Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 4 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: sekr. sąd. Kamila Zientalak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2017 roku w Ł.

sprawy z powództwa (...) S.a.r.l. w L.

przeciwko K. Ś.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda (...) S.a.r.l. w L. na rzecz pozwanej K. Ś. kwotę 60 zł. (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 3239/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 17 września 2013 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) S.a.r.l z siedzibą w L., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie od pozwanej K. Ś. kwoty 225,36 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 17 września 2013 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, że nabył od (...) (...) S.A. wierzytelność wobec pozwanej z tytułu wystawionych not obciążeniowych. Na podstawie zawartej umowy o świadczenie usług abonamentowych pozwana nie wywiązała się obowiązku zwrotu sprzętu będącego własnością cedenta. W związku z tym pierwotny wierzyciel wystawił na rzecz pozwanej w dniu 10 września 2012 r. notę obciążeniową nr (...) na kwotę 200 zł., płatną do dnia 25 września 2012 r. Ponadto na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota 25,36 zł. tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie za okres od 25 września 2012 r. do 16 września 2013 r.

(pozew- k. 2- 3)

Postanowieniem z dnia 16 października 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

(postanowienie k. 4)

W pozwie złożonym na urzędowym formularzu powód podtrzymał żądanie pozwu wraz z uzasadnieniem jak w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(pozew k. 9- 10)

Nakazem zapłaty z dnia 16 stycznia 2014 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę zgodnie z żądaniem pozwu oraz kwotę 84,50 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(nakaz zapłaty k. 20)

W dniu 22 października 2015 r. K. Ś., reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem, złożyła sprzeciw, którym zaskarżyła powyższy nakaz w całości. Pozwana podniosła zarzut nieistnienia dochodzonego roszczenia, a w dalszej kolejności zarzuty braku legitymacji procesowej czynnej oraz przedawnienia roszczenia. W uzasadnieniu K. Ś. wskazała, że nigdy nie otrzymała wezwania do zapłaty dochodzonego pozwem roszczenia. W ocenie pozwanej do roszczenia powoda znajdzie zastosowanie 2 letni termin przedawnienia.

(sprzeciw k. 31- 34)

W piśmie procesowym z dnia 3 grudnia 2015 r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko i podniósł, że roszczenie objęte pozwem jako świadczenie okresowe uległoby przedawnieniu po upływie 3 lat. Jednak z uwagi na wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym termin ten uległ przerwaniu. Ponadto w ocenie powoda złożone przez niego dowody w postaci dokumentów w wystarczający sposób potwierdzają istnienie dochodzonego roszczenia.

(pismo procesowe powoda k. 51- 52)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie, przy czym na rozprawie w dniu 4 grudnia 2017 r. pełnomocnik pozwanej zakwestionował roszczenie również co do jego wysokości.

(protokół rozprawy k. 85- 86)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 września 2012 r. (...) (...) S.A. w W. wystawił notę księgową nr (...) obciążając K. Ś. obowiązkiem zapłaty kwoty 200 zł. tytułem odszkodowania za niezwrócony sprzęt, terminal cyfrowy SD.

(nota księgowa k. 8)

W dniu 28 września 2012 r. (...) S.a.r.l z siedzibą w L. zawarł z (...) Cyfrowy spółka S.A. w W. umowę przelewu wierzytelności, w tym wierzytelności przysługującej wobec K. Ś..

(umowa szczegółowa k. 13 v., częściowy wykaz wierzytelności k. 12)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W przedmiotowej sprawie (...) S.a.r.l z siedzibą w L. wniósł o zasądzenie od K. Ś. kwoty 225,36 zł. z ustawowymi odsetkami od dnia 17 września 2013 r. do dnia zapłaty tytułem kary za niezwrócony sprzęt będący własnością pierwotnego wierzyciela. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa podniosła przede wszystkim zarzut nieistnienia roszczenia, a w dalszej kolejności jego przedawnienie oraz brak legitymacji procesowej po stronie powodowej.

Zaczynając od ostatniego z wymienionych zarzutów należy stwierdzić, że jest chybiony. Strona powodowa przedstawiła zarówno zawartą w dniu 28 września 2012 r. z pierwotnym wierzycielem umowę przelewu wierzytelności, jak i częściowy wykaz przenoszonych wierzytelności dotyczący wierzytelności przysługującej wobec K. Ś.. W ten sposób w ocenie Sądu powód w wystarczający sposób wykazał, że nabył od (...) (...) S.A. w W. dochodzoną wierzytelność, a w konsekwencji przysługuje mu w przedmiotowym procesie legitymacja czynna. Podnoszona przez stronę pozwaną okoliczność braku zawiadomienia jej o zawarciu umowy cesji wierzytelności, nie ma znaczenia dla skuteczności umowy.

