spoczywa ciężar udowodnienia, że taka umowa w ogóle została zawarta (abstrahując już od samej wysokości żądania, która też nie została w żaden sposób udowodniona).

9.  Dowodu na istnienie roszczenia oraz jego wysokość nie stanowi przedłożony wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego. Powyższa konstatacja nie oznacza bynajmniej ignorowania złożonego przez powoda wyciągu z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego ani zawartej w nim treści. W ocenie Sądu wyciąg taki stanowi pełnoprawny dowód z dokumentu prywatnego. Zaświadcza on jednak jedynie fakt, że w księgach funduszu figuruje określone zobowiązanie dłużnika. Okoliczność ta nie została podważona przez pozwanego, również Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować ją z urzędu. Tym niemniej to, że taki zapis w księgach funduszu się znajduje, nie oznacza, iż w rzeczywistości na pozwanym ciąży wskazane zobowiązanie. Brak jakichkolwiek podstaw, by taką moc dowodową przydawać jednostronnemu oświadczeniu powoda, tj. podmiotu zainteresowanego wynikiem procesu.

10.  Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Asesor Sądowy Sądu Rejonowego w Olsztynie

Mirosław Ośko

Sygn. akt X C 5780/17

Olsztyn, 31.01.2018 r.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

Asesor Sądowy Sądu Rejonowego w Olsztynie

Mirosław Ośko