Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Lidia Staśkiewicz

Protokolant: K. P.

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2017 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa A. J.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o odszkodowanie

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda A. J. kwotę 7.304,48 zł (siedem tysięcy trzysta cztery złote, 48/100) z odsetkami:

a)  ustawowymi od kwoty 5.947,50 zł od dnia 09.05.2014 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty;

b)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.356,98 zł od dnia 28.09.2017 r. do dnia zapłaty

II.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda A. J. kwotę 2.743,00 zł (dwa tysiące siedemset czterdzieści trzy złote, 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku kwotę 1.077,14 zł (tysiąc siedemdziesiąt siedem złotych, 14/100) tytułem wydatków pokrytych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 752/15

UZASADNIENIE

Powód A. J. pozwem z dnia 03 kwietnia 2015 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. kwoty 5.947,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 09 maja 2014 r. do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu powód podał, że stanowiący jego własność samochód osobowy marki V. (...) o nr rej. (...) uległ uszkodzeniom w wyniku kolizji drogowej z dnia 08 kwietnia 2014 r., zaś sprawca kolizji ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany na podstawie sporządzonej kalkulacji ustalił koszty naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 5.335,76 zł i taką kwotę wypłacił powodowi tytułem odszkodowania. Zdaniem powoda wskazana kwota nie odpowiada rzeczywistym kosztom naprawy i jest zaniżona z uwagi na przyjęcie zaniżonych kosztów roboczogodziny na rynku lokalnym, bezpodstawne obniżenie cen części zamiennych o 45% i materiałów lakierniczych o 33%, pominięcie normaliów i nie uwzględnienie uszkodzeń błotnika przedniego lewego. Dochodzona pozwem kwota stanowi wg powoda różnicę pomiędzy kwotą wypłaconą przez pozwanego a rzeczywistą wysokością kosztów naprawy.

Pismem z dnia 28 września 2017 r. powód rozszerzył powództwo o dodatkową kwotę 1.356,98 zł i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 7.304,48 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 5.947,50 zł od dnia 09.05.2014 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.01.2016 r. do dnia zapłaty oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 1.356,98 zł od dnia wniesienia rozszerzonego powództwa do dnia zapłaty (k. 251).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna w S. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Nie kwestionując faktu uszkodzenia samochodu powoda, ani nie negując, że z tytułu umowy OC zawartej ze sprawcą zdarzenia zobowiązany jest do naprawienia powstałej szkody, pozwany zarzucił, iż wypłacona kwota odszkodowania pozwala na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji i wypłacone powodowi odszkodowanie w pełni zrekompensowało szkodę w pojeździe na skutek zdarzenia z dnia 08.04.2014 r. Pozwany zakwestionował również, aby w toku zdarzenia mogło dojść do uszkodzenia błotnika przedniego lewego (k. 33-36)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 kwietnia 2014 r. doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) należący do A. J.. Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w S., którego następcą jest (...) S.A. z siedzibą w S..

Bezsporne, nadto dowód: oświadczenie dot. kolizji – k. 137, informacja z KRS – k. 39-42.

Do zdarzenia doszło na rondzie przy ul. (...) w S.. Pojazd V. (...) o nr rej. (...) należący do A. J., a którym kierował wówczas L. S., skręcał na rondzie w lewo w kierunku ul. (...), kiedy z prawej strony wjechał nagle na rondo pojazd O. (...) nr rej. (...) należący do L. J.. Pojazd V. (...) uderzył w lewy tył O. (...), w wyniku czego pojazd O. (...) wykonał obrót o kąt zbliżony do 180 stopni. Po zdarzeniu pojazdy ułożyły się równolegle wobec siebie swoimi lewymi bokami.

Dowód: zeznania świadka L. J. oraz L. S. – e-protokół z dnia 16.11.2016 r. – k. 170-174.

Powód w dniu 05 maja 2014 r. zgłosił szkodę komunikacyjną z ubezpieczenia OC. Ubezpieczyciel sporządził kosztorys wysokości szkody w pojeździe, ustalając koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody na kwotę 5.335,76 zł brutto.

Bezsporne, nadto dowód: zgłoszenie szkody komunikacyjnej – k. 138-139, kosztorys k. 15-19.

Decyzją z dnia 29 maja 2014 r. ubezpieczyciel przyznał A. J. odszkodowanie w wysokości 5.335,76 zł.

Bezsporne, nadto dowód: decyzja z dnia 29.05.2014 r. – k. 14.

Pismem z dnia 02 września 2014 r. działający w imieniu powoda pełnomocnik – D. T. – wezwał (...) S.A. w S. do zapłaty kwoty 8.127,18 zł tytułem dopłaty do odszkodowania.

Bezsporne, nadto dowód: pismo z dnia 02.09.2014 r. – k. 20-26.

Pismem z dnia 13 października 2014 r. (...) S.A. podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie odmawiając dopłaty do odszkodowania.

Bezsporne, nadto dowód: pismo z dnia 13.10.2014 r. – k. 28-29.

W zdarzeniu z dnia 08 kwietnia 2014 r. mogło dojść do uszkodzenia błotnika przedniego lewego pojazdu marki V. (...) nr rej. (...).

Koszt przywrócenia pojazdu V. (...) nr rej. (...) do stanu sprzed kolizji z dnia 08 kwietnia 2014 r. wynosi 12.640,24 zł brutto.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych J. Z. – k. 177-204, pisemna opinia uzupełniająca – k. 231-240.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec niekwestionowania ich przez strony i braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu.

Sąd dał wiarę przesłuchanym w sprawie świadkom: L. J. oraz L. S., albowiem ich zeznania są spójne, logiczne, a nadto korespondują z pozostałym materiałem dowodowym w postaci dokumentów.

Sąd oparł się na opinii podstawowej i uzupełniającej biegłego J. Z., które zasługują na wiarę w całości. Opinie zostały sporządzone przez biegłego, będącego specjalistą dysponującym odpowiednim wykształceniem i praktyką w zakresie będącym przedmiotem opinii. Analiza treści opinii biegłego pozwala na uznanie, że są one wyczerpujące, spójne i rzetelne. Biegły w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko wskazując przeprowadzone czynności i przesłanki, na których się oparł. Proces dochodzenia biegłego do wniosków stanowiących konkluzje opinii był przedstawiony w sposób logiczny i nie budzący wątpliwości Sądu.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Na gruncie zgłaszanych w toku sprawy twierdzeń i zarzutów stron trzeba było w pierwszej kolejności zauważyć, iż nie było pomiędzy nimi sporu co do faktu, że w dniu 08 kwietnia 2014 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której pojazd powoda uległ uszkodzeniu. Pozwany nie kwestionował również okoliczności, że łączyła go z właścicielem auta kierowanego przez sprawcę kolizji umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Strony różniły się natomiast w ocenie, jaka winna być wysokość należnego powodowi odszkodowania.

Przystępując do oceny poruszanych w niniejszym postępowaniu kwestii należało w pierwszej kolejności zważyć, iż stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odpowiada co do zasady ogólnej konstrukcji z art. 822 kc i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 03.124.1152 z późn. zm.). W ustawie tej postanowiono, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Sąd zważył także, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Określenie pojęć „szkody” i „odszkodowania” w razie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za szkody wyrządzone ruchem pojazdów mechanicznych, następuje na gruncie kodeksu cywilnego, bowiem zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ponosi co do zasady odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody.

Naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie stanowiskiem (por. wyrok SN z 07.08.2003r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410) szkoda powstaje zwykle w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać.

Nadto zważyć należało, że w myśl prezentowanego w orzecznictwie stanowiska w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1972 r., OSNC 1973/6/111 oraz z dnia 05 listopada 1980 r., III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186).

Ustalając w niniejszej sprawie koszt przywrócenia auta powoda do stanu sprzed kolizji Sąd oparł się na dowodzie z pisemnej opinii biegłego J. Z.. Z opinii tej wynika, że w zdarzeniu z dnia 08 kwietnia 2014 r. mogło dojść do uszkodzenia błotnika przedniego lewego pojazdu marki V. (...) nr rej. (...), zaś koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji z dnia 08 kwietnia 2014 r. wynosi 12.640,24 zł brutto.

Analiza treści opinii biegłego pozwalała na uznanie, że jest ona wyczerpująca, rzetelna i wiarygodna. Biegły w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko wskazując przeprowadzone czynności i przesłanki, na których się oparł.

Nie bez znaczenia dla oceny zasadności wniosków wynikających z opinii biegłego jest okoliczność, iż przedstawiona przez biegłego argumentacja zgodna jest ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1980 r. (sygn. III CRN 223/80, OSNC 1981/10/186), zgodnie z którym przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę.

Jednocześnie argumentacja biegłego zgodna jest z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51).

Mając to wszystko na uwadze, Sąd przyjął, że koszt naprawienia auta powoda wynosił 12.640,24 zł brutto. Pomniejszając tę kwotę o kwotę 5.335,76 zł z tytułu już wypłaconego odszkodowania, powodowi należała się kwota 7.304,48 zł, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, a także art. 817 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którymi zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Z uwagi na powyższe, Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda odsetki ustawowe od kwoty 5.947,50 zł zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 09 maja 2014 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 1.356,98 zł od dnia rozszerzenia powództwa tj. od dnia 28 września 2017 r.

Jednocześnie ze względu na zmianę brzmienia przepisu art. 481 § 2 k.c., wprowadzonego z dniem 1 stycznia 2016 roku ustawą z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830), do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, zgodnie przepisem art. 481 § 2 k.c. w poprzednio obowiązującym kształcie, natomiast od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 roku (art. 56 ustawy o zmianie ustawy o terminach zapłaty).

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Na koszty poniesione przez powoda składa się: opłata od pozwu w kwocie 366 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 1.200 zł, ustalone na podstawie obowiązującego w dacie wniesienia pozwu § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490 z późn. zm.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wykorzystana zaliczka na poczet dowodu z opinii biegłego w kwocie 800 zł, a także opłata od zażalenia na postanowienie z dnia 01 czerwca 2015 r. w kwocie 60 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w postępowaniu zażaleniowym w wysokości 25% stawki minimalnej, tj. w kwocie 300 zł, ustalone na podstawie § 12 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. Nr 490 z późn. zm.), tj. łącznie 2.743 zł.

Skarb Państwa poniósł tymczasowe koszty sądowe w sprawie w łącznej kwocie 1.077,14 zł. Na kwotę tą złożyła się część wynagrodzenia biegłego sądowego nie mająca pokrycia w zaliczce uiszczonej przez powoda.

Zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2014, poz. 1025 ze zm.) w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Zgodnie zaś z art. 113 ust. 1 kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Na podstawie wskazanych przepisów Sąd w pkt III sentencji wyroku, zgodnie z wynikiem procesu, nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupsku od pozwanego kwotę 1.077,14 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych pokrytych tymczasowo ze Skarbu Państwa.