Natomiast pozostałe zarzuty Sąd ocenił jako w pełni zasadne. Odnośnie zarzutu nieistnienia roszczenia należy stwierdzić, że co prawda w swoich zeznaniach K. Ś. potwierdziła pośrednio zawarcie umowy o świadczenie usług z (...) (...) S.A. w W., poprzez stwierdzenie, że otrzymała dekoder, jak również pozwana zeznała, że wydaje jej się, iż zwróciła wymienione urządzenie niedługo po terminie. Jednak istotne jest to, że strona powodowa nie przedstawiła zarówno umowy łączącej K. Ś. z (...) (...) S.A. w W., jak również regulaminu świadczenia usług. Wobec tego brak jest podstaw do przyjęcia, że pozwana w związku z brakiem zwrotu dekodera po terminie była zobowiązana do zapłaty jakiejkolwiek kary. Tym bardziej, że z uzasadnienia pozwu oraz noty księgowej wynika, że kwota 200 zł. stanowi karę za niezwrócenie wymienionego urządzenia w ogóle, natomiast pozwana zeznała, że zwróciła dekoder, ale po terminie. W dalszej kolejności trzeba zauważyć, że z powodu niezłożenia przez stronę powodową umowy łączącej K. Ś. z (...) (...) S.A. w W. oraz regulaminu świadczenia usług, Sąd nie miał możliwości zweryfikować, czy powód dochodzi zapłaty za niezwrócenie urządzenia w prawidłowej wysokości. Wobec podnoszonych przez pozwaną zarzutów samo przedstawienie noty księgowej wystawionej przez pierwotnego wierzyciela należało uznać za niewystarczające. Dlatego też należało przyjąć, że powód nie udowodnił, że przysługuje mu roszczenie w dochodzonej wysokości. W tym zakresie powód nie sprostał ciążącemu na nim zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężarowi udowodnienia okoliczności faktycznych, z których wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwana powinna zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Wskazać przy tym należy, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom postępowania przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie (pozwie, odpowiedzi na pozew, sprzeciwie). Już zatem w treści pozwu powód winien niezwłocznie przedstawić wszelkie wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych (B. K., Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. S. P.. (...)-148), a nie zrobił tego. Wskazać bowiem należy, że § 2 art. 217 k.p.c. jasno wskazuje, że fakty i dowody winny być przytaczane „we właściwym czasie” pod rygorem ich pominięcia jako spóźnionych (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania karnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. St.Prawn. 2012/1/123-148). Wobec nie przedstawienia umowy łączącej K. Ś. z pierwotnym wierzycielem oraz regulaminu świadczenia usług, powód pozbawił Sąd możliwości dokonania weryfikacji, czy pierwotnemu wierzycielowi przysługiwała wobec pozwanej wierzytelność w dochodzonej pozwem wysokości. Potrzeba dokonania przez Sąd takich ustaleń była tym bardziej aktualna w przedmiotowym postępowania, gdyż pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości.

Również podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia zasługuje w ocenie Sądu na uwzględnienie. Zgodnie z art. 117 § 2 kc po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Nie ulega wątpliwości, że zobowiązanie pozwanej wynikające z umowy o świadczenie usług, jest świadczeniem związanym z prowadzeniem przez pierwotnego wierzyciela działalności gospodarczej. Z pewnością nie jest to, jak wskazała strona powodowa, świadczenie okresowe, gdyż powód dochodzi zapłaty z tytułu kary za niezwrócone urządzenie. W myśl przepisu art. 118 kc, który stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej- trzy lata. Wobec tego nie ulega wątpliwości, że termin przedawnienia roszczenia objętego pozwem wynosi 3 lata. W myśl art. 120 § 1 kc zdanie pierwsze bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Strona powodowa nie wskazała nawet, nie mówiąc już o udowodnieniu, daty wymagalności roszczenia objętego pozwem. Nawet nota księgowa znajdująca się na karcie 8 akt sprawy wskazuje jedynie datę wystawienia dokumentu. Nie może być przy tym wątpliwości, że data wystawienia przez pierwotnego wierzyciela dokumentu księgowego może nie być pomocna przy ustaleniu daty wymagalności świadczenia. Zdarzają się przecież sytuacje, w których wierzyciel wystawia powyższy dokument po upływie krótszego lub dłuższego czasu od daty wymagalności roszczenia. W ocenie Sądu to na powodzie spoczywał obowiązek wykazania od kiedy rozpoczął bieg termin przedawnienia, czego jednak powód nie uczynił. Dlatego też podniesiony przez stronę powodową argument przerwania biegu przedawnienia roszczenia z powodu wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, należało uznać za nieskuteczny. W związku z przedawnieniem należności głównej, nie ulega wątpliwości, że przedawnieniu uległo również roszczenie o odsetki od należności głównej.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Roszczenie powoda zostało oddalone w całości. Wobec tego Sąd w całości obciążył powoda obowiązkiem zwrotu pozwanej kosztów procesu w kwocie 60 zł. w postaci wynagrodzenia pełnomocnika. W zakresie ustalania wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej Sąd orzekł w oparciu o § 6 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